Blackwood

Dit is de 33e recensie uit de Lorne Balfe serie.

Vorige: The Cry
Volgende: Churchill

De Britse film Blackwood is een horror-thriller die geregisseerd is door Adam Wimpenny, die vooral tv-series regisseert en met deze film z'n eerste en tot nu toe enige bioscoopfilm maakte. De critici waren echter toch wel erg negatief over het resultaat, vooral vanwege het dertien in een dozijn verhaal in een net iets ander jasje.
Dat verhaal gaat dan over leraar Ben Marshall (Ed Stoppard) die last heeft van een depressie en met z'n vrouw en achtjarige zoon naar een oud landhuis in de bossen vertrekt, ver van de bewoonde wereld. Dan beginnen er allerlei vreemde dingen rondom dat huis te gebeuren. Marshall vraagt zich af of hij de enige is die dat in de gaten heeft en dat hij z'n verstand begint te verliezen, of dat zijn huisgenoten het ook zien. Dan blijken er ook nog vreemde individuen in de bossen rond hun huis te sluipen...

De muziek bij deze horrorfilm is van Lorne Balfe, die hiervoor een voor dit type film heel behoorlijk beluisterbare score componeerde. De score is hoofdzakelijk orkestraal gecomponeerd, maar bevat daarnaast ook de nodige elektronische muziek, aangevuld met allerlei geluiden en effecten.
Het album dat van de score is uitgebracht is een voor een horrorscore behoorlijk lang album. Overigens staan de tracks niet in filmvolgorde. De producent van het album heeft de meer thrillerachtige muziek gekoppeld aan wat meer melodieuze tracks aan begin en eind van het album. Gedurende het album komen we af en toe echter zeker ook wel prettig beluisterbare tracks tegen, met gedeelten die soms zelfs bijzonder fraai zijn.

Het album opent met 'Harry's Story'. Harry is het achtjarige zoontje van Ben Marshall. Hier heeft een keyboardostinato bijna de leiding, maar Balfe plaatst daar met strijkers een prettige melodie overheen, waarbij die strijkers gedeeltelijk solo, gedeeltelijk samen spelen. Een fraaie openingstrack van dit album. Ook 'Exploring the Woods' is best wel melodieus, waarbij de ostinato's deze keer door een harp gemaakt worden. Lage en hoge strijkers zorgen door hun arrangement voor de opkomende dreiging. Die dreiging neemt verder toe in 'Meeting Jack', die wel fraai gecomponeerd is, terwijl bepaalde effecten het soms wat meer creepy maken.
De solo piano brengt een fraaie melodie in de vierde track. De eerste nacht in het huis is nog best gezellig, zo aan de muziek te horen, vooral wanneer de strijkers erbij komen. Maar halverwege is tromgeroffel de voorbode voor allerlei onheil, hoewel dat na een minuut weer wegvalt en de piano en strijkers terugkomen in een nu wat onheilspellend arrangement.

De eerste echt thrillerachtige track is 'The Masked Boy', waarin Balfe donkere percussieslagen koppelt aan lage strijkers en incidentele pianoakkoorden. In de volgende tracks wisselt Balfe mooie ingetogen klanken steeds af met grimmige en spannende muziek, die soms een behoorlijk creepy gehalte heeft. Maar toch zorgen de rustige intermezzo's ervoor dat de muziek heel behoorlijk beluisterbaar blijft. Tegelijk heeft Balfe er ook voor gezorgd dat wat meer stevige klanken af en toe ook best heel melodieus zijn en aangenaam in het gehoor liggen. Toch zijn er ook een aantal tracks die duidelijk in het soundscape-achtige horrorgenre thuishoren, met veel geluiden en creepy klanken en nauwelijks melodie. Ook plotselinge klappen en luide aanzwellingen worden door Balfe niet geschuwd.

De lange track 'Six Chimes' is een aparte track, niet alleen omdat deze maar liefst ruim negen minuten duurt, maar ook omdat Balfe hierin koorklanken verwerkt heeft, die er zelfs een lichte gothic kleuring aan geven. De krassende violen en grommende strijkers zorgen dan wel weer voor die creepy kleuring, al blijft de muziek goed beluisterbaar.
Een aparte track is 'Cadenza', waarin een solo viool in een snelle, klassiek gekleurde stijl speelt. Wanneer later grommende klanken worden toegevoegd, samen met een paar effecten, blijkt deze track toch in het geheel te passen.
Ook de afsluitende titeltrack is melodieus, dreigend en goed gemaakt, waarbij vooral de heftige percussie in de eerste helft en de koorklanken in de tweede helft opvallen.

Kortom, met zijn muziek voor de horrorthriller Blackwood heeft Lorne Balfe een sympathieke score gecomponeerd. Niet iedereen zal de muziek kunnen appreciëren, maar toch is het aandeel melodieuze muziek best heel behoorlijk, waarbij die muziek ook nog aangenaam in het gehoor ligt. Natuurlijk overheerst in de score de dreiging en de spanning, met soms creepy effecten en geluiden, toch blijft het album als geheel goed beluisterbaar, met zelfs een aantal bijzonder fraaie tracks of gedeelten daarvan. De waardering komt daardoor op 70 uit 100 punten.