The Host

‘The Host’ lijkt wel een eerbetoon aan de Aziatische monsterfilms van vroeger waarvan ‘Godzilla’ zowat de bekendste titel moet zijn. Toch valt op dat deze film - meer dan zijn voorgangers - dubbele bodems bevat en voor meer gaat dan de hedendaagse obligatoire CGI-blockbuster. Zo bevat de film een maatschappijkritische ondertoon dat bovenal de milieuvervuiling en zijn gevolgen ervan aankaart.

Muzikaal had dit evenwel de zoveelste monsterscore kunnen zijn zonder verrassingen. Toch weet de voor mij volslagen onbekende componist Byeong Woo Lee te boeien met deze score. Rudimentair zijn er drie aspecten te onderscheiden. Ten eerste is er de vanzelfsprekende dreigende muziek met suspenderende orkesttechnieken: atonale pizzicatoviolen, glissando-koper, snijdende strijkers, enz.... Daarnaast breng de componist muziek dat héél percussiegedreven is en vaak de actie ondersteund. Passend maar als luisterervaring weinig boeiend. Het derde aspect is wat mij betreft het meest interessante. Interessant in textuur, thematiek, arrangement, performance. Verrassend omdat je dit soort muziek niet verwacht in dit soort van film. Het merendeel van dit melodische materiaal is te horen in het tweede deel van de score en wordt gebracht door de strijkers. ‘Hyun Suh’ is ronduit beklijvend, net als ‘A New Family (version 1 & 2 ), Abandoned Song’. Stuk voor stuk pareltjes waarin de componist zijn kennis van de gelaagdheid in de strijkers mooi etaleert. ‘In Praise of the Han River’ is het enige buitenbeentje op de score. Het klinkt folkoristisch met een lichte balkan-inslag. Een beetje een vreemde track tussen de rest van de muziek en sfeer, maar toch erg vermakelijk.
Dat Lee ook een begenadigde gitarist is, kan je horen in ‘Most Wanted’ en ‘Little hut in the Snow’ waarin hij heel intiem en met ziel de nummers muzikaal neerzet. Dit soort muziek verwacht je hier écht niet, maar net daarom werkt het des te meer. Of zou het toeval zijn dat Santoalalla de pure eenvoud van gitaar mogelijk maakte in de mainstream?

Er is echter wel één groot minpunt en dat is dat er wel héél wat muziek op CD werd gezet. Téveel tracks (4O!!!) en vaak te kort om te plezieren. Maar vast staat wel dat er uit deze CD zelf een héél knappe, verkorte soundtrack kan gedestilleerd worden. Hopelijk zal deze score de soundtrackliefhebbers bereiken die eens een minder typerende Hollywoodscore willen horen. Ik wil alvast meer horen van deze Byeong Woo Lee!