The Mephisto Waltz
Also Featuring Music from The Other


Colosseum (4005939585129)
Varèse Sarabande (0030206585124)
Film | Veröffentlichungsdatum: 23/09/1997 | Format: CD
 

Abonniere jetzt!

Bleiben Sie besser informiert und erhalten Sie Zugang zu Sammlerinformationen!





 

# Spur Künstler/Komponist Dauer
The Mephisto Waltz (1971)
1.Twentieth Century Fox Fanfare Alfred Newman0:14
2.Main Title2:27
3.The Library1:38
4.A New Miles5:12
5.The Funeral3:26
6.A Night In Mexico2:16
7.Part Of The Bargain3:41
8.The Hospital2:18
9.The Latest Victim5:14
10.Dogfight2:07
11.Roxanne's Demise1:37
12.End Title3:45
 
The Other (1972)
13.Suite22:02
 55:57
Reichen Sie Ihre Rezension ein Bewertungen in anderen Sprachen ausblenden

 

The Mephisto Waltz - 03/10 - Überprüfung der Lammert de Wit, eingereicht am (Niederländer)
The Mephisto Waltz

De Amerikaanse horrorfilm The Mephisto Waltz is in 1971 uitgekomen en geregisseerd door Paul Wendkos, die erg veel tv-werk heeft geregisseerd. De hoofdrollen waren voor Alan Alda, Jacqueline Bisset en Curd Jürgens, die toen grote sterren waren.
Het verhaal draait om de musicus Duncan Ely (Jürgens) en z'n dochter, die contact hebben met muziekjournalist Clarkson (Alda) en z'n vrouw (Bisset). Zij mag de Ely's niet zo, omdat er iets vreemds aan hen is. Duncan leidt aan leukemie en zijn leven loopt naar het einde. Vader en dochter Ely zijn echter satanisten en ze besluiten om een duivelssessie uit te voeren, om Duncan's levensgeest over te dragen aan Clarkson. Na die sessie sterft Duncan en de overdracht blijkt gelukt, wat duidelijk blijkt uit Clarkson's verandering in persoonlijkheid en muzikaliteit. Dan krijgt Paula Clarkson, zijn vrouw, een droom, waardoor ze erachter komt dat de Ely's een ruil met satan hebben gemaakt, waarbij de dochter van de Clarkson's het slachtoffer zal zijn. Daarna raken de gebeurtenissen in een stroomversnelling...

De muziek voor deze demonisch gekleurde horrorfilm is van Jerry Goldsmith. Hij is daarbij te rade gegaan bij een paar klassieke componisten, waaronder Franz Lizst, die de Mephisto walsen gecomponeerd heeft. Elementen uit die klassieken heeft Goldsmith verwerkt in zijn score voor deze horrorfilm. En dat het een score is voor een horrorfilm, daaraan hoeft niemand na het beluisteren ervan nog te twijfelen.
Nu kun je gaan analyseren waarom The Mephisto Walzt zo'n goede score is, of hoe Goldsmith de norm gezet heeft voor het scoren van horrorfilms of waarom zoveel andere componisten gebruik maken van Goldsmith's vondsten, of wellicht nog andere redenen. Maar het is wel duidelijk dat dit een echt uitstekende horrorscore is!
Dat geeft mij alvast een probleem, want ondanks dat de muziek voor een horrorfilm heel erg goed is, is de meeste horrormuziek absoluut niet prettig te beluisteren. De klanken zijn vooral ijskoud en bezorgen je regelmatig de koude rillingen. En dan heb ik de film nog helemaal niet gezien (en dat ben ik ook zeker niet van plan).

Goldsmith maakte voor deze score veel gebruik van muzikale effecten, door instrumenten op typerende manieren in te zetten of klanken te vervormen. Dat geeft vaak een nogal creepy effect aan de muziek. Het zijn dan ook veelal effecten die een soort (on)menselijke bijklank hebben, zoals gekreun of het geluid van stemmen.
Minimalisme is op deze score ook veelvuldig door Goldsmith toegepast. Dat gaat zelfs tot komplete stiltes aan toe. Of je hoort alleen in de verte een huilende viool of ander instrument. Maar ook kort aangeslagen pianoklanken in combinatie met jankende vioolklanken pakken creepy uit.
Een ander effect dat verbluffend goed werkt zijn de nagedempte klanken. Dat wil zeggen dat de geluiden van de instrumenten niet nagalmen, maar direkt na de klank gestopt worden alsof er een deken overheen gegooid wordt.
Andere effecten die Goldsmith toepast zijn sterk oplopende of aflopende vioolklanken, plotselinge dissonante pianoklanken, ratelende of regenende achtergrondgeluiden, ijle klanken, het gebruik van veel galm, snelle grillige vioolklanken, onrustige staccatomuziek, zingende zaagklanken en zo nog veel meer. Eigenlijk heeft Goldsmith hier een goudschat begraven waar veel componisten van moderne horrorscores watertandend bij proberen te komen.

De hele score lang zit de muziek vol met horroreffecten en melodie is in de hele score vrijwel nergens aanwezig. De muziek is een lange aaneenschakeling van muzikale klanken waar je het koud van krijgt. En dat allemaal zonder elektronische hulpmiddelen, want de score klinkt volledig instrumentaal en wordt op normale orkstrale instrumenten gemaakt. Daarbij heeft Goldsmith wel een groot aantal hulpmiddelen gebruikt uit de hoorspeltrukendoos en heeft hij ook nieuwe geluiden bedacht. Dat alles samen geeft de score een bijzondere sfeer, waarbij de muzikale spanning hoog oploopt en het beluisteren er niet aangenamer op wordt. Vooral wanneer de effecten een onmenselijk karakter krijgen door gekreun of ander stemeffecten wordt de muziek erg onprettig.
De enige track met enige melodie is de afsluitende End Title track. Hier laat Goldsmith nog iets van melodie horen door een walsmelodie te integreren in de duistere effecten. Die wals krijgt daarmee een extra, bijna demonisch effect. Dat past perfect bij de score en verhoogt zelfs nog het creepy effect ervan.

Kortom, met The Mephisto Waltz heeft Jerry Goldsmith een score neergezet die geschiedenis geschreven heeft. De opbouw van de effecten en het gebruik van het instrumentarium zorgt voor een enorme spanning in de muziek. Melodie kent de score niet, behalve in de laatste track. Het is vooral een aaneenschakeling van creepy geluiden in alle soorten en maten. Maar soms vallen er ook stiltes of hoor je alleen in de verte een ijle vioolklank. Daarmee is het als geheel een bijzonder onaangename luisterervaring. Het enige positieve aan de score is dat het heel aardig is om te horen hoe Goldsmith z'n effecten in elkaar heeft gezet. En dat is toch wel kunstig gedaan.
Voor de waardering van deze horrorscore uit 1971 zou ik op basis van het horrorgehalte bijna 100 punten moeten toekennen, maar omdat ik consequent waardeer op basis van beluisterbaarheid kom ik voor deze score niet verder dan 22 uit 100 punten. En eigenlijk is dat voor het doel van de score een hele hoge waardering!



The Other

De horrorfilm The Other is er een met een sterk psychologische kant. Het draait om de tweeling Niles en Holland Perry en speelt zich af rond 1935. Niles is de rustigste van het stel, terwijl Holland juist veel kattenkwaad uithaalt. Niles heeft de gave om buiten z'n eigen lichaam te kunnen treden. Ook heeft hij een oude tabaksdoos, waarin hij speciale dingetjes bewaart, zoals vader's ring en ook iets geheims. Vader is nog niet zo lang geleden gestorven in de kelder van het voorhuis, waar Niles en Holland regelmatig spelen. Dan beginnen er rondom hen doden te vallen. Moeder vindt de tabaksdoos van Niles en ontdekt wat daarin zit. Vader's ring en ... een vinger. Dan biecht Niles op dat hij die van Holland heeft gekregen, die roept dat hij het nu terug wil. Maar Holland is al een paar maanden geleden verdronken in de put...

De muziek voor deze psychologische horrorthriller is van niemand minder dan Jerry Goldsmith. Een jaar eerder schreef Goldsmith al de horrorscore voor The Mephisto Waltz, die eigenlijk de standaard is geworden voor de muziek van de horrorfilms sindsdien. The Other is ook een horrorfilm, maar heeft toch een duidelijk andere score dan die voor The Mephisto Waltz.
De score voor The Other is samen met The Mephisto Waltz op een album gezet en bestaat eigenlijk uit een lange track, als een suite van ruim 22 minuten.
Voor The Other heeft Goldsmith heel wat meer muziek gecomponeerd dan de 22 minuten van deze suite. Maar veel muziek is opgeofferd bij het editen van de uiteindelijke versie van de film. Een deel van de muziek van deze suite is dan ook niet in de film gebruikt.
De suite begint rustig met meer lieflijke klanken, waar tussendoor slechts af en toe de boosaardigheid doorschemert. De mooie orkestrale klanken hebben dan nog volop de overhand, waarbij vooral violen de melodieën bepalen. Die melodieën zijn dan nog best heel aardig, soms zelfs erg fraai. Helaas neemt Goldsmith soms ook z'n toevlucht tot nogal hoempa-achtige muziek na zo'n 9 minuten van de suite. Met de muziek van die ruime eerste helft van de track wordt eigenlijk de onschuld van de kinderen en de vredelievendheid van het gezin benadrukt.
Onderhuids speelt er in de film weliswaar de nodige duisterheid, maar die proef je dan nog nauwelijks in de muziek. Die tegenstelling tussen filmverhaal en de emotie van de muziek zorgt alleen maar voor extra spanning, wat Goldsmith prima aangevoeld heeft. Na zo'n 12 minuten beginnen in de suite eerste scheuren zich te vertonen, wat Goldsmith laat horen door plotselinge dissonante klanken aan de lievige muziek toe te voegen.
Pas na ruim 14 minuten beginnen de arrangementen een donkerder en onheilspellender karakter te krijgen. De melodieën worden dan duidelijk anders en de spanning neemt toe, waarbij toegevoegde effecten dit behoorlijk versterken. De hoge violen worden ijler en de lage strijkers worden donkerder. Na zo'n 18 minuten begint de spanning in de muziek naar horrorproporties op te lopen met veel dissonante klanken en jankende geluiden. Laag aangeslagen pianotonen en ijzige vioolklanken maken de onheilspellendheid compleet. En met dat soort creepy klanken eindigt de suite dan ook.

Daarmee is de lange suite voor The Other op te delen in twee helften. Een lange helft met relatief lieflijke muziek, met wel rafelige randjes en een kortere helft met muziek die meer de echte horrorsfeer verklankt. De beide delen lopen tamelijk geleidelijk in elkaar over, waardoor het gevoel voor spanning steeds toeneemt. Totdat uiteindelijk de muziek uitloopt in die echte horrorsfeer, waar de suite ook mee eindigt.
Het eerste deel van de score is daarmee best aangenaam, in tegenstelling tot het tweede deel. Tenzij je natuurlijk gek bent op horrormuziek...
Mijn waardering voor de beluisterbaarheid van deze suite is dan ook een gemiddelde en komt uit op 53 van 100 punten



Op het betreffende album staan beide scores, zowel de 11 tracks van The Mephisto Waltz (waarbij ik de Fox Fanfare openingstrack van Alfred Newman even niet meetel), als de suite van The Other. Daarbij zorgen de 34 minuten van Mephisto en de 22 minuten van The Other voor een lengte van bijna een uur horrormuziek. Dat laatste klopt niet helemaal, want The Other is wel een horrorfilm, maar de muziek van de suite bestaat voor een vrij groot deel uit tamelijk lieflijke muziek.
De producent Nick Redman van het album heeft daarmee voor Varèse Sarabande een combi-album neergezet die een goed beeld geeft van twee van Goldsmith's horrorscores, waarbij de verschillen en overeenkomsten tussen beide scores duidelijk naar voren komen.
De waardering voor de beluisterbaarheid van dit album is met 32 uit 100 punten niet hoog. Maar als je van horrormuziek houdt (of Goldsmith verzamelaar bent) is dit een echte must-have!

Soundtracks aus der Sammlung: Compilation

24 Beroemde Filmmelodieën (1981)
A To Z Of British TV Themes Volume 3, The (1996)
Judy Garland Story vol. 1, The (1961)
Fresh Prince of Bel- Air, The (1992)
Super Scary Monster Party (1995)
Tutto Fellini (1993)
BSO Film Music (2000)
Music from the Hammer Films (1989)
Samouraï / Le Vieux Fusil / Les Grandes Gueules, Le (1982)
Flamingo Kid, The (1984)


Melden Sie einen Fehler oder senden Sie uns zusätzliche Informationen!: Einloggen

 



Mehr