Er zijn verschillende redenen waarom The Godfather een onvergetelijke klassieker is geworden. Eerst en vooral de historische one - liners. "I'll Make You An Offer You Can't Refuse", is vooral historisch dankzij de schitterend acterende Marlon Brando. Dat brengt ons bij het tweede feit: het acteerniveau is van een uitzonderlijk hoog niveau, dankzij James Caan, Robert Duvall, de beginnende Al Pacino (die later zijn talent bewees) maar, wederom, vooral Marlon Brando. Het derde feit is dat sommige scènes in het geheugen gegrift staan. Het paardenhoofd in het bed, de doop van het kindje, de cafetaria sequentie, het neerschieten van de Don, ... Stuk voor stuk pareltjes in de filmgeschiedenis.
Coppola zette met deze film één van zijn beste films neer, na Apocalypse Now (Redux). Het vervolg op deze film, en het derde deel waren van minder allooi, niettemin, gewoon goed. Maar nooit kon Coppola dit niveau terug evenaren.
En laatste feit is, zoals zo vaak, de muziek. De muziek is onsterfelijk, en dat maakt de film onsterfelijk. Die twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wie "Raiders March" hoort, ziet een knallende zweep, booby-traps, avonturier, die in de problemen komt, kortom: Indiana Jones. Als men "Jaws" hoort, denkt men aan de griezelige haai, Rob Schneider, kortom het meesterwerk van Spielberg. Als men "Titanic" hoort, herinnert het je aan die grootse film, met Leonardo Dicaprio en Kate Winslet.
En als je "The Godfather" hoort, wel, dan denk je terug aan al die geweldige one - liners, acteurs, sequenties. En Nina Rota.
Rota bezorgde ons een geweldig thema, filmmuziek pur sang. Geen enkel andere componist kon ooit zo de geest in muziek omzetten als Rota deed voor "The Godfather". Het "Main Title" straalt gewoon maffia, misdaad, criminaliteit uit. Het thema heeft ook iets griezeligs zelfs. Heerlijk obscuur thema, onvergetelijk. Na 1'30 minuut krijgen we een Italiaans aandoend deuntje. Dat heeft nog altijd dat maffia gevoel, maar in zekere zin is het ook familiair. Het straalt zelfs warmte uit, maar dan niet de warmte zoals je die in PS: I Love You hoort.
Nu, geweldig motief, maar hoe geweldig het ook is, om het constant te horen, dat vind ik een beetje teveel van het goede. Er zijn wel verschillende variaties op, daar niet van, maar dezelfde structuur, zelfde toonaard, ... wel, dat verveelt na een tijdje. Het thema in zijn geheel wordt ook diverse keren herhaald, maar met schitterende varianten. Goed, dat is meestal zo. En de laatste variant van het thema is Finale. Tragisch, hartstochtelijk zelf, maar toch: Maffia, crimineel. Duivels goed.
Wel, waar sommige films één historische melodie na laten, heeft het erfgoed van The Godfather ons twéé historische thema's nagelaten. The Godfather Love Theme, het hoofdthema in het spel van The Godfather. Klinkt zeker Italiaans, minder maffia dan het main title, toch, Rota blijft in al zijn muziek in de geest van de film werken. Elke noot van dit album, elke track herinnert je aan de geweldige film, de sfeer die Coppola zo treffend gevat heeft, en nu in muziek gebracht door Rota. De tragiek van het verhaal in de Finale is o zo doeltreffend.
We kunnen hier spreken van een ware klassieker. Nooit zal men The Godfather vergeten, nooit zal men de geweldige muziek van Nina Rota kunnen vergeten. Zelfs de roots van de Corleones heeft hij schitterend bevat, want de muziek roept tevens een idyllisch Italiaans landschap op. En daar liggen de roots van de bekendste maffia familie ooit.