The Dark Knight Rises markeert het einde van de geliefde en geroemde Batmanreeks van Christopher Nolan. De eerste kritieken zijn lovend: men spreekt over staande ovaties en zelfs de Oscar voor ‘’Best Motion Picture’’. In het langverwachte derde deel moet Bruce Wayne, nog altijd geplaagd door de acties van The Joker en Harvey Dent zich na 8 jaar weer in het pak hijsen om het op te nemen tegen de terrorist Bane, de dubieuze Miranda Tate, en heeft hij te maken met de illustere criminele Selina Kyle. Voor de score mocht natuurlijk weer Zimmer opdraven, maar James Newton Howard trok zich al vroeg terug uit het project omdat hij zich geen derde wiel aan de wagen wilde voelen na het succes van Zimmer en Nolan voor Inception. Zimmer heeft naar eigen zeggen een jaar lang gewerkt aan de score; ons allen bekend is ondertussen het korte koormotief voor Bane, ingesproken door duizenden mensen over de gehele wereld. De verwachtingen voor zowel de films als de score waren torenhoog.
De eerste twee tracks, A Storm is Coming en On Thin Ice zijn helaas niks speciaals. We horen wat underscore à la Batman Begins, maar verder is er niet zoveel te beleven. Gotham’s Reckoning wekt meteen de interesse: muziek voor de terroristenleider Bane. Waar de Joker een pulserend, elektronisch stuk muziek kreeg krijgt Bane een wat ingewikkelder stuk muziek mee. Een opzwepend muziekstuk, dat elementen heeft van Mombasa, dé actietrack van Zimmers eigen Inception. Met zware synths en lage hoorns wordt ons de dreiging van het personage Bane duidelijk gemaakt, en als dan de percussie zware stoten uitdeelt en het koor met dat simpele motief er doorheen komt horen we Zimmer op ouderwets niveau. Kwetterende blazers die soms wat weghebben van Goldsmith, synthdrums; dreiging genoeg. Gezegd moet echter worden dat het koorstuk, ingezongen door duizenden fans over de gehele wereld achter hun computer nooit echt tot uitbarsting komt; de climax blijft uit. Mind If I Cut In is een heerlijke track. Het begint kalm met strijkers, maar erna komt een zwaar bewerkte piano zoals we deze ook al tegenkwamen in Sherlock Holmes: Games of Shadow. Op het ritme van zachte percussie horen we een zeer dreigend en aanstekelijk, belachelijk makkelijk stuk op de piano. Het is heerlijk vals van karakter, en de dreiging verlaat de tracks nooit.
Underground Army komt zo uit The Dark Knight gestapt: Synths met een dikke baslijn eronder, wat strijkers die het Batman-thema wat traag spelen, en op de achtergrond, héél zacht het koor dat zacht soms op de achtergrond te horen is. Niks speciaals.
In Born in Darkness horen we het Batman-thema sluimerend op de achtergrond terwijl we dezelfde minimalistische muziek horen die we ook al hoorden in Batman Begins, alweer uit 2005. De spanning wordt tergend traag opgevoerd naar de eerste echte volledige actietrack, The Fire Rises, wat in grote lijnen gewoon de derde track is, zei het wat agressiever en actiever qua uitvoering. De tracks begint nog wat monter, maar als het koor erbij komt en Zimmer het onderste uit de kan haalt voor zijn strijkers horen we voor het eerst waar Zimmer een jaar lang mee bezig is geweest. Het klinkt heerlijk demonisch, kwaadaardig en groots, maar opnieuw komt er geen climax die het afmaakt. De eerste helft van de score wordt dan ook gekenmerkt door één grote handicap; het gebrek aan de grootsheid die ervan verwacht werdt; het is allemaal heel erg ingetogen en bereikt nooit, hoewel het zeker geen slechte muziek is, het eerdere werk en het lijkt alsof Zimmer zich inhoud.
Nothing Out There is de allereerste track die rechtstreekt teruggrijpt op de thematiek uit Batman Begins en The Dark Knight. Het breekbare pianomotief dat de wat emotionelere kant van de franchise vertegenwoordigt wordt mooi uitgevoerd, en het is zuur dat we juist nu horen dat het stuk dat van James Newton Howard komt een welkome afwisseling brengt. Misschien had de afwezige componist wat meer voor balans kunnen zorgen in deze score.
Despair is zonder twijfel een van de beste tracks op de schijf. We voelen die climax eindelijk aankomen, de herkenbaarheid neemt toe als we de motieven uit de twee voorgangers horen, als de spanning toeneemt in de vorming van dat heerlijke geluid van het wieken van vleermuisvleugels; en als dan het thema voor de Caped Crusader voluit horen, krachtiger uitgevoerd dan ooit tevoren beginnen we aan de tweede helft van de score, de helft waar we al die tijd op hebben gewacht.
In fear Will Find You horen weer dezelfde instrumenten voor Bane, zei het dat het koor ditmaal zoveel meer effect heeft en Zimmers synthdrums voor totale chaos zorgen. Het Batman thema komt er nobel doorheen, waarna het thema dat we voor The Dark Knight hoorden komt inzetten.
Why do we Fall is voor de kenners van de Franchise al een zin van betekenis, en geeft ook als track de nodige verlossing als we wederom worden getrakteerd op de grootsheid die Zimmer ons beloofde. Het is meer drama dan actie, hoewel de percussie en de pompende blazers zeker een opzwepend effect hebben. Aan het einde worden we getrakteerd op een effectieve versie van het hoofdthema, vermengd met het koor van Bane’s thema. Death by Exile is underscore, dat leid tot het huzarenstuk van de score: Imagine the Fire. Waar de actiestukken Molossus en Like a Dog Chasing Cars in de voorgaande delen voor een adrenalineshot moesten zorgen, zorgt Imagine the Fire in dit laatste deel gewoon voor kippenvel. In het stuk horen we eigenlijk alle Batman-actiemuziek voorbij komen, zei het opgepompt en voorzien van een dikke bas. Het is een prachtige conclusie aan de reeks die ons zoveel heerlijke actiemuziek heeft gegeven. Naarmate de track vordert horen we wat minder Batmanmuziek, en komt de focus te liggen op de muziek totaal nieuwe muziek, met het koor wat Bane’s thema steeds groter maakt. Men vroeg om een climax, men krijgt een climax.
Necessary Evil is zonder twijfel de emotionele climax. Met genoeg muzikale hints naar de climax van The Dark Knight, maar ook zeer traag, atonaal stuk waarmee men niet goed weet wat men ervan moet denken; het is akelig, emotioneel en gewoon vreemd. We horen hier en daar een echt instrument, maar het blijft een bijzonder vreemd stuk muziek.
Rise markeert dan het einde van de serie op CD, en Zimmer trakteert ons nogmaal op eigenlijk alle thema’s die we sinds Begins hebben leren waarderen. We horen het sopraankereltje zingen wat we hoorden in Batman Begins, een zeer tragische versie van het hoofdthema; we horen eigenlijk alles wat we al kennen zei het in een ietwat tragischere setting, gebracht door dezelfde combinatie van strijkers die we zo hebben leren waarderen bij Zimmer. Een traag en prachtig einde aan een fantastische muzikale reis. Later horen we dan nog een keer dat sterke thema krachtig en sterk, zoals het hoort als afsluiter.
The Dark Knight Rises is dus de laatste samenwerking tussen Zimmer en Nolan over de vleermuisman. Het is een score met een dubbel gezicht; de eerste helft stelt wat teleur omdat het lijkt alsof Zimmer zich om een of andere reden moet inhouden. Wat we in de trailers hoorden klonk vele malen beter dan de eerste helft. En hoewel het in de film allemaal prima zal werken met de beelden is het toch zonde dat James Newton Howard er niet bij was om eerder genoemde redenen. De tweede helft van de score is echter precies waar velen, inclusief ikzelf, op hadden gehoopt; bombastiek, drama, actie, emotie, Zimmer on LSD. Een score waarin Zimmer bewijst dat hij in staat is om snoeiharde muziek te schrijven én de emotionele snaar te raken. The Dark Knight Rises komt wat traag op gang maar is desondanks een zeer krachtige, geladen afsluiting van een mooie muzikale reeks. Nu maar hopen op een complete uitgave van de muziek, misschien dat de welverdiende acht dan een negen kan worden.