Punch-Drunk Love
Abonniere jetzt!
Bleiben Sie besser informiert und erhalten Sie Zugang zu Sammlerinformationen!
Bleiben Sie besser informiert und erhalten Sie Zugang zu Sammlerinformationen!
| # | Spur | Künstler/Komponist | Dauer |
|---|---|---|---|
| 1. | Overture | 2:09 | |
| 2. | Tabla | 2:59 | |
| 3. | Punch-Drunk Melody | 1:43 | |
| 4. | Hands and Feet | 3:42 | |
| 5. | Le Petit Chateau | 1:36 | |
| 6. | Alleyway | 0:55 | |
| 7. | Punch Tack Piano | 1:25 | |
| 8. | He Needs Me | Shelley Duvall | 3:31 |
| 9. | Waikiki | 3:56 | |
| 10. | Moana Chimes | 3:02 | |
| 11. | Hospital | 1:21 | |
| 12. | Danny (Lonely Blue Boy) | Conway Twitty | 2:13 |
| 13. | Healthy Choice | 2:10 | |
| 14. | Third Floor Hallway | 3:23 | |
| 15. | Blossoms and Blood | 2:05 | |
| 16. | Here We Go | 4:47 | |
| 17. | He Really Needs Me | 3:08 | |
| 44:04 |
Reichen Sie Ihre Rezension ein
Bewertungen in anderen Sprachen ausblenden
Punch Drunk Love, een film om te overladen met de gouden frambozen, zo een irriterend scenario heb ik nog zelden gezien in een film. Adam Sandler is zichzelf en zaagt zich een weg door de film als mega loser en bovendien nog eens compleet geschift. Visueel dan weer geeft deze film dan weer wel blijk van originaliteit, en de muziek is – believe it or not – nog niet zo slecht ook ...
De tot nu bij blij niet bekende componist Jon Brion levert een score die enerzijds gezellig parodiërend is en een wereld van fantasie en charme creëert en anderzijds de absurditeit giet in eigenaardige geïnstrumenteerde nummers, muziek door objecten gemaakt. Gelukkig overheerst die eerste categorie op deze soundtrack en aangezien de cliché er zowat moest afdruipen, is dit een erg entertaining score geworden. De orkestratie is met een eerder klein ensemble, met als belangrijkste begeleiding strijkers en hier solo's met accordeon en orgel, ook een visueel motief uit de film. Steeds dezelfde, wat zomerliefde-achtige melodie, komt terug in de hele soundtrack. Dan zijn er ook enkele songs, die eigenlijk vrij goed in dit heel concept van de score passen.
De tot nu bij blij niet bekende componist Jon Brion levert een score die enerzijds gezellig parodiërend is en een wereld van fantasie en charme creëert en anderzijds de absurditeit giet in eigenaardige geïnstrumenteerde nummers, muziek door objecten gemaakt. Gelukkig overheerst die eerste categorie op deze soundtrack en aangezien de cliché er zowat moest afdruipen, is dit een erg entertaining score geworden. De orkestratie is met een eerder klein ensemble, met als belangrijkste begeleiding strijkers en hier solo's met accordeon en orgel, ook een visueel motief uit de film. Steeds dezelfde, wat zomerliefde-achtige melodie, komt terug in de hele soundtrack. Dan zijn er ook enkele songs, die eigenlijk vrij goed in dit heel concept van de score passen.