Gone in 60 Seconds

Gone in 60 Seconds is een film over snelle en vooral kostbare auto's. De bedoeling is dat die gestolen worden, maar bij die diefstallen gaat natuurlijk van alles mis, waardoor er grootscheepse achtervolgingen ontstaan en de mooiste auto's gewoon in de soep gereden worden. Op zich is het een aardige en best wel spannende film, maar al die kostbare auto's die voor deze film tot schroot gedegradeerd worden ging mij toch wel erg tegenstaan, ook al gaat het in veel gevallen om replica's. Daarnaast zijn de dieven in feite de helden van de film en ook dat vind ik geen prettig idee...

De soundtrack voor Gone in 60 Seconds bestaat vooral uit wat steviger muziek. De score voor deze film is van de hand van Trevor Rabin. En Rabin heeft er een flinke adrenalinestoot van gemaakt. De score is ruig en keihard, met veel gitaarklanken en synthesizergeweld. Het hard-rock niveau van de score is bijzonder hoog en spoort lang niet met de songs van de soundtrack, die gemiddeld veel minder ruig is.
De soundtrack opent met een song van The Cult, een fraaie, wat rustiger rocksong, al is het zeker geen rockballad. Met de mooie melodie is dit een van de fraaiere songs op dit album. Ook de song Too Sick to Pray is heel aardig.
Verder bestaan de songs vooral uit wat steviger loungemuziek, veel rapsongs of krachtige funksongs met veel elektronische rimram of een mix van deze stijlen.
Een song die nog het dichtst bij de score van Rabin komt is Stop The Rock. Dit is qua instrumentatie en muziek een wat bombastische, met elektronische geluiden overtrokken song, die echter vanwege de zang toch erg eentonig is. Alle zang blijft op dezelfde toonhoogte hangen en dat is toch wel irritant.
De soundtrack sluit af met een ruige hardrock scoretrack van Trevor Rabin. De track is redelijk typerend voor de overige scoremuziek die Rabin voor deze film heeft gemaakt. Van die score is ook een album uitgebracht en als deze afsluitende track jouw smaak is, dan is de score een aanrader.

Kortom, een soundtrack die niet helemaal in lijn is met de score (wat overigens veel vaker gebeurt). De songs hebben vooral een stijl van een mix van rap en funk en rock en zijn stevig aangezet, maar niet in de hardrocksfeer, zoals de score. Een paar songs zijn aardig, maar de rap en funkstijl is aan mij niet besteed. Waardering is daarmee 34 uit 100.