Abominable

Dit is de achttiende recensie uit de Rupert Gregson-Williams serie.

Vorige: Catch-22
Volgende: Wonder Woman

De Amerikaanse computeranimatiefilm Abominable is geregisseerd door Jill Culton voor de Dreamworks studio. Culton schreef ook het verhaal, dat zich in Azië afspeelt. Vanwege een scene met een kaart met daarop door China en nog een paar landen betwiste grenslijnen is de film in die landen toen verboden. De film kreeg diverse nominaties voor prijzen, waaronder vier voor een Annie-Award, en is in de pers goed ontvangen en was ook in de bioscopen wereldwijd een succes.
Het verhaal draait om het jonge meisje Yi, die in Shanghai in China woont en op het dak van haar appartement een witharig monster aantreft, die een Yeti blijkt te zijn. Ze noemt hem Everest. De Yeti is ontsnapt bij de rijke meneer Burnish, die hiermee beroemd hoopt te worden. Yi wint het vertrouwen van de yeti en ontdekt dat hij terug wil naar z'n familie in de Himalaya. Yi en haar vrienden Peng en Jin beginnen dan aan een reis om Everest terug te brengen naar de bergen. Onderweg blijkt de yeti over mystieke krachten te beschikken om planten te laten groeien, waar ze gebruik van maken. Maar mr. Burnish ontdekt waar ze zijn en zet de achtervolging in...

De muziek bij de film is van Rupert Gregson-Williams die in de muziek ook het gemurmel van de stem van de yeti voor z'n rekening nam. Gregson-Williams had voor Dreamworks ook al de score verzorgd bij Bee Movie en Over the Hedge, en was nu gevraagd voor deze nieuwe film, waarvan dit Original score album is uitgekomen.
Dat album opent met de song 'Beautiful Life', die speciaal voor de film is geschreven en die gezongen wordt door Bebe Rexha. Dit is een heel plezierige vlotte soft-rock popsong met een aangename melodie.
Ook op het album staat de song 'Fix You' van Coldplay in hun typerende fraaie poprock stijl en de song 'Dreams' van Phil Beaudreau, die deze song mede geschreven heeft. Ook dit is een fraaie song in een vergelijkbare stijl als van Coldplay.
Dan is er nog een vierde song. Deze song 'Girl's Gotta' is meer een soort poppy dance-achtige song en veruit de minste van de vier.

Dan is daar de score van Rupert Gregson-Williams, waarin een solo viool de hoofdrol speelt. Die viool is in de film erg belangrijk, omdat Yi die viool bespeelt. Met die viool probeert ze het verdriet om haar overleden vader te verwerken en Gregson-Williams weet dat op een prachtige manier in melodie om te zetten. In veel recensies van de film wordt de muziek van Gregson-Williams geprezen als een van de beste elementen van de film.

De melodie van Yi's viool vormt de themamelodie van de film. Deze vioolmelodie horen we voor het eerst in het eerste deel van 'Play to the Rooftops'. Daarna wordt spannende muziek afgewisseld door meeslepende orkestrale pracht en eindigt deze erg ingetogen, waardoor dit een gevarieerde track is.
We horen Gregson-Williams' stem aan het begin van de track 'Everest Hums a Blueberry or Two'. Daarna neemt het orkest het over en wordt het muziek met een hoog sprookjesgehalte en een heerlijke melodie. Ook in 'Yi and Everest Duet' hoor je die stem voor Everest terug, in een gevarieerd duet met de viool van Yi, die hier merkbaar wat geprikkeld en gefrustreerd lijkt, want de melodieën zijn nu niet erg meeslepend.
Maar in 'Postcard Journey' is de muziek weer prachtig en meeslepend en vooral ook in 'The Leshan Buddha', waarin Yi's themamelodie op de solo viool deze keer prachtig en opbeurend klinkt, zelfs met twinkels om de magie te versterken. Datzelfde gebeurt ook in 'Starry Night Becomes a Wipe Out', die naar prachtige vol orkestrale hoogtepunten loopt. Maar op anderhalve minuut wordt de muziek een stuk grimmiger en spannender en duidelijk minder fraai. Gelukkig komt een minuut later de heroïek van het begin weer terug in een prachtig afsluitend deel, compleet met grootse koorklanken.

Spannende muziek is ook duidelijk aanwezig in de score en met name in tracks als 'Leaving the City' of 'Dandelion Chase', die beide zelfs wat grimmig klinken, terwijl 'Burnish does some Tracking' meer een actietrack is, die af en toe wel iets van Mission Impossible wegheeft. Tegelijk worden die soms wat agressieve actieklanken ook afgewisseld met fraaiere muziek.
De voorlaatste track 'Humming up a Storm' begint met heftig orkestraal geweld, maar de storm gaat na ongeveer een halve minuut iets liggen, om na de stem van Everest met prachtige en grootse orkestrale klanken uiteindelijk terug op een ingetogen manier op te werken naar een nieuwe climax, die daarbij een licht dreigende kleuring heeft. De koperblazers trekken de muziek daarbij naar een grote impact, maar rond de drie minuten valt de muziek helemaal stil, om vervolgens opnieuw groots en heftig los te barsten, om weer ingetogen te eindigen.

De film is natuurlijk ook grappig en dat hoor je terug in een aantal tracks van de score, zoals 'Meet Peng and Jin', die een hoog staccato-gehalte heeft, in een typische comedy-stijl. Ook 'Burnish' is zo'n typische comedy-track, die door deze stijl wat minder aanspreekt.

Het album sluit af met de track 'Everest', waarin de viool van Yi weer een prachtige rol krijgt toebedeeld en de muziek daardoor een extra emotionele lading krijgt. Vrolijke intermezzo's op volle orkestrale klanken, en koperblazers met koor laten de track uiteindelijk heerlijk afsluiten met een staand slot. Prachtig.

Kortom, met zijn muziek voor Abominable heeft Rupert Gregson-Williams een fraaie score gecomponeerd voor deze ontroerende en vrolijke animatiefilm. Het album opent met vier songs, waarvan drie erg fraai zijn. Maar de show wordt toch gestolen door de score, die een hoog sprookjesgehalte heeft en in volle orkestrale kleuren geschilderd wordt. De solo viool voor het hoofdpersonage pakt meestal erg mooi uit en ook de vele tracks met prachtige orkestrale klanken, soms met groot koper en vol koor, komen meeslepend over. Natuurlijk ontbreekt ook de spannende muziek en de actie niet, terwijl ook de comedy-kleuring in een aantal tracks naar voren komt, zoals het hoort in een sprookje. Maar het verhaal speelt zich af in China, terwijl die Oosterse kleuring bijna geheel ontbreekt. Alleen de solo viool laat daarvan iets doorklinken. Dat is een gemiste kans. Ook zit er in de score eigenlijk nauwelijks een consistente melodielijn. Er is wel een hoofdthema, maar verder speelt de muziek nauwelijks op terugkerende herkenbare thema's. Ook dat is jammer, hoewel de muzikale kleuring van de muziek echt prachtig is. De waardering is dan ook niet slecht, met 83 uit 100 punten.