De film Roving Mars is een soort filmische documentaire die in de IMAX-zalen te zien is geweest. De film is geproduceerd voor de NASA, waarvoor Frank Marshall en George Butler werden ingehuurd. Butler deed ook de regie van deze veertig minuten durende docufilm, die door Disney is uitgebracht. Een deel van de film bestaat uit animatie die gebaseerd is op foto's van mars, die door het karretje 'rover' zijn verstuurd. Zo bevat de film bewegende beelden die feitelijk niet echt zijn, maar zowel de film attractiever maken, als dat ze zeker wel 'op waarheid gebaseerd zijn'. De critici waren overigens niet allemaal even lovend over het eindresultaat.
De muziek bij de film is van de gelauwerde componist Philip Glass. Waar Maurits in zijn onderstaande recensie nogal lovend over de muziek van Glass was, is dat bij mij duidelijk een stuk minder. De bedoeling om de ruimte en de rode planeet in muziek te verklanken is wellicht goed gelukt bij het kijken naar de film zelf, maar los daarvan is de muziek toch behoorlijk aan de saaie kant.
Glass past enorm veel herhalende klanken toe, die als een soort doorlopend ritme in veel tracks de muziek bepalen. Steeds diezelfde motiefjes, of eigenlijk zijn het een soort vertraagde arpeggio's, die blijven hangen in steeds dezelfde toonhoogtes, gaat na verloop van tijd toch wel erg op de zenuwen werken.
Bovenop die steeds herhalende ondertoonklanken plaatst Glass dan solo instrumenten als strijkers of houtblazers en een enkele keer ook wat lichte percussie. Daarin varieert Glass wel enigszins, terwijl ook de steeds herhalende underscore regelmatig een andere instrumentatie heeft.
Slechts een paar tracks zijn nog wel wat melodieuzer, en hebben wat minder die herhalende klanken, zoals 'Spirits and Opportunity' of 'Sediments', waardoor die tracks gelijk een stuk fraaier zijn. Ook 'Opportunity vs. Spirit' laat veel meer horen van de typische Glass-stijl, met vlotte en harmonische loopjes en prettige melodielijnen. Toch blijft het allemaal wat beperkt. Maar ook hebben sommige tracks of delen daarvan weer wat meer jazzy kleuring, wat dan weer niet meehelpt.
De laatste track van Glass is 'Life Itself', een prettig gecomponeerde track, met zeker aan het einde de prachtige pianoloopjes waar Glass zo goed in is.
Het album sluit af met de track 'Glosoli', die niet van Glass is, maar een song van de IJslandse band Sigur Rós. Het is een ambient-achtige song van hun vierde album 'Takk...' en klinkt prachtig, als een soort poëtische rockmuziek, waarbij de zang van hun zanger Jónsi is. Dit is eigenlijk veruit de mooiste track van het album. Sorry Philip...
Kortom, met zijn muziek voor de filmdocu Roving Mars heeft Philip Glass een wat saaie score gecomponeerd, die wellicht prima past bij de ruimte-sfeer van de film, maar om los daarvan te beluisteren valt wat tegen. De underscore bij veel tracks heeft een sterk herhalend karakter, bij twee of drie toonhoogtes, wat op een gegeven moment wel wat irritant begint te worden. Toch heeft Glass zeker een paar fraaie tracks gemaakt, maar die halen het saaie of irritante van de andere tracks onvoldoende op, waardoor de waardering voor de scoretracks van Glass niet hoger komt dan 62 uit 100 punten. De afsluitende song van Sigur Rós is daarentegen bijzonder fraai, al past die niet goed bij de score van Glass. Deze veruit langste track brengt de waardering voor het album als geheel nog op 67 punten.