Rocket Gibraltar

De Amerikaanse film Rocket Gibraltar is geregisseerd door Daniel Petrie (Resurrection, Cocoon: The Return). In de pers is deze nogal zoete film tamelijk mager ontvangen en ook in de bioscopen geflopt. Het was een van de laatste rollen voor oudgediende Burt Lancaster en de eerste voor Macaulay Culkin, die later beroemd werd met Home Alone.
Het verhaal draait om weduwnaar Levi Rockwell. Op zijn 77ste verjaardag nodigt hij al zijn kinderen en kleinkinderen uit om naar zijn statige landgoed te komen. Maar zijn kinderen kunnen eigenlijk niet zo goed met elkaar overweg en zijn vooral met zichzelf bezig. Levi ergert zich daaraan, maar met zijn kleinkinderen is hij de koning te rijk. Zijn gezondheid begint hem echter in de steek te laten en als verjaardagscadeau wenst hij dat zijn kinderen hem na zijn overlijden een 'Viking-begrafenis' geven. De kleinkinderen hebben die wens goed in hun oren geknoopt...

Andrew Powell heeft eigenlijk maar twee echte scores gecomponeerd, de eerste is voor de film Ladyhawke en de tweede voor deze film Rocket Gibraltar. In een interview gaf Powell te kennen dat hij daarna nog wel gevraagd is, maar dat er steeds van alles tussendoor kwam, zoals z'n werk voor The Alan Parsons Project of voor Al Stewart of opdrachten voor speciale muziekstukken, zodat het er vervolgens nooit meer echt van gekomen is. En dat terwijl hij vanuit kleine filmmuziekprojectjes via filmmuziekcomponist Stanley Meyers in het vak gerold is, eerst als producer, later ook als componist.

Evenals zijn score voor Ladyhawke is ook deze score een mengeling van pop en klassiek, waarbij de handtekening van Powell's typerende eigen stijl direct duidelijk hoorbaar is, zoals die ook hoorbaar is via zijn producties voor Alan Parsons.

Het album opent met de 'Opening Titles', als eerste deel van de openingstrack. Met een lieflijk arrangement en een mooie melodie laat de muziek toch al iets van een weemoedige klank doorschijnen, die tekenend is voor de film en de score als geheel. Vanaf halverwege gaat de muziek over in een popmuziekarrangement in het trackdeel 'The Families Arrive', waarin drums, elektrische gitaren en keyboard de hoofdrol spelen. Ook hier is de muziek fraai opgezet en redelijk ingetogen gehouden.

Ook de derde en vierde track, over het strand en de kano of skiff van de titel van de film, zijn rustige en ingetogen tracks, met een zekere flair en vrolijkheid, die prettig wegluistert. Ook 'Fixing up Rocket Gibraltar' is zo'n fraaie track, waarin hoorns en harp centraal staan.

Een aantal tracks hebben een nogal melancholieke kleuring, met name wanneer het om de oude Levi draait. Soms klinkt de muziek zelfs tamelijk tragisch, maar blijft aangenaam beluisterbaar. Zo begint de track 'Levi Describes a Viking Funeral' met licht dramatische hoornklanken, waarbij de muziek vervolgens iets spannender wordt, om halverwege met prachtige orkestrale strijkers en hoorns naar voren te komen, waarna de spanning aan het eind weer flink toeneemt. Zo hoor je in zo'n track allerlei kleuringen voorbij komen.
De combinatie van strijkers en koperblazers komt in een flink aantal tracks terug, waarbij Powell dat op z'n eigen specifieke manier gearrangeerd heeft, een manier met prachtige tegenmelodieën. Maar ook houtblazers worden volop ingezet

Powell's score bevat een aantal tracks met tamelijk spannende muziek, die duidelijk minder prettig in het gehoor ligt. Soms ligt die muziek dicht tegen het dissonante aan, met gejaagde strijkers en krijgt af en toe zelfs nog een rock-sausje daar overheen. Dergelijke meer spannende tracks zijn 'How Long have I Got, Hank?', 'Crow's Voodoo Curveball is Back', 'Levi's Death' of 'Moving Rocket Gibraltar to the Ocean'.
Daarnaast hebben sommige tracks zelfs een lichte bluesy kleuring, die vooral door de instrumentatie, maar deels ook door het arrangement ingevuld is. Deze tracks spreken daardoor toch wat minder aan.

Het album bestaat uit de eigenlijke score, maar bevat ook een flink aantal alternatieve uitvoeringen van tracks, die eerder al in de score te horen waren. Soms wijken die alternatieve uitvoeringen overigens flink af van de originelen. Dat geeft wel een aardig inkijkje in hoe een componist z'n muziek opzet.

De score bestaat eigenlijk uit een aantal elementen, die Powell in de muziek combineert. Het eerste element is die van de meer lyrische muziek, met prachtige orkestrale klanken en melodieën, die soms een wat bluesy kleur hebben. Het tweede element bestaat vooral uit muziek uit de pop-wereld, die vaak dicht aanhangt tegen Powell's stijl voor The Alan Parsons Project. Het derde element is die van de spanningsmuziek, die meestal orkestraal geproduceerd is, maar duidelijk nogal ongemakkelijk in het gehoor ligt.

Kortom, met zijn muziek voor Rocket Gibraltar heeft Andrew Powell een heel aardige score neergezet, die zeker niet al te zoetig is. Een flink deel van de muziek is spannend en spreekt daardoor minder aan. Maar de score bevat zeker een behoorlijk aantal fraaie tracks in het meer lyrische en melodieuze gebied en ook sommige popachtige tracks zijn erg fraai. Toch haalt de score niet het niveau van zijn eerdere score voor Ladyhawke, met name op het popmuziekgebied. De waardering blijft dan ook hangen op 72 uit 100 punten.