Filmcomponisten die voor zowat elk filmgenre een score neergepend hebben, komen weinig voor. Meestal beperken ze zich tot enkele substijlen die vaak slechts thuishoren bij specifieke filmgenres. Componisten als Ennio Morricone vormen op dit vlak echter een uitzondering. Geen enkel muziekgenre (of filmgenre) gaat Morricone uit de weg. Na zeven decennia actief te zijn als componist, schreef de muzikale kameleon meer dan 500 film scores en tal van klassieke composities bijeen.

De hoge productiviteit die hij in de afgelopen decennia aan de dag legde, resulteert vandaag in een immens omvangrijk en moeilijk te overtreffen oeuvre met een diversiteit aan muziekgenres waaronder avantgarde-jazz, experimentele jazz, rockability, samba, hard rock, disco, minimalistische klassieke muziek, westernmuziek, koormuziek, opera en allerhande orkestrale filmmuziek. Het soms grenzeloze geëxperimenteer van Morricone en zijn neiging om teveel projecten, waarvan een aanzienlijk aantal gedoemd waren om onsuccesvol te blijven, te aanvaarden, verklaren waarom we vandaag, zonder afbreuk te doen aan de legendarische status van de componist, kunnen stellen dat zijn repertoire kan onderverdeeld worden in The Good, the Bad & the Ugly. Gelukkig behoort meer dan de helft van zijn filmografie, net zoals de voorliggende compilatie, tot het kwalitatieve gedeelte.

We zijn ondertussen de tel al kwijt wat betreft het aantal compilaties die van Morricone werden uitgebracht. Het moeten er enkele honderden zijn, waarvan een aanzienlijk aantal reproducties blijken te zijn die uiteraard minder waardevol en gegeerd zijn dan de originele opnames.

‘Le Musiche di Ennio Morricone – Per Il Cinema Di Giuseppe Tornatore’ behoort echter tot de interessantere compilaties die zijn discografie rijk is. Dat Morricone meer dan de huiscomponist van wijlen Sergio Leone was, blijkt wanneer de andere langdurige samenwerkingen met regisseurs worden overlopen: Sergio Corbucci, Bernardo Bertolucci, Giuliano Montaldo, Elio Petri, Brian De Palma, e.a.

Bijna gelijklopend met de succesvolle samenwerking met De Palma (The Untouchables, Casualties of War ) begon Morricone te fungeren als huiscomponist voor Giuseppe Tornatore. Deze verzamelaar biedt een erg mooi en chronologisch overzicht van enkele meesterlijke composities die hij bijeenschreef voor de Tornatore films.

De grote doorbraak voor Tornatore kwam er met het fel bejubelde Cinema Paradiso dat in 1989 de oscar voor “beste buitenlandse film” won. De ganse score voor deze film wordt gerekend tot Morricones’ beste werken van de jaren tachtig. Het erg melodieuze, orkestrale pianothema uit de film mocht niet ontbreken op deze compilatie, net als trouwens het sfeervolle ‘Love Theme’, dat Morricone samen met zijn zoon Andrea componeerde. Op een gelijknamige compilatie werd een derde track uit Cinema Paradiso opgenomen, een verkorte versie van het opgewekte ‘From American Sex Appeal to the First Fellini’.

Voor elke latere film van Tornatore leverde Morricone stuk voor stuk een ijzersterke score af: Stanno Tutti Bene (1990), La Domenica Specialmente (1991), Una Pura Formalita (1994), L’Uomo Delle Stelle’ (1995), The Legend of 1900 (1998), Malèna (2000) en La Sconosciuta (2006). Die laatste film is enkel vertegenwoordigd op de gelijknamige heruitgave van deze compilatie.

Sommige tracks op deze compilatie, net als de complete scores van de aangehaalde films, zijn erg moeilijk te verkrijgen. Zo bijvoorbeeld de muziek voor La Domenica Specialmente, een film die uit vier segmenten bestaat, waarvan elk segment door een andere regisseur geregisseerd werd. Morricones’ minalistische muziek voor ‘Il Cane Blu’, het segment dat Tornatore regisseerde, past perfect bij dit segment van de film en is een streling voor het oor. Het is de langste track op de compilatie, maar ongetwijfeld één van de hoogtepunten. Opgewekte pianoklanken, fluit, strijkers, koperblazers, grappige geluidjes en het ritmisch geblaf van een hond vormen de ingrediënten van ‘Il Cane Blu’. Terwijl op de heruitgave van de compilatie slechts een verkorte versie van 8 minuten werd opgenomen, omvat deze uitgave de iets te langdradige, integrale versie van zomaar liefst 34 minuten.

Na een minder interessante selectie uit de nochtans boeiende score voor Una Pura Formalita volgen enkel nog sterke composities. De relatief moeilijk te verkrijgen score voor ‘L’Uomo Delle Stelle is met twee fraaie tracks vertegenwoordigd: het opgewekte hoofdthema en het rustigere Voci, waarin o.m. accordeon te horen valt.

Het absolute hoogtepunt van deze compilatie krijgen we echter met ‘The Legend of the Pianist on the Ocean’ uit The Legend of 1900. Na een langzaam opbouwende intro bloeit deze compositie volledig open. Morricone kreeg een relatief groot budget toegewezen voor de filmmuziek en dit is duidelijk te horen aan deze track, waar hij met het symfonisch orkest alle registers opentrekt. ‘Playing Love’, dat het hoofdthema van Legend of 1900 omvat, is eveneens een sterke compositie met trompet, klarinet, strijkers en lichte gitaarklanken. Het is niet meer dan logisch dat Morricone een Golden Globe voor deze muziek won.

Ten slotte staan op deze versie van de compilatie nog twee pittge tracks uit de met een oscar genomineerde score voor Malèna (2000).

Op de heruitgave van 2007 werden ook drie orkestrale tracks toegevoegd uit La Sconosciuta (2006), één van Morricones’ interessantste scores van na de milleniumwisseling, en een track uit Per Giovanni Falcone.

Elk van de op deze verzamelaar vertegenwoordigde scores zijn ijzersterk en echte aanraders. Voor diegene die niet elke score voor een Giuseppe Tornatore-film in huis wensen te halen, biedt deze prima samengestelde compilatie een nagenoeg perfect alternatief.