The Witches

De Amerikaanse komedie The Witches is gebaseerd op het beroemde boek van Roald Dahl en daarmee eveneens een remake van de gelijknamige film uit 1990. De nieuwe versie van dit fantasy-verhaal is geregisseerd door de bekende Robert Zemeckis (Cast Away, Back to the Future 1, 2 en 3, Forrest Gump, Flight), die ook meeschreef aan het scenario en mede de film produceerde. Overigens werkte ook Guillermo del Toro mee aan de productie van de film. De critici waren echter niet overtuigd en gaven wat gemengde recensies. Vanwege de Corona-pandemie werd de film uitgebracht via de streamingdienst HBO en slechts beperkt in de bioscopen, waardoor de film lang niet uit de kosten kwam.
Het verhaal speelt zich af in 1968 wanneer een jongen, die als weeskind bij z'n oma (Octavia Spencer) woont, van haar een muis krijgt als huisdier. Als hij dan spullen wil kopen om voor de muis een hokje te maken, ontmoet hij een heks, die hem probeert te lokken, maar oma roept hem op tijd. Oma vertelt hem dan dat heksen echt bestaan en altijd op zoek zijn naar kinderen, waarvoor ze een speciale reukzin hebben. Om uit de buurt van die ene heks te komen, trekken ze elders in een hotel, waar hij erachter komt dat hier een heksenvergadering zal plaatsvinden. Hij ziet kans om die vergadering af te luisteren en hoort dat de heksen alle kinderen een drankje willen geven, zodat ze allemaal in muizen veranderen...

Waar Zemeckis de regisseur is, daar is zijn vriend Alan Silvestri de componist van de score, en dat is ook hier het geval. Hij heeft voor de film een grootschalige score gecomponeerd, met veel vol orkestrale klanken en flink bombastische passages. De opnamen hadden nog wel de nodige voeten in de aarde vanwege de Corona-maatregelen, waarbij Silvestri de opnamen van het orkest op afstand regelde. De score is een heel andere geworden dan die van Stanley Myers uit 1990.

De film is een fantasy-verhaal, een sprookje, en ook de muziek laat regelmatig iets horen van die sprookjesachtigheid, met belletjes en andere magische geluiden, die al gelijk aan het begin van de openingstrack te horen zijn, maar ook in diverse andere tracks een rol spelen. In de openingstrack komt ook al gelijk de eerste themamelodie voorbij, die door koperblazers gespeeld wordt, zo rond de eerste minuut in de track, en die daarna nog een paar keer terugkomt. Deze prettige themamelodie komt vaker terug in de verschillende tracks op het album.
De tweede track heeft een vrij ingetogen en aangename eerste helft, waarin het thema fraai naar voren komt. De tweede helft van deze track is echter vooral dreigend en duister, met aan het eind nogal grimmige klanken. Het is natuurlijk een spannend verhaal en dat is duidelijk aan de muziek terug te horen, want een flink deel van de muziek heeft die specifieke kleuring van dreiging en spanning, terwijl Silvestri ook vaak uitpakt met regelrechte actiemuziek, waarin die dreiging veelal ook flink aanwezig is, zoals in 'Instant Mouse' en vooral 'Pigtails'.

Die actiemuziek is vaak grootschalig opgezet, waarbij het orkest flink aan de bak moest. Dat gebeurt dan met grootse strijkerpartijen, die aangevuld worden met hevige koperuitbarstingen en donderende percussie. Soms weet Silvestri daar fraaie motieven doorheen te werken, maar evenzo vaak gebeurt dat niet en is de muziek vooral wat lawaaiig, zoals in 'A Narrow Escape'.
Daarnaast is er de dreiging die regelmatig in de muziek terugkomt. Dat wordt dan door Silvestri soms ingetogen gebracht, met een paar licht jankende strijkers of via de harmonieën die in een dreigende setting zijn geplaatst, maar ook komt die dreiging vaak van koperblazers of juist van houtblazers die een beetje contra-harmonisch ingezet worden. Grommende basisklanken zorgen ook nogal eens voor een extra dreigende kleuring, terwijl percussie soms die dreiging of zelfs spanning al vooraf aankondigt. Al deze dreigingselementen zijn te horen in de track 'Grand High Witch', maar veel andere tracks bevatten ook minstens een aantal van deze elementen. In de daarop volgende track 'Witches' wordt de dreiging zelfs doorgezet in een spannende compositie, die naar het einde zelfs wat vilein-melodieus wordt.

De film is niet alleen spannend, maar is ook een komedie en ook dat aspect is in de muziek duidelijk te horen. Een aantal tracks, of delen daarvan staan in het teken van die komedie en Silvestri laat dat vooral horen door snel gespeelde passages, met typische comedy-elementen als riedeltjes van houtblazers of strijkers, belletjes of kort gespeelde celloklanken. Gelukkig vervalt Silvestri nergens tot mickeymousing, daarvoor is hij ook een veel te ervaren componist.
Ook fraaie en meer ingetogen melodieuze muziek ontbreekt niet. Soms grijpt Silvestri even terug naar zijn Forrest Gump voorraadkast en presenteert hij elementen die bijzonder aangenaam in het gehoor liggen. Vooral de melodieën zijn dan prachtig uitgewerkt, zoals in 'Let's Make a Potion' of 'I Didn't Hear a Thing', waarbij die laatste naar het einde heerlijk vol orkestraal uitpakt. Silvestri zoals we hem graag horen.

Het album sluit af met de 'End Credits', die gelijk met het prettig hoofdthema losbarst, door koperblazers aangevuld met een grote groep strijkers. Na een minuut wordt de muziek een stuk dreigender en die dreiging blijft doorlopen tot aan het einde van de track, die daarmee niet met een prachtige climax afsluit.

Kortom, met zijn muziek voor de nieuwe versie van The Witches heeft Alan Silvestri een score gecomponeerd die bombastische actie combineert met ingetogen spanning en vooral dreiging, waarbij ook de komische noot niet vergeten is. Silvestri heeft een prettig thema geschreven, die vooral in de openingstrack en de afsluitende track voor het voetlicht komt, maar ook in veel andere tracks in een meer dreigende kleuring is gezet. De dreiging is en spanning van de muziek is eigenlijk toch wel het overheersende karakter van de score, waarbij de vele grootschalige orkestrale uitbarstingen meestal ook in die dreigende toon gezet zijn. De muziek is uitstekend gecomponeerd, maar die overheersende dreigende toon maakt de score los van de film niet direct tot een prettig beluisterbare sessie. De paar bijzonder aangename tracks kunnen dat niet meer goed maken en de waardering als luistermuziek komt dan ook niet hoger dan 66 uit 100 punten.