Diva

De Franse film Diva is een thriller die geregisseerd is door Jean-Jaques Beineix (Betty Blue, Roselyne et les Lions), die daarmee zijn eerste lange speelfilm maakte. De film is door de critici erg goed ontvangen en won ook de nodige prijzen, waaronder vier Cézars. Ook in de bioscopen deed de film het goed.
Het verhaal draait om Jules (Frédéric Andréi), die een baantje heeft als brommerkoerier. Hij is gek op opera en tijdens een voorstelling van de Amerikaanse Cynthia Hawkins (Wilhelmenia Fernandez) ziet hij kans om dat illegaal op te nemen op een cassettebandje. Twee criminelen die toevallig achter hem zaten willen dat bandje hebben en doorzoeken later zijn woning. Ondertussen heeft Jules een ontmoeting met een prostituée, die hem een cassettebandje in de koerierstas steekt, terwijl de politie haar in de gaten hield. Vervolgens wordt zij omgebracht, maar inspecteur Saporta wil persé dat bandje vinden...

De muziek bij deze spannende thriller is van Vladimir Cosma, die er een aparte score voor componeerde. Hij won een Cézar voor zijn muziek.
Het hoogtepunt van het album is de openingstrack 'Aria from La Wally'. Deze aria is gecomponeerd door Alfredo Catalani en door Cosma opnieuw gearrangeerd. Het is een prachtige aria met de allure van Puccini, die erg fraai gezongen wordt door sopraan Wilhelmenia Wiggins Fernandez, die in de film ook de rol van de zangeres speelt. Deze aria komt in een reprise terug aan het eind van het album, maar dan in een versie met een veel lagere kwaliteit, alsof dit de illegale opname is die Jules gemaakt heeft.
Halverwege het album komt deze prachtige melodie in een instrumentale versie voorbij, maar het instrumentarium is hier nogal beperkt en niet meer dan een cello en een piano. Maar de klanken van de muziek komen tamelijk gedempt over en zijn niet helemaal zuiver, waardoor de muziek niet kan overtuigen.

De tweede track 'Sentimental Walk' is een solo piano track, die door Cosma zelf gespeeld wordt. Deze track komt in een reprise terug als zevende op het album, ook weer solo op piano, gespeeld door Cosma. De melodie spreekt niet zo aan en staat nogal in mineur. Deze muziek kleurt daarmee een wat sombere sfeer.

De film is een thriller en de track 'Dead End' laat dat goed horen. In een pop-achtige stijl met drums, basgitaar, keyboard en elektrische gitaar wordt de muziek met nauwelijks enige melodie neergezet in een wat grimmige kleuring, die niet prettig in het gehoor ligt.

De track 'Gorodish' is een nogal vreemde track, waarin een soort dulcimer de hoofdrol speelt. Hierbij wordt met een soort metalen lepels op metalen snaren geslagen. De muziek heeft een wat Oosters sfeer, vooral omdat de dulcimer niet echt een melodie speelt, maar als een soort gamelan op een nauwelijks ritmische manier z'n klanken produceert.
Ook de track met de vreemde titel 'The Zen in the Art of Bread and Butter' heeft zo'n Oosterse kleuring, waarin een soort blokfluit speelt op een underscore van wat gong-achtige percussie, samen met een bongo-achtig druminstrument. Ook hier is de muziek niet erg ritmisch.

Een hele vreemde track is 'Ground Swell'. Hierin is een soort elektronische lage pulserende gromklank die aan- en afzwelt voorzien van een soort grillige fluit- of zoemtoon. Dit is met goed fatsoen geen muziek te noemen, maar een hoogst irritante lang voortslepende, soms wat ethnisch klinkende soundscape.
Dat soundscape-achtige geldt ook voor 'Metro Police', waarin elektronische klanken, zonder enige melodie de kleuring bepalen. Er hangt een soort heldere snel-ritmische toonsetting overheen, die opnieuw zorgt voor een hoog irritatiegehalte.
Bij 'The Priest and the West Indian' en ook bij 'Abandoned Factory' hoor je alleen maar geluiden. Beide tracks zijn geheel zonder enige melodie en de 'muziek' is niets anders dan een soort soundscape. De track 'Abandoned Factory' lijkt wel gemaakt te zijn door met natte vingers over met water gevulde wijnglazen te wrijven, maar dan met een wirwar van geheel willekeurige toonhoogtes en klanken.

Kortom, hoe Vladimir Cosma voor zijn score voor Diva een Cézar heeft gewonnen is mij een compleet raadsel. Op dit Original Score album is in ieder geval buiten de openingstrack en de afsluitende track, die niet eens van Cosma zijn, niet veel om van te genieten. Zelfs de solo pianotracks vallen niet mee en de instrumentale versie van de aria evenmin. De rest is nauwelijks te kwalificeren als muziek, hooguit als 'geluid', waarin melodie niet aan de orde is. De aria kan de waardering voor het geheel van dit album niet hoger krijgen dan 42 uit 100 punten.