Smilla's Sense of Snow

De thriller Smilla's Sense of Snow speelt zich af in Denemarken en op Groenland, waar in de 19e eeuw een meteoriet ingeslagen is. Smilla (Julia Ormond) is een Groenlandse poolijsspecialist, die in Denemarken is gaan wonen. Ze treft haar Inuit (eskimo) buurjongen dood aan als ze thuiskomt en wil hier meer van weten, want ze vertrouwt het niet helemaal. Met reden, zo blijkt. Ze komt erachter dat de vader van de Inuit eerder op Groenland bij een ongeluk is omgekomen en dat het allemaal te maken heeft met het bedrijf Greenland Mining. En terwijl het bedrijf alles in de doofpot probeert te stoppen, duikt Smilla steeds dieper in de samenzwering rondom de dood van de Inuit, met grote gevolgen...

De muziek voor de film is bij (toen nog) Hans Zimmer's productiebedrijf Mediaventures gecomponeerd door Harry Gregson-Williams, samen met Zimmer. Het hoofddeel van de credits voor deze score gingen terecht naar Gregson-Williams. Zimmer immers schreef slechts beperkt mee aan de score en deed Gregson-Williams enige ideeën aan de hand. Maar het noemen van duo-componisten voor de filmmuziek was in die tijd nogal gewild, alsof dat kwaliteit betekende.
In ieder geval is dat voor Smilla's sense of Snow niet zo. Waar de film veel relatief saaie wit besneeuwde landschappen laat zien bij koude en grijze weersomstandigheden, geldt dat ook voor de score. Die is vooral eentonig en saai.

De muziek lijkt zich vooral te koppelen aan het landschap, met relatief zachte elektronische klanken, die vaak nauwelijk melodie kennen en nogal doorzeuren.
Slechts op enkele momenten komt er iets van fleurigheid of verhoogde spanning voorbij, maar meestal hangt er in de muziek een soort onderhuidse dreiging, die de score niet prettig beluisterbaar maakt. De muziek bestaat dan ook vooral uit elektronische underscore, met langer aangehouden klanken en slechts beperkte variatie daarin.
Een aangenaam thema is geheel afwezig, al komen sommige beperkte motieven wel af en toe terug. Gedurende de score valt dat echter nauwelijks op.
In de tweede helft van de score komt wat meer orkestrale muziek voorbij, maar het mag allemaal niet baten, vooral vanwege de dreigende toonsetting van de muziek. Pas bij de laatste, afsluitende track, die nog de meest orkestrale kleuring heeft, komt de muziek op een niveau die voor de luisteraar positief overkomt. Maar misschien komt dat wel omdat pas dan de muziek een prettige melodieuze klank krijgt, terwijl daarvoor de saaiheid de boventoon had.

Kortom, met Smilla's Sense of Snow hebben Hans Zimmer en vooral Harry Gregson-Williams een magere score afgeleverd, die vooral een aaneenschakeling is van muzikaal behang. Soms is die muziek best genietbaar, als je het volume wat opkrikt, omdat er best de nodige nuances in de muziek te beluisteren zijn, maar in z'n algemeenheid is de score saai en zeuren de vooral elektronische klanken maar een beetje door. De af en toe toegevoegde orkestrale klanken maken een aantal tracks wel beter behapbaar, maar eigenlijk is alleen de laatste track te betitelen als fraaie muziek. Die ene track kan de waardering echter niet hoger krijgen dan 48 uit 100 punten.