The Pink Panther uit 2006 borduurt voort op de populaire filmreeks uit de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw, met Peter Sellers in de hoofdrol. Die hoofdrol is in de nieuwe 2006-versie overgenomen door Steve Martin. Alle films in die oudere filmreeks werden ondersteund door het wereldberoemd geworden muziekthema van Henry Mancini en Christophe Beck borduurt hierop voort.
Het verhaal draait om een moord op een voetbalcoach, waarbij zijn ring met de roze diamant (de Pink Panther) gestolen wordt. De klunzige inspecteur Clouseau wordt opgedragen om de moord en diefstal te onderzoeken. Maar eigenlijk dient hij als afleidingsmanoeuvre voor de media, zodat het 'echte' onderzoeksteam in alle rust z'n werk kan doen. Hoofdinspecteur Dreyfus (Kevin Kline) vraagt Gilbert Ponton (Jean Reno) om een oogje in het zeil te houden en door te brieven wat Clouseau zoal uitspookt. Maar dan loopt alles toch allemaal anders dan iedereen dacht...
De score van Christophe Beck doet het verbazend goed. De muziek is vol orkestraal neergezet en goed gecomponeerd. Daarbij heeft hij goed geluisterd naar de oude score voor
The Pink Panther van Henry Mancini. Zijn wereldberoemde thema komt regelmatig voorbij in deze moderne versie van Beck.
Hij opent de score met de 'Main Titles', die op een prettige manier het thema van Mancini oppakt, in dezelfde jazzy laid back stijl en met de wereldberoemde melodie, die ook Beck in z'n score hanteert als hoofdthema.
Ook in de tweede track komt het Pink Panther thema terug, zij het wat verdekt. Deze stevige en moderne, zelfs hippe track staat als een huis, ondanks de elektronische effecten die Beck hierin toepast. Die effecten komen overigens in veel van de tracks terug.
Beck varieert wel met het hoofdthema. De ene keer brengt hij dat rustig en bijna zalvend met een saxofoon, een andere keer weer up-tempo en met een stevige percussie, of nog weer in andere variaties met strijkers, koperblazers of zelfs accordeon.
Mancini componeerde voor zijn versie een nogal jazzy score en Beck past ook in veel tracks die jazzy stijl toe. Daarnaast is de film ook een comedy en dat hoor je duidelijk terug in de muziek. Sommige muziek is nog net geen mickey mousing, maar regelmatig neigt het er wel naar. Dan is het comedy gehalte toch wel erg hoog en takelt de muziek af tot het niveau van snelle deuntjes en hoempa. Daar worden we als fervente filmmuziekluisteraars niet echt vrolijker van.
Naast deze typische comedymuziek kent de score ook spannende tracks, met meer geladen muziek. De soms wat onheilspellende klanken en arrangementen zijn overigens prima te beluisteren en worden niet versterkt door allerhande effecten en dissonanten. Dus dat valt dan weer mee.
Ook bevat de score zelfs nog een paar erg fraaie orkestrale symfonische tracks, zoals het rustige 'A Farewell to Ponton' of het wat tragische 'Clouseau's Lament'.
De overwegende kleuring van de score is neigt toch sterk naar de jazzy kant, waarbij het beroemde hoofdthema van Mancini een belangrijke rol speelt. Ook veel tracks hebben die wat spannende of onheilspellende kleuring, die uiteraard bij een detective-film hoort, want
The Pink Panther is behalve komisch uiteraard ook best spannend. Die muziek ligt niet altijd even gemakkelijk in het gehoor, maar klinkt zeker best acceptabel. Aan de kwaliteit van de muziek ligt niet, want die is gewoon goed. Dat geldt dan weer minder voor de typische comedymuziek, waar de score net even teveel van bevat.
De waardering komt daarmee op 69 uit 100 punten, waarbij een deel van die punten eigenlijk voor de prettige thema's van Henry Mancini is, waarop Christophe Beck z'n score heeft gebaseerd.