A Jazzman's Blues
(Digital) (Score)

De Amerikaanse film A Jazzman's Blues is geproduceerd voor betaaltv-kanaal Netflix en is geregisseerd door Tyler Perry (Daddy's Little Girls, For Colored Girls, Good Deeds), die al eerder een film voor Netflix regisseerde. Perry produceerde de film en schreef ook het scenario, dat hij al in 1995 gereed had, maar eigenlijk nooit van de grond kwam. De film is door de critici heel behoorlijk ontvangen en wordt gezien als de beste film van Perry sinds hij in 2006 zijn eerste film maakte.
Het verhaal speelt zich af in het zuiden van de V.S., eind veertiger jaren, toen racisme daar nog volop speelde. Bayou (Joshua Boone) is een donkere jongeman, die verliefd is op de veel lichter gekleurde Leanne (Solea Pfeiffer). Haar ouders blokkeren echter hun liefdesrelatie, omdat ze hopen dat Leanne voor blank kan doorgaan. Zij trouwt dan ook met de broer van een sherriff en gaat in een andere stad wonen. Maar wanneer Leanne weer een keer op bezoek komt, treffen zij en Bayou elkaar weer, waarbij hun liefde weer opvlamt. Maar Leanne's moeder komt erachter en zorgt er met leugens voor dat Bayou moet vluchten voor de haat van blanken...

De muziek bij dit filmdrama is van Aaron Zigman, die wel wegweet met een dergelijke verhaallijn en er een rustige, licht bluesy score voor componeerde.
Vanaf de eerste track hoor je de stijl waarin de muziek is gecomponeerd. Die stijl is een beetje bitterzoet en de melodieën zijn wel heel aardig, maar nauwelijks pakkend, omdat ze qua setting toch een beetje in het schemergebied tussen mineur en majeur in zitten. Samen met die wat jazzy of bluesy kleuring in de arrangementen is het allemaal niet zo pakkend, terwijl een deel van de muziek toch ook wel iets van een romantische tint heeft, wat vooral aan de orkestraties ligt.
Zigman heeft veel gebruik gemaakt van strijkers en houtblazers, waarbij de piano voor de heldere klanken zorgt. Ook de harp wordt regelmatig ingezet, af en toe een getokkelde gitaar, en zelfs de saxofoon ontbreekt niet. De piano wordt door Zigman ook regelmatig min of meer solo ingezet, wat dan enigszins beperkt overkomt, maar als dan de strijkers of houtblazers weer invallen, geeft dat juist weer wat extra's.

Slechts enkele tracks op dit album hebben een wat meer spannende of dreigende kleuring, wat Zigman vooral uit de melodieën en arrangementen haalt, zonder aan de algehele lichte stijl afbreuk te doen. Soms past Zigman vanwege de te bereiken spanning de methode toe van korte zware klanken, gevolgd door een korte pauze, waarna zich dit een paar keer herhaalt, om daarna toch weer terug te vallen op rustige strijkerklanken. In de track 'Willie's OD' is de muziek door het arrangement wat ongemakkelijk gemaakt, terwijl deze tamelijk kalm doorloopt.
Het album sluit af met een paar tracks die een wat meer dreigende kleuring hebben, zonder overigens grillig of donker te worden. Het is vooral de melodie in combinatie met het arrangement wat hiervoor zorgt. Daarmee sluit het album niet erg hoopvol af en blijf je na afloop een beetje verweesd achter.

Toch is het vooral de licht weemoedige kleuring die deze score bepaalt. Samen met een lichte jazzy of bluesy touch zorgt dat voor een wat herfstig gevoel. Daar moet je dan wel een beetje van houden. In tracks als 'We can't be Sad Together' weet Zigman dat weemoedige volop uit te buiten, terwijl de muziek toch heel vriendelijk voorkabbelt. Dat vriendelijke voortkabbelen geldt voor veel tracks van het album, zonder dat er echte hoogtepunten (of dieptepunten) zijn. Het komt allemaal vrij vlak over, maar is verder op zich prima beluisterbaar.

Kortom, met zijn muziek voor de Netflix film A Jazzman's Blues heeft Aaron Zigman vast een passende score gecomponeerd. De muziek is vooral wat weemoedig en wat bitterzoet, terwijl ook dreigende en zelfs af en toe spannende klanken niet ontbreken. Maar het is vooral die ingetogen stijl die bepalend is voor deze score. Veel tracks zijn in die stijl gecomponeerd en lijken nogal op elkaar, ook omdat er geen aansprekende themamelodieën zijn. Daardoor komt de muziek allemaal wat vlak over, waarbij de jazzy en bluesy invloeden niet echt meehelpen. Toch weet een enkele keer een jazzy koperblazer wat toe te voegen, maar ook dan blijft het wat mager. Zo kabbelt deze score tamelijk onopvallend voorbij en komt de waardering niet hoger dan een wat magere 68 uit 100 punten.