Otley

De Britse film Otley is een luchtige thriller met de nodige humor, die geregisseerd is door Dick Clement, die daarmee zijn debuut maakte als regisseur voor een bioscoopfilm. Daarvoor had hij alleen tv-series geregisseerd. Clement schreef ook het scenario, samen met Ian la Fresnais, en was feitelijk bekender als scenarist dan als regisseur. Dat scenario was gebaseerd op een roman van auteur Martin Waddell. De film is nogal gemengd ontvangen, waarbij meningen nogal verschilden.
Het verhaal draait om Gerry Otley (Tom Courtenay) die z'n magere inkomen haalt uit het een beetje slinks verkopen van antiek. Op een avond slaapt hij bij een vriend, wanneer in de kamer naast hem een moord wordt gepleegd. Vervolgens wordt hij wakker op vliegveld Gatwick bij Londen en blijkt hij onderdeel te zijn geworden van georganiseerde spionage en verraad. Hij wordt aangezien voor spion en valt tot overmaat van ramp ook nog voor de charmes van Imogen (Romy Schneider), die voor de Britse geheime dienst blijkt te werken...

De muziek bij deze film is van de oudgediende en al in 1993 overleden Stanley Myers. Van de score is een album uitgekomen met daarop een aantal songs en dialoogtrack uit de film.
Het album opent al gelijk met een van die songs. 'Homeless Bones' is geschreven door Myers, samen met Don Partridge, die de song ook zingt. Deze is eind zestiger jaren zelfs als vinyl-single uitgekomen. De song heeft een lichte country kleuring, met mondharmonica, drums en ukelele als pop-elementen, waar naderhand het orkest bij komt.
Ook in de afsluitende track van dit album komt die song nog terug als tweede helft van deze track.
De tweede song is 'Tell Her You Love Her', die oorspronkelijk door Frank Sinatra is uitgebracht, maar hier in een nieuw arrangement gezongen wordt door Alex Keenan, in een fraaiere uitvoering dan die originele van Sinatra. Dit arrangement van Myers en zang van Keenan heeft een wat modernere en vlottere stijl en Keenan zingt het op een prettige manier. Een fraaie song. Deze song staat ook in een instrumentale versie op dit album, waarin een xylofoon de melodie speelt. Deze track is duidelijk minder fraai dan de song.

Een aparte track is 'The Pete Murray Late Late Late Show', waarin de in die tijd erg populaire DJ Pete Murray een rol speelt in de niet bestaande Late Late Late Show. In de film hoort Gerry dit op de radio. In de show staat Murray bellers te woord, maar in deze track wordt hij gebeld door een vrouw met een wat lijzige stem, die vroeger een scharrel met hem had en daar een boekje over open doet. Grappig om een keer te horen. Maar niet vaker dan een keer.

De scoremuziek van Myers is behoorlijk afwisselend en begint met de fraaie en klassiek orkestrale track 'Mock-Baroque', waarin vooral violen en cello's de erg prettige melodie spelen, in een arrangement die Antonio Vivaldi niet zou misstaan. Het fraaie arrangement werkt melodie en contra-melodie uit zoals je dat ook kunt horen in Vivaldi's 'Vier Jaargetijden' en het is daarmee een van de mooiste tracks van het album.
De melodie komt terug in de vierde track met de titel 'Mock-Baroque-Rock', waar Myers in het klassieke arrangement rock-intermezzo's heeft geplaatst, met elektrische gitaar en stevige pop-drums. Omdat die rock elementen wat scherp zijn aangezet passen die intermezzo's niet zo fraai in het klassieke arrangement.

Tussen deze beide tracks staat de track 'Fuzz' en de tegenstelling met beide is groot. Deze track laat een wat funky big-band arrangement horen, waarin ook elektrische gitaar en percussie volop hoorbaar zijn. Geen fraaie track.
Dat laatste geldt ook voor 'Persian Version', een track met een wat Oosterse kleuring, waarin gamelans in het begin voor de wat galmende percussie lijken te zorgen. Verder is de muziek tamelijk minimalistisch en lijkt nergens naartoe te gaan en vooral te bestaan uit losse motiefjes.

De track 'Music to Pass your Driving Test To' heeft duidelijk een komische inslag en bestaat dan ook uit een vlot deuntje in een wat poppy uitvoering. Tussendoor komen dan nog diverse wat meer klassieke intermezzo's voorbij.
'Sauna-Corner' heeft een meer dreigende kleuring en is nogal beperkt in de melodie, waardoor deze track niet zo aanspreekt. Die dreiging komt ook wat meer naar voren in 'The Good, the Bad and the Simply Disgusting'. Het minimalistische van de solo-geluiden, losse fluitjes en atonale klanken kon van Morricone komen, maar muzikaal heeft het niets te maken met zijn themamuziek voor de bekende Western.
De afsluitende track begint met een mooie orkestrale melodie, maar na een halve minuut neemt een piccolo dat over en krijgt de muziek daarna een fanfare-achtig karakter, om halverwege over te gaan in de song waar het album ook mee begon.

Kortom, met zijn muziek voor Otley heeft Stanley Myers een score gecomponeerd met een aantal erg verschillende tracks. Het album bevat twee aardige songs met een arrangement van Myers, maar ook een track met een gesprek uit een voor de film verzonnen radioshow met Pete Murray. Een deel van de muziek is wat afwijkend, met een funky of juist Oosters karakter, of is wat meer aan de dreigende kant. Maar Myers heeft ook muziek gecomponeerd die niet onderdoet voor de grootmeesters van de klassieke muziek. Dat alles zorgt dan wel voor een wat rommelige verzameling tracks. Ondanks de fraaie klassieke elementen in de score komt de waardering toch niet hoger dan 68 uit 100 punten.