Durango
| # | Track | Duration | |
|---|---|---|---|
| 1. | Durango Suite | 6:57 | |
| 2. | Main Titles | 4:43 | |
| 3. | Farewell Speech | 1:24 | |
| 4. | She's A Beauty | 0:54 | |
| 5. | Elope? | 1:35 | |
| 6. | The Journey Begins | 5:57 | |
| 7. | God Save The Republic | 1:17 | |
| 8. | Making Progress | 2:08 | |
| 9. | Haunted Hill | 2:01 | |
| 10. | Dog Attack | 1:56 | |
| 11. | Mark and Annie's Love Theme | 2:07 | |
| 12. | Fight For Privilege | 2:59 | |
| 13. | Good Day To You | 2:19 | |
| 14. | Mission Accomplished | 2:27 | |
| 15. | Fire! | 2:33 | |
| 16. | We're Getting Married | 1:30 | |
| 42:46 |
Submit your review
Hide reviews in other languages
De Amerikaanse film Durango is een televisiefilm, geregisseerd door Brent Shields, die vrijwel uitsluitend tv-films regisseert in het feel-good genre. De film is door Hallmark geproduceerd en op tv gebracht in een veel geprezen serie films.
Het verhaal speelt zich af in Ierland in 1939, waar een jonge veeboer zich moet bewijzen voor de vader van z'n geliefde. Als hij een aantal koeien wil verkopen zet de lokale handelaar hem onder druk om tegen een veel te laag bedrag te verkopen. Hij weigert en besluit om lopend met een kudde koeien naar de markt in de stad te gaan, 65 km verderop. Hij krijgt daarbij hulp van zijn pittige tante, maar niet iedereen is van zijn acties gediend...
De muziek bij deze film is van Mark McKenzie, die er een prachtige score voor componeerde. Bij een tv-film denk je al snel aan budgettaire beperkingen en veel tamelijk minimalistische muziek, maar McKenzie kon volop gebruik maken van het Praags symfonie-orkest, waardoor er een heerlijke vol orkestrale score te beluisteren valt.
Het verhaal speelt in Ierland en McKenzie heeft zijn score volop in die Ierse sfeer ondergedompeld. Het is dus geen westerse score met af en toe wat Keltische invloeden, maar juist een score die zowel qua melodieën als qua instrumentaties bijdraagt aan die Ierse kleuring van de muziek.
Die Ierse couleur locale bestaat dan gelukkig niet uit allerlei volkse deuntjes, hoewel sommige tracks en gedeelten van tracks er tegenaan hangen. Het zijn vooral meeslepende thema's in vol orkestrale setting, aangevuld met een handvol typische Ierse instrumentalisten. De typische Ierse instrumenten die je veelvuldige terughoort zijn de bodhran drum (een met de hand vastgehouden trommel, waarvan die hand het geluid kan laten variëren), uilleann pipes (een Ierse doedelzak die middels een balg onder de arm wordt geblazen), penny whistles (een soort kleine metalen blokfluitjes), en de meer algemeen bekende panfluit en gewone blokfluit.
Het album opent met een suite, waarin eigenlijk gelijk alle thema's voor het voetlicht komen. Doordat ze zo achter elkaar te horen zijn, hoor je ook gelijk de verschillen tussen die thema's, die allemaal regelmatig in de diverse tracks terugkomen. Het zijn stuk voor stuk erg fraaie thema's, waarin ook de melodieën fraai tegen die Ierse hymn-achtige kleuring aanhangen. McKenzie weet sowieso vaak al fraaie melodieën neer te zetten voor ongeacht welke van zijn scores, maar hier komt die Ierse muzikale tint naar boven, die samen met de vol orkestrale setting, deze score zonder meer een duidelijke meerwaarde geeft.
Een paar tracks steken nog weer net boven de andere uit, zoals de 'Durango Suite', waar het album mee opent, en 'The Journey Begins', maar toch mogen ook de meeste andere tracks er zeker zijn. Dissonante of atonale muziek zul je op dit album niet aantreffen. Sowieso componeert McKenzie nauwelijks dissonante of chaotische muziek, zelfs niet voor passages die spannend moeten zijn. Alles blijft bij hem prettig beluisterbaar en ook de paar spannende tracks op dit album blijven aangenaam klinken, hoewel je de spanning zeker wel voelt in de muziek.
De score bevat ook vrolijke muziek, die allicht bij humoristisch scenes in de film passen. Die wat meer staccato-achtige muziek hangt tegen deuntjes aan, maar blijft toch steeds plezierig klinken, zonder irritant te worden. Het geeft een soort luchtigheid aan de muziek, die aangenaam aandoet. Deze vrolijkheid vind je vooral terug in tracks als 'Main Titles', 'God save the Republic' en 'Fight for Privilege'.
Kortom, met Durango heeft Mark McKenzie een bijzonder fraaie score gecomponeerd, die voor een tv-film zelfs uitzonderlijk groots orkestraal uitpakt. Met heerlijke melodieën en erg mooie arrangementen heeft McKenzie zijn muziek voor deze film een aangename Ierse kleuring meegegeven die het bijzonder goed doet en duidelijk iets extra's aan de muziek meegeeft. In deze score zit de variatie dan ook vooral in de emotionele klank, die de ene keer vooral dramatisch, dan weer spannend of juist veel vrolijker is. Ook in de inzet van de muzikanten zit wel enige variatie, waardoor sommige tracks veel intiemer zijn dan andere, maar de meeste tracks zijn toch duidelijk aan de orkestrale kant. De waardering voor deze bijzonder fraaie score komt zo op een mooie 93 uit 100 punten.
Het verhaal speelt zich af in Ierland in 1939, waar een jonge veeboer zich moet bewijzen voor de vader van z'n geliefde. Als hij een aantal koeien wil verkopen zet de lokale handelaar hem onder druk om tegen een veel te laag bedrag te verkopen. Hij weigert en besluit om lopend met een kudde koeien naar de markt in de stad te gaan, 65 km verderop. Hij krijgt daarbij hulp van zijn pittige tante, maar niet iedereen is van zijn acties gediend...
De muziek bij deze film is van Mark McKenzie, die er een prachtige score voor componeerde. Bij een tv-film denk je al snel aan budgettaire beperkingen en veel tamelijk minimalistische muziek, maar McKenzie kon volop gebruik maken van het Praags symfonie-orkest, waardoor er een heerlijke vol orkestrale score te beluisteren valt.
Het verhaal speelt in Ierland en McKenzie heeft zijn score volop in die Ierse sfeer ondergedompeld. Het is dus geen westerse score met af en toe wat Keltische invloeden, maar juist een score die zowel qua melodieën als qua instrumentaties bijdraagt aan die Ierse kleuring van de muziek.
Die Ierse couleur locale bestaat dan gelukkig niet uit allerlei volkse deuntjes, hoewel sommige tracks en gedeelten van tracks er tegenaan hangen. Het zijn vooral meeslepende thema's in vol orkestrale setting, aangevuld met een handvol typische Ierse instrumentalisten. De typische Ierse instrumenten die je veelvuldige terughoort zijn de bodhran drum (een met de hand vastgehouden trommel, waarvan die hand het geluid kan laten variëren), uilleann pipes (een Ierse doedelzak die middels een balg onder de arm wordt geblazen), penny whistles (een soort kleine metalen blokfluitjes), en de meer algemeen bekende panfluit en gewone blokfluit.
Het album opent met een suite, waarin eigenlijk gelijk alle thema's voor het voetlicht komen. Doordat ze zo achter elkaar te horen zijn, hoor je ook gelijk de verschillen tussen die thema's, die allemaal regelmatig in de diverse tracks terugkomen. Het zijn stuk voor stuk erg fraaie thema's, waarin ook de melodieën fraai tegen die Ierse hymn-achtige kleuring aanhangen. McKenzie weet sowieso vaak al fraaie melodieën neer te zetten voor ongeacht welke van zijn scores, maar hier komt die Ierse muzikale tint naar boven, die samen met de vol orkestrale setting, deze score zonder meer een duidelijke meerwaarde geeft.
Een paar tracks steken nog weer net boven de andere uit, zoals de 'Durango Suite', waar het album mee opent, en 'The Journey Begins', maar toch mogen ook de meeste andere tracks er zeker zijn. Dissonante of atonale muziek zul je op dit album niet aantreffen. Sowieso componeert McKenzie nauwelijks dissonante of chaotische muziek, zelfs niet voor passages die spannend moeten zijn. Alles blijft bij hem prettig beluisterbaar en ook de paar spannende tracks op dit album blijven aangenaam klinken, hoewel je de spanning zeker wel voelt in de muziek.
De score bevat ook vrolijke muziek, die allicht bij humoristisch scenes in de film passen. Die wat meer staccato-achtige muziek hangt tegen deuntjes aan, maar blijft toch steeds plezierig klinken, zonder irritant te worden. Het geeft een soort luchtigheid aan de muziek, die aangenaam aandoet. Deze vrolijkheid vind je vooral terug in tracks als 'Main Titles', 'God save the Republic' en 'Fight for Privilege'.
Kortom, met Durango heeft Mark McKenzie een bijzonder fraaie score gecomponeerd, die voor een tv-film zelfs uitzonderlijk groots orkestraal uitpakt. Met heerlijke melodieën en erg mooie arrangementen heeft McKenzie zijn muziek voor deze film een aangename Ierse kleuring meegegeven die het bijzonder goed doet en duidelijk iets extra's aan de muziek meegeeft. In deze score zit de variatie dan ook vooral in de emotionele klank, die de ene keer vooral dramatisch, dan weer spannend of juist veel vrolijker is. Ook in de inzet van de muzikanten zit wel enige variatie, waardoor sommige tracks veel intiemer zijn dan andere, maar de meeste tracks zijn toch duidelijk aan de orkestrale kant. De waardering voor deze bijzonder fraaie score komt zo op een mooie 93 uit 100 punten.
Every once in a while there's a score to a movie or TV movie that nobody's seen, but all the film music types end up buying the music. Durango certainly fits into that catergory. I've certainly never heard of it and Mark McKenzie isn't the kind of composer where everyone rushes out to buy all of his scores, but in this case, everyone did and that's a good job since it's really jolly good indeed. It would appear that Durango is kind of Far & Away light or something and so the score is full of Oirish bits, the Uillean pipes and all that... doing a bit of the old James Horner routine. There isn't an overdoes of ethnic instrumentation, like Horner would do, but is reduced to a few choice moments here and there. The main theme is much more in the style of John Barry, all strings and horn chords although lacking Barry's unique harmonic gifts. Opening with a suite, which I have to say is possibly the only misstep on the album, surely it would have been better placed at the end? (Especially given that the last cue is only a minute and a half long). This introduces the broad as the hills main theme, which is most notably reprised in The Journey Begins. This track isn't quite what I would expect, it doesn't really build or go anywhere, which is rather a shame, there is the odd bit of rumbling percussion and Uillean pipes, but the rousing climax to the cue never really materialises.
There are some verging on twee, string passages such as in God Save the Republic which just seem a bit too happy and jolly I would suggest. No sweeping epic would be completel without some action and there are a few choice sections, although none of them ever come across as intimating a great deal of serious danger, indeed Dog Attack starts off with a brief violin jig, but turns sour, but never really reaches the kind of frenzied orchestral writing that I'd expect for a track with that title. This music hints at the recent James Horner action style which favours running strings with crescendoing brass chords and drums, although this, I have to say is a lot more interesting than say the action music from Titanic, even if it is less frenetic. The penultimate track, Fire! is similar but emphasizes the heroism more than the danger; I can imagine the main character coming out of the smoke carrying kittens or something.... ahhhhh. Mark & Annies' Love Theme is lovely, especially when it gets going even if there is a hint of Legends of the Fall and most notably the broad intervals of the main theme from Glory (which itself was borrowed from Prokofiev).
The performance by the City of Prague Philharmonic sounds absolutely nothing like their recordings from Silva Screen; it appears that a completely different recording technique was used. There are none of the occasional brass errors which often spoil otherwise fine performances and the whole thing is performed with the professionalism of any LA studio orchestra. The length is just right, there is never a dull moment, but there is no feeling that great chunks were left out. Definitely worth picking up if you're of the John Barry, James Horner, sweeping, mushy epic loving type. Nothing too taxing, but a gorgeous listen none the less.
There are some verging on twee, string passages such as in God Save the Republic which just seem a bit too happy and jolly I would suggest. No sweeping epic would be completel without some action and there are a few choice sections, although none of them ever come across as intimating a great deal of serious danger, indeed Dog Attack starts off with a brief violin jig, but turns sour, but never really reaches the kind of frenzied orchestral writing that I'd expect for a track with that title. This music hints at the recent James Horner action style which favours running strings with crescendoing brass chords and drums, although this, I have to say is a lot more interesting than say the action music from Titanic, even if it is less frenetic. The penultimate track, Fire! is similar but emphasizes the heroism more than the danger; I can imagine the main character coming out of the smoke carrying kittens or something.... ahhhhh. Mark & Annies' Love Theme is lovely, especially when it gets going even if there is a hint of Legends of the Fall and most notably the broad intervals of the main theme from Glory (which itself was borrowed from Prokofiev).
The performance by the City of Prague Philharmonic sounds absolutely nothing like their recordings from Silva Screen; it appears that a completely different recording technique was used. There are none of the occasional brass errors which often spoil otherwise fine performances and the whole thing is performed with the professionalism of any LA studio orchestra. The length is just right, there is never a dull moment, but there is no feeling that great chunks were left out. Definitely worth picking up if you're of the John Barry, James Horner, sweeping, mushy epic loving type. Nothing too taxing, but a gorgeous listen none the less.
Deze soundtrack kan met gemak in het rijtje van Far And Away, Sommersby, Rudy en Legends Of The Fall geplaatst worden. De muziek kan worden omschreven als tijdloos, episch, melodieus, opzwepend, emotioneel, vrolijk, optimistisch en bovenal warm. Mark McKenzie heeft zich met name bezig gehouden met het orkestreren van filmmuziek voor componisten zoals Danny Elfman, Jerry Goldsmith, Alan Silvestri en John Williams. Daarnaast heeft hij enkele (minder bekende) scores zelf geproduceerd, waaronder deze Durango die, als ik de recensies moet geloven, zijn beste is. Maar waarom is Mark McKenzie nooit groot geworden en wat is er met hem gebeurd? Voor mij een waar mysterie, sinds het jaar 2000 slechts één score geproduceerd en elk jaar steeds minder scores georkestreerd, Van Helsing (2004) is zijn laatste project geweest waar hij aan gewerkt heeft. Dat is jammer, want ik ben zeer onder de indruk.
Hoewel Mark McKenzie veel gebruik maakt van Ierse instrumenten zoals de doedelzak, bodhran drums, penny whistle, panfluit en blokfluit klinkt het geheel erg westers met groot traditioneel orkest. De intentie van Mark Mckenzie was dan ook om de Ierse instrumenten op een meer subtiele manier in de score te verwerken. De score is een consistent geheel en blijft erg aangenaam. Het stuk dat me het meest aan het hart staat is de opening van de track ‘making progress’, ondanks de vele malen dat ik het stuk heb gehoord blijft het kippenvel. Verder ben ik door deze soundtrack een fan geworden van de bodhran drum, een handdrum bespeelt met een tweekoppige stok, welke een lage bastoon in zich heeft. Opmerkelijk zijn nog de vele melodische versieringen waarmee Mark McKenzie de muziek verrijkt, werkelijk prachtig.
Durango: rijk aan melodie en warmte.
Hoewel Mark McKenzie veel gebruik maakt van Ierse instrumenten zoals de doedelzak, bodhran drums, penny whistle, panfluit en blokfluit klinkt het geheel erg westers met groot traditioneel orkest. De intentie van Mark Mckenzie was dan ook om de Ierse instrumenten op een meer subtiele manier in de score te verwerken. De score is een consistent geheel en blijft erg aangenaam. Het stuk dat me het meest aan het hart staat is de opening van de track ‘making progress’, ondanks de vele malen dat ik het stuk heb gehoord blijft het kippenvel. Verder ben ik door deze soundtrack een fan geworden van de bodhran drum, een handdrum bespeelt met een tweekoppige stok, welke een lage bastoon in zich heeft. Opmerkelijk zijn nog de vele melodische versieringen waarmee Mark McKenzie de muziek verrijkt, werkelijk prachtig.
Durango: rijk aan melodie en warmte.
Some scores really take you by surprise. Mark McKenzie's score for Durango is one of those. Before Durango I had never ever heard anything about Mark McKenzie, although now I know that he has also written music for films such as Dr Jekyll and Mr Hyde, and is currently scoring Dragonheart 2. He has also worked as orhestrator for Marc Shaiman and Danny Elfman among other composers. Anyway, Durango is a wonderful, feel good, score, with a lovely Irish twist. Lately we have been somewhat flooded with Irish inspired scores, and I can very well understand that people are sick of instruments like Uilleann Pipes and the tin whistle. But I am not. To quote James Horner, Celtic music "has a moody, modal and timeless quality", which I just cannot get enough of.
The score is very melodic, with an abundance of different, superb, themes. From beginning to end this is one of those hummable, lyrical, scores, with the themes mostly carried by strings, with occasional guest performances by typical Irish instruments. I mentioned Horner in the beginning of the review. In fact Durango sounds very much like something Horner would write. With Durango McKenzie has created a score which can be described as a mixture of Legends of the Fall (and other epic scores by Horner) and Williams' Far and Away - but still with its own unique, and very pleasing, sound.
Durango is one of the best, most interesting, satisfying and most surprising scores so far in 1999, and it is really a shame so few people know about its existence. Lucky you then, that there are sites like this one... :-) So order your copy as fast as you can! You will not be disappointed.
The score is very melodic, with an abundance of different, superb, themes. From beginning to end this is one of those hummable, lyrical, scores, with the themes mostly carried by strings, with occasional guest performances by typical Irish instruments. I mentioned Horner in the beginning of the review. In fact Durango sounds very much like something Horner would write. With Durango McKenzie has created a score which can be described as a mixture of Legends of the Fall (and other epic scores by Horner) and Williams' Far and Away - but still with its own unique, and very pleasing, sound.
Durango is one of the best, most interesting, satisfying and most surprising scores so far in 1999, and it is really a shame so few people know about its existence. Lucky you then, that there are sites like this one... :-) So order your copy as fast as you can! You will not be disappointed.
Durango speelt zich af in Ierland begin jaren '40. Het verhaal vertelt over een jonge verliefde boer die leert dat liefde naast warmte ook passie, verantwoordelijkheid hard werken en tederheid inhoudt. Dit verhaal bevat zowel humoristische als dramatische emoties, wat ongetwijfeld perfect door de muziek wordt beschreven. Mark McKenzie heeft zich in zijn carrière voornamelijk verdienstelijk gemaakt als orkestrator. Toch heeft hij al enkele scores geschreven, waarbij Durango een van de beste is. Volle orkestraties met massale strijkers, drama afwisselend met vreugde en euforie. De originaliteit in de score voor dit Iers verhaal zit erin dat de Mark McKenzie een muziek landschap creëert dat niet hoofdzakelijk, maar slechts gedeeltelijk berust op de niet weg te denken etnische Ierse instrumenten zoals doedelzak, penny whistle en bodhran drums. De kwaliteit van uitvoering is perfect en met de cd die opent met een suite van de belangrijkste thema's kan het niet meer stuk!