The Presidio


Intrada (0019750000383)
Film | Freigegeben: 2002 | Filmfreigabe: 1988 | Format: CD
 

Abonniere jetzt!

Bleiben Sie besser informiert und erhalten Sie Zugang zu Sammlerinformationen!





 

# Spur   Dauer
1.Main Title2:07
2.The Lincoln / Patti Jean1:42
3.Car Chase4:33
4.Sgt. Garfield / Follow me1:44
5.I'll call you / Tokarev Slug0:40
6.Empty Bottle / Phone Booth1:17
7.Chinatown Chase2:23
8.The Car1:35
9.Your Fault0:47
10.Donna & Jay3:12
11.Tailing Spota3:49
12.Waterhouse Fight9:03
13.Impatient to say Goodbye / End Credits4:56
 37:48
Reichen Sie Ihre Rezension ein Bewertungen in anderen Sprachen ausblenden

 

The Presidio - 06/10 - Überprüfung der Lammert de Wit, eingereicht am (Niederländer)
De thriller The Presidio is geregisseerd door de bekende Peter Hyams (Capricorn One, Outland, End of Days). De film was maar matig succesvol. Het Presidio is een oudere legerbasis vlakbij de Golden Gate Bridge in San Francisco.
Het verhaal draait om het oplossen van een inbraak in het Presidio, waarbij iemand van de militaire politie en twee agenten zijn doodgeschoten. Jay Austin (Mark Harmon) gaat op onderzoek uit, maar treft Lt. Caldwell (Sean Connery) op zijn pad. Vanwege een gebeurtenis uit het verleden mogen beiden elkaar niet zo. Toch zullen ze moeten samenwerken om de moorden op te lossen. Daarbij lijkt een andere militair, Lawrence, een belangrijke rol te spelen. Hij is eerder al eens door Austin gearresteerd, maar werd door Caldwell de hand boven het hoofd gehouden. Nu lijkt hij weer betrokken te zijn. Austin en Caldwell ontdekken zo een verband met een aantal militairen die elkaar vanuit Vietnam kennen. Maar dan wordt hun belangrijkste aanknopingspunt Lawrence uit de weg geruimd...

De muziek voor deze thriller is van Bruce Broughton. Het was zijn eerste samenwerking met regisseur Hyams, met wie de meeste componisten na een keer niet meer willen werken. Maar Broughton deed dat opnieuw bij Narrow Margin en weer twee jaar later bij Stay Tuned. Hij zat toen in z'n meest populaire periode van halverwege de tachtiger tot halverwege de negentiger jaren.

De film is een thriller en de score doet er alles aan om dat in je oren te knopen. De score opent met de 'Main Title', die het korte thema neerzet, of eigenlijk het themamotief, want het is een viertonig motief, wat je niet echt een themamelodie kunt noemen. De muziek is hier nog rustig met keyboardklanken die de motieven spelen in een wat dreigende setting. Dat zet zich door in de tweede track en ook verder in de score komt die kalme dreiging een aantal keren terug. De muziek is dan tamelijk minimalistisch en de dreiging ontstaat door de manier waarop het keyboard wordt aangeslagen, samen met de beperkte underscore. De motieven waarmee dat gebeurt samen met die underscore doen soms sterk denken aan Jerry Goldsmith's score voor Sleeping with the Enemy, die hij drie jaar later maakte.

In een flink aantal tracks is de toon echter heel anders. Met name in de 'chase-tracks' en in de lange track 'Waterhouse Fight' gaat de score over in de actiethrillermode en krijgt de muziek veel meer snelheid en klinkt de muziek vaak wat meer chaotisch. Het tempo ligt hoog en de muziek heeft dan een zwaarder ritmisch karakter die de film op een wat aggressievere manier probeert voort te stuwen. De percussie speelt daarin een belangrijke rol, maar die is vooral elektronisch en de gebruikte drumpads klinken nogal gedateerd. Daarbij is het melodische gehalte van de muziek sowieso al vrij laag, maar dan helemaal, waardoor de beluisterbaarheid van de score los van de film er niet beter op wordt.

Behalve orkestrale muziek is de score ook van de nodige elektronische instrumentatie voorzien. Die elektronische muziek was in die tachtiger jaren tijd wellicht bijna een verplichte toevoeging om een score 'modern' te laten zijn, maar tegenwoordig klinkt het allemaal nogal gedateerd, met name de percussie. Die percussie klinkt niet alleen nogal kunstmatig, maar ook af en toe nogal kil en industieel.

Een duidelijk afwijkende track is 'Donna And Jay'. Hier wordt een rustige melodie neergezet, die meer naar het einde van de track een licht romantisch tintje krijgt, maar die gelijk ook een donkere kleuring over zich heeft, waardoor de spanning steeds toch voelbaar blijft. De elektronische klank doet de track echter geen goed.
De score sluit af met de combitrack 'Impatient to say Goodbye/End Credits'. Dit is de enige meer symfonische en harmonische track, waarin het themamotief verder wordt uitgewerkt. De hoorns spelen dit themamotief op een underscore van mooie glijdende violen en daarmee is dit eigenlijk de enige track die de spanning en dreiging losgelaten heeft en die zo de score mooi en melodisch afsluit.

Kortom, met The Presidio heeft Bruce Broughton voor de film een uitstekende score geschreven. De score voor deze thriller is vooral voorzien van spanningsmuziek, die enerzijds een soort kalme dreiging verklankt, maar anderzijds ook stevige up-tempo actiespanning bevat. Melodie is echter maar beperkt aanwezig, op een aantal motieven na. Die kun je misschien als 'thema' benoemen, omdat ze af en toe terugkomen in de score, maar een echt melodisch thema is het zeker niet. Behalve de spannende actiemuziek is ook de rustiger muziek steeds van een dreigend randje voorzien, waardoor ook die muziek toch minder aanspreekt. Alleen de afsluitende track is erg fraai, omdat Broughton hier de spanning en dreiging heeft vervangen door een gevoel van opluchting en optimisme in een mooie orkestrale en melodische track. Toch kan die ene track de score niet meer redden en als je van meer melodieuze muziek houdt, met een fraai en gedragen of heroïsch thema, dan kun je deze score beter links laten liggen. Mijn waardering is dan ook niet zo hoog en met 55 uit 100 punten houdt het wel op, waarbij de afsluitende track er nog net een heel mager zesje van maakt.

Andere Veröffentlichungen von The Presidio (1988):

Presidio, The (2014)


Melden Sie einen Fehler oder senden Sie uns zusätzliche Informationen!: Einloggen

 



Mehr