Klara Presents: The Original Soundtrack Part 2

Na het succes van het eerste seizoen van The Original Soundtrack, was een tweede seizoen onvermijdelijk. Het was een bewijs dat filmmuziek niet dood was, het was het bewijs dat er nog heel veel mensen geïnteresseerd zijn in de orkestrale rijkdommen die de filmmuziek zo kenmerkt. Waar ik de vorige recensie mij afvroeg of Filmmuziek beluisteren taboe is, zal ik mij nu de vraag stellen: waarom luisteren wij naar filmmuziek? Daar kunnen vele antwoorden van toepassing zijn. Sommige mensen vinden het gewoonweg prachtig, zij kunnen genieten van de schoonheid die stukken naar voren brengen. Andere mensen luisteren ernaar om de ogen te sluiten en om weg te dromen. Weg uit de realiteit die vandaag de dag hard en meedogenloos kan zijn. De maatschappij kan mensen kraken en daar is uw nederige recensent jammer genoeg een bewijs van. Er zijn ook mensen die tegen de moderne muziek zijn, en daarom hun toevlucht zoeken naar de hedendaagse klassieke componisten die voornamelijk in de filmmuziekbranche actief zijn. En als laatste groep hebben we de mensen die nergens hun smaak kunnen vinden in de mainstream populaire muziek die heel de wereld in zijn ban houdt.
Uw nederige recensent zal eerlijk zijn. Hij behoort in alle vier de groepen. Moderne muziek kan ik nauwelijks appreciëren. Het gedjoef of het gitaargetingel kan mij nauwelijks tot niet bekoren. Met uitzondering de kleinkunst. Ook ik ben fan van Bart Peeters die met zijn geweldige melodieën en zijn pakkende teksten u kan laten nadenken. Of Gorki, de groep van wijlen Luc De Vos. Zijn teksten waren mogelijks nog pakkender dan die van Peeters. En moge God de ziel van De Vos waarlijk ontvangen hebben, want de man heeft het meer dan verdient. Ook luistert uw recensent naar filmmuziek om weg te dromen, inspiratie zoekend voor zijn boek. Een boek die ik schrijf omdat de maatschappij mij gekraakt heeft. Maar als puntje bij paaltje komt komen we terecht bij één woord. Het woord emotie. Filmmuziek kan alle emoties teweeg brengen, het kan je doen glimlachen, het kan je doen huilen, het kan je afkeer laten krijgen tot iets... Wie naar filmmuziek luistert, zet zijn emoties voorop. Wie zich verdrietig voelt, zet een emotioneel nummer op omdat het zijn of haar gevoel perfect beschrijft. Dan kan je je ogen sluiten en je misschien afvragen waarom je je triestig voelt, nadenken over dat feit. Filmmuziek is meer dan muziek dat je hoort tijdens een film, het zet de emoties over van de personages en zodanig ook jou eigen emoties. Voor velen een toevluchtsoord, voor andere een ontsnapping van een realiteit. Voor nog anderen is het een medium van muziek omdat ze geen ander kunnen appreciëren. Emoties die alle kanten op kunnen gaan in dit tweede deel van The Original Soundtrack. Uw nederige recensent zal ook alleen maar zijn persoonlijke hoogtepunten bespreken. Desalniettemin zijn alle nummers een klein hoogtepunt op zich.

Emotie hoor je al bij de eerste track van dit tweede deel van The Original Soundtrack gepresenteerd door Klara. We openen met een voltreffer dames en heren. Namelijk Theme From Schindler's List gecomponeerd door veteraan John Williams. Het thema is praktisch niet met woorden te beschrijven. Het is en blijft een meesterwerk in de filmmuziek. De triestigheid en de tragedie druipt van het thema af. Dankzij het spel van Ithzak Perlman. Het is een stuk dat u naar de strot grijpt, een stuk dat drie emoties naar boven laat brengen: triestigheid, angst en vastberadenheid. Vooral dat laatste hoor ik in dat thema, als je de twee eerste emoties aan de kant kan schuiven dan hoor je de determinatie. De determinatie tot overleven. Dit is en blijft hét meesterwerk van Maestro Williams. Een volgend hoogtepunt van deze compilatie is het Main Theme van Bunny Lake Is Missing gecomponeerd door Paul Glass. Dit is een typisch nummer dat iedereen kent, maar nauwelijks mensen weten waar het van komt. Het is bijna zeven minuten genieten van een thema dat zich alsmaar herhaalt. Een opgaand, lyrisch thema bestaande uit zes noten die iedereen wel kent. En als je het nog niet kent, dan gaat dit nummer nog zoveel malen sterker klinken. Een aanrader.
Net zoals de Main Theme van Big Fish die deze eerste cd afsluit. De typische stijl van Elfman klinkt door de emotionaliteit van dit nummer. Ooit zal ik wel eens de score van Big Fish uitgebreid bespreken, maar wat je nu moet weten is dat Elfman erin slaagt om de dramatiek te mengen met zijn eigen gotische stijl. Hij doet het met klasse en het nummer heeft een zeer persoonlijke band met uw nederige recensent. Er is iemand die zich nauw aan mijn hart ligt, en die wordt perfect beschreven met dit nummer. Een persoonlijke connectie, een persoonlijke band tussen muziek en persoon, dat is soms wel eens belangrijk. Hoor ik dit nummer denk ik aan die persoon, denk ik aan die persoon, dat zijn mijn gedachten blij. De emotie is belangrijker dan de muziek zelf. Maar soit, stoppen met zagen zal u recensent doen, ik wou even aankaarten wat een stuk voor iemand kan betekenen. Over naar cd twee dat begint met het geweldige Raiders March van Williams. Het thema is algemeen bekend en hoort tot ieders favoriet, en met goede reden. Iedereen kan het mee neuriën, zelfs de mensen die niet in de wereld van filmmuziek horen, het is één van de meest bekende, meest geliefde en beste tracks in de filmmuziek. Klasse!
Net zoals het Main Theme van Atonement. Zelden heeft zo'n emotioneel thema mijn oren bereikt, ik zou zo zeggen, luister zelf en laat uzelf ontroeren.
Tenessee van Hans Zimmer is zo simpel dat het groot is, maar man toch, wat is het effectief. De piano speelt zijn noten en de strijkers herhalen die pianoakkoorden zodat we één mooi geheel krijgen. Het zorgt dat het thema zijn draagkracht krijgt, zijn emotionele diepgang krijgt. Dit is gewoon Zimmer op zijn best!
Met een luide Bam opent het laatste hoogtepunt van deze compilatie. Al is het de laatste track van de tweede cd, het wilt niet zeggen dat de rest niets is, maar dit is echt wel van het hoogste niveau. The Magnificent Seven van één van mijn favoriete componisten Elmer Bernstein. Het is een thema dat iedereen kent. Het is een stuk waar iedereen warm van loopt. De zeven noten in de percussielijn die de basis betekenen van het lysrische thema gespeeld door de strijkers wordt door iedereen beheerd, is door iedereen geliefd en vormt de basis van vele andere stukken in de filmmuziek. Luister maar naar Back to The Future van Alan Silvestri. Het is een meesterwerk en het laatste hoogtepunt van deze compilatie. Maar ik benadruk voor de laatste keer nogmaals dat elk nummer wel zijn charme heeft en eigenlijk elk nummer een hoogtepunt is, maar ik heb veel plaats tekort om elk nummer aan te kaarten.

Conclusie
Emotie is de basis van filmmuziek, en op deze compilatie geraak je van de ene emotie in de andere. In vergelijking met het eerste deel van The Original Soundtrack is deze muziek al iets toegankelijker. Iets makkelijker te beluisteren. Dus ben je bezig met de eerste stappen in deze wereld is dit een mooi begin om te starten. Net zoals deel één een mooie 10.