Mulholland Dr.

David Lynch verrukt en jaagt ons al decennialang de stuipen op het lijf met bevreemdende films als zijn debuut Eraserhead, het eigenzinnige Twin Peaks en het destijds confronterende en schandalige Blue Velvet. Tijdens het maken van Blue Velvet ontmoette hij componist Angelo Badalamenti, die uiteindelijk zijn vaste huiscomponist zou worden voor meesterwerken als Twin Peaks, Lost Highway, The Straight Story en Mulholland Dr.ve. Mulholland Dr.ve, een surrealistisch liefdesverhaal gesitueerd in Hollywood, kwam uit in 2001 en werd meteen beschouwd als één van Lynch's beste werken. Opnieuw werd de muziek verzorgd door Angelo Badalamenti, die een zeer interessante score afleverde.

De vreemde openingsscène is begeleid door de track Jitterbug, een funky en swingend gedoe dat wordt gevolgd door het enorm bevreemdende thema van Mulholland Dr.ve. De mysterieuze sfeer, mede dankzij het veelvuldig gebruik van synthesizers, past perfect in het plaatje dat David Lynch wil vastleggen: een dromerige sfeer in een eigen surrealistisch wereld, dat ook mooi aansluit bij het leven in Hollywood zelf. Wat mij vooral stoort aan deze soundtrack is de talrijke aanwezigheid van underscore, onderliggende en helaas weinig zeggende muziek. Van Badalamenti weten slechts het hoofdthema en het geweldige liefdesthema (Diane and Camilla) van Mulholland Dr.ve mij te boeien, hoewel de heerlijke track Silencio ook nog overeind blijft staan tussen de hopen underscore. Verdere toevoeging aan deze soundtrack zijn enkele songs die zo typerend zijn voor de films van David Lynch. Klassiekers zoals Bring It On Home van Sonny Boy Williams en simplistische songs zoals I've Told Every Little Star zijn leuke toevoegingen, maar dragen weinig bij tot het geheel. Cyring (Llorando) van Rebekah Del Rio is dan weer met recht en rede één van de hoogtepunten van deze soundtrack. Verder fleuren enkele composities van David Lynch het geheel een beetje op, die dan ook echt door the man himself zijn gemaakt en ook perfect passen in de film, maar op het album een beetje verloren zijn.

Al bij al is dit een vrij genietbare soundtrack, die perfect de sfeer van David Lynchs films kan verwoorden. Als fan zeker een aanschaf waard.

Fascination et envoûtement sont au rendez vous dans cette bande son de "Mulholland drive".
Avec le thème "mulholland drive" nous sommes immédiatement plongés, voire "happés" dans l'univers étrange de David Lynch. Angelo Badalamenti, mélange de façon très originale : nappes de synthétiseurs, violons étranges, sons très graves à la limite de l'audible, accentuant ainsi le caractère mystérieux de cette histoire.
Ce qui caratérise aussi cette musique, c'est son éclectisme: Angelo Badalamenti n'hésite pas à passer d'un univers jazzy come dans "jitterbug" à une mélodie des années 50 "pretty fifties"mélangeant habilement naîveté emprunte de nostalgie et humour voire dérision.
Cet univers des années 50 se désagrège peu à peu sous les coups de vibrato de la guitare de John Neffdans "mountains falling", participant ainsi au sentiment de décadence qui anime parfois l'univers Lynchien.
Alternant entre son pur et torturé, La guitare de John Neff caractérise bien la dualité de l'univers de Lynch (pureté et décadence). Angelo Badalamenti sait à merveille mettre en valeur la complexité de l'univers de David Lynch.
Dans "dinner's party" on se retrouve dans un univers feutré, à la limite du superficiel.
Angelo badalamenti, sait créer une tension avec un minimum de moyen, là où autrefois on aurait entendu, force violons puissamment orchestrés on ne retrouve que des sons graves, des nappes étranges, et un mélodie indicible jouée par une trompette, dans le morceau "silencio".
Angelo Balamenti, n'impose jamais ses mélodies, il laisse volontairement de l'espace, du mystère, c'est ce qui fait la force de la musique de "mulholland drive". Progressivement nous entrons dans l'univers cinématographique de BADALAMENTI à moins que ce ne soit dans l'univers musical de DAVID LYNCH, car entre ses deux êtres, on sait une grande complicité: l'image et la musique ne font plus qu'un, au point de s'y perdre!!!
Mais n'est ce pas le but recherché?

In Mulholland Dr.ve, van regisseur David Lynch, werkt het beeld van twee vrouwen, een blonde en een zwartharige, de twee archetypen van Hollywood, als een reflectie op de geschiedenis van Hollywood en de film. Zoals zijn eerdere films, o.a. Lost Highway, verwerkt David Lynch zijn film als een soort droom, waar deze in Mulholland Dr.ve nog vrij goed te volgen is. In zijn cinema verwerkt hij zijn eigen ervaringen met Hollywood door deze op in het verhaal te verwerken. De film bekijkt hoe een regisseur bepaalde keuzes van een vreemde figuur achter de schermen verplicht wordt te volgen. De film start met een nachtelijke autorit door de heuvels van Hollywood, waar je echter eerder de reflectie krijgt te verdwalen in de heuvels van een surrealistische stad Los Angeles. In Hollywood is het mogelijk dat er verschillende tijden naast en door elkaar bestaan, ook in Mulholland Dr.ve zien we personages in verschillende tijden ...
Vaste componist voor David Lynch is Angelo Badalamenti, die hier tussen de stereotype muziek van Hollywood zijn eigen surrealistische wereld creëert met zijn muziek. Badalamenti's score is volledig synthesizer, de tracks van het thema voor Mulholland Dr.ve ligt in het verlengde van zijn stijl voor eerdere films. De andere tracks lijken soms meer op een sound te creëren, zonder enige structuur. Het is een score, die net zoals de songs op deze soundtrack sterk samenhangt met de film en diens filosofie.

Prachtige soundtrack, ben nu nog meer gesmolten voor de muziek van Angelo Badalamenti! Echt niet met woorden te berschrijven hoe goed deze soundtrack is!
De muziek past perfect bij de beelden en heeft me dan ook heel ontroerd

Angstaanjagende en vooral beklijvende filmmuziek. Filmmuziek die steeds beter wordt bij het opnieuw beluisteren ervan.