Road to Perdition


Decca Records (0044001716720)
Film | Freigegeben: 2002 | Filmfreigabe: 2002 | Format: CD, Herunterladen
 

Abonniere jetzt!

Bleiben Sie besser informiert und erhalten Sie Zugang zu Sammlerinformationen!





 

# Spur Künstler/Komponist Dauer
1.Rock Island, 19313:22
2.Wake1:55
3.Just the Feller2:44
4.Mr. Rance1:38
5.Bit Borrowers2:25
6.Murder (In Four Parts)7:54
7.Road to Chicago3:06
8.Reading Room1:25
9.Someday SweetheartThe Charleston Chasers3:06
10.Meet Maguire1:44
11.Blood Dog1:06
12.Finn McGovern2:11
13.The Farm2:09
14.Dirty Money3:10
15.Rain Hammers2:41
16.A Blind Eye2:27
17.Nothing to Trade2:25
18.Queer NotionsFletcher Henderson and His Orchestra1:20
19.Virgin Mary2:40
20.Shoot the Dead2:25
21.Grave Drive1:20
22.Cathedral2:40
23.There'll Be Some Changes MadeChicago Rhythm Kings2:59
24.Ghosts3:40
25.Lexington Hotel, Room 14321:45
26.Road to Perdition3:55
27.Perdition Piano DuetTom Hanks/Paul Newman1:39
 69:51
Reichen Sie Ihre Rezension ein Bewertungen in anderen Sprachen ausblenden

 

Road to Perdition - 08/10 - Überprüfung der Tom Daish, eingereicht am (Englisch)
At last, Thomas Newman seems to have found a collaborator that brings out both the best of his quirky musical imagination and his skills as an orchestral composer. Sam Mendes' American Beauty was a cracking film and Newman's score was imaginative without being a really difficult listen, as the recent Salton Sea and In the Bedroom have turned out to be. With Road to Perdition we have a welcome return to Newman at his most successful; some quirky instrumental moments, but mainly, lots of 'traditional' orchestral writing with exquisite orchestration and aching melody. In an interview, Newman said that he felt everything had been explored with the regular orchestral setup and that was why he liked to create his own instrumental sounds. If it weren't for the fact that his orchestral writing was so good, I might be inclined to agree, but given the choice between half an hour of weirdness that is In the Bedroom or over an hour of Road to Perdition, I know which I'd choose.

Although ostensibly a gangster movie, in common with The Godfather or Goodfellas, Road to Perdition is more about family, specifically father-son relationships. However, this time Tom Hanks and his son are running from the mob after the son witnesses a murder. It all somewhat less glamorous than the Corleone family and this is matched in the atmospheric cinematography and Newman's introspective score. If ever a score was a musical depiction of the images, Road to Perdition would be a perfect example. The opening is quite sprightly, Rock Island plays out the main theme on Irish pipes, but that is about the only instance of the character backgrounds being denoted. The first few tracks are curiously subdued and despite being the setup for the story, Murder (in four parts) is especially low key. However, Newman gets a lot of mileage out of strings, piano and woodwinds; again, his orchestrations featuring a winning delicacy, even in the more intense passages.

There are only a handful of Newman scores where some element of his more experimental nature is absent, but in a film such as this, there is definite scope for a more surreal aural landscape. One surprising moment is Meet Maguire which bears a striking similarity to Choking the Bishop (a euphamistic title) from American Beauty. An intertextual conflict of similar proportions to Jerry Fielding using trombone slurs for the rape scene in The Wild Bunch as well as for the Tribbles in the classic Star Trek episode. In fact, it's not the only glimmer of other Newman scores; perhaps one of the most welcome is Cathedral with subtle choral writing that distantly recalls his exquisite Oscar and Lucinda. There are a couple of surprisingly upbeat moments, the quite playful scherzo of Dirty Money is filled with striking off kilter rhythms. Newman rarely writes for films that require action music per se, but Dirty Money and the more aggressive Nothing to Trade and Shoot the Dead indicate that when called upon, he can compose music for that purpose as well as (if not better than) anyone writing music for films today.

The album ends with Tom Hanks and Paul Newman performing Perdition by John M Williams (to avoid confusion presumably) which makes for a quite strange, but oddly fitting finale. The three period songs cut through the atmosphere in much the same way as those in Williams' Angela's Ashes; best if avoided. In fact the two scores are, if not related, then certainly distant cousins. If Williams' score is more thematically satisfying and consistent in tone, then Newman's is more inventive and varied - without jarring changes - in tone. At a touch over 70 minutes, it runs just a little too long in places, but despite the hefty number of tracks, most are long enough to make proper musical statements, something that is not always true of Newman's albums. If not his best score, then certainly a top five contender with plenty to savour, especially with repeated listens. Highly recommended.
Road to Perdition - 10/10 - Überprüfung der David-Emmanuel Thomas, eingereicht am (Französisch)
En 2002, Sam Mendes renouvelle fièrement sa collaboration avec Thomas Newman après avoir été désigné pour adapter à l’écran Les Sentiers de la Perdition (M. A. Collins, éd. DC Comics, 1998), un roman graphique illustré par Richard Piers Rayner. Succès méconnu et sous-estimé par les critiques, ce revenge movie qu’il décrit comme « narrativement simpliste, mais porté par des thèmes très complexes » s’enrichit d’un sentimentalisme et d’une dramaturgie musicale saisissants.Le compositeur sonde les émotions des personnages grâce à des plages de notes moins abstraites et plus thématiques. Ses mélodies dévastatrices installent une ambiance sonore inédite et impeccable au service d’un récit bouleversant porté par l’interprétation magistrale de Tom Hanks (Michael Sullivan), ici dans le rôle d’un tueur professionnel à la solde du chef de la pègre irlandaise, John Rooney (Paul Newman), dans le Chicago de la Dépression. Lorsque Rooney Jr (Daniel Craig) assassine la femme et le cadet de Sullivan pour s’attirer l’estime de son paternel, Michael entreprend un long voyage avec son fils survivant (Tyler Hoechlin) qui le ramènera inexorablement sur le chemin de la vengeance. Conjuguées à une section de cordes protectrices, les touches d’un piano éthéré sèment la désolation (« Road to Chicago », « Reading Room ») et se chargent de mettre en exergue l’amour paternel de Sullivan qui apprendra au cours de sa fuite à développer les liens affectifs avec son fils admiratif (« The Farm », « Road to Perdition »). Ces quelques notes errantes se fraient un chemin parmi des bois suaves (« Wake », « Rain Hammers »), des cuivres explosifs (« Dirty Money », « Shoot the Dead », « Lexington Hotel, Room 1432 ») mais aussi des instruments folkloriques, parmi lesquels la cornemuse et le violon stroviol, qui teintent ainsi cet ensemble de sonorités irlandaises (« Rock Island, 1931 »). Les instrumentations se font ensuite plus variées pour accompagner la traque acharnée contre Sullivan. La noirceur alarmante du violoncelle de « Murder in Four Parts » laisse ainsi clairement présager le meurtre de sa famille par opposition aux sonorités jazzy de l’EWI (Electronic Wind Instrument/contrôleur à vent électronique), associées au tueur psychopathe nécrophile Maguire (Jude Law), qui apporte quant à lui son lot d’extravagance et de machiavélisme (« Meet Maguire »). Cette multitude d’interprétations solo imprègne le score d’une solitude spirituelle, tout en le rendant incroyablement contemplatif.

Enfin, cet écrin musical des plus somptueux se conclut sur un ostinato de cordes déchirant, magnifié par l’orchestration luxuriante de Thomas Newman (« Road to Perdition »), achevant de conférer une dimension testamentaire à ce final des plus larmoyants. Malgré le succès retentissant de sa bande originale auprès des cinéphiles mélomanes, Les Sentiers de la Perdition ne retint finalement pas l’attention de l’Academy Awards lors de la cérémonie des Oscars de 2003... Une honte !
Road to Perdition - 09/10 - Überprüfung der Kristof Janssens, eingereicht am (Niederländer)
“Het meest briljante werk in het gangstergenre sinds Once Upon a Time in America ”, stelden sommige critici na het bekijken van Road to Perdition. Sam Mendes, de Britse regisseur die in 1999 op het grote scherm debuteerde met het oscarwinnende American Beauty, was er met Road to Perdition duidelijk terug in geslaagd om een sterke film af te leveren.

De succesvolle carrière van Mendes heeft ook zijn huiscomponist, Thomas Newman, geen windeieren gelegd. De samenwerking tussen beiden moet wel erg hecht zijn, want recentelijk stapte Newman nog mee in een Bondavontuur (Skyfall), een type van film waarin je niet meteen filmmuziek van Newman zou verwachten.

Road to Perdition is zowaar hét voorbeeld van hoe een gemiddelde score van Thomas Newman klinkt: minimalistische, melodieuze, vaak pianogeoriënteerde composities met subtiele orkestraties en niet zelden aangevuld met onconventionele klanken die een bijzondere tint aan het geheel geven.

De score opent meteen erg sterk met het melodieuze ‘Rock Island, 1931’. De hoofdmelodie wordt gespeeld op doedelzak, een niet meteen voor de hand liggend instrument. Terwijl doedelzakmuziek doorgaans snel gaat vervelen, is dit hier echter niet het geval, hoofdzakelijk dankzij de mooi uitgewerkte strijkpartijen. Een gelijkaardig thema komt in een totaal andere uitvoering aan bod in het dromerigere ‘Wake’ waarin fluit centraal staat.

‘Road to Chicago’, ‘Road to Perdition’ en het redelijk opgewekte 'Dirty Money' zijn de sterkhouders op deze score en behoren tot het bekendste van deze componist. De melodieuzere tracks worden afgewisseld met duistere, meer spanningopbouwende composities, zoals ‘Murder (in four parts)’ en ‘Finn McGovern’.

De drie nummers uit de jaren vijftig die deze score rijk is, (‘Someday Sweetheart’, ‘Queer Notions’, ‘There’ll Be Some Changes Made’) zijn mooie luisterliedjes, doch is het moeilijk te begrijpen waarom deze liedjes tussen de composities van de componist werden geplaatst. Enerzijds maken die tracks de score afwisselender, anderzijds verstoren ze het ritme en de ietwat duistere sfeer van Newmans’ muziek.

Road to Perdition leverde Newman terecht een oscarnominatie op, al moest hij de duimen leggen voor Frida van Elliot Goldenthal. Binnen het thrillergenre is Road to Perdition een ‘classic’. Verplicht voer dus voor elke liefhebber van dit genre.
Road to Perdition - 10/10 - Überprüfung der Arvid Fossen, eingereicht am (Niederländer)
Road to Perdition is na American Beauty de nieuwste samenwerking tussen regisseur Sam Mendes en componist Thomas Newman. Road to Perdition is een gangsterfilm anno 1930's in het Midwesten van de Verenigde Staten.Als professioneel en privé zich plots vermengen in het leven van hitman Michael Sullivan (Tom Hanks), worden zijn vrouw en jongste zoon omgebracht. Hij en zijn oudste zoontje gaan samen op weg, gedreven door gevoelens van vergelding en wraak. Road To Perdition schetst het portret van twee families wiens noodlot bepaald wordt door de complexe band tussen een vader en zijn zoon… en een zoon en zijn vader.
Ondanks de vele verschillen met American Beauty zijn dit twee films met een zelfde kern, namelijk een familie tragedie. Waar Thomas Newman's score voor American Beauty wegens het succes van de film zijn vernieuwende complexe compositie stijl introduceerde aan een groter publiek, is Road To Perdition een score die het beste van deze stijl combineert met het lyrische en epische van films als The Horse Whisperer en Meet Joe Black. De instrumentatie is een groot orkest met nadruk op piano en strijkers. De muziek is erg gevarieerd en omvat donkere suspense momenten, pakkende emotionele tracks en tenslotte ook enige actie. Net zoals de meeste scores zijn het in Road To Perdition de intieme, piano momenten, soms wel Newmanesque piano dwalingen genoemd, die alle aandacht opeisen. Het hoofd thema voor Road to Perdition maakt zijn intrede in de uitmuntende track Road To Chicago en is ongetwijfeld een van zijn mooiste en meest bewogen thema's. Dit thema introduceert zich via piano solo, wat een goede adaptie ervan toelaat voor de luisteraar, en komt later in volledige orkestrale versies terug. Road To Perdition is samengevat Thomas Newman's beste recente score na American Beauty.
Road to Perdition - 07/10 - Überprüfung der Joris Kessels, eingereicht am (Niederländer)
Een erg bezadigde score van Thomas Newman die mij af en toe doet denken aan zijn betere Angels In America. Het blijkt maar weer met de muziek van Road To Perdition dat ik erg veel moeite heb om de muziek van Thomas Newman te waarderen. Hoewel ik het sequentiewerk en de aanzwellende strings op de achtergrond van de muziek zeker niet onaardig vind, is de muziek niet genoeg aanwezig. Het komt mij dan ook meer over als underscore waarbij het gaat om de sfeer die het oproept. Wel vind ik, zoals ook hier bij Road To Perdition te horen is, dat Newman veel talent heeft om een goed aaneengesloten score te produceren

Naast vele oninteressante stukken zijn hier en daar wat betere gedeeltes in de soundtrack te vinden. Zoals het openingsnummer waarin een in doedelzak in herhalende sequenties vervalt, het thema van ‘road to Chicago’ waarin de piano een erg dromerige intieme klank heeft en ‘meet Maguire’ die een onheilspellend tintje krijgt door de opzwepende tokkelende strings. Verder zijn de drie jazzy nummers een goede afwisseling.

Niet slecht, maar niet helemaal mijn stijl
Road to Perdition - 10/10 - Überprüfung der Arnaud van Herk, eingereicht am (Niederländer)
Bij het kijken naar deze geweldig goede gangsterfilm valt de score van Thomas Newman je meteen op. Zijn muziek en stijl zijn heel herkenbaar en als geen ander weet hij de emoties en spanning in de film tot een bijna beklemmend niveau te krijgen. Hij heeft dit al eerder bewezen met zijn andere scores, maar bij deze komt het bijzonder goed uit de verf.
De bijzondere orchestraties en mix van diverse instrumenten maken het een ontzettend interessante score om naar te luisteren. Maar zijn muziek komt pas écht tot leven als het bewegende beeld erbij zit. En daar gaat het uiteindelijk toch om.
Tot een jaar geleden was ik weinig bekend met zijn werk en ben ik sindsdien dankzij een tip van een vriendin zijn muziek eigenlijk pas gaan ontdekken en waarderen. Nu staat Thomas Newman hoog in mijn top 10 van meest favoriete filmcomponisten.
Road to Perdition - 10/10 - Überprüfung der Maurits Petri, eingereicht am (Niederländer)
Deze gangsterfilm met Paul Newman als 'godfather' en Tom Hanks als de verstoten 'schoonzoon' is uitgeroepen tot beste film in z'n genre na de Godfather trologie. Thomas Newman leverde met Road To Perdition een van de beste en verfijnde soundtracks aller tijden. Uitgewerkte thema's, het gebruik van een doedelzak, schitterende strijkarrangementen in combinatie met adembenemende pianosolo's en een pianoduet van Hanks en Paul Newman maken dit tot een onvergetelijke soundtrack die thuis hoort in de kast van iedere filmmuziekliefhebber. Hoogtepunten zijn de tracks 'Road To Perdition', met z'n aanstekelijke thema en 'Murder (in four parts)', waarin je in bijna 8 minuten suspense, thriller, drama en horror voor de kiezen krijgt. Na American Beauty is dit misschien wel de beste soundtrack van Thomas Newman!
Road to Perdition - 09/10 - Überprüfung der Jorik Dozy, eingereicht am (Niederländer)
Geweldige score van Newman. Zoals zovele van dit meesterbrein. De piano melodie is geweldig rustgevend maar heeft ook zo zijn spannende momenten. Road to Chicago is één van de hoogte punten van de hele score en naar mijn mening een van de beste van Newman.

De muziek past geweldig bij de film ook al is het een 'ganster' film. De film is zeker het kijken waard en Tom Hanks levert naast de even goede Jude Law, weer een pracht prestatie.

Zoals zo vaak van Newman, weer een dikke aanrader!
Road to Perdition - 09/10 - Überprüfung der 2mb -, eingereicht am (Niederländer)
Ik ben deze soundtrack op het spoor gekomen via een binnenkort uitkomend clubnummer, Reflekt ft. Delline Bass - Need To Feel Loved, waarin de stringsmelodie uit het nummer Ghosts, track 24 van deze soundtrack terugkomt.
Op de site van Positiva Records stond dat de makers van deze track geinspireerd werden door soundtrack van deze film.
Road to Perdition - 07/10 - Überprüfung der Stijn Buntinx, eingereicht am (Niederländer)
Hij doet het weer, Thomas Newman, en zelfs nog beter dan voor "American Beauty": een schitterende intimistische soundtrack dat eindigt met al even schitterende pianoduet met Tom Hanks en Paul Newman.
Een pareltje om te koesteren.
Road to Perdition - 10/10 - Überprüfung der Suzan Fastré, eingereicht am (Niederländer)
een hele dikke 10, thomas newman is echt zooo geweldig, man man, ik word echt high van zijn muziek, vooral road to perdition !!! dit is hte grootste en verslavenste drugs ooit !!!
Road to Perdition - 10/10 - Überprüfung der the lord africanus, eingereicht am (Niederländer)
thomas newman did it again ... schitterende samenhang tussen piano en strijkers.Weer een pareltje om te koesteren.
Oscars: Best Original Score (Nominee)
World Soundtrack Awards: Best Original Soundtrack of the Year (Nominee)

Andere Veröffentlichungen von Road to Perdition (2002):

Road to Perdition (2002)


Melden Sie einen Fehler oder senden Sie uns zusätzliche Informationen!: Einloggen

 



Mehr