Hard Target

Recensie bijgewerkt op 2016-07-26

John Woo regisseerde met Hard Target in 1993 zijn eerste Amerikaanse film. Hij had vervolgens de nodige moeilijkheden met de productiemaatschappij, omdat die een film wilde die persé aan de 'R'-klasse voldeed, zodat er met name ook jongeren naartoe zouden kunnen. Dus moest het gehalte aan geweld omlaag, zeer tegen de zin van Woo, die daardoor gedwongen werd om een flink aantal geweldadige scenes uit de film te halen. Ook wilde Woo graag Kurt Russell in de hoofdrol, maar moest genoegen nemen met Jean Claude van Damme, die volgens critici maar mager acteerde in de film. Toch werd de film een behoorlijk succes.
Het verhaal draait om een mensenjacht, waaraan een aantal welgestelden deelnemen. Zij jagen op ex-militairen, zodat het niet te makkelijk is en het een echte jacht kan worden. Douglas Binder is een van de opgejaagden, die vervolgens wordt gedood. Zijn dochter Natasha (Yancy Butler) gaat naar hem op zoek en wordt overvallen door dieven, maar gered door de ex-marinier Chance (Van Damme), die zij vervolgens inhuurt als lijfwacht. Ze komen erachter dat iemand kandidaten voor de jacht ronselt en ook dat haar vader is vermoord bij zo'n jacht. De jagers proberen vervolgens om mogelijke informanten uit de weg te ruimen en ook Natasha en Chance worden doelwit...

De score voor deze nogal heftige actiefilm is gecomponeerd door Graeme Revell. Hij is bij de orkestraties geholpen door Tim Simonec, die ook het dirigeren van het orkest voor z'n rekening genomen heeft.
De score opent met een echte thrillertrack, die met effecten en een soort 'industrial' geluiden een soundscape creëert. Daarop heeft Revell dan een tamelijk melodieloze soort van underscore gezet. Deze underscore wordt aangedreven door een lichte heldere percussie op bekkens. Ook gebruikt hij mannelijke stemmen die stootsgewijs klanken voortbrengen. Het levert een enigszins rommelige en spannende track op.
De tweede track klinkt heel anders en begint bijna als een popsong, met drums en een elektrische gitaar. Halverwege neemt echter de saxofoon dat over en wordt de sfeer nogal lounge-achtig jazzy. De derde track 'Chance And Carmen' heeft weer een heel andere stijl en klinkt als een country-instrumental, met een scherp klinkende spaanse gitaar en een viool. De track eindigt met pianoklanken.
Zo heeft elke track eigenlijk steeds een andere muzikale stijl. De meeste daarvan zijn nogal stevig aangezet, met regelmatig rockende gitaren en heftige percussie. Voor die percussie heeft Revell de drummers van KODO uit Japan ingezet. Maar ook zijn een paar tracks wat rustiger. Daarbij gooit het gebrek aan melodie of juist een heel vreemde melodie dan echter weer roet in het eten.

De film speelt zich af in New Orleans en dat is in de score te horen. De enige song in de score, 'Won't You Let Me Go' is dan ook een echte cajun-song, een soort import Amerikaanse folk-muziek. Het is een vlotte song, waarin de elektrische gitaar met solo riffs wordt gespeeld, waarin de fiddle en de accordeon een belangrijke rol spelen. De zanger van die song, Buckwheat Zydeco (artiestennaam van Stanley Dural jr) heeft ook de song geschreven. Zijn artiesten-achternaam Zydeco duidt al op de cajun-muziek, waarvan zydeco de naam is van een muzikale stroming binnen die cajun-muziek.
Die cajun-stijl wordt ook door Revell in meer of mindere mate toegepast in sommige van zijn tracks op deze score.

De score heeft een behoorlijk hoog thrillergehalte, wat de muziek wat minder aangenaam beluisterbaar maakt. Toch heeft Revell op de score een paar mooie, rustige en melodieuze tracks meegenomen, die op het laatste gedeelte van het album staan. 'Miles To Go' is daarvan de eerste, en ook de track 'Epilogue' mag er zijn, eveneens een track die ook behoorlijk melodieus is, met de piano en hobo als leidende instrumenten. Daarmee is dit een fraaie afsluiter van deze verder niet zo aansprekende score.

Kortom, Graeme Revell heeft met Hard Target een erg gevarieerde score gecomponeerd, maar die variatie heeft wel tot gevolg dat de tracks wat als los zand aan elkaar hangen. Veel tracks hebben zo hun eigen karakter en dat zorgt ervoor dat het aandoet alsof alles maar wat bij elkaar geraapt is. Er is wel een soort algemene pop-rock kleuring in al die tracks, waarbij de rockgitaar een hoofdrol speelt, maar dat geeft net te weinig samenhang. Het hoge gehalte aan thrillerachtige muziek maakt de muziek er ook niet aangenamer op en de Cajun-kleuring kan dit niet voldoende compenseren. Vooral het gebrek aan fraaie melodieën speelt de score daarbij parten. De waardering komt dan ook niet verder dan 58 uit 100 punten, ondanks beide mooie tracks aan het einde van de score.