Best Laid Plans

De Amerikaanse misdaadfilm Best Laid Plans is geregisseerd door de Brit Mike Barker, die vooral bekend is als regisseur van de betere tv-series. De titel is een uitdrukking die aangeeft dat niet alles loopt zoals gepland. Deze film-noir is in de pers wat mager ontvangen, maar was in de bioscopen toch redelijk succesvol.
Het verhaal draait om Bryce (Josh Brolin), die zijn vroegere vriend Nick (Alessandro Nivola) tegen het lijf loopt als hij op een dag weer naar zijn huis komt in het dorp waar hij is opgegroeid. Als ze gaan stappen ontmoet hij Kathy (Reese Witherspoon), die hem verleidt, waarna ze met elkaar de koffer in duiken. Maar Kathy vertelt hem daarna dat ze minderjarig is en dreigt dit aan de politie te vertellen, waarna Bryce haar opsluit. Vervolgens belt hij Nick voor hulp. Maar Kathy en Nick spannen juist samen om Bryce een zeldzaam bankbiljet afhandig te maken, zodat ze een crimineel kunnen afbetalen die Nick er bij een overval heeft ingeluisd...

Voor deze thriller heeft Craig Armstrong de score gecomponeerd, maar die is niet op CD uitgebracht. Wel is deze soundtrack beschikbaar, waarop een aantal van Armstrong's tracks zijn meegenomen.
Het album opent met de scoretrack 'Lissa', waarmee Armstrong z'n visitekaartje afgeeft voor de score. De muziek is typisch Armstrong, met een volle, wat elektronisch klinkende orkestrale kleuring. Die kleuring ontstaat door de orkestrale klanken aan te vullen met de nodige elektronische geluiden, die als het ware de orkestrale muziek aanvult en opvult, waardoor de muziek veel voller en massiever overkomt. De melodie in deze openingstrack is fraai en het is daarmee een mooie track geworden, waarin tegelijk een lichte dreiging doorklinkt.
De track 'Twisted Love Theme' is eigenlijk een soort underscoretrack. De muziek glijdt langzaam voort in een licht dreigende kleuring. 'Father & Son' daarentegen heeft vooral elektronisch klinkende keyboardklanken die de melodie brengen. De muziek heeft een popmuzieksetting met drums, gitaren en een underscore van violen. Een fraaie track als een popballad zonder zang.

De titeltrack is een vlotte melodie, waarin een piano met een 'natte klank' speelt op een underscore van strijkers. De melodie en het arrangement zijn opnieuw licht dreigend ingekleurd, maar de muziek blijft voortdurend best wel aantrekkelijk klinken, mede omdat de muziek vrij strak gespeeld wordt.
De track 'Lissa Montage' is een soort suite die uit diverse gedeelten bestaat, waarbij de verschillende stijlen die ook in de andere scoretracks te horen zijn afwisselend voor het voetlicht komen. Dit geldt ook enigszins voor de 'End Titles', die eigenlijk uit twee gedeelten bestaat. Het eerste deel is een best wel meeslepend orkestraal gedeelte, waarin vooral de strijkers een mooie melodie op een krachtige manier spelen. Het tweede deel is een solo piano gedeelte, met een duidelijk mindere melodie, die iets tragisch over zich heeft.

Op het album staan behalve de zes scoretracks van Armstrong ook nog zeven songs, die gemiddeld redelijk bij de scoremuziek passen.
De song van Neneh Cherry heeft een beetje de sfeer van de score, maar dat geldt niet zo zeer voor 'Flowers in December' van Mazzy Star, die een redelijk hoog Bob-Dylan-gehalte heeft, hoewel Mazzy Star een vrouw is. De akoestische gitaar is het leidende instrument, terwijl ook de mondharmonica voorbij komt. Een rustige en fraaie song.
Mazzy Star zingt ook de song 'Look on Down from the Bridge', wat een nog rustiger song is, maar nu met een beperkte en meer elektronische begeleiding van keyboard en drum. Daarmee is dit toch een wat saaiere song dan haar voorgaande.
Een vreemde eend in de bijt is de song van Patsy Cline, een oudje uit 1962 en de meest Amerikaanse van de songs.
De song van Massive Attack daarentegen heeft veel meer een stevige elektronische en rockachtig kleuring en past juist goed bij de score. Dat geldt ook voor de songs van Eagle Eye Cherry en Gomez.

Kortom, deze soundtrack van de film Best Laid Plans heeft een zestal best fraaie scoretracks van Craig Armstrong aan boord en daarnaast zeven songs, waarvan de meeste behoorlijk goed bij de score passen. De muziek van Armstrong is overwegend een combinatie van orkest en aanvullende elektronische klanken, die de muziek een vollere kleuring geven. Armstrong's muziek is vrij strak gespeeld en ondanks de lichte dreiging die in veel tracks doorklinkt is het muziek die heel behoorlijk in het gehoor ligt. Dat geldt ook voor de meeste songs, waardoor dit album een waardering krijgt van 73 uit 100 punten.