King Solomon's Mines


Film | Freigegeben: 1985 | Filmfreigabe: 1985 | Format: Vinyl, Kassette
 

Abonniere jetzt!

Bleiben Sie besser informiert und erhalten Sie Zugang zu Sammlerinformationen!





 

# Spur   Dauer
1.King Solomon's Mines (Main Title)3:36
2.Up Side Down People4:52
3.The Crocodiles3:08
4.Pot Luck3:23
5.Forced Flight5:24
6.Dancing Shots3:35
7.Good Morning2:37
8.No Pain3:03
9.The Ritual5:05
10.No Diamonds (End Title)4:19
 39:01
Reichen Sie Ihre Rezension ein Bewertungen in anderen Sprachen ausblenden

 

King Solomon's Mines - 08/10 - Überprüfung der Lammert de Wit, eingereicht am (Niederländer)
Vanwege het enorme succes van Steven Spielberg's film Raiders of the Lost Ark en de opvolger Indiana Jones and the Temple of Doom, kwam in 1985 een lookalike uit in de vorm van King Solomon's Mines, naar het gelijknamige avonturenboek van H.R. Haggard. Dit boek was al drie keer eerder verfilmd, maar deze keer op een veel luchtiger en komischer manier, waarbij men eigenlijk probeerde om een parodie op de Indiana Jones films te maken. Of dat goed gelukt is laat ik in het midden. De film werd door de critici in ieder geval in de pan gehakt. Toch werd deze door de bekende J. Lee Thompson (The Guns of Navarone, Cape Fear) geregisseerde film een beperkt succes aan de kassa's van de bioscopen. Tegelijk met de opnamen is ook gelijk de opvolger opgenomen, die twee jaar later uitkwam, met de titel Allan Quartermain and the Lost City of Gold. Dat de film op het succes probeert te teren van de Indiana Jones films blijkt uit alles: de manier waarop de avonturen in beeld gebracht worden, de woeste omgeving, de humor, de tijd waarin het verhaal zich afspeelt - veertiger jaren vorige eeuw, en ook de stijl van de muziek.
De film is opgenomen in Zimbabwe, maar het verhaal van King Solomon's Mines speelt zich elders in Afrika af. Daar is de vader van Jesse Huston (Sharon Stone) vermist in een zoektocht naar de mijnen van Koning Salomo en zij huurt Allan Quartermain (Richard Chamberlain) in om hem te zoeken. Samen met zijn maat Umbopo volgen ze een routekaart. Intussen blijkt dat vader Huston gevangen is genomen door een Duitse groep die ook op zoek is naar die mijnen. En zij hebben ook een routekaart. De Duitse leider Bockner (Herbert Lom) en zijn handlanger Dogati (John Rhys-Davies) gaan niet zachtzinnig om met professor Huston. Uiteindelijk treffen beide groepen elkaar en komen regelmatig in gevecht, maar blijven op elkaars hielen zitten. Dan komen ze in het land van de stam van de Kukuana, die hen gevangen nemen en waarbij een boosaardige priesteres onaangename plannen met hen heeft...

De muziek bij de Indiana Jones films is van John Williams en de producers wilden daar niet voor onderdoen. Dus vroegen ze de vermaarde Jerry Goldsmith om een score voor hun variant te maken. De film zelf werd afgekraakt, maar ook de score van Goldsmith werd de dupe van de mening van de critici en is zelfs genomineerd voor een Razzie-award als slechtste score. Maar of dat wel zo terecht is?

Voor de film heeft Goldsmith een thema gecomponeerd die qua melodie zeker niet onderdoet voor de Raiders' March van Williams. Maar waar Williams zijn Raiders' March veel beter heeft uitgewerkt met een arrangement dat solide is en staat als een huis, heeft Goldsmith zijn themamelodie veel eenvoudiger gearrangeerd, met veel minder toeters en bellen. Daarmee is Williams' thema een aangenamer muziekstuk geworden dan het thema van Goldsmith. Maar toch is de melodie van Goldsmith in z'n wat simpele arrangement erg aantrekkelijk en als je de melodie gedurende de score een paar keer voorbij hebt horen komen, dan blijft die melodie in je hoofd hangen en krijg je hem er bijna niet meer uit.
Goldsmith's thema is een vlotte melodie in een marstempo die een wat heroïsch en avontuurlijk karakter heeft. De meeslepende melodie wordt vooral door koperblazers gespeeld, op een vol orkestrale underscore. Daarmee is dit zonder meer een erg fraai thema geworden. Vooral in de laatste track 'No Diamonds' van deze original score komt dat hoofdthema fraai uit de verf.

Het is natuurlijk een spannende avonturenfilm en dat benadrukt Goldsmith door een flink deel van de muziek de nodige spanning mee te geven. Dat levert dan veel minder melodieuze muziek op, met een grilliger karakter, wat al direct in de openingstrack te horen is. Die spanningsmuziek wordt dan na 1 minuut even afgewisseld, waarbij voor de eerste keer het hoofdthema voorbij komt, om vervolgens weer verder te gaan met die meer spannende muziek, waarin zeker ook de nodige dreiging doorklinkt. Dat maakt die muziek niet direct heel aangenaam om naar te luisteren. Wel hoor je hoe Goldsmith prima in staat is om de spanning in zo'n film door zijn muziek veel intenser te maken. Vaak weet Goldsmith die spannende muziek nog wel melodieus te houden, maar dat valt bij deze score toch wat tegen.
Het verhaal speelt zich vooral af in Afrika en die etnische kleur hoor je terug in de muziek, hoewel het redelijk beperkt is.
In 'The Crocodiles' past Goldsmith daarvoor vooral zware percussie toe. Die percussie klinkt niet echt tribal, daarvoor is het te professioneel, maar door die percussie in de voorgrond te plaatsen krijg je wel een heftige percussietrack, die het op zich goed doet.

Behalve het hoofdthema is er ook een meer romantisch thema, die vooral in de tweede track voluit gepresenteerd wordt. Ook dit is een erg fraai thema, waarbij strijkers de melodie spelen, terwijl lage koperblazers in een rustig staccato de underscore vormen. Een heel vreemde gewaarwording in deze track 'Upside Down People' is het gebruik van Wagners' Die Walküre op het einde van de track. Deze vrij bekende melodie hoor je in veel meer filmscores terug en ook Goldsmith vond het kennelijk gepast om deze klassieke melodie hier te gebruiken.
Het romantische thema komt nog vaker terug op dit album, onder andere in 'Pot Luck', 'Forced Flight', het prachtige 'Good Morning' en de afsluitende track 'No Diamonds'. In die laatste track plaatst Goldsmith dit thema tussen twee presentaties van het hoofdthema, wat daar voor een fraaie verbinding zorgt.

Kortom, met zijn score voor King Solomon's Mines uit 1985 heeft Jerry Goldsmith een heel behoorlijke score gepresenteerd. Daarbij is zo'n razzie-nominatie echt grote onzin, waarbij critici kennelijk niet over hun vergelijking met Indiana Jones heen kunnen stappen. Het hoofdthema is een fraai en meeslepend thema, dat weliswaar niet op kan tegen de 'Raiders' March' van John Williams, maar los daarvan erg aangenaam is, met een melodie die je lastig weer uit je hoofd kunt krijgen. Ook het romantische thema is erg fraai en komt ook regelmatig terug in diverse tracks. Daarnaast zijn er zeker nog een aantal tracks die zonder meer het beluisteren waard zijn. Wel heeft de spanningsmuziek in de score de overhand en dat maakt de beluisterbaarheid toch wat minder, maar die muziek wordt geregeld prettig afgewisseld. Daarmee is dit toch een erg aangename score geworden, die een waardering krijgt van 77 uit 100 punten.

Andere Veröffentlichungen von King Solomon's Mines (1985):

King Solomon's Mines (2006)
Minas del Rey Salomon, Las (1985)
King Solomon's Mines (2008)
King Solomon's Mines (2014)


Melden Sie einen Fehler oder senden Sie uns zusätzliche Informationen!: Einloggen

 



Mehr