Faccia a Faccia (Face To Face)

De Italiaanse spagetti western Faccia a Faccia is geregisseerd door Sergio Sollima. Het verhaal draait om professor Fletcher. Hij is ziek en zoekt een warmere plek om te wonen en trekt vanuit het noorden naar Texas. Onderweg wordt hij gevangengenomen door de gangster Beauregard Bennet en sluit zich daarna bij hem aan. Wanneer Fletcher aan de beterende hand is speelt hij het slim en neemt meer en meer de leiding in de bende. Bennet zit niet op een rivaal te wachten en de spanning tussen hen neemt toe, terwijl ook Siringo, een detective, hen op de hielen zit...

De muziek van deze western is van de hand van Ennio Morricone, die er een redelijk beluisterbare score voor maakte.
Dit album van Verita Note met de Extended score presenteert eerst de 16 tracks van de Original score en vult die aan met nog 18 tracks, waarmee het album vrijwel de dubbele speelduur heeft ten opzichte van de Original score.
De score opent met de titeltrack, maar Morricone heeft hier geen fraaie track van gemaakt. Het thema op zich is een mooie melodie, maar door de semi-dissonante klanken die over het thema heen gezet zijn komt dit niet fraai uit de verf. Na de openingstrack volgen nog een drietal matige tracks, met muziek in een matige setting, veel thrillerachtige elementen, geluiden en klankeffecten, die ook in sommige tracks verder op deze score voorbij komen.
In de vijfde track horen we Ennio Morricone met muziek zoals hij bekend is geworden: mooie lyrische klanken op een meeslepende melodie. Hier komt het thema van de film weer terug, maar nu in een mooi arrangement, zonder dissonanten. Een vrouwenstem zingt de melodie, op een underscore van lage blazers en akoestische gitaar, naderhand aangevuld met violen, die er samen een prachtige track van maken. Ook in track 9 komt de themamelodie op deze manier terug als 'Ripresa', al begint deze track even met een paar seconden met dissonante tonen, daarna is het mooie thema weer helemaal terug.

In Falso Preannuncio horen we een heel aardige melodie, die wat deuntjesachtig aandoet en gespeeld wordt door een soort countrybandje. Een mooie en eigenlijk veel te korte track is Disperata Nostalgia, die vooral op Spaanse gitaar getokkeld wordt, bijna solo op hele lichte underscore. En ook Involuzione Epica is een fraaie track, die een mooie melodie combineert met een heel aardige underscore. De melodie wordt door een orgelachtige klank gespeeld. De melodie loopt vervolgens door in de 'Finale', die niet de thema melodie van de film brengt maar dit subthema van de vorige track. Een heel aardige track, maar de andere Faccia a Faccia tracks (Intermezzo en Ripresa) zijn veel fraaier.

Vervolgens hoor je 'Ballando Sull'aia', dat een nogal monotone track is met alleen een mondharmonica als instrument. Dit is nogal mager. De volksdanstrack 'Square Dance' is op zich een heel aardige track, maar door het continu herhalen van de melodie wordt het na 3 minuten al erg eentonig en wat irritant.

Vanaf track 17 volgen de aanvullende tracks op de Original score. Deze tracks bieden verder nauwelijk andere muziek, maar zijn vooral variaties op eerdere tracks. Daartussen zitten zeker een aantal mooie tracks, vooral wanneer het thema voorbij komt. De mooie track van de Original score Disperata Nostalgia komt ook terug, deze keer met een iets meer aanwezige underscore, waardoor dit een nog mooiere track is dan de eerste versie.
De Extended score sluit af met de mooie 'Intermezzo'-thematrack, die je met een prettig gevoel achterlaat na het beluisteren.

Kortom, met de Extended score voor Faccia a Faccia heb je een flink aantal fraaie tracks van deze western score van Ennio Morricone. Toch staan er op dit album veel meer tracks die vooral dreigende en spannende muziek brengen. En dan ben je bij Ennio Morricone meestal niet aan het goede adres, want hij past in dat type muziek toch wel erg vaak dissonante klanken toe, soms, zoals ook hier, op muziek die op zich fraai is. Ook chaotisch muziek gaat Morricone niet uit de weg.
Daarmee komt de waardering voor dit Extended score album op een waardering van 64 uit 100 punten, even hoog als die voor de Original score, omdat het aantal fraaie tracks in het aanvullende deel beperkter is.