Nell

De Amerikaanse dramafilm Nell is geregisseerd door de bekende Micheal Apted (The World is not Enough, Enigma) en gebaseerd op een toneelstuk van Mark Handley. Hoofdrolspeelster Jodie Foster kreeg voor haar rol een Oscar- en Golden Globenominatie. De film is door de critici wat mager ontvangen, vooral vanwege de voorspelbaarheid van het verhaal, maar was behoorlijk succesvol in de bioscopen.
Het verhaal draait om Nell, die in een afgelegen hutje wordt gevonden, nadat haar moeder is gestorven aan een hartaanval. Omdat ze volledig afgezonderd is opgegroeid is ze niet gewend aan andere mensen en daardoor nogal agressief als dr. Jerry Lovell (Liam Neeson) haar vindt. Ze heeft ook haar eigen taal ontwikkeld en spreekt nauwelijks Engels. Dr. Lovell zoekt hulp bij gedragsonderzoekster Olsen, maar zij ziet in Nell meer een onderzoeksobject dan een jonge vrouw, zeer tegen de zin van dr. Lovell. Toch gaan ze samen een traject in om haar weer te laten terugkeren naar de samenleving...

De muziek is van Mark Isham, die er een kalme score voor componeerde. Isham's score voor deze film is erg goed ontvangen en hij hield hier dan ook een Golden Globe nominatie aan over.

Isham heeft de muziek duidelijk aangepast aan de landelijke sfeer van het verhaal en daarmee heeft de score een lichte keltische kleuring gekregen. Vooral de fluit speelt hierbij een belangrijke rol en staat dan ook in verreweg de meeste tracks op de voorgrond.
Het album opent met een wat steviger track, waarin al duidelijk een country-achtige kleuring doorklinkt, maar dan op een redelijk vlotte manier, waardoor de muziek een zekere vrolijkheid uitstraalt. Daarmee is dit dan ook een fraaie track.
Die relatieve vrolijkheid slaat in de tweede track om naar een veel dramatischer kleuring, waarin Isham ook een zekere spanning laat doorklinken. Dat gaat duidelijk ten koste van de melodie, terwijl de muziek zeker niet minimalistisch is, met wat donkere strijkers, lichte percussie en houtblazers. Ook chime-achtige klanken spelen een belangrijke rol en helpen mee om de muziek een landelijke sfeer te geven.

Maar vanaf de derde track 'God has led You here' wordt de muzikale impact duidelijk beperkter en klinkt de muziek vooral rustig en landelijk, waar de fluit een flinke bijdrage aan levert. De muziek is redelijk melodieus, maar toch wat aan de trage kant, terwijl de arrangementen net niet pakkend genoeg zijn.
De titeltrack zou een fraai thema voor het hoofdpersonage neer kunnen zetten, maar dit thema beklijft niet en spreekt eigenlijk nauwelijks tot de verbeelding. Nu heb ik de film niet gezien, dus dat kan meespelen, maar ik beoordeel scores altijd zoveel mogelijk los van de film, dus dat zou ik dan sowieso niet mee hebben laten wegen.

'Robbinsville' brengt het hoofdthema van de film in een vlotte, tamelijk vrolijke en country-achtige melodie, zowel in de openingstrack als in de reprise. Beide horen bij de fraaiste tracks van het album.
De tegenstelling of wellicht variatie is groot met de daarop volgende track 'A Trick of Light'. De muziek kabbelt nu op een nog minimalistischer manier voort. De fluit speelt weer de hoofdmelodie, die nogal beperkt is, op underscore van met name een harp en hele zachte vioolklanken. Een van de meerdere tracks die nogal aan de saaie kant is. Die wat saaie kleuring van de muziek zit vooral in de harmonieën, die toch wat beperkt zijn in de contramelodieën. Het geheel blijft daardoor wat tragisch en traag klinken, waarbij dan de fluit niet echt meehelpt om de muziek een wat meer opbeurende kleur te geven. De algehele stijl van de score verklankt meer de eenzaamheid, het verlangen en de tragiek dan de ontmoeting, de verwondering en de emotie en dat is gelijk ook waar het in de film om draait.
Een uitzondering hierop is eigenlijk alleen de korte track 'Makin' Love'. Hier hoor je een veel gevoeliger melodie, die wel aanspreekt. Maar na een minuut is het dan alweer voorbij.

Het album sluit af met een iets orkestralere track, waarin weer de fluit de hoofdrol speelt, nu veelal begeleidt door violen, die er een wat meer hoopvolle sfeer aan geven. Daardoor is dit als afsluiter een geslaagde track, wat ook komt doordat de melodie nu meehelpt om de zon wat meer door te laten breken.

Kortom, met Nell heeft Mark Isham een score gecomponeerd met enerzijds een soort landelijke kleuring met licht Keltische invloeden, die anderzijds toch neigt naar een wat minimalistische, wat tragische kleuring. Slechts een paar keer komen wat vrolijker of gevoeliger tracks voorbij, waar de score ook positief mee afsluit. Die paar tracks slepen de waardering dan weer wel naar de positieve kant, maar de wat minimalistische en tamelijk saaie tracks hebben stevig de overhand. Die waardering komt dan ook niet hoger dan 69 uit 100 punten.