Elvis & Nixon


Movie | Release date: 04/22/2016 | Format: CD
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track   Duration
1.Hold On, I'm Coming (Sam & Dave) 
2.Susie Q (Creedence Clearwater Revival) 
3.There Will Be Peace In The Valley For Me (Sister Rosetta Tharpe) 
4.Hard To Handle (Otis Redding) 
5.Spinning Wheel (Blood, Sweat & Tears) 
6.Push And Pull (Rufus Thomas) 
7.A Little History (Edward Shearmur) 
8.Where's Elvis (Edward Shearmur) 
9.Fake Elvis (Edward Shearmur) 
Submit your review Hide reviews in other languages

 

Elvis & Nixon - 06/10 - Review of Lammert de Wit, submitted at (Dutch)
Dit is de veertiende en laatste recensie uit de Edward Shearmur-serie.

Vorige: Passengers

Na dertien recensies van andere scores en soundtracks van Shearmur is wel duidelijk dat hij niet behoort tot de topklasse van componisten van filmmuziek. Dat Shearmur het best wel kan blijkt uit zijn scores voor films als The Count of Monte Christo of Jacob the Liar, maar zelfs in die scores, waarbij je als componist flink kunt uitpakken in een episch verhalende score, laat hij de muziek te vaak wegvallen in melodieloze spanning of saaie underscore. Allemaal gemiste kansen op eeuwige roem.
En natuurlijk kan een componist er niet altijd wat aan doen dat een score tegenvalt, de score is immers ondergeschikt aan de film. Dat geldt ook een beetje voor Elvis & Nixon.



De Amerikaanse film Elvis & Nixon is een luchtige dramafilm, geregisseerd door de onbekende Liza Johnson. De film is gebaseerd op de waargebeurde ontmoeting tussen Elvis Presley en Richard Nixon in het Witte Huis in 1970. De film is overwegend goed ontvangen door de critici, maar was in de bioscopen geen groot succes.
Het verhaal gaat over de ontmoeting die Elvis Presley eind 1970 dringend vroeg aan de toenmalige Amerikaanse president Richard Nixon. Elvis (Michael Shannon) is tegenstander van allerlei maatschappelijke ontwikkelingen in de VS en denkt dat hij daarbij in Nixon (Kevin Spacey) een medestander heeft. De assistenten van de president organiseren dan een ontmoeting en er volgt een langdurig gesprek, waarin beide beroemdheden elkaar beter leren kennen en vele overeenkomsten ontdekken. Maar tegelijk geven ze blijk van hun onvermogen om mee te groeien met de maatschappelijke ontwikkelingen van die tijd...

Edward Shearmur kreeg de opdracht kreeg om de muziek een weergave te laten zijn van de tijd waarin de film speelt, maar zonder daarbij teveel te focussen op de songs van Elvis himself. En daar is Shearmur prima in geslaagd. Zijn scoremuziek klinkt als die typische jaren '60-'70-muziek uit de vorige eeuw. Met de nodige funk-invloeden, wat jazz en blues en natuurlijk de onmisbare Rock-and-Roll-kleuring komen een aantal tracks voorbij die herkenbaar zijn als muziek uit die tijd. Daarmee klinkt de muziek wel wat gedateerd, maar dat hoeft de pret niet te drukken, ware het niet dat de muziek qua melodieën wat aan de magere kant is.

Het album opent eerst met een aantal songs uit de eind zestiger, begin zeventiger jaren. Deze songs swingen behoorlijk, maar kleuren soms ook in een wat funky stijl. Ook de Rock'nRoll kleuring van een aantal songs moet je wel wat liggen. Daarmee worden de songs meer door de zestiger jaren dan door de zeventiger jaren van de vorige eeuw gekenmerkt. En daarmee komen de songs veelal toch wat gedateerd over. Vooral de gospelsong 'There'll be Peace in the Valley' uit 1937, die wordt gezongen door Sister Rosetta Tharpe in een editie uit 1952, klinkt behoorlijk uit de oude doos. Ook Elvis heeft deze song ooit vertolkt op een van zijn albums.
Een aantal van deze eerste zes songs zijn ook in onze landen populair geweest en sommige waren zelfs behoorlijk grote hits in de zestiger jaren van de vorige eeuw.

Na deze songs begint Shearmur's score met de track 'A Little History', die een behoorlijk funky gehalte heeft. Die funky stijl hanteert Shearmur in de meeste tracks op dit album. Sommige zijn daarnaast nog tamelijk minimalistisch of zijn dat deels. Met niet meer dan een keyboard en een gitaar, of twee gitaren wordt de muziek dan neergezet. Soms klinkt de muziek meer rock-achtig, vooral wanneer de elektrische gitaar op die typerende en daarbij horende manier bespeeld wordt, met regelmatig aanvulling van koperblazers, die de muziek daarmee dan gelijk weer een funky kleurtje geven.
In een aantal tracks wordt de elektrische gitaar op een specifieke manier bespeeld, zodat de klanken een elektronische vervorming meekrijgen. Die klanken waren typerend voor de zestiger en zeventiger jaren popmuziek. Dat specifieke vervormende geluid was toen erg populair, maar is nu toch behoorlijk uit de tijd.

Kortom, met zijn muziek voor Elvis & Nixon heeft Edward Shearmur een score gecomponeerd die allicht prima bij het tijdsbeeld van de film past. Met een sterk poppy karakter heeft Shearmur z'n muziek nogal aan de funky kant gehouden, waardoor dit niet bij iedereen in de smaak zal vallen. De songs op dit album sluiten eveneens goed aan bij het tijdsbeeld waarin het verhaal zich afspeelt en zijn hier veelal behoorlijke hits geweest. De waardering voor Shearmur's score komt op 62 uit 100 punten, evenals de waardering voor de songs en daarmee het hele album.


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More