Touchback

Touchback is een term uit het Amerikaanse football. Scott Murphy was vroeger een van de beste football spelers, die meedeed in het grote kampioenschap van zijn school, de Ohio State High School. Daarbij brak hij echter z'n been en kon hij z'n voetbaldroom wel vergeten. Nu, zo'n vijftien jaar later, woont hij met z'n vrouw en kinderen nog steeds in het rustige stadje Coldwater, waar hij een boederij runt. Maar het gaat slecht door misoogsten en ook de bank wil geld zien. De kans is groot dat de boerderij verkocht moet worden. Tot overmaat van ramp komt dan nog een voetbalvriend van vroeger, die wel in het nationale team gekomen is, op bezoek. Als dan ook nog een oogstmachine kapot gaat, ziet hij het niet meer zitten en wil een eind aan z'n leven maken, door zich te vergiftigen via de uitlaatgassen van z'n auto. Als hij wegdoezelt, komt hij in een droom terecht die hem terugbrengt naar die wedstrijd van toen...

De score voor deze tamelijke low budgetfilm is gecomponeerd door William Ross. Toch kon hij gebruik maken van een behoorlijk orkest, waardoor de score zeker niet low-budget klinkt. Ross heeft een heel behoorlijke orkestrale score gemaakt, die het beluisteren prima waard is, als je van wat rustiger filmmuziek houdt.
De score opent met een gemengde track, die rustig begint met vooral underscore. Halverwege barst dan een snelle melodie los, om even later weer tot rust te komen, waarna die snelle melodie nog even terugkomt.
De tracks die na de 'Opening Titles' volgen zijn vooral rustig, eigenlijk te rustig. Want het is vooral underscore wat in een groot deel van de score te beluisteren is. De muziek kabbelt fraai voort, zonder verder opzienbarend te worden. In 'Soybean Field' is daarbij nog een prettig klinkende akoestische gitaar te horen, maar de tracks rijgen zich eigenlijk vooral aaneen als weinigzeggende underscore. De track 'Harvest' is een uitzondering, want de track begint op een stevige country-achtige manier, waarbij de akoestische gitaar flink aangeslagen wordt. Maar halverwege slaat de muziek weer om naar de underscore van de voorgaande tracks.
In 'Suicide' heeft de underscore de vorm van spanningsmuziek gekregen. Met tamelijk minimale klanken kabbelt de muziek wat dreigend voort. Iets minder dreigend loopt deze muziek verder in 'Back to Highschool'. Gelukkig pakt Ross vanaf de tweede helft van de track met wat steviger orkestklanken uit. Die klanken komen terug in de rustige, fraaie track 'Young Macy', waarin Ross de mooie themamelodie voor de film laat terugkomen. Ook 'Coldwater' klinkt rustig en fraai met solo hoorn en klarinet op de underscore.
'Campfire' is een track met het mooie thema van de film, maar het is allemaal net even te tam en te kabbelend. Dan is de track 'Save the Band', waarin dezelfde melodie de hoofdrol speelt veel fraaier. Hier klinkt de muziek veel steviger en orkestraler, soms zelfs wat dreigend.

De eerste track waarin Ross echt vol orkestraal uitpakt is 'Waiting for Murphy'. Hier is een solo hoorn de opmaat tot een prachtig stuk orkestmuziek, compleet met snare drums. Halverwege duikt de muziek weer naar een rustig niveau, om aan het eind in een prachtige climax uit te monden.
De daarop volgende track 'It's gonna keep Comin'' is zelfs bijna heftig te noemen in z'n vol orkestrale spanning.
Een van de fraaiste tracks op de score is 'Gig Catches / Taking the Lead'. Met heftige orkestrale klanken is de muziek bijna bombastisch te noemen, terwijl het allemaal harmonisch blijft en erg fraai klinkt. Ook de themamelodie komt voorbij en de track zou vanwege de grootse klanken ook zomaar in een stoere avonturenfilm passen.
Een vergelijkbaar prachtige en vol orkestrale track is de lange suite 'Full Circle / Black Seven' van meer dan zeven minuten. De prachtige en vol orkestrale melodieën zijn echt geweldig om te beluisteren. Qua sfeer heeft deze muziek wel iets van Independence Day van David Arnold.
De score sluit af met een prachtige symfonische track. Ook nu weer wordt de muziek vol orkestraal gebracht, alleen is het bombasme nu vervangen door symfonische rust. De muziek luistert heerlijk weg en hangt tegen het romantische aan. Vooral als de hoorn een voorzet geeft voor prachtige vioolmuziek is dat heerlijk en droom je zomaar weg.

Kortom, voor de film Touchback heeft William Ross een rustige orkestrale score gecomponeerd. De eerste pakweg twintig tracks bestaan vooral uit rustig voortkabbelende underscore, maar de muziek barst in alle orkestrale glorie uit in de laatste zeven tracks, die samen bijna de helft van de score uitmaken. Maar die laatste zeven tracks bepalen wel de klasse van deze score. De eerste helft is vooral kalme underscore, waar tussendoor zeker ook fraaie en melodieuze tracks zitten. Toch zijn de meeste van die eerste helft aan de magere, soms zelfs erg magere kant.
De tweede helft maakt dat echter ruimschoots goed. Hier pakt Ross echt uit met machtige orkestrale muziek waar je bijna watertandend naar luistert. De ene keer is die muziek symfonisch bombastisch, dan weer rustig harmonisch of bijna romantisch. Maar steeds is daar die volle orkestrale klank. Alles met elkaar komt de waardering voor deze score uit op een mooie 81 uit 100 punten.