X-Men: The Last Stand


Colosseum (4005939673222)
Varèse Sarabande (030206673227)
Movie | Released: 2006 | Format: CD, Download
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track   Duration
1.20 Years Ago1:10
2.Bathroom Titles1:09
3.The Church of Magneto/Raven Is My Slave Name2:40
4.Meet Leech, Then Off To The Lake2:37
5.Whirlpool of Love2:04
6.Examining Jean1:12
7.Dark Phoenix1:28
8.Angel’s Cure2:34
9.Jean and Logan1:39
10.Dark Phoenix Awakes1:45
11.Rejection Is Never Easy1:09
12.Magneto Plots2:05
13.Entering The House1:18
14.Dark Phoenix’s Tragedy3:18
15.Farewell To X0:30
16.The Funeral2:52
17.Skating On The Pond1:12
18.Cure Wars2:57
19.Fight In The Woods3:06
20.St Lupus Day3:03
21.Building Bridges1:16
22.Shock And No Oars1:15
23.Attack On Alcatraz4:36
24.Massacre0:31
25.The Battle of The Cure4:20
26.Phoenix Rises6:29
27.The Last Stand5:29
 63:43
Submit your review Hide reviews in other languages

 

X-Men: The Last Stand - 08/10 - Review of Marie-Lise Van Wassenhove, submitted at (Dutch)
Misschien een beetje onverwacht, maar X-men 3 was nu niet meteen een score waar ik speciaal naar zat uit te kijken. Ik heb eerlijk gezegd de hele X-Men-franchise maar vrij oppervlakkig gevolgd en van de muziek van de vorige films ken ik hoegenaamd niets.
Maar toen hoorde ik toevallig bij een vriend een track van John Powell’s score voor X-Men: the Last Stand. Het was voldoende om mijn interesse aan te wakkeren en om meer in detail de muziek te beluisteren. En voilà… Ik ben zelfs speciaal door/voor de muziek naar de film gaan kijken, om alles nog meer in zijn context te kunnen plaatsen, en dat was dan soms wel ontgoochelend. Zo werden sommige erg indrukwekkend tracks (“Phoenix rises” om er één te noemen) volledig overschaduwd door de geluids- en visuele effecten. Jammer.
Op cd komt het allemaal wel erg indrukwekkend over (misschien iets té?). De film op zich laat natuurlijk veel toe: spetterende actie, een vleugje romantiek, wat sterfgevallen, … een vette kluif voor iedere componist. Powell (vroegere kompaan van Hans Zimmer in het toenmalige MediaVentures) heeft zijn kans met beide handen gegrepen. Vooral naar het einde van de soundtrack toe, word je bijna weggeblazen door de muzikale kracht en chaos. Voor sommigen klinkt het misschien allemaal net iets te gretig en ik moet toegeven dat ik ook wat de indruk heb dat Powell wil aantonen dat hij ook zware muziek voor koor en orkest kan schrijven, zonder persé toevlucht te moeten zoeken bij synths. Niet dat deze volledig afwezig zijn, maar ze blijven op de achtergrond en laten vooral het koor en orkest het hoge woord voeren.

Naar goede gewoonte, ga ik nu “kort” track per track bekijken. Aangezien het er 27 zijn, ga ik er niet zo heel uitgebreid op in proberen te gaan, anders wordt het allemaal te lang.
Nog een kleine opmerking: veel tracks lopen door in een volgende track (die dan soms maar 30 seconden lang is). Ik snap niet goed waarom precies, want eigenlijk kunnen die stukken muziek perfect onder eenzelfde titel staan. Soms is die splitsing trouwens erg storend, omdat zo de “flow” van de muziek wordt onderbroken.
Oh, en opgelet voor spoilers!

(01) 20 Years Ago
Mooie proloogmuziek, bijna magisch zelfs (houtblazers, strijkers, belletjes, …)
Rond 0’09 brengen strijkers het A-deel van het hoofdthema (dat je in volle glorie kunt horen in de volgende track). Een fluit geeft de muziek een onschuldig tintje.
Vanaf 0’37 brengen koperblazers aanzetten tot het Dark Phoenix-thema (Charles en Eric brengen een bezoekje aan de jonge Jean Grey). Strijkers en houtblazers vrolijken de sfeer opnieuw op. Het is echt van die “geen vuiltje aan de lucht”-muziek, de stilte voor de storm.

(02) Bathroom Titles
Misschien een beetje een rare titel, maar als je de film gezien hebt, begrijp je waarom de track zo heet.
Er klinken onheilspellende strijkers tot ineens koperblazers het hoofdthema inzetten (met rond 0’24 het A-deel en bij 0’33 het B-deel). Het thema klinkt opvallend en sterk en ligt eigenlijk in de lijn van andere ‘superhelden-thema’s’ zoals Superman van Williams of Spider-man van Elfman. Naar het schijnt zit er ook een verwijzing in naar Ottman’s thema van X-Men 2 (maar zoals ik al zei: ik ken de scores niet van de vorige films…). Wervelende strijkers (vooral opvallend vanaf 0’50), koperblazers, voortstuwende percussie en cimbalen, … het heeft het allemaal…

(03) The Church of Magneto, Raven is My Slave Name
Koperblazers brengen aanzetten tot het Magneto-thema (al vanaf 0’00). Het personage wordt ook geassocieerd met een militiair-aandoende percussie.
Vanaf 0’46 brengen koperblazers een variatie op het Magneto-thema. De muziek klinkt plottend, afwachtend en schept het beeld van een ‘evil mastermind’ dat de wereld wil veroveren.
Bij 1’16 klinkt de muziek ineens harder (een duidelijkere percussie) met vanaf 1’23 opnieuw duidelijk het Magneto-thema (valt Mystique hier die politiemannen aan?), dat bij 2’13 herhaald wordt en bij 2’22 voorzien wordt van een mooie coda.

(04) Meet Leech, Then Off to the Lake
Zachte strijkers, houtblazers en zelfs een harp beschrijven de ontmoeting van Beast met Leech (het kind met het anti-mutantengen). Opnieuw klinkt de muziek bijna magisch en vol verwondering.
Vanaf 0’44 brengen strijkers zacht het A-deel van het Cure-thema (of Freedomthema zoals Powell het zelf noemt). Een houtblazer (hobo?) voegt een melancholische, duistere noot toe.
Bij 1’19 (een harde versie op het A-deel van het hoofdthema) rijdt Cyclops naar het meer waar Jean “het leven liet”.
Lage, aangehouden strijkers en plotse, korte percussieslagen gevolgd door een chaotische climax duiden op Cyclops groeiende waanzin (hij hoort steeds Jean zijn naam fluisteren). Hij verliest zijn zelfcontrole en “splits” met zijn ogen het meer (of doet er toch iets bizar mee).
Vanaf 2’25 bouwen aangehouden en dissonante strijkers de spanning op. De track gaat over in…

(05) Whirlpool of Love
Een van mijn favo’s.
Voor de eerste keer maakt het koor zijn intrede.
Rond 0’12 brengen lage strijkers aanzetten tot het Dark Phoenix-thema: dreigend, afwachtend, … tot ineens rond 0’38 met veel ‘lush’ en vol romantiek wordt gebracht (wervelende strijkers, koor, …). Cyclops kan zijn ogen niet geloven wanneer hij Jean levend en wel terugziet. Bij 0’58 wordt het thema triomfantelijk herhaald. Langzaam maar zeker komen echter ook de meer duistere kantjes naar boven (bijvoorbeeld bij 1’28 en 1’37). De muziek waarschuwt dat er iets niet pluis is…
En yep, op harde, apocalyptische tonen (1’54) haalt Dark Phoenix de bovenhand en Cyclops is het eerste slachtoffer van haar vernietigende woede.

(06) Examining Jean
Synths en koperblazers brengen een variant op het A-deel van het hoofdthema. De muziek wordt al snel donker, vol effecten en zinderende synths, strijkers en ook zelfs tintelende belletjes. Creepy onderscore.
Vanaf 0’58 komt een korte opwelling die toch onderscore blijft en overgaat in…

(07) Dark Phoenix
Zacht koor, strijkers en opnieuw belletjes scheppen een afwachtende sfeer. X vertelt Logan over Jean’s gevaarlijke alter-ego, Dark Phoenix.

(08) Angel’s Cure
Houtblazers, harp, strijkers, … Allemaal “zachte” instrumenten die toch een griezelige sfeer weten te scheppen (een beetje à la “Birth of the Twins” uit Revenge of the Sith).
Vanaf 0’32 volgen onrustige strijkers. Angel, zoon (met engelenvleugels – toen ik klein was, wou ik er altijd zulke hebben!!) van de wetenschapper die het “geneesmiddel” tegen mutanten heeft ontwikkeld, is het eerste proefkonijn. De jongen begint echter meer en meer te twijfelen en te panikeren (effecten, strijkers, een hartslag-percussie die steeds sneller gaat) tot hij losbreekt (“zijn vleugels spreidt”), met aanzetten tot het A-deel van het cure-thema (1’38). Angel neemt afscheid van zijn vader, springt uit het raam en vliegt zijn vrijheid tegemoet. Het cure-thema of freedomthema (hier misschien eerder dat – vrijheid om te kiezen wie je bent: mutant of niet), klinkt triomfantelijk. We horen zowel het A-deel (2’00) als het B-deel (2’10). Een fluit en strijkers herhalen nog even het A-deel.

(09) Jean and Logan
Een mooi en duister stukje.
Gelaagde strijkers en houtblazers klinken zowel onschuldig als toch ook afwachtend. Na een korte “bang” (0’20 – met harp!) blijven enkel de aanhoudende, afwachtende strijkers over.
Daarboven begint een vrouwenkoor zacht het Dark Phoenix-thema te neuriën, vanaf 0’49 ook bijgestaan door strijkers en effecten. Logan wordt dieper en dieper in de duistere verleiding van Dark Phoenix gezogen. Het thema wordt verder in variaties uitgewerkt (1’10).
De track gaat over in…

(10) Dark Phoenix Awakens
De passie groeit, maar ook Dark Phoenix steekt weer de kop op. Bij 0’34 wordt de sfeer ruw verbroken door een harde, dissonante climax. Logan begint te beseffen dat er iets scheelt met Jean.
De rest van de track is vooral onderscore: strijkers, hartslag-percussie, en ook weer de harp. Van romantiek is er geen sprake meer…

(11) Rejection is Never Easy
Logan probeert zich uit Dark Phoenix’s verleiding los te trekken. De muziek wordt indringender (nu ook met koor, lage strijkers en koperblazers. Bij 0’52 klinkt een plotse, dissonante opflakkering, gevolgd door korte, harde, apocalyptische (hier is het weer!) muziek. Dark Phoenix “ontsnapt” uit de school.

(12) Magneto Plots
Het Magneto-thema en de militaire percussie openen de track.
Vanaf 0’27 brengen diepe koperblazers het thema van Dark Phoenix, die een belangrijke rol zal spelen in Magneto’s plannen.
De track bestaat voornamelijk uit zinderende onderscore (strijkers, koperblazers, af en toe koor en percussie) met soms een opflakkering.
Bij 1’56 wordt het Magneto-Thema nog even kort herhaald. De track gaat over in…

(13) Entering the House
Koor, synths en effecten scheppen een onaardse, “Dark Wizard” sfeer.
Vanaf 0’40 begint het koor zacht “Dies irae, dies illa” te declameren (ook verder op de cd zal het nog te horen zijn). Bij 1’14 wordt de basis van de volgende track gegeven…

(14) Dark Phoenix’s Tragedy
De volgende twee tracks vormen eigenlijk één geheel (en mijn persoonlijke hoogtepunt van het album). Harde percussie (0’40 – komt ook nog terug in latere tracks), snerpende koperblazers, strijkers, … een heerlijke mix zonder dat de basismelodie wordt overschaduwd.
Vanaf 1’18 zetten de strijkers op bijna Oosterse wijze het Dark Phoenix-thema in. Phoenix heeft volledige controle over Jean, met dramatische gevolgen.
Bij 2’05 wordt het thema nog sterker herhaald en dramatisch verder uitgewerkt, met veel koperblazers, strijkers en sterke percussie. Op zijn hoogtepunt gaat het over in…

(15) Farewell to X
Waarom in godsnaam hier die splitsing met de vorige track? Vooral jammer omdat zo de muziek een deel van haar kracht verliest.
Als je de titel bekijkt, kun je wel al raden wat hier gebeurt.
Het koor klinkt eerder “verlossend” en – euh- hemels. Het stopt abrupt.

(16) The Funeral
Lage strijkers brengen traag (en beschuldigend?) het Dark Phoenix-thema.
Rond 0’45 horen we kort het A-deel van het Freedomthema (komt Angel hier aan op de school? Of is dit eerder een verwijzing naar de tol die de strijd voor vrijheid heeft geëist?).
Bij 1’08 zetten strijkers het begrafenisthema in (eigenlijk een variant van het hoofdthema). Het is een mooie, diepe melodie, knap afgewerkt. Ze klinkt niet alleen droevig en statig, maar ook hoopvol. Ondanks de dood van Professor X, willen de X-Men zijn werk voortzetten…

(17) Skating on the Pond
Een laatste, luchtige adempauze voor het grote geweld losbarst. Harp en strijkers zorgen voor een mooie basis, waarop vanaf 0’21 een houtblazer het A-deel van het Freedomthema brengt. Bij 0’59 wordt het thema triestig herhaald. (Rogue ziet haar vriendje met iemand anders schaatsen en twijfelt om de ‘cure’ te nemen). De track gaat over in…

(18) Cure Wars
Aangehouden strijkers, percussie, koperblazers, weer de hele mix om spanning te scheppen. Na een dissonant crescendo, kondigt de militaire percussie Magneto’s aanwezigheid aan, en ja hoor, vanaf 0’58 brengen strijkers zijn thema, dat wordt gevolgd door meer onderscore.
Bij 1’45 wordt het thema erg mooi verder uitgewerkt. Ik weet niet goed wat hier precies gebeurt. Pyro die de boel in de fik schiet?
Vanaf 2’21 brengen strijkers emotioneel het Freedomthema (Rogue komt toe op de plaats waar ze zich kan laten “genezen”). Na een kort, dramatisch klinkend crescendo leiden de strijkers de track uit.

(19) Fight in the Woods
Een duister begin met strijkers, harde koperblazers en metaalachtige percussie.
Vanaf 0’31 zijn er duidelijk synths te horen waarop dan rond 0’37 een energieke versie van het Magneto-thema wordt gespeeld. (Magneto die de meute opjut?). Hierop volgt een snelle onderscore (met gejaagde strijkers).
Vanaf 1’10 klinkt het A-deel van het hoofdthema, gevolgd rond 1’20 door het B-deel (Wolverine die achter Jean loopt?).
Bij 1’39 brengen strijkers mooi en bijna triomfantelijk het Dark Phoenix-thema, dat heel zacht wordt uitgewerkt (bijna als een liefdesthema).
Het gevaar is echter niet geweken. Wolverine wordt onderschept door Magneto en na een korte babbel, “zendt” Magneto hem weg (de dissonante climax – 2’53).
De track loopt over in…

(20) St Lupus Day
Strijkers en militaire percussie waar rond 0’20 een variatie op het hoofdthema (A-deel) wordt gespeeld. Strijkers spelen vervolgens de basis van het B-deel.
Bij 1’10 klinkt triestig het A-deel van het freedomthema (wat gebeurt hier? Rogue die nog steeds twijfelt?).
Vanaf 1’48 komt de spanning en actie terug, met een stukje dat ook in Track 27 te horen zal zijn en dat hier eindigt in het A-deel van het hoofdthema (2’11) dat kort opflakkert maar snel weer verdwijnt.
Een variatie op het begrafenisthema volgt (2’34): trieste muziek. Ik heb geen idee wat er gebeurt. Iemand?

(21) Building Bridges
Korte spanning. Magneto bezet de Golden Gate Bridge. Opnieuw klinkt de militaire percussie.
Vanaf 0’33 brengen koperblazers triomfantelijk het Magneto-thema in allerlei variaties en uitwerkingen. Het doet me wat denken aan het hoofdthema uit A Touch of Evil.
De track eindigt in een dissonante climax.

(22) Shock and no Oars
Apocalyptisch – dat is de enige manier waarop ik deze muziek kan beschrijven. Oorverdovend hard. Chaotisch en niet echt aangenaam om naar te luisteren.
Bij 0’41 zingt het koor “Dies irea, dies illa, solve saeclum in favilla” (van de Gregoriaanse dodenmis).
Het klinkt naar mijn smaak allemaal te druk, al moet het wel de moeite zijn dit live te zien.

(23) Attack on Alcatraz
Druk, chaotisch, oorverdovend… zo kunnen eigenlijk de meeste volgende tracks ook beschreven worden.
Deze begint nochtans vrij “rustig” maar al snel kondigen de koperblazers ingewikkelder muzikaal geweld aan. Bij 0’19 klinkt kort het Magneto-thema, gevolgd door het B-deel van het hoofdthema. Rond 1’12 kunnen we opnieuw die uitwerking van het Magneto-thema horen,die ook al eerder in “Cure Wars” zat.
Vanaf 1’43 horen we opnieuw de harde percussie-slagen die ook al in “Phoenix’s Tragedy” opdoken, maar hier variaties van het Magneto-thema begeleiden. Magneto en co houden lelijk thuis op Alcatraz (waar Leech wordt gevangen gehouden en het “geneesmiddel” wordt ontwikkeld).
Dringend tijd dus aan de X-men om in te grijpen. En heldhaftig als ze zijn, doen ze dat ook natuurlijk. Vanaf 2’36 kondigt de onderscore hun komst aan en rond 2’45 barst het hoofdthema los met alles erop en eraan.
Magneto (de militaire percussie) geeft zich natuurlijk niet zomaar gewonnen (of de film zou te snel gedaan zijn). Koperblazers herhalen nog even het A-deel van het hoofdthema, maar voor de rest volgt vooral chaotische muziek, met flarden hoofdthema en vooral veel snerpende koperblazers, strijkers en stevige percussie.
De track gaat over in…

(24) Massacre
(Waarom die scheiding??)
Opnieuw “einde van de wereld”-muziek, met hard koor, snelle percussie en de rest van de mix.
Bij 0’15 klinkt zenuwachtig en snel het Magneto-thema. De track loopt over in…

(25) The Battle of the Cure
De nerveuze muziek gaat gewoon verder. Dissonante strijkers en koperblazers, harde percussie, af en toe een themaatje tussen de mix, enfin, je kent het nu ondertussen wel.
Rond 0’52 klinkt ineens een pizzicato. Het is eens een andere manier om tussen al dit geweld spanning weer te geven.
Vanaf 1’34 klinkt het hoofdthema (zowel het A-deel als het B-deel). Het gevecht is volop aan de gang. De harde actie-muziek wordt soms onderbroken door zachtere intermezzo’s die echter niets van de spanning doen verliezen.
Bij 3’26 klinkt ineens een dramatischer stuk (wordt Magneto hier met het “geneesmiddel” gestoken?). De muziek wordt zachter, droeviger.
Vanaf 3’54 maakt ook het Dark Phoenix-thema haar intrede. Alles lijkt goed te eindigen, maar natuurlijk moet er nog iets foutlopen, anders zou de coole Phoenix nog niets op het einde gedaan hebben. Wanneer dus ineens een hele hoop mensen gewapend met het “geneesmiddel” op het toneel verschijnen, begint Dark Phoenix pas goed boos te worden…

(26) Phoenix Rises
Een track die ik ondertussen al ver van buiten ken.
Koor (met het “dies irae”), harde percussie, strijkers, koperblazers, … allemaal erg indrukwekkend (en waarschijnlijk zelfs iets té).
Vanaf 1’08 klinken de eerste aanzetten tot het Phoenix-thema dat dan pas rond 2’27 helemaal losbreekt (compleet met koor! Kippenvel!).
Wolverine probeert Jean te benaderen, maar Dark Phoenix zwaait nu helemaal de plak. Hij moet haar wel doden (alhoewel volgens mij dat “geneesmiddel” ook wel geholpen zou hebben) (3’25 of 3’35?). De muziek klinkt dramatisch maar toch ook triomfantelijk (vind ik). De strijd is gestreden. Langzaam wordt de sfeer meer integer; de overwinning heeft heel wat gekost.
Het nummer gaat over in…

(27) The Last Stand
Nog zo een van mijn favo’s, waarin de belangrijkste thema’s nog eens de revue passeren.
Eerst horen we het begrafenisthema: we nemen (voorgoed?) afscheid van Jean.
Bij 0’47 klinkt het freedomthema: Rogue benadert haar vriendje (ik ben zijn naam kwijt) en maakt duidelijk dat ze het “geneesmiddel” genomen heeft, zodat ze hem eindelijk kan aanraken.
Hierna klinkt opnieuw het begrafenisthema, nu hoopvoller en zelfs triomfantelijker. De school wordt verdergezet, en de mutanten zullen “verder werken aan een betere wereld”.
Vanaf 2’20 horen we een laatste keer het freedomthema (zowel het A- als het B-deel). De vrijheid is herwonnen.
Zachte strijkers beschrijven de overgang naar Magneto die zit te schaken in het park. Bij 3’22 klinkt even kort een spanning (komen zijn magnetische krachten terug?). Maar er is geen tijd om daar verder bij stil te staan, want bij 3’24 is het hoofdthema er al.
Bij 4’27 komen de synths op de voorgrond, met daarop een laag strijkers (zalig stukje!!) waarna dan het Dark Phoenix-thema wordt gespeeld. Een schitterend en sterk einde.

--

X-men: The Last Stand is zeker een aanrader voor elke John Powell-fan, of voor liefhebbers van spetterende actiemuziek en knap uitgewerkte thema’s (ik!). Het is een score die de sfeer van de film en misschien zelfs de hele franchise weet te vatten.
En toch… de vele actiestukken naar het einde toe kunnen op den duur een beetje overbodig beginnen klinken. Er lijkt soms maar geen einde te komen aan de chaos en mensen met gevoelige oortjes zullen niet weten wat hen overkomt. Powell is enthousiast, misschien zelfs té.
Ach, voor mijn part is het hem vergeven. Ik kijk vol spanning uit naar zijn volgende actie-superheld-fantasy-score…

X-Men: The Last Stand - 10/10 - Review of Sjoerd , submitted at (Dutch)
De verfilming van de succesvolle stripreeks X-Men was een groot succes. In 2000 begon het verhaal, geregisseerd door Bryan Singer, in het besneeuwde noorden van Canada waar de van huis weggelopen Rogue en de good guy mutant Wolverine elkaar ontmoeten. Binnen korte tijd worden zij op de hielen gezeten door enkele bad guy mutanten waaronder Sabretooth die er angstaanjagend uitziet maar wiens krachten voor het publiek vrijwel verborgen blijven. De muziek werd voorzien door Michael Kamen. Hij schreef voor X-Men één van zijn betere scores waarin hij een goed evenwicht legde tussen bombastische en treurige muziek. Drie jaar later kwam Bryan Singer met een vervolg op het succes, in deze film moeten de X-Men opnieuw in actie komen om de wereld te beschermen tegen een groot kwaad. Dit maal mocht John Ottman de muziek voorzien en voor de derde film werd John Powell aangenomen bij de crew. In X-Men: The Last Stand gaat het gevecht tussen X-Men en de mutanten door op weg naar een suspense climax.

De cd:
Net als in de voorgaande soundtracks van de X-Men films, wordt er een goed evenwicht gehouden tussen bombastische muziek en rustige. John Powell doet dat met een aantal prachtige emotionelere thema’s en een aantal bombastische thema’s die allemaal op elkaar aansluiten en gedurende de soundtrack groeien, zoals de film naar zijn climax werkt. Alles past goed bij elkaar en de tracks sluiten non-stop op elkaar aan. Daarbij komt nog een dat Varèse een 63-minuut durende soundtrack uitgeeft met eens een prachtig en vooral dik boekje. Vrijwel uniek voor een label als Varèse.

De thema’s:
De kracht van de score zit hem vast en zeker in de thematiek. Al in de eerste track is er een beginnetje van het superieure hoofdthema te horen. Wat tevens opvalt, is het grote orkest en de orkestratie daarvan. Vooral in de actiemuziek kan je je oren niet geloven, omdat je haast niet bij kan houden wat je allemaal hoort. John Powell werkt met heel veel lagen en bombasme is te horen in alle soorten en maten. Echter is het actiethema van de tweede track wat minder geslaagd. De opbouw van het thema, de akkoorden en de instrumentaties van het thema is haast idem dito met die van Elfman’s thema voor Batman. Echter, als hetzelfde thema later in de score nog eens terug komt klinkt het degelijk. In de derde track introduceert zich een derde thema. Het thema van Magneto lijkt een beetje op de andere thema’s maar in dit thema is de percussie iets anders. ‘Meet Leech, Then Off to the Lake’, ofwel de vierde track van de score, laat ons alweer een nieuw thema horen. Sterker nog, meerdere thema’s komen aan bod in deze track. De track begint meeslepend en emotioneel. Het meest voorkomende dramatische thema(Cure thema) introduceert zich dan ook in deze track. Zachte strijkers laten een enkel motiefje van het thema horen waarna de spanning zich weer opbouwt. Het eerste deel van het hoofdthema komt terug, maar dan op de bombastische variatie. In de vijfde track komt maakt dan eindelijk het Dark Phoenix thema zijn intrede. Met een koor, strijkers en enkele blazers laat Powell een mysterieus en spannend thema horen dat gedurende de score nog vaak aanbod komt, groeit en varieert. Na deze track wordt de score een stuk donkerder. Mysterieuze variaties op verschillende thema’s zijn te horen en het koor komt meerdere keren terug. Synthesizers zorgen voor de extra spanning tussen de rustige, duistere muziek door die zo nu en dan groots wordt. In track acht horen we het bombastische en grootse deel van het emotionele Cure thema. De soundtrack gaat vervolgens door met de onheilspellende muziek die meerdere malen voor kippenvel zorgt. In de twaalfde track horen we tussen de percussie van het Magneto thema langzaam het thema van Dark Phoenix opkomen. De muziek wordt agressiever en in track veertien begint de echte actie. Het Dark Phoenix thema is eindelijk te horen in volle glorie en het grote orkest is ook duidelijk te horen. Zoals ik al zei, bombasme in alle soorten en maten. Verschillende slaginstrumenten, maar ook het snelle geluid van de akkoorden van de koperblazers. Op de voorgrond de strijkers die de prachtige melodie spelen. Het ‘vette’ is toch dat het koper af en toe eens keihard op de voorgrond te horen is! Ook het emotionele gedeelte van het Dark Phoenix thema krijgen we voorgeschoteld, waarin het koor zo dramatisch zingt alsof je bij een begrafenis beland bent. Als klap op de vuurpijl horen we het gehele emotionele gedeelte van het Cure thema. Het thema heeft naast zijn emotionele sfeer ook een sfeer met passie, doordat het zo lekker vol klinkt. Vanaf de achttiende track begint de actiemuziek die non-stop opbouwt naar de climax. Hierin zijn verschillende thema’s te horen, maar laat Powell ons vooral nieuwe actiemuziek horen.

Wanneer Magneto weer voorkomt in de film horen we zijn thema, en zo ook bij de andere personages. Op deze manier kun je, zonder de film gezien te hebben al weten wat er in de film gaande is. Powells muziek past op deze manier prima bij de film en het zorgt voor een variërende soundtrack die toch één geheel is. Thematisch gezien is X-Men: The Last Stand dus een fantastische soundtrack. Dat blijkt ook uit de opbouw van de thema’s. Want het hoogte punt van het Dark Phoenix thema is pas te horen in ‘Phoenix Rises’ en ook het Cure thema kent pas zijn gehele uitwerking in de laatste track: ‘The Last Stand’.

Phoenix Rises (track):
Een nummer dat het verdient om apart beschreven te worden. In de track komt het gehele orkest weer terug evenals het extra grote koor. Bij de eerste luisterbeurt irriteert het enorme bombasme, maar wanneer het ‘rommelige’ bombasme mooi bij elkaar komt zorgt dit voor extra veel kippenvel. De track al zo een honderd keer beluisterd, elke keer weer wat nieuws ontdekkend. Het kan bij deze track, want de gelaagdheid is enorm door de hoeveelheid (verschillende) percussie. Het thema van Phoenix Rises verveelt niet en de track is op zijn hoogtepunt wanneer het ‘beginnetje’ van het thema in volle glorie te horen is bij 2.27. Elke keer zorgt het weer voor kippenvel. Powell voegt de syntheziers op en prima mannier toe, waardoor ze niet eens een storend effect hebben en je heerlijk kan wegdromen. Ook het dramatische deel van het Dark Phoenix thema is te horen. Ditmaal nog dramatischer! Het jammerlijke is toch de rol van de muziek in de scène. De muziek draagt de scène, maar wordt verhinderd door de vele geluidseffecten. Maar ach, des te mooier is de luisterbeurt op de cd.

John Powell blijkt weer de beste ex-Medaventures componist te zijn tot nu toe. Sinds hij MediaVentures, de filmmuziekstudio/filmmuziekschool van Hans Zimmer verliet heeft Powell nog geen slechte soundtrack geschreven. Toch is er veel kritiek op de manier waarop Hans Zimmer zijn leerlingen opvoedt. Hij houdt zijn leerlingen te strak onder de duim en laat deze te veel in de oude vertrouwde stijl schrijven. Powell bewijst dat wanneer de componisten Mediaventures verlaten ze zeker wel een belangrijke rol in Hollywood kunnen spelen. Uit deze score blijkt dat Powell gewoonweg goed geschoold is. Hij had al zijn eigen stijl, maar bewijst dat hij tot alles in staat is en de goed beluisterbare stijl van Mediaventures is nog herkenbaar, maar is allerminst storend. Deze score is 100% John Powell, maar bijvoorbeeld qua percussie ritmes is de muziek nog vergelijkbaar met die van Hans Zimmer, storend is het echter niet.

Conclusie:
Nog nooit eerder ben ik zo verslaafd geweest aan één soundtrack of aan één track (Phoenix Rises). Powell schrijft een score die niet alleen in mijn genre past, maar is thematisch fantastisch, de opbouw is goed, de instrumentaties zijn geweldig en op het grote orkest+koor is al helemaal niks aan te merken. Wat mij betreft niet alleen de beste score van John Powell, maar ook de beste actiescore sinds het overlijden van actiekoning in filmmuziek Jerry Goldsmith(2004) tot nu toe(begin 2008). En welverdiende en dikke tien!
X-Men: The Last Stand - 09/10 - Review of Tim Horemans, submitted at (Dutch)
X-Men: The Last Stand is ondertussen al de derde film in de X-Men reeks. Nu Bryan Singer gekozen heeft voor Superman Returns en Brett Ratner het zaakje overgenomen heeft als regisseur, is er ook gekozen voor een nieuwe componist, ondertussen de derde in rij voor X-Men. Want na Michael Kamen en John Ottman komt John Powell ten tonele. Powell is ondertussen al een vaste waarde geworden in Hollywood. Hij is goed gekend voor zijn komische muziek bij animatiefilms zoals Antz, Chicken Run, Robots en de recente Ice Age 2. Maar ook dankzij zijn goede actie scores heeft hij veel bekendheid gekregen bij de filmmuziekliefhebbers. Het begon allemaal met Face Off, The Bourne Identity en Supremacy passeerde vervolgens de revue. Vorig jaar schreef hij nog muziek voor Mr en Mrs Smith. Toen werd zijn typische stijl een beetje gecamoefleerd door de zuiderse klanken die hij aan zijn score toevoegde. Nu voor X-Men: The Last Stand had ik ook zo’n typische Powell score verwacht. Groot was mijn verbazing toen ik de cd beluisterde want ik herkende bijna de John Powell stijl niet. Blijkbaar is dit een nieuwe herboren Powell.

De muziek van X3 is zeer groots opgevat en dit bedoel ik letterlijk. Alles zit erin, zeer groot symfonisch orkest, electronische ondersteuning en last but not least een geweldig koor. Varese trakteert ons op een 61 minuten durende cd. De cd opent met een kleine inleiding in 20 Years Ago en gaat verder met Bathroom Titles. In deze 2de track wordt een nieuwe Main Title voorgesteld. Deze is zeer melodisch en groots gespeeld. Het eerste deel van de soundtrack bestaat vooral uit kortere tracks die een beetje dienen als opbouw van de cd. Het koor krijg je voor het eerst te horen in Whirlpool of Love wat de aanzet is naar meer, maar dat krijg je pas in het 2de deel van deze score te horen. In deze track krijg je ook een tweede thema te horen dat zo’n beetje de leidraad van de score is. Het thema wordt nog eens zeer mooi herhaald door de hoorns in Angels Cure. Het krijgt ook nog eens een mooie orkestratie in Jean and Logan. Hier neemt het koor de leidraad in de melodie. Dark Phoenix Awakes geeft aan dat de muziek uit de pen van Powell komt door de percussie die je heel even hoort. Vanaf dan wordt de toon een beetje dreigender en donkerder. Rejection is never easy maakt weer gebruik van het koor maar deze keer geeft het meer gewicht aan de muziek. Entering the house is de aanzet tot de eerste echte actie track op de cd en dat is Dark Phoenix’s Tragedy. De actie is zwaar, stevige percussie, metaal slagwerk, zware strijkers. Het tweede thema wordt in deze track pas voluit gespeeld en dit is echt heel mooi, een kippenvel moment. Het thema wordt dan weer op een droevige, ingetogen manier gespeeld in Farewell to X. Een speelsere orkestratie van dit thema volgt dan weer in Skating on the pond, inclusief met bellen. Cure Wars is ook een zeer goed geschreven stuk muziek maar vanaf Fight in The Woods is de soundtrack pas echt op kruissnelheid. Tussen de actie in speelt John Powell lekker met zijn thema’s. De actie is hard en de thema’s heel heroïsch, echt muziek voor superhelden. Shock and no oars maakt weer handig gebruik van het koor en tot de laatste track is dit koor wel heel dominant aanwezig. Attack on Alcatraz is één van de hoogtepunten uit de cd. Dit zijn 4 en een halve harde minuten. Het knappe is dat John Powell weinig electronica in deze soundtrack gebruikt. Deze track heeft een militaritsche percussielijn en maakt goed gebruik van het thema. Van toon kan je het een beetje vergelijken met Van Helsing, maar de percussie blijft 100% Powell. De laatste tracks vloeien muzikaal goed in elkaar en dit verhoogd het luisterplezier. In The Battle of The Cure zet de actie zich verder om tot een absoluut hoogtepunt te komen in Phoenix Rises. Hier krijgt het koor ook de volledige bovenhand. Dit is echt magnifiek, echt supergebruik van het 2de thema. Vanaf 3.38 klinkt de muziek zeer opera-achtig. The Last Stand zorgt voor een mooie coda van de soundtrack. Powell knoopt alle eindjes mooi aan elkaar, hij zorgt voor een happy end gevoel en de thema’s worden nog eens mooi herhaald en zo hoort het ook.

X-Men: The Last stand is een zeer goede John Powell score en daar kan ik als trouwe Powell fan alleen maar blij om zijn. Deze soundtrack krijgt een dikke 9/10. Meer heb ik hier echt niet aan toe te voegen.
X-Men: The Last Stand - 08/10 - Review of Tom Daish, submitted at (English)
Musically, the X-Men movies have never quite found an identity, save for the fact that all three films have had main themes that are similar, if not actually the same. Michael Kamen was perhaps a little too restrained at times, but his effort had some very effective moments, John Ottman disappointed spectacularly for the first sequel, but with a change of director we get a third composer, John Powell. To say that I was positively salivating with excitement at the prospect of Powell being on board is both an exaggeration and an unpleasant image, but he would certainly have been close to the top of my list (and no, I don't think I'd have immediately gone for Danny Elfman, he'll get comic book score fatigue otherwise).

I must confess that my first couple of listens weren't immediately promising outside of a handful of obviously memorable moments - the exciting Bathroom (it makes sense if you've seen the film) Titles which introduce the main theme at full throttle, the soaring final moments of Angel's Cure, the sombre The Funeral, sounding curiously like John Barry, but actually a major key version of Powell's main theme and pockets of the occasionally raucous action. However, a few of the cues in the album's first half are a little dark and introvert, especially those relating to the rediscovery of Jean as she battles with the Dark Phoenix within. However, as Dark Phoenix takes over, they build into something more disturbing leading to the apocalyptic Dark Phoenix's Tragedy where Powell's orchestral maelstrom and marvellous Dark Phoenix theme are a sublime accompaniment to the film's most powerful scene (whose visual effects, incidentally, are notably impressive and add to the impact immeasurably).

This being 'the last stand' the latter stages of the score accompany the climactic battle between, well, not quite good and evil, but righteous mutant and self righteous mutant. Powell scores the final battle with plenty of energy, if perhaps a little more bluster and less clarity than his usual. While reviews of the film have been mixed - I thought it was terrific, my only complaint being that it wasn't a little longer - the score has been generally well received and with good reason, The Last Stand is another hugely enjoyable effort from Powell filled with a myriad of fine themes and the orchestral fireworks that are expected for a film of this type. With this, Ice Age 2 and the rather more sobering United 93 in 2006, he continues to demonstrate his skill to composer in a variety of genres and, importantly, largely retain his own musical voice. Another winning effort.
X-Men: The Last Stand - 10/10 - Review of Thomas-Jeremy Visser, submitted at (Dutch)
Hoe goed scores zoals Hancock, Bolt, Jumper en Ice Age ook mogen zijn, geen van allen halen het bij Powell's X-Men: The Last Stand. Want ondanks de rest van zijn indrukwekkende oeuvre is dit toch wel zijn meesterwerk. Het is groots, meeslepend, een thematische parel en bovendien ook nog eens spannend.

Na Micheal Kamen en daarna John Ottman was het nu de beurt aan John Powell, de percussiekoning. Het opvallende aan deze score is dat Powell erg goed weet om te gaan met het koor, wat we nog niet wisten van hem. De grootste troef van de score is het Phoenix-thema, dat werkelijk waar een van de mooiste thema's is die u in een tijdje zult horen. Met 20 Years Ago horen we de mysterieuze muziek die tijdens de traditionele proloog te horen is. Met de piano op de achtergrond horen we de strijkers het Phoenix-thema spelen, zelfs zo zacht en subtiel ijzersterk om te horen. In Bathroom titles horen we de X-men tune, tenminste als je het zo wil noemen. Powell borduurt verder op Ottman's prachtige hoofdthema uit film 2, en maakt het wat spectaculairder.

In Whirpool of Love horen we het Phoenix-theme dan voor het eerst in volledig orkestrale versie. Kippenvel gegarandeerd, vooral als het koor het orkest volledig overneemt. Na de nodige en toch minstens zo interessante underscore horen we in Dark Phoenix's Tragedy een staaltje knappe actiemuziek, waarin wederom het hoofdthema magistraal klinkt. De finale is een 20 minuten durend spektakelstuk waarin we Powell van zijn beste kant horen. En dan vooral de alom geroemde track Phoenix Rises, waarin we een werkelijk magistraal koor horen, het Phoenix-thema spelend. Dit leid tot een van de mooiste muzikale hoogtepunten van de afgelopen jaren.

X-Men: The Last Stand was een score waar misschien dan wel naar uit werd gekeken, maar dat het zo duizelingwekkend goed zou zijn had niemand kunnen verwachten. De slechtste X-Men film heeft de beste score gekregen. Alles is in volledige harmonie met de film, en meer dan dat: zonder de beelden werkt het minstens zo effectief. X-Men 3 is een van de beste scores van dit decennia, en is geheel onterecht overgeslagen bij de grote prijzen in dit genre.
X-Men: The Last Stand - 08/10 - Review of Andreas Lindahl, submitted at (English)
Third time's the charm. Michael Kamen's score for the first film in the X-Men trilogy was a disappointment, as was John Ottman's musical contribution to the second. But John Powell finally got it right - his score for the final and third X-Men film is one of the most entertaining and impressive scores so far in 2006. It's grand, orchestral music, which to some degree builds on Ottman's music for the second movie. Especially Ottman's thematic material, which is hinted at a couple of times, such as in the opening "20 Years Ago". But other than that, Powell creates something that truly can be described as his own creation.

It is without doubt the largest - both sonically and in pure scope - score that Powell has written yet, and his utilization of choir, pounding brass and percussion, as well as some electronics creates a very strong score with lots of highlights and memorable parts. Powell continues to impress and demonstrates a talent for melody, layers and texture that without doubt will be useful as he continues his steady climb to the top tier of Hollywood composers.

The score is rythmic and militaristic, with excellent choral outbursts filled with grandeur and power. However, parts of the score are actually quite the opposite, with intimate and moving music, such as parts of the closing track, "The Last Stand", which boasts some lush, beautiful writing for strings, that thankfully never gets overly sugarly. Powell basically manages to keep the score perfectly balanced between drama and action.

"Dark Phoenix's Tragedy" is an excellent action piece, with lots of brass and percussion. Snare drums, pounding timpani, brass fanfares and anvil hits - it's all there. "St. Lupus Day" is a nice mix of both action and drama, with an exciting string ostinato, coupled with staccato chords by the flutes. There are more examples of noteworthy music one has no problem returning to again and again, but I'll let you discover those yourselves.
X-Men: The Last Stand - 09/10 - Review of Wilco de Jong, submitted at (Dutch)
X-Men: the Last Stand van John Powell heeft, zo denk ik, menig filmmuziekliefhebber versteld doen staan - mij in ieder geval wel!
Dit is namelijk een dijk van een score waarin het heel duidelijk is wat de sterke kanten zijn: een sterk Magneto's Theme, een ijzersterk Dark Phoenix' Theme, en veel, heel veel percussie en koper! Zelden ook zijn synth beats zo goed verweven met het orkest: Powell het voor elkaar gekregen!

De muziek voor X-Men: the Last Stand is melodieus, vol orkestraal en zeer krachtig en bombastisch. De actiemuziek aan het einde van de soundtrack is welhaast apocalyptisch: het koor scandeert luid, de muziek is verzwelgend, en bijna vergalloppeert Powell zichzelf... ("Shock and No Oars" is bijna tè, en dreigt te verzanden in quasi-religiositeit.)

In "Bathroom Titles" presenteert Powell zijn heroïsche thema voor de X-Mannen, in "Meet Leech, Then Off to the Lake" grijpen we terug naar Michael Kamen's "Mutant School"-muziek en horen we voor het eerst voorzichtig het Dark Phoenix's Theme, wat daarna in "Whirlpool of Love" groots gespeeld worden. En allemaal zijn we meteen verliefd op dit heerlijk dramatische en statige thema, dat nog weer iets later pompeus en statig wordt gespeeld in "Angel's Cure."

Hoogtepunt van de schijf is toch wel het vijfluik van tracks 12 tot en met 16, waarin Powell met "Dark Phoenix's Tragedy" laat horen dat hij tegelijkertijd muziek groots, statig, bombastisch en tragisch kan laten klinken! Mensen, wat heeft het Hollywood Studio Symphony moeten zwoegen! In "Phoenix Rises" doet Powell deze hele crescendo nog eens dunnetjes over. Maar ook de atmosferische aanloop naar de tragedie tussen Jean en X is geniaal: "Entering the House" verveelt nooit!

Enfin, superlatieven tekort voor deze soundtrack.
Samengevat: het Dark Phoenix's Theme en de woeste orkestraties zorgen voor een steengoede en melodieuze actiesoundtrack. Kopen, die CD!
X-Men: The Last Stand - 08/10 - Review of Joris Kessels, submitted at (Dutch)
Overdonderend geweld met oerzwaar koper, immens lage percussie, een schreeuwerig vrouwenkoor, spanningopbouwende strijkers en heroïsche lekker in het oor liggende thema‘s. Elementen die de boventoon voeren in X-men: The Last Stand. Hoewel deze score duidelijk uit hand van John Powell komt is deze makkelijk te plaatsen in het rijtje van Alan Silvestri’s heroïsche werk Van Helsing en The Mummy Returns. Het is de percussielijn waardoor John Powell z’n stempel drukt op deze score, voortvarend, gedreven en pakkend. Respect alom.

Een voordeel van de soundtrack is dat vele tracks naadloos in elkaar overgaan waardoor het nog meer één geheel wordt en het beluisteren makkelijker maakt. Hoogtepunten op de soundtrack zijn ‘the bathroom titles’, ‘dark phoenix’s tragedy’ en ‘phoenix rises’. Geweldig hoe John Powell in de laatste twee genoemden met ritmes speelt en na veel tegendraads slagwerk terechtkomt op een allerfijnst statige maar voortvarende beat. Naast de hoogtepunten is hier en daar nog een spectaculair moment of een wat rustiger mooi moment, maar ook zijn er heel wat gedeelten die iets te heftig of iets te oninteressant zijn.

Deze John Powell score is zeker het kopen waard, het is echter wel een vereiste dat je houdt van overdonderende muziek met veel percussie en koper.
X-Men: The Last Stand - 09/10 - Review of Gudo Tienhooven, submitted at (Dutch)
Terwijl de X-Men reeks inmiddels terecht te boek staat als de beste serie comic-verfilmingen tot op heden, moest de juiste muzikale toon nog gevonden worden. Als dit inderdaad 'The Last Stand' is zoals de titel ons doet geloven, dan is John Powell dit op de valreep gelukt.

Michael Kamen stelde voor de eerste film teleur met half uitgewerkte ideetjes en variaties uit eerder werk (voor insiders: Mr. Hollands Opus bijvoorbeeld). Gelukkig kwam componist John Ottman voor het vervolg met een aardig heldenthema aanzetten die niet de klassiekerstatus zal bemachtigen, maar voldoende wist te bevredigen. Powell spant de kroon op ieder vlak. X-Men 3 heeft de mooiste dramatische muziek, heerlijk bombastische thema's en de juiste felheid in actie. Zijn Media Ventures-achtergrond is nauwelijks meer te horen: hier zegeviert het orkest boven drumloops en andere electronica.

We zijn op de helft van 2006 en nu al kan gesproken worden van een heus John Powell-jaar. Dit album moet de eindlijstjes gaan halen, maar hij imponeerde ook met zijn muziek voor de animatiefilm Ice Age 2 en wist de juiste benadering te vinden voor het fijngevoelige United 93. Iedere filmmuziekliefhebber kan hier alleen maar enthousiast van worden. X-Men: The Last Stand mag in geen enkele verzameling ontbreken.
X-Men: The Last Stand - 10/10 - Review of Daan Smit, submitted at (Dutch)
Een goeie soundtrack moet van mij goeie zang hebben, een groot orkest, goeie themes & van een beetje techno ben ik ook niet vies. En ik moet zeggen dat deze het allemaal heeft. Goeie themes, vooral de Main Theme, goeie zang etc.

Toen ik deze voor het eerst in mijn speler stopte en ik hoorde 20 years ago. Vond ik het wat magertjes. Maar toen kwam de bathroom titles en ik werd gewoon weggeblazen. Boem weg. Wat een theme, echt geweldig. Je kan deze soundtrack al kopen alleen voor de theme. Nog een erg goeie theme is die van Dark Phoenix die vooral goed tot zijn recht komt in het nummer Phoenix Rises. Ook een erg goed nummer is Dark Phoenix's Tragedy. Dat is het stuk dat X dood gaat. En natuurlijk Farwell X is ook geweldig. Zo heb je genoeg bombastische themes en daar houd ik erg van.

De hoevelheid keer dat ik geweldig zeg zegt hoe goed ik deze soundtrack vind. Ik luister meestal met een roze bril naar soundtracks. Maar deze soundtrack verdient die 10 gewoon dubbel en dik. Dit is mijn eerste soundtrack van Powell en nu weet ik zeker dat er meer zullen volgen
X-Men: The Last Stand - 10/10 - Review of Grégory Ramat, submitted at (French)
Après Michael Kamen et John Ottman, c'est au tour de John Powell d'illustrer les aventures des super héros. Le choix est judicieux et dès Bathroom Titles, on est séduit par le rythme et l'orchestration généreuse. Powell adapte parfaitement sa partition aux différentes ambiances et personnages qui peuplent ce troisième et ultime volet. Beaucoup de délicatesse et de fureur pour dépeindre notemment la personnalité changeante de Jean Grey. A l'instar de James Newton Howard, Powell est à l'aise avec les deux registres. Tout en finesse et gorgé de morceaux de bravoure avec quelques passages aux choeurs épiques du plus bel effet (Building Bridges,Phénix Rises), le compositeur s'acquitte sans problème de la tâche de succéder à ses brillants prédecesseurs sans le moins du monde les plagier. Un pouvoir digne d'un X-Men !!!
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Nominee)
Trailer:



This soundtrack trailer contains music of:

Rising Empire (Choir), Immediate Music (Movie)
Prologue, Immediate Music (Trailer)




Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More