Apt Pupil


RCA Victor US (0090266331925)
Film | Freigegeben: 1998 | Filmfreigabe: 1998 | Format: CD, Herunterladen
 

Abonniere jetzt!

Bleiben Sie besser informiert und erhalten Sie Zugang zu Sammlerinformationen!





 

# Spur   Dauer
1.Phoenix Pictures Present 0:18
2.Main Titles 3:25
3."I'm Busy" 1:03
4.The Chamber 1:38
5.The Stories 2:48
6.The Speech 2:06
7.I Want To Hear About It 1:54
8.Playing With Fire 2:04
9.Cat Bake 1:37
10.It Never Goes Away 2:14
11.The Tables Turn 2:45
12.Rite Of Passage 1:51
13.Curiosity 1:29
14.An Ailing Heart 2:52
15.Cleaning Up 1:04
16.Recognition 2:54
17.A Question Of Power 2:13
18.The Fowl Play 1:09
19.Extradition 4:38
20.An Apt Pupil 0:50
21.End Titles 2:36
22.Das Ist Berlin 1:38
 45:06
Reichen Sie Ihre Rezension ein Bewertungen in anderen Sprachen ausblenden

 

Apt Pupil - 08/10 - Überprüfung der Lammert de Wit, eingereicht am (Niederländer)
Dit is de elfde recensie uit de John Ottman serie.

Vorige: Goodbye Lover
Volgende: Fantastic Four

De Amerikaanse thriller Apt Pupil is geregisseerd door Bryan Singer (The Usual Suspects, X-Men, X-Men 2, Valkyrie, Jack the Giant Slayer). De film heeft een hoog psychologisch karakter en is gebaseerd op een verhaal van Stephen King, dat Singer al eens in zijn jeugd gelezen had. Jaren eerder was al eens geprobeerd de film van de grond te krijgen, maar door tegenslagen was dat niet gelukt. Met een proefscenario dat relatief dicht bij het verhaal bleef, kreeg Singer de rechten van King, waarna de film in productie ging. De film is wat gemengd ontvangen door de critici en was in de bioscopen geen succes, in tegenstelling tot Singers vorige film The Usual Suspects.
Het verhaal speelt zich af in 1984 en draait om de zestienjarige Todd Bowden (Brad Renfro), die een ongezonde belangstelling heeft voor de Nazi-oorlogsmisdaden uit de Tweede Wereldoorlog. Omdat hij op dit gebied van alles onderzoekt, komt hij erachter dat iemand die bij hem in de buurt woont een voormalig commandant is van een Duits Concentratiekamp. Deze Kurt Dussander (Ian McKellen) is daarmee feitelijk een oorlogsmisdadiger. Omdat Todd dit weet zou hij Dussander kunnen verraden, maar dat doet hij vooralsnog niet, waarmee hij hem onder druk zet om verhalen over de oorlog te vertellen. Todd koopt zelfs Nazi-kleding voor hem. Maar Dussander is ook niet gek en gebruikt Todds Nazi-fascinatie tegen hem. Zo raken ze steeds meer in elkaars ban...

Waar Singer de regisseur is, daar is zijn vriend John Ottman de componist. Maar net als bij The Usual Suspects was Ottman eveneens, en in de eerste plaats de editor van de film, waarbij hij de scenes aan elkaar zette op muziek van anderen. Alleen vond hij daarvoor eigenlijk geen geschikte muziek. Toch is het hem kennelijk goed gelukt, waarna hij er vervolgens een score bij componeerde.
Het album opent met de korte 'Phoenix Pictures Presents' leader, een fraaie vol orkestrale intro. Daarna volgt de 'Main Titles', waarin Ottman een erg fraaie melodie heeft verwerkt en die in een nogal donkere en stevige orkestratie heeft gezet. Er klinkt voortdurend een zekere onheilspellendheid doorheen, maar omdat de melodie erg fraai is, en in een paar variaties voorbij komt, werkt de track als een prachtige opmaat voor de rest van de score. Dit is zonder meer de fraaiste track van het album, en laat horen dat ook een lichte dreiging toch bijzonder aangenaam gecomponeerd kan worden.
De rest van de score is wat minder stevig gearrangeerd, met lichtere klanken, waardoorheen vaak nog goed de prettige themamelodie te horen is. Daardoor ligt de hele score eigenlijk steeds best prettig in het gehoor, al zijn er zeker ook tracks die hierop de nodige uitzonderingen vormen.
Ottman maakt ook gebruik van koorklanken die de muziek vaak een wat vollere kleur geven en een licht gothic sfeertje creëren. Dat is al goed in de 'Main Titles' te horen, maar komt ook in andere tracks voorbij, hoewel het dan wat minder prominent naar voren komt. Daarnaast heeft Ottman solo instrumenten ingezet, waarbij de cello en altviool wat vaker naar voren komen, veelal in een prettige melodie, die tegen het hoofdthema aan hangt. Steeds weet Ottman met mooie harmonieën de juiste snaar te raken, ondanks de voortdurende sfeer van mysterie en dreiging. Daardoor staan de arrangementen steeds in een lichte mineur, maar de harmonieën zorgen voor warme klank. Ook naar het einde van de score, met 'An Apt Pupil' en de 'End Credits' komt de prettige kleuring van de 'Main Titles' weer terug in bijzonder fraaie orkestraties van de mooie melodie. Het is die combinatie die de show steelt.

Voor bepaalde scènes in de film heeft Ottman muziek gecomponeerd die dicht tegen het horrorgenre aan ligt. Hierin spelen plotselinge uitbarstingen en dissonante of zelfs chaotische klanken een grote rol. 'The Chamber' is zo'n track, die begint met lichte onheilspellende klanken, om na een minuut ineens uit te barsten met zware donkere geluiden, gecombineerd met ijle violen, waarna de horrorkleuring tot het eind blijft hangen. Andere typische horrortracks zijn 'Playing with Fire', 'Rite of Passage', 'An Ailing Heart' of 'Fowl Play'.

Een aparte track is 'Cat Bake', waaraan ook componist Larry Groupé een bijdrage heeft geleverd. Dit is een track met een vlot, bijna komisch klinkende en nogal jazzy-gekleurd begin, waarna de muziek toch een behoorlijk creepy gehalte krijgt.
Een andere aparte track is de afsluitende Duitstalige song, die een beetje een gedateerd overkomt. Dat is ook niet zo vreemd, want deze met song uit 1938 had Ilse Werner succes tijdens de Tweede Wereldoorlog. Na de oorlog nam Liane Augustin met haar Bohème Bar Trio de song op. Die versie, met beperkt instrumentarium, sluit het score-album af.

Kortom, met zijn muziek voor de psychologische thriller Apt Pupil heeft John Ottman een uitstekende score gecomponeerd. Waar Ottman andere thrillerscore vaak van ongemakkelijke melodieën en arrangementen voorziet, komt die creepy stijl hier slechts in een paar tracks naar voren. Daarnaast heeft Ottman een prachtige melodie en even fraai arrangement gecomponeerd als hoofdthema, die ondanks een licht dreigende sfeer bijzonder fraai uitpakt. In veel tracks hoor je deze stijl terug, maar in een paar tracks pakt Ottman vol orkestraal uit, wat geweldige muziek oplevert. Ondanks de paar creepy tracks en een gedateerde song komt de waardering voor deze score op een mooie 83 uit 100 punten.


Melden Sie einen Fehler oder senden Sie uns zusätzliche Informationen!: Einloggen

 



Mehr