Murder at 1600

De Amerikaanse thriller Murder at 1600 is geregisseerd door Dwight H. Little (Free Willy 2, Broken Arrow), die de laatste jaren vooral tv-series regisseert. Dit was de eerste echte thriller met een politieke inslag voor Little. De film is in de pers nogal mager ontvangen, maar deed het nog redelijk aan de kassa's van de bioscopen.
Het verhaal draait om politiedetective Harlan Reggis (Wesley Snipes), die opdracht krijgt om een moord in het Witte Huis in Washington te onderzoeken. De Geheime Dienst houdt zich echter ook met de zaak bezig en heeft scherpschutter Nina Spikings (Diane Lane) opgedragen om Reggis in de gaten te houden. Reggis heeft intussen de congiërge van het Witte Huis, die het slachtoffer gevonden heeft, laten ophalen voor ondervraging, terwijl bewijsstukken onbetrouwbaar blijken. Als Reggis 's avonds thuiskomt blijkt in zijn huis te zijn ingebroken, waarna hij ook nog een microfoontje vindt. Dan blijkt dat mensen binnen de kring van de president ermee te maken hebben...

De muziek voor deze thriller is van Christopher Young, die ruime ervaring heeft in het componeren voor spannende films en veel scores voor horrorfilms op z'n naam heeft staan.
Deze recensie gaat over de Promo die van de film is uitgebracht en die dertien tracks bevat.

Young had wellicht meer van deze film verwacht dan het magere succesje dat het werd. Hij wilde zich in die tijd graag meer binnen het reguliere filmsegment profileren, om niet alleen maar met horrorfilms bezig te zijn. De score die hij voor de film componeerde is zonder meer een goede score voor een dergelijke thriller, hoewel het natuurlijk nog steeds voornamelijk spannende muziek is.

Het album opent met de track 'Prologue and Main Title', waarin al direct duidelijk te horen is dat het om een thriller gaat. De lange track is een soort suite, waarin zowel spannende muziek als meer verhalende muziek voor het voetlicht komt. Deze lange track ligt daarbij redelijk goed in het gehoor, wat mede komt doordat de muziek tamelijk melodieus is voor zo'n spannende track.
Young maakt voor de spannende elementen vooral gebruik van lage klanken van zowel strijkers als koperblazers, en die grommende klanken dienen dan als ondergrond voor de hoofdmelodie, hoewel er niet steeds sprake is van melodie. Want ook past Young vaak langer aangehouden klanken toe, of wat meanderende motieven, om de spanning op te voeren.

Van die opgevoerde spanning is ook 'Tin Soldier' een voorbeeld, waarbij Young hierin ook tamelijk creepy elementen toegevoegd heeft, zoals een tikkend achtergrond geluid, galmende klanken en het effect dat de muziek ergens in de verte gespeeld wordt, om dan steeds dichterbij te komen en uiteindelijk met trombones uit te barsten. Maar ook jankende tjilp-achtige geluiden en andere horrorachtige effecten komen voorbij. Al deze spanningsverhogende muzikale elementen horen we terug in een paar andere tracks van de score, zoals 'She Really Never Was' of 'Cycle of Crime'.

Andere tracks zijn wat muzikaler en melodieuzer, terwijl de muziek toch spannend klinkt. Young heeft het melodieuze arrangement dan in een spannende verpakking gegoten, met grommende underscore en agressief spel van de leidende instrumenten, zoals in 'Body Politics' en 'Turtledove' of juist in wat tragere dreigender underscore, zoals in 'Martini Weeni'. De track 'Bacchanalia' wisselt die beide stijlen af en begint en eindigt met wat vlotter spel van met name strijkers, terwijl het middendeel wat trager is. De dreiging in de muziek blijft daarbij redelijk constant, waarbij de muziek best wel melodieus is.
Ook 'Temp Blues' is zo'n behoorlijk spannende track met behoorlijk melodieuze muziek. Verwacht hier overigens geen blues-achtige stijl, ondanks de tracktitel. De track begint heel verwachtingsvol melodieus, maar al na een halve minuut geven lage pianoklanken er een dreigende sfeer aan, die alleen maar toeneemt, waarbij het orkest vervolgens het tempo flink opvoert. De muziek is dan lang niet meer zo melodieus als aan het begin van de track.

Als tegenhanger van die spannende muziek heeft Young ook rustige, meer verhalende muziek gecomponeerd. In 'Allegiance', hoor je een heel aangename melodie, waarin later toch de nodige dreiging doorklinkt. De piano is hierin eerst het rustgevende instrument, waarbij violen de underscore verzorgen en de muziek prettig voortkabbelt, terwijl het tempo en het volume in laatste deel van de track opgevoerd wordt. Ook andere tracks kennen deze wat ingetogener en meer melodieuze stijl, zoals 'Union Jack' en vooral de afsluitende titeltrack, die de langste van het album is.
Het is vooral deze laatste track die de show van de score steelt en dan vooral gedurende de eerste tweeënhalve minuut. De muziek is dan volop melodieus en dat is een prachtige melodie, die op een heerlijke heroïsche manier is gearrangeerd, met vol orkest en koperblazers er overheen. Dat arrangement is volledig harmonische en prachtig symfonisch opgezet en deze muziek is dan ook zonder meer het hoogtepunt van de score. Na die ruim tweeënhalve minuut topmuziek laat Young de spanning weer toenemen. De heroïek is dan verdwenen en er blijft de resterende vijf minuten een duidelijk spannender kleuring over de muziek hangen, waar het album dan ook mee afsluit.

Kortom, met zijn muziek voor de politieke thriller Murder at 1600 heeft Christopher Young een heel behoorlijk beluisterbare score gecomponeerd. Het is natuurlijk een thriller en verreweg de meeste muziek zit dan ook vol dreiging en spanning. Maar Young heeft die dreiging en spanning meestal toch behoorlijk melodieus gehouden, waardoor de muziek best genietbaar is. Toch zijn de paar tracks met wat meer ingetogen en melodieuze muziek de meer aangename gedeelten van het album, met als hoogtepunt het eerste deel van de afsluitende titeltrack. De waardering voor dit promo album komt zo op een voor een thrillerscore heel behoorlijke 70 uit 100 punten.