127 Hours


Interscope Records (0602527561035)
Film | Veröffentlichungsdatum: 22/11/2010 | Format: CD, Herunterladen
 

Abonniere jetzt!

Bleiben Sie besser informiert und erhalten Sie Zugang zu Sammlerinformationen!





 

# Spur Künstler/Komponist Dauer
1.Never Hear Surf Music AgainFree Blood5:52
2.The Canyon3:01
3.Liberation Begins2:14
4.Touch of the Sun4:39
5.Lovely DayBill Withers4:16
6.Chopin: Nocturne No. 2Vladimir Askenazy4:01
7.Ça Plane Pour MoiPlastic Bertrand3:00
8.Liberation In A Dream4:06
9.If You Love Me (Really Love Me)Esther Philips3:27
10.Acid Darbari4:21
11.R.I.P.5:11
12.Liberation3:11
13.FestivalSigur Rós9:26
14.If I RiseDido & A.R. Rahman4:38
 61:22
Reichen Sie Ihre Rezension ein Bewertungen in anderen Sprachen ausblenden

 

127 Hours - 05/10 - Überprüfung der Maurits Petri, eingereicht am (Niederländer)
Na de Oscarnominaties breekt altijd een spannende tijd aan. Welke films gaan er met de prijzen vandoor? Voor de meeste gebruikers en bezoekers van deze website is een categorie het belangrijkste, die van de beste soundtrack. Voor 2011 zijn onder andere John Powell, Hans Zimmer en Alexandre Desplat genomineerd...maar ook de Bollywood componist A.R. Rahman met 127 Hours. Eerder wist de man aangenaam te verrassen met zijn duo-productie Elizabeth: The Golden Age uit 2007, waarin hij samen met Craig Armstrong een van de beste soundtracks van dat jaar wist neer te zetten. Het leek een logische stap van regisseur Danny Boyle, die vorig jaar vet in de prijzen viel met Slumdog Millionaire, om wederom te kiezen voor Rahman. Helaas valt de Indiër een beetje door de mand en maakt hij er een potje van!

De film 127 Hours is het waargebeurd verhaal over een bergbeklimmer die zijn arm moet afhakken om uit een benarde situatie te komen. Dit gegeven vraagt om een lekkere soundtrack, helaas komt het daar niet van. De ietwat vreemde band Free Blood heeft de twijfelachtige eer het album te mogen openen, met misschien wel het lelijkste nummer wat ooit verscheen. Het nummer is al een paar jaar oud en tactisch geweerd door praktisch alle radiostations op dit continent. Niet alleen vanwege het grove taalgebruik, maar ook vanwege de opnames van vrouwelijke orgasmes (!) die te horen zijn.

De tweede track is score van Rahman en begint toch wel veelbelovend. Rustige en kalme strijkers en een aangenaam thema kabbelen gedurende drie minuten vredelievend voort. Maar aan deze rust komt snel een einde. ´Liberation Begins´ luistert in het begin nog lekker weg, door de combinatie van een funky gitaar en bas. Zodra de synthesizers bijzetten is het einde nabij. Rahman heeft duidelijk geen kaas gegeten van het score produceren met synthesizers. Hierdoor krijgt deze track een onaangename laag verderf. Met ´Touch Of The Sun´ doet de componist precies hetzelfde. Naast de enorm saaie echoënde gitaar, irriteren de geluidseffecten mateloos. Toch is er dan weer die laatste minuut, waar Rahman iets lijkt bij te draaien. Hier introduceert hij zelfs een koor. Al met al niet genoeg om het zinkende schip te redden.

Na het wanstaltige jaren 80´ vehikel Lovely Day van Bill Withers en het Franse rocknummer Ca Plane Pour Moi van Plastic Bertrand, horen we vreemd genoeg een van de mooiste pianostukken ooit geschapen. De Nocturne nummer 2 van Ashkenazy. Pianomuziek die bijna iedereen wel aanstaat, vanwege het vrolijke en losse karakter. Dan is het weer de beurt aan Rahman, maar die gaat als kip zonder kop verder. ´Liberation In A Dream´ is niets anders dan een herhaling van voorgaande tracks. Als het even verderop transformeert in een mislukt rocknummer en er ook nog strijkers bijzetten, weten je niet meer waar je naar luistert. ´Acid Darbari´ doet nog een verwoede poging om het een en ander recht te zetten, wat gedeeltelijk lukt. De inheemse instrumenten die worden gebruikt, in combinatie met een klarinet en cello plus vocale geluidseffecten zijn best bijzonder. ´R.I.P.´ is niet noemenswaardig en wederom een herhaling van al het voorgaande. ´Liberation´ zou de muzikale climax moeten vormen van het album, maar komt nogal krampachtig over.

127 Hours is een soundtrack die kraakt van alle kanten. Nergens weet de muziek je bij de strot te grijpen, laat staan te beroeren. Met ´Acid Darbari´ daar gelaten, bevatten alle tracks van A.R. Rahman het vreemde spel van synthesizers. Bij Elizabeth: The Golden Age werkte dit prima, mede dankzij het verbluffende werk van Armstrong. Met 127 Hours laat Rahman horen het grootse Westerse filmmuziek geweld nog niet meester te zijn. Het album mag dan wel ontzettend gevarieerd zijn qua opzet, de uiteindelijke uitwerking laat zeer ten wensen over. Waarom de Academy deze soundtrack heeft genomineerd? Een volslagen raadsel!
127 Hours - 05/10 - Überprüfung der Lammert de Wit, eingereicht am (Niederländer)
De film 127 Hours vertelt het ongelofelijke, maar waargebeurde verhaal van Aron Ralston die als klimmer in de bergen van Utah vast kwam te zitten doordat een rotsblok op z'n arm terechtkwam en die verbrijzelde. De dagen daarop begint het besef door te dringen dat er maar een manier is om te overleven: zichzelf z'n arm afzetten. Met de moed der wanhoop lukt hem dat en begint hij zwaar gewond aan de lange en hachelijke tocht naar huis...

De soundtrack opent met een akelige en schreeuwerige song. Snel overslaan.
De eerstvolgende track van de score The Canyon begint met een aantal strijkers die een fraaie melodie laten horen op een fraaie, maar wat eenzame manier, die een zekere onheilspellendheid met zicht meebrengt. De tweede track Liberation Begins begint met gitaarklanken waarbij de snaren op een funky manier worden aangeslagen. Het is nogal melodieloos en kabbelt wat saai voort. De derde track Touch Of The Sun begint ook met gitaarklanken, maar dan op z'n Spaans getokkeld. Het klinkt wat melancholiek en is nogal minimalistisch met alleen die gitaarklanken, die op zich fraai klinken. Halverwege neemt de elektrische versterking dat over en wordt de track daardoor minder fraai. De muziek is daarnaast vrij traag, waardoor de track snel saai wordt.
Na twee irritante songs en een fraai klassiek piano-intermezzo gaat Rahman verder met Liberation in a Dream. Dit is een wat ruigere track met veel gedempte gitaarklanken op een onderlaag van saaie synthesizerklanken. Naar het einde laat ook de underscore meer gitaarwerk horen. Niet melodieus, niet fraai.
Na nog een saaie song met een vijftiger jaren klank brengt Rahman de track Acid Darbari. Daarbij combineert hij wederom gitaarklanken met een Arabisch klinkend blaasinstrument, die een vreemde sfeer geeft. Daarbij voegt Rahman ook nog stemmen toe die op een aparte manier roepen. Het geheel klinkt bijna psychedelisch en je moet er wel wat van houden. Apart is het zeker en in z'n apartheid toch ook weer fraai.
Ook RIP (Rest In Peace) is een vreemde track, die wellicht de vooraankondiging van overlijden moet verbeelden. Net als de vorige track heeft ook deze een nogal psychedelische atmosfeer. In deze track zorgt een enigszins melodieuze vrouwenstem op underscore van synthesizer daarvoor. Vanaf halverwege voegt Rahman percussie en andere klaaglijk klinkende stemmen toe, waardoor de druk in de muziek toeneemt en de sfeer steeds vervreemdender klinkt. In de film zal het allicht prima werken, om naar te luisteren is niet geweldig.
De laatste score track herhaalt weer de sfeer van de eerdere Liberation-tracks, met de gedempte gitaar op een wat ruigere underscore van gitaren en violen. De track is vrij stevig en de vioolmelodieën zijn aardig, maar de ruigheid van de muziek haalt het fraaie er af.
De laatste beide songs van deze soundtrack zijn zeker het beluisteren waard. Vooral de lange track Festival door Sigur Rós is bijzonder fraai, wat mede komt door de aparte sfeer van de track, die in de eerste helft klinkt als een meeslepende elegie. De tweede helft zet steviger in met gitaar, synthesizer en percussie. Het klaaglijke gaat er wat vanaf en de song krijgt een optimistischer toon bij een fraaie melodie.
De laatste song is zelfs bijzonder fraai en klinkt als een song van Peter Gabriel, waarbij de stem van Rahman ook nog wel lijkt op die van Gabriel. De song is melodieus en fraai gezongen, zowel door Dido als door Rahman. Zelfs een kinderkoor komt er aan tepas. Een erg mooie song met een optimistische kleuring.

Kortom, de soundtrack voor 127 Hours is lastig te waarderen. Enerzijds zijn er een aantal irritante songs en matige score tracks, maar er zijn ook een paar betere score tracks en erg fraaie songs. De variatie is groot, maar dat is bij deze soundtrack niet altijd positief. Al met al net geen zes.
127 Hours - 08/10 - Überprüfung der Damien , eingereicht am (Französisch)
Après le succès phénoménal de 'Slumdog Millionaire', Danny Boyle fait à nouveau équipe avec le compositeur indien A. R. Rahman. Un choix judicieux, qui enrichit le long métrage d'une sensibilité radicalement différente de ce qu'on entend habituellement. Dans '127 Hours', Rahman propose des compositions aériennes envoûtantes qui cadrent parfaitement avec l'immensité du décor, en ne négligeant pas le côté menaçant de ce désert. L'instrumentation est tout sauf conventionnelle: l'orchestre est réduit à son strict minimum, accompagné de nappes de synthés atmosphériques, guitares et quelques instruments traditionnels. Avec une sobriété déconcertante, le compositeur tisse une ambiance et crée une réelle émotion.

Mais cette simplicité n'a pas que des avantages. En effet deux thèmes et si peu d'instruments se montrent insuffisants et, sur les 30 minutes de musiques composées par Rahman, on peut avoir l'impression de tourner en rond. On retiendra cependant les guitares persistantes de morceaux comme 'Liberation' ou 'Liberation In a Dream', montées en puissance qui prennent des accents de thriller, et surtout la vibrante ballade 'Touch of the Sun', petite perle de rêverie. 'If I Rise', interprétée par Dido, reprend avec ferveur le thème principal et conclut en beauté un album travaillé à défaut d'être varié.
Oscars: Best Original Score (Nominee)
Oscars: Best Original Song: "If I Rise" (Nominee)


Melden Sie einen Fehler oder senden Sie uns zusätzliche Informationen!: Einloggen

 



Mehr