Grindhouse: Planet Terror


Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track Artist/Composer Duration
1.Grindhouse Main TitlesRobert Rodriguez3:30
2.Doc BlockRobert Rodriguez And Carl Thiel2:03
3.The SickosGraeme Revell And Robert Rodriguez1:39
4.You Belong to MeRose McGowan2:15
5.Go Go Not Cry CryRobert Rodriguez And Rick Del Castillo1:09
6.Hospital EpidemicGraeme Revell And Robert Rodriguez1:16
7.Useless Talent #32Rose McGowan3:11
8.His Prescription... PainRobert Rodriguez And Carl Thiel0:55
9.Cherry DarlingRobert Rodriguez1:01
10.The Grindhouse BluesRobert Rodriguez3:01
11.El WrayRobert Rodriguez1:18
12.Police Station AssaultRobert Rodriguez1:33
13.DakotaRobert Rodriguez And Carl Thiel2:27
14.Zero to Fifty in FourRobert Rodriguez1:35
15.Fury RoadRobert Rodriguez2:03
16.Helicopter Sicko ChopperGraeme Revell And Robert Rodriguez1:22
17.The Ring in the JacketRobert Rodriguez And George Oldziey1:34
18.Killer LegsRobert Rodriguez And Rick Del Castillo2:14
19.Melting MemberGraeme Revell And Robert Rodriguez1:51
20.Too Drunk to ****Novelle Vague2:12
21.Cherry's Dance of DeathChingon3:26
22.Two Against the WorldRose McGowan2:08
 43:43
Submit your review Hide reviews in other languages

 

Grindhouse: Planet Terror - 07/10 - Review of Sjoerd van Renselaar Maurits Petri, submitted at (Dutch)
Robert Rodriguez en Quentin Tarantino staan al enige tijd bekend als zeer controversiële regisseurs en scriptschrijvers, maar komen keer op keer op de proppen met kaskrakers. We noemen Sin City, waarvan deel 2 eraan zit te komen en natuurlijk de onvergetelijke twee films ‘Kill Bill’.
Dan is er nu ‘Grindhouse’, volgens een origineel concept. Want hier werken de mannen volgens het principe: 2 halen, 1 betalen. De kijker krijgt maarliefst 190 minuten blockbuster-geweld voor de kiezen, verdeeld in twee losstaande verhalen ‘Planet Terror’ en ‘Death Proof’. Sterren als Bruce Willis en Kurt Russell schitteren op het witte doek. Voor de muziek van deze twee prenten werd de deskundige hulp ingeroepen van allerlei componisten, waaronder David Arnold, Tyler Bates en Graeme Revell. Zoals we gewend zijn van bijvoorbeeld ‘Sin City’ en ‘Once Upon a Time in Mexico’ componeerde ook Robert Rodriguez zelf enkele tracks.

Evenals Robert Rodriguez en Quentin Tarantino werken Sjoerd van Renselaar en Maurits Petri ook met een nieuw origineel concept: twee reviewers, één recensie. Sjoerd en Maurits zijn het erover eens dat hun smaak zodanig hetzelfde is dat dit mogelijk is om de recensie één geheel te vormen. Want ja, samen staan we sterk. Deze soundtrack en recensie is trouwens alléén van de muziek van ‘Planet Terror’!


Voor Sin City gebruikte Robert Rodriguez en Quentin Tarantino veel geweld gespeeld door vooral rock instrumenten en tevens horen we een lichte jazzy sfeer. Dit geldt ook voor deze twee scores. ‘Grindhouse Main Titles’, dat Robert Rodriguez helemaal zelf componeerde begint met een mix tussen mysterieus en jazzy (door trompet) en we horen ook spanningsopbouw door trommelslagen die later vervangen worden door drums. Ook een elektrische gitaar en een bel komomen tevoorschijn. Dit alles maakt het eerste thema te horen bij de main titles, zoals de naam van de track ook luidt. Het thema blijft zich herhalen tot aan 3.30 minuten, het einde van de track.

‘Doc Block’, even een vreemde eend in de bijt. Bij dit nummer werd de hulp ingeroepen van een DJ, Carl Thiel, die vaak ook op grotere festivals draait. Niet echt een bijzonder nummer, door de opeenstapeling van geluidseffecten geen lust voor het oor. We horen geen thema maar effecten in een ritme voor spanningsopbouw. In het volgende nummer eindelijk weer eens wat échte filmmuziek. Hier kreeg Robert Rodriguez hulp van Graeme Revell, de componist die o.a. The Chronicles Of Riddick een andere dimensie wist te geven met z’n aparte filmmuziek. In dit korte nummer horen we strijkarrangementen van Revell en die zijn niet voor de poes. Dit nummer werkt uiteindelijk naar een climax, alwaar het abrupt zijn einde vindt.
En dan: De soundtrack bevat ook sommige volledige popnummers die speciaal voor de film(s) zijn opgenomen. Het nummer ‘You Belong To Me’ is daar een voorbeeld van. Rose McGowan, die een van de hoofdrollen vertolkt in beide films, zingt een aardig stukje weg in deze jazzy track. Al met al een zeer geslaagd nummer en een leuke afwisseling naast de gillende gitaren en heavy muziek die de soundtrack bevat.

Zodra de popmuziek is afgelopen laten Robert Rodriguez en Rick Del Castillo weer volle hardrock horen licht in de steil van track één. Waar het lijkt te beginnen met een jazzy track wordt zodra de elektrische gitaar begint te spelen duidelijk dat we een gewelddadige track te horen zullen krijgen met natuurlijk de elektrische gitaar, drums en hier en daar effecten. Een korte, maar veel zeggende track.
Alles gaat door elkaar heen, van Rodriguez en Rick Del Castillo weer terug naar Graeme Revell And Robert Rodriguez, die we ook in track drie hoorden. De track begint met volle trance effecten door elkaar heen. Later krijgen we (gelukkig) een elektrische gitaar op de voorgrond die de trancemuziek op de achtergrond houdt. De track eindigt met meer rust.
‘Useless Talent #32’ is de tweede track met Rose McGowan. Op het begin wat effecten, maar later krijgen we weer rock te horen. De drums op de achtergrond geven een lekkere sfeer. Als bij 2.04 er even volledige rust is denk je dat de track is afgelopen, maar hij gaat door. Dit geeft een langdradig gevoel aan de track.

De nummers die volgen, en met name ‘The Grindhouse Blues’ geven maar weer eens aan dat Robert Rodriguez niet alleen goed is in regisseren, maar dat muziek componeren hem ook aardig af gaat. ‘The Grindhouse Blues’ bevat wel een bekende (haast identieke) saxofoonsolo, die we ook hoorden in Sin City. In combinatie met de Spaanse gitaar, de heerlijk spelende elektrische gitaar en de rustige maat van de drums een heerlijk nummer, wat je keer op keer wilt beluisteren. Carl Thiel blijft, met z’n vreemde geluidseffecten en beats, continue aanwezig. In ‘Dakota’, wat niet veel meer is dan wat elektronische underscore, horen we dat ook weer duidelijk. Niet echt een prettig nummer, helemaal omdat het nogal getimed is en zeer beeld gerelateerd.
Dan volgt ‘Zero to Fifty in Four’. Hier lijkt het alsof Rodriguez de CD van Tiësto op had staan tijdens het schrijven van dit nummer. De track lijkt dan ook erg op eerder werk van de Nederlandse diskjockey.
Voor degene die ‘300’ van Tyler Bates heeft gehoord zal ‘Fury Road’ bekend aanvoelen. En dat kan kloppen, want bij dit nummer vroeg Rodriguez de hulp in van Bates, met name voor de rockerige gitaarstukken. Als klap op de vuurpijl zijn de laatste drie nummers weer mét gezang. Waaronder Rose McGowan laat weer haar ietwat zeurderige stem horen. ‘Too Drunk To Fck” is een heerlijk jazznummer die rechtstreeks uit de jukebox lijkt te komen. Op de titel van de track na, die is nogal anno 2007!

Dit is zeker weten een zeer aparte cd, wetende dat het een cd is met twee verschillende gezichten, maar ook omdat deze is geschreven door meerdere componisten en regisseurs. Het is geen fantastische soundtrack, wel één die redelijk goed te beluisteren is en best veelzijdig is. De rock klinkt goed in de oren, helaas wel veel underscore en soms te veel slechte effecten. Onze verwachtingen werden tevens niet helemaal waargemaakt. Deze horror cq. actiesoundtrack vraagt toch om meer échte spanning en we hadden ook verwacht dat deze soundtrack duisterder zou zijn. Wat we nu horen is een score waarvan je niet meteen helemaal weet in welk genre het is geplaatst.

Eindcijfer van deze eerste gezamenlijke recensie is: een nipte zeven!
Grindhouse: Planet Terror - 08/10 - Review of Tim Horemans, submitted at (Dutch)
Grindhouse is het nieuwste project van regisseurs Robert Rodriguez en Quentin Tarantino. De film wordt verkocht als twee films voor de prijs van 1. Beide regisseurs hebben een horror verhaal verfilmd, Planet Terror door Rodriguez en Death Proof door Tarantino. Dit is dan samengebracht onder de naam Grindhouse. De bedoeling is, als dit aanslaat bij het grote publiek, deze reeks verder te kunnen zetten. Kenmerkend aan beide regisseurs is dat ze een voorliefde hebben voor pulp en dit wordt dik in de verf gezet met deze twee films. Over the top actie, ultra gewelddadig en een vleugje erotiek, ingrediënten voor de perfecte B-film.

Op gebied van muziek hebben beide regisseurs het helemaal anders aangepakt. Quentin Tarantino heeft voor zijn Death Proof gekozen voor songs en reeds bestaande filmmuziek van o.a. Ennio Morricone. Robert Rodriguez daarentegen is een manusje van alles en heeft de filmmuziek voor Planet Terror zelf gecomponeerd. In het verleden heeft hij dat ook gedaan voor zijn Spy Kids-reeks en voor Sin City. Hij zorgde er wel altijd voor dat hij hulp kreeg van componisten zoals John Debney, Danny Elfman en Greame Revell. Bij Planet Terror heeft hij samen de muziek met Greame Revell geschreven.

Zoals hij reeds eerder liet blijken houdt Robert Rodriguez van gitaren. In de Main Title van Grindhouse staat dit instrument dus centraal. Drums, saxofoon, gitaren en extra percussie zorgen voor een stevig thema. Dit thema dient als leiddraad in deze soundtrack. Je krijgt het op verschillende manieren te horen. Om het B-film gevoel te behouden is een groot deel van de muziek volledig geschreven op keyboard. Deze stukken muziek lijken een beetje op het gene John Carpenter destijds deed. Tracks zoals Doc Block, Hospital Epidemic, Police Station Assault, Dakota,… zorgen voor die perfecte jaren 80 sfeer. Het ritme uit His Priscription … Pain lijkt zeer sterk op het thema van dat Carpenter schreef voor Halloween. Misschien is dit zelfs opzettelijk gedaan.

Buiten de verschillende thema variaties en keyboard sounds bevat dit album ook songs gezongen door Rose McGowan. Zij speelde mee in de tienerserie Charmed en vertolkt in Planet Terror de rol van Cherry. You belong to me is een blues-achtig nummer op een zwoele wijze gezongen door haar. De lalalala’s en dadada’s in Useless Talent #32 en in Two against the World is ook Rose McGowan’s stemgeluid. Het leukste nummer op dit album is Too Drunk to van Novelle Vague. De pittige tekst en vrolijke melodie zorgen voor een geslaagde combinatie.

Door de verscheidenheid van muziek vliegt deze 43 minuten durende soundtrack voorbij. Robert Rodriguez zal zeker dit jaar de oscar niet winnen voor beste componist maar de muziek die hij geschreven heeft mag er best wezen. Het klinkt allemaal zeer overtuigend en zal perfect bij de beelden passen. Planet Terror is misschien niet de soundtrack waarmee je ’s morgens zal opstaan, alhoewel je binnen de 5 minuten wakker zal zijn. Voor mij is dit een zeer geslaagde soundtrack.
'Grind House' - noun - A downtown movie theater -- in disrepair since its glory days as a movie palace of the '30s and '40s -- known for 'grinding out' non-stop double-bill programs of B-movies. From groundbreaking directors Quentin Tarantino and Robert Rodriguez comes the ultimate film experience: a double-bill of thrillers that will recall both filmmakers' favorite exploitation films. GRIND HOUSE will be presented as one full-length feature comprised of two individual films helmed separately by each director. Tarantino's film, Death Proof, is a rip-roaring slasher flick where the killer pursues his victims with a car rather than a knife, while Rodriguez's film explores an alien world eerily familiar to ours in Planet Terror. Welcome to the grind house -- it'll tear you in two.
The riveting score for GRIND HOUSE is by Rodriguez himself.
Trailer:





Trailer:





Other releases of Planet Terror (2007):

Grindhouse: Planet Terror (2018)


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More