Angela's Ashes


Decca Records (0028946676127)
Movie | Released: 1999 | Format: CD
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track Artist/Composer Duration
1.Theme from Angela's Ashes6:18
2.My Story2:19
3.Angela's Prayer4:47
4.My Dad's Stories1:51
5.Lord, Why Do You Want the Wee Children?4:03
6.Plenty of Fish and Chips in Heaven3:25
7.The Dipsy DoodleNat Gonella and His Georgians1:08
8.The Lanes of Limerick3:25
9.Looking for Work3:31
10.Pennies from HeavenBillie Holiday2:09
11.My Mother Begging3:46
12.If I Were in America2:34
13.Delivering Telegrams1:51
14.I Think of Theresa1:57
15.Angels Never Cough2:31
16.Watching the Eclipse3:00
17.Back to America2:38
18.Angela's Ashes Reprise6:17
 57:30
Submit your review Hide reviews in other languages

 

Angela's Ashes - 09/10 - Review of Tom H., submitted at (Dutch)
“Angela’s Ashes” geeft op een humoristische maar tevens tragische manier de Ierse jeugd van auteur Frank McCourt weer door het visionaire camerawerk van regisseur Alan Parker. Aan het begin van de film maken we kennis met de familie McCourt, die zoals de verteller ons laat weten, het enige Ierse gezin moet zijn geweest die ooit vanuit Amerika terug naar het vochtige en armoedige Ierland trok. Na een mislukte start in Dublin, reist het gezin naar Limerick, een grijze en regenachtige stad aan de oevers van de rivier Shannon. De kinderen van de familie McCourt worden er geconfronteerd met een verpauperde, ziekmakende buurt, een vader die zijn loon royaal aan de familie Guinness schenkt en een Katholieke kerk die vol neerbuigendheid de arme Ierse vrouwen schaarse voedsel coupponen schenkt uit een drang naar Christelijke doch hypocriete naastenliefde. Om deze tragikomedie van muziek te voorzien, werd beroep gedaan op de doorwinterde componist John Williams. Voor Angela’s Ashes schreef Williams een symfonische suite die niet echt Iers klinkt, maar eerder het Amerikaanse gevoel van Franks hoop en dromen naar voren schuift. Weelderige strijkpassages en knappe solo cues worden samengebracht in enkele slimme thema’s die doorheen de score zitten verweven. Het resultaat is heel bekoorlijk en vormt één van Williams’ betere ideeën voor een film in de late jaren ’90.

Williams biedt het podium aan talrijke solo instrumenten. De cello, de harp, de hobo en de piano zijn de voortrekkers van de soundtrack en spelen een belangrijke rol in de erg degelijke mix van Ken Wannberg. Het hoofdthema wordt door Williams voorgesteld in de eerste track die fungeert als een suite. De piano opent de cd met een elegant maar intrieste melodie die al vlug wordt bijgestaan door het orkest, dat heel aanstekelijk en ruim klinkt. De dromerige strijkers en de mooie houtblazers maken de compositie helemaal af. Knap is ook de subtiele manier waarop de kopers in de achtergrond worden gemixt. De suite krijgt een reprise op het einde van het album; een rariteit die wel meer voorkwam bij Williams’ soundtrack in de jaren ’90, denk maar aan “Seven Years in Tibet” en “Saving private Ryan”. Het hoofdthema uit de suite, wordt doorheen het album het meest gebruikt, maar telkens in een andere variatie. Soms hoor je rustige hobo’s zoals in “My Story”, dan weer de cello zoals in “My Mother Begging” of “Lord, Why do You Want The Wee Children”. Voor sommige zullen de vele herhalingen erg storend zijn, voor anderen zullen de bloedmooie orkestraties en vele varianten juist het hoogtepunt van de score vormen. De herkenbaarheid is hier immers een interessante gimmick die Williams’ uitspeelt, soms tot vervelens toe. De piano is bijna in elke cue vertegenwoordigd en vormt het Leid motief doorheen deze score.

De meest opvallende cues zijn echter de virtuoze, maar erg moeilijk genietbare harpfragmenten. Vooral een track als “Lanes of Limerick” is een grandioze harpsolo die toch wel moeilijk verteerbaar blijkt na enkele minuten. De hemeltergend trage melodie wordt door het nerveus getokkel een tikkeltje saai, maar het biedt daarnaast wel een mooie afwisseling met het melancholische hoofdthema. Een zelfde effect hebben de strijkers die pizzicato spelen in tracks als “My Dad’s Story” of “Delivering Telegrams”. Deze haast komische stukken zijn heerlijk chaotisch en geven een kijk op de vrolijke momenten in de film. Een laatste grote thema dat wordt aangereikt is het thema voor Amerika, een glorieus en een tikkeltje over de top thema, dat doorheen de score zit verweven maar een volle uitwerking krijgt in “Back to America” waar het optornt tegen het emotionele hoofdthema en een waardige afsluiter vormt voor de score en de film. De krachtige kopers, de rollende pauken en de innemende, opzwepende strijkers maken deze track meer dan af.

De hoogtepunten van de score zijn echter de bijzonder lyrische en weemoedige passages van het hoofdthema die op het tweede deel van het album staan. “I Think of Theresa” start met een hemelse cellopassage en in “Angels Never Cough” komt het Amerika-thema in een subtiele pianosolo naar voren om daarna door een ijzingwekkende cellosolo van Steve Erdody helemaal op te lossen in het koude en kille hoofdthema. Een schitterende compositie zonder meer! Ook hier blijkt de kracht van het hoofdthema dat steevast in je gedachten blijft naspoken. Naast de score staan er nog twee source music tracks op de cd die perfect in de tijdsgeest van de film passen. “The Dipsey Doodle” en “Pennies from Heaven” zijn kleine meesterwerkjes die de score weten te breken op een passende manier. Een dikke pluim voor deze release van Decca. In Amerika werd er echter een versie van de cd uitgebracht waar de verteller doorheen jengelt. Mijd die cd dan ook als de pest!

“Angela’s Ashes” is John Williams op zijn best. De maestro laat een emotioneel en beklijvend thema op het publiek los. Niet enkel bij de film past de muziek wonderwel, de score is ook op album heerlijk om van te genieten. De 50 minuten durende speeltijd is ruimschoots voldoende om van de muziek in haar volle glorie te genieten en net voldoende om het meesterlijke thema niet beu te worden. Deze soundtrack is dan ook een ware aanrader en lost alle verwachtingen in. Heerlijk depressief met net dat tikkeltje hoop en humor om er niet volledig op af te knappen. Al bij al ongelofelijk doeltreffend en zonder de verteller een ware lust voor het oor.
Angela's Ashes - 10/10 - Review of Mitchell Tijsen, submitted at (Dutch)
John Williams is een kei in het schrijven van filmmuziek, hij doet dit dan ook voor alle genres en dat is iets wat ik heel erg knap vind. Maar dan toch springen er een paar genres uit, een heel goed voorbeeld is het oorloggenre. Hierin heeft Steven Spielberg 2 oscars gewonnen en John Williams heeft er ook prijzen mee gewonnen. Denk maar eens aan Schindler’s List en aan Saving Private Ryan. Ook Angela’s Ashes heeft het oorloggenre over zich en zoals ik gewend ben bij John Williams verzorgde hij me weer kippenvel op sommige punten. Hieronder mijn recensie over de prachtige film maar o zo prachtige score van John Williams…

De film is natuurlijk erg mooi, je hoort er niet veel over maar bij het zien van de trailer wist ik al genoeg. Een zielige film en dus ook weer zielige muziek en wie kan dat nou niet beter verzorgen dan top componist Williams. Gelukkig deed hij het goed en begon ik met het luisteren van het 1ste nummer. Het nummer was prachtig en gelijk ook de hoofdnoot voor de hele film. Een prachtig theme vooral gespeeld met zielige akkoorden op de piano, en ja ik hoorde het gelijk al: een echte Williams. En daar zitten soms ook nadelen aan. Zo vond ik de muziek in vele punten erg mooi en scherp uit de hoek komen maar soms ook onverwachts. Het is hier al eerder gezegd maar die mannelijke verteller hadden ze er natuurlijk uit moeten halen. Dat verpest de mooie stukken muziek en dat is jammer, daarom wel een puntje mindering dat kan niet anders. Gelukkig dat je de man niet de hele tijd hoort, het hoofdthema is prachtig ik moet het gewoon nog een keer zeggen. Zelf kan ik hem ook op de piano spelen en het is een lekker nummer om te spelen, natuurlijk is dat bij veel filmmuziek omdat ik het mooi vind. Dit nummer heeft wel weer wat dramatisch over zich wat de film weer geweldig maakt. Vooral nummers zoals:”Back to America” zijn prachtig om te horen. Vooral de strijkers doen het bij dit nummer goed. Maar ook andere nummers zoals Angela’s Prayer zijn rustgevend mooi en doen me weer denken aan de film. En dat is natuurlijk altijd de kracht die een componist moet creëren bij het maken van filmmuziek.

Ik noem allemaal goeie punten op, maar er zijn ook bij deze score punten van kritiek. Bij scores zoals Jurassic Park zijn er géén foutloze nummers bij. Elk nummer is los van elkaar een juweeltje maar dat is helaas niet het geval bij deze score. Alan Parker regisseerde deze film, ik heb ooit een interview van hem gezien dat John Williams gelijk zijn eerste keuze was en dat hij blij was dat hij hem had. Williams gaat natuurlijk altijd mee in een project van Steven Spielberg maar in 1999 had Spielberg nog niet echt een film, het was voor hem een stil jaartje. Pas in 2000 was A.I. gepland dus Williams had tijd zat, maar dan moet je wel een leuk theme in je hoofd hebben en die mooi op papier zetten. Nou weten wij allemaal dat Williams dat wel kan, de vraag is alleen welke instrumenten hij gaat gebruiken. Gelukkig veraste hij me met prachtige pianosolo’s, vooral dus dat hoofdthema. Natuurlijk gaat de Orchestrator over het uitkiezen van instrumenten als ik het niet fout heb…Maar Williams wist vast wel welk instrument hij wilde gebruiken voor dat hoofdthema. Maar ik mag niet te veel afwijken naar andere dingen, even kortom…

Kortom:
Een mooie score met mooie hoogtepunten met name natuurlijk track 1, 3, 17 en 18. Nou zijn de tracks 1 en 18 niet héél erg veel verschillend van elkaar, toch ben ik blij dat ze er beide op staan omdat ze nét ietsjes anders zijn. Een cijfer geven doe ik graag maar het zal een niet te mooi cijfer worden. Ik moet namelijk toegeven dat Williams veel beter heeft gemaakt, ondanks dat is een 8 toch een voortreffelijk cijfer om te geven naar mijn mening. Het oorloggenre is wel in de wieg gelegd voor Williams, hij heeft mooie thema’s in zijn hoofd die hij mooi op papier weet te zetten. Een “8” is een welverdiend cijfer mede door dat hoofdthema waar ik maar géén genoeg van kan krijgen. De score zelf heb ik nog niet in huis, dat is wel jammer. Deze score lijkt onvindbaar maar voor mij geen probleem. Ik heb “The Lost World” ook gevonden dus deze moet ook wel gaan lukken. Waarom ik hem bij me collectie wil is heel simpel, de score is erg mooi, bevat mooie stukken en als echte Williams fan moet deze toch echt wel in mijn collectie komen. Alan Parker kan blij zijn met het resultaat wat hij gekregen heeft van John Williams, Angela’s Ashes is een mooie score die eigenlijk niet zo bijster veel mensen kennen. Dat komt ook door de film die niet zo erg in de picture heeft gestaan. Zelf heb ik hem gehuurd maar ik heb hem dan ook nooit zien liggen in een winkel net zo min als de score natuurlijk.

Dit was mijn recensie, mijn score is dus nogmaals een 8.
Voor de Williams fans zou ik zeggen: Koop hem in het origineel als je de kans krijgt.
Voor de filmmuziekfans zou ik zeggen: Denk er eens rustig over na.
Angela's Ashes - 10/10 - Review of Tom Daish, submitted at (English)
In films, it seems that the Irish seem to get always get a grotty deal in life. In Titanic they all drowned, in Far & Away they all starved and died for lack of spuds. Of course they invariably come up trumps, usually by moving to the often mythically protrayed America as a place of milk and honey. They are also invariably salt of the earth types who are always cheery in the face of a generally pretty rubbish lot in life. Angela's Ashes seems to take this kind of thread to new extremes with the story of a poor Irish family who life in squalor and nothing good happens and it's always pouring with rain. Of course this kind of story is invariably likely to provoke an impassioned response from any composer and in the hands of John Williams, the results were never likely to be anything less than superb.

The apparently now customary bookend approach to albums is continued with an opening and closing performance of the glorious Theme from Angela's Ashes. The central theme is a wonderful, melancholy idea that is passed around the orchestra from the gentle opening piano performance. From that, it builds using a rich string string section performance, in a style that wouldn't be out of place in the best of George's Delerue's music. Other instrumental soloists are featured, including a passage for oboe as well as prominent part for harp (which is featured several times throughout the score). With efforts such as Stepmom being just that bit too understaded, I was pleased that Williams isn't afraid of bold gestures and the dramatic heights of the main theme alone put many of today's so called dramatic scores to shame. What makes the music that bit special is Williams' ability to use more unusual harmonies and somewhat surprising melodic changes in direction (which on occasion reminded me of his fabulous theme to Seven Years in Tibet) that composers these days will tend to shy away from, thus often producing a feeble and generic attempt at drama.

Of course the theme recurs throughout the score, but never too often and is almost always reconfigured or performed in a different style which gives rise to other melodic ideas and suggestions. There is no real hint of Irish style music. It was assumed that there would be some of the folksy bagpipes that Williams successfully employed in his enjoyable, but much less intense score to Far and Away. It is a also generally devoid of brass. In fact the brass section only appear at all during the penultimate track, Back to America which gives the central melody in the violins a gorgeous brass choral background with a fond echo of the lovely brass work in his recent Saving Private Ryan.

Strings need not always be played using the bow, indeed My Dad's Stories is almost entirely played pizzicato (plucked) with only a solo violin line weaving in and out on occasion. Like I said, the harp and piano, as well as several other solo instrumentalists also play a prominent role on a few occasions, effortlessly weaving in and out of the orchestral texture. The Lanes of Limerick features a long solo for harp which is the first time since ET that Williams has used written such a long passage. JoAnn Turovsky's effortless performance only adds to the quite rapturous effect.

After the hype to the Phantom Menace, Angela's Ashes is a more typical 90's Williams effort which is dramatic, but sufficiently restrained. I would certainly put it down as one of his finest efforts of the 90's, avoiding the problem of being too restrained or repetitive and just providing for a captivating hour of music that really does demonstrate why Williams is such a sought after composer. It is interesting to note that Williams decided to pass on composing the score for Bicentennial Man which was passed to James Horner who is of course rather (in)famous for likely Celtic music. I suggest that it really would have featured Uillean Pipes everywhere, but I rather doubt it could have matched Williams sublime effort.

The US release of this score turned into a fiasco as it contained several dialogue snippets, much to the annoyance of those who just wanted to hear Williams' music. However, this version (released in the UK and made in Germany) features no dialogue and so the music can be heard in its purest form. As such I highly recommend seeking it out as this is not going to disappoint. As usual, the performance and recording are top notch and if you can remember to program out the two period songs which don't fit in well at all, then you should find yourself swept up and enamoured with another Williams gem.
Angela's Ashes - 10/10 - Review of Andreas Lindahl, submitted at (English)
Being everything Star Wars: The Phantom Menace wasn't - when it comes to style - John Williams' score for the film Angela's Ashes, based on Frank McCourt's best selling novel, is a wonderful, emotional score, full of drama. Similar in style to Williams' other "serious" scores, such as Schindler's List and Jane Eyre, Angela's Ashes has a very classical sound, far from the energetic and bombastic music in many of Williams' scores, relying mostly on strings, with solo performances by instruments like the oboe, cello, harp - reminiscent of the harp solos in E.T. - and piano. There are almost no brass, which seems to be a group of instruments Williams' mostly uses only when he needs raw power and "oumph".

Like many of Williams' recent soundtrack releases the CD opens and closes with a concert version of the main theme. At over six minutes, those cues are some of the absolute best music Williams' has written in the 90s, almost in the same caliber as his amazing music for Schindler's List. The theme is sad and introvert, but not overly depressing - this is not music you will get depressed listening to, which is the case with the already mentioned Schindler's List. One of the most wonderful cues are the two and a half minute "Back to America". Opening with some narration, Williams' music soon takes over, building to a simply great climax, with a lyrical, beautiful and optimistic theme, that just makes you smile, performed by the entire - brass as well - orchestra.

The sound clips, in the form of narration by Andrew Bennett, included in some of the cues, haven't been popular among many film score fans. I don't think they are that bad. They are always quite short - just a couple of sentances - and they add more to the listening experience, than they distract, and are only used when nothing really interesting is happening in the score.

Placed in the middle of the album are two source music cues, "The Dipsy Doodle", performed by Nat Gonella & His Georgians, and "Pennies from Heaven", performed by Billie Holiday. They may be good, classic songs on their own, but they certainly do not mix well with Williams' score. It's really annoying, and it would have been better, had they been placed at the end of the CD.

Over all, this is a memorable, wonderful score by John Williams, who ends 1999 with some of his best music ever.

Some notes about the Decca release

The version released by Decca Records in Europe lacks the narration by Andrew Bennett, which really makes the music far more interesting listening to, from a musical point of view. Apart from that the included music is exactly the same, although the cover art is a little different - the tone is more red, or sepia, and the image behind the picture of the young Frank McCourt is different. If anyone is interested in aquiring a copy of this, the CD number is 466 761-2.
Angela's Ashes - 07/10 - Review of Gudo Tienhooven, submitted at (Dutch)
Williams heeft Angela's Ashes voorzien van een prachtig thema dat perfect de sfeer en plot van het verhaal vertegenwoordigd. De rustige pianomuziek wordt langzamerhand voorzichtig aangevuld met strijkers, maar wordt nergens bombastisch of sentimenteel. Een fraai, ingehouden thema waar de meestercomponist applaus voor mag ontvangen.
Het is alleen zo jammer dat er verder zo weinig boeiends te beleven valt op deze soundtrack. Het thema keert vele malen terug, maar nooit zo mooi als in het begin. De rest bestaat uit subtiele muziek dat maar nergens echt dramatisch of aangrijpend wil worden. Daar komt nog bij dat deze cd, net als bijvoorbeeld tijdens Hannibal (Hans Zimmer), dialogen uit de film laat horen. En niet voor of na een nummer, maar er gewoon dwars doorheen. Een onbegrijpelijke keuze, aangezien mensen de cd in huis halen om van de muziek te kunnen genieten zonder daar direct de film voor op te moeten zetten.
Wat overblijft is dat fenomenale thema. Maar Angela's Ashes is verre van compleet.
Angela's Ashes - 07/10 - Review of Joris Kessels, submitted at (Dutch)
Bij Angela’s Ashes moet ik automatisch aan Presumed Innocent denken, dit is namelijk ook een John Williams productie en heeft ongeveer dezelfde opbouw als deze soundtrack. Namelijk in het eerste en laatste nummer wordt het mooie kalme thema prachtig neergezet en daartussenin komt in bijna elke track het thema terug, maar nooit zo goed als in die eerste en laatste track. Toch zit Angela’s Ashes een stuk beter in elkaar dan Presumed Innocent, alleen het thema is al een stuk beter. Naast het thema zijn er in de soundtrack nog twee noemenswaardige thema’s. De eerste is in ‘my dad’s stories’ te vinden, hierin tokkelen een partij violen er al spanningcreërende op los. De tweede komt in de track ‘back to America’ naar voren en is heerlijk opzwepend. Verder zijn er enkele tracks met solo voor harp en een paar jaren-40 nummers die een welkome afwisseling zijn.

Alhoewel de soundtrack een redelijke opeenstapeling van variaties op het thema is, blijft de soundtrack toch nog lekker om naar te luisteren.
Angela's Ashes - 09/10 - Review of Arvid Fossen, submitted at (Dutch)
Angela's Ashes, sinds lang componeerde John Williams eens iets opzwepend en episch. Ik was persoonlijk niet zo te vinden voor zijn meeste scores van de laatste jaren zoals Amistad, Saving Private Ryan en de nieuwe Star Wars is best wel niet slecht, maar ook niet meteen om over naar huis te schrijven. Dat is Angela's Ashes dan weer wel. Openend met een sterk episch en dramatisch thema, om vervolgens de luisteraar nummer na nummer te laten genieten. Na Schindler's list is iedereen het er unaniem over eens: dit is een topper. Steeds weer komt het knappe meeslepende main theme je tegemoet en ervaar je dezelfde ontdekking van muziek met een ziel zoals in Schindler's list, al is dit zelfs nog wat sterker door het steeds emotioneel opzwellende orkest, de stille harp en de ontroerende viool solo. Zorg dat je de release van het label Decca koopt, want Sony heeft voor de release in de Verenigde Staten geopteerd om de verteller door de muziek heen te laten spreken.
Angela's Ashes - 06/10 - Review of Johan _, submitted at (Dutch)
Ik had deze CD een 9 of een 10 willen geven, maar vanwege de stem van een mannelijke verteller die in de meeste van de tracks de revue passeert blijft de teller steken op een 6. Jammer! Dit zogenaamde extraatje is een inbreuk op de waarachtige zeggingskracht van de score. Het geeft de soundtrack misschien een meer verhalend effect, en voor degenen die het boek hebben gelezen is dat misschien wel een leuke bijkomstigheid (hoewel, ik waag dat te betwijfelen). Maar mij kan het absoluut niet bekoren!
Deze blamage buiten beschouwing gelaten vind ik de thema's één van de mooiste die John Williams gecomponeerd heeft. Met name het hoofdthema, Angela's Prayer, The Lanes Of Limerick, My Mother Begging en Angels Never Cough zijn werkelijk voedsel voor de ziel en Back To America moet in staat geacht zijn elk bitter hart te doen smelten. Laat ik maar gauw op zoek gaan naar de originele CD!
Angela's Ashes - 10/10 - Review of Peter Van Riet, submitted at (Dutch)
Tussen al de ongeïnspireerde muziek die John Williams de laatste heeft geschreven zitten er toch nog wel enkele pareltjes tussen, die vele mensen nog moeten ontdekken, het is vooral het prachtige thema ervan dat me heeft kunnen bekoren. Ik had nog nooit van de film gehoord maar als ik hem ooit vind......
Golden Globes: Best Original Score (Nominee)
Oscars: Best Original Score (Nominee)


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More