Robot Carnival

De Japanse film Robot Carnival is een animatiefilm die bestaat uit negen losse korte films. Elke korte animatiefilm is door een andere regisseur geregisseerd en sommigen hadden zelfs helemaal geen regie-ervaring. Door die verschillende regisseurs hebben alle negen gedeelten hun eigen specifieke stijl. De film is in Japan alleen uitgekomen op video, maar in de V.S. is de film aangepast en in de bioscopen verschenen in een Engelstalige nasynchronisatie, die overigens maar twee van de negen delen betreft. In de ander delen wordt niet gesproken en wordt dit ingevuld door geluiden en muziek.
De verhalen gaan over robots, waarbij het eerste verhaal vertelt over een enorme robot, die weer bestaat uit kleinere. De robot is oud en roestig en eigenlijk aan het eind van z'n leven, terwijl de robot vroeger op de kermis de grootste attractie was. De andere verhalen gaan over andere soorten robots, klein en groot, tot aan het eind van de film de kermisrobot weer in beeld komt, die dan in de woestijn teloor gaat in het zand...

De muziek bij deze film is van drie verschillende componisten. Isaku Fujita en Takashi Nakamura werkten mee aan de score, maar het leeuwendeel van de muziek is van Joe Hisaishi, die vooral bekend is van zijn muziek voor de films uit de Ghibli-studio. Isaku Fujita schreef eigenlijk alleen de muziek voor het gedeelte met de titel 'Clouds' in de film.

Om met de muziek van Isaku Fujita voor het 'Clouds' gedeelte te beginnen, staat de muziek voor die sectie in twee delen op het album. Het eerste deel is tracks 10, 11 en 12 en vervolgens 22 t/m 25. Dat zijn 7 tracks van 27, maar dat is in totaal slechts ruim 10 minuten van de bijna 70.
De muziek van Fujita heeft een nogal sterke tachtiger jaren kleuring. De synthesizers waren toen nog niet zover ontwikkeld en hadden daardoor wat meer een kunstmatige elektronische klankkleur. Pas later kreeg die elektronische muziek een wat natuurlijker kleuring. Fujita heeft wel een paar aardige melodietjes gecomponeerd, maar het is allemaal wat voorzichtig en komt vandaag wat simplistisch over. Alleen de track 'Ora (Clouds 5)' is fraai, met prettig pianospel.

Het grootste deel van de muziek op het album is gecomponeerd door Joe Hisaishi, die zijn elektronische muziek af en toe aanvult met orkestrale instrumenten. Dat is gelijk al in de openingstrack te horen, waar strijkers en percussie de stevige elektronische klanken fraai aanvullen, op een vlotte en prettige melodie. Dit is dan ook zonder meer een van de fraaiste tracks van het album.
De tweede track is van een duidelijk ander kleuring voorzien. De muziek van dit 'Nightmare' filmgedeelte klinkt erg kunstmatig, ondanks dat de muziek beperkt is aangevuld met akoestische instrumenten. Toch overheersen voluit de elektronische klanken, waarbij ook de percussie vooral uit de elektronische doos komt. De muziek is goed gearrangeerd en heeft een prettig volle klankkleur, terwijl de melodieën best goed in het gehoor liggen. Beide tracks verderop op het album zijn liggen net iets meer naar de rocky kant, maar doen het ook heel redelijk, al is 'Nightmare 3' toch wat grimmiger.

Dat alles geldt duidelijk veel minder voor de muziek van het filmdeel 'Deprive'. De muziek smaakt daar erg naar plastic en heeft dan ook een nogal gedateerde kunstmatige klank. Daarbij is de muziek veel grilliger en liggen de melodieën niet altijd even gemakkelijk in het gehoor. Ook maakt Hisaishi in deze passages gebruik van stevige rockmuziek, met jankende gitaren en strak gespeelde drumpercussie. Ook die gedeelten spreken niet echt aan, hoewel ze soms voor die tijd best hitpotentie gehad zouden kunnen hebben. De track 'Battle (Deprive 3)' valt eigenlijk meer in de categorie Soundscape. Melodie is wel aanwezig, maar is hier nogal metalig, terwijl vooral de underscore van donkere, grillige en grimmige geluiden centraal staat.

Voor het filmdeel 'Presence' heeft Hisaishi weer best aangename muziek gecomponeerd. De muziek wordt hier hoofdzakelijk gespeeld op een keyboard, die als piano is geprogrammeerd. Daar zijn dan elektronische klanken onder gezet als begeleiding en dat klinkt allemaal best prettig, ondanks de gedateerde klankkleur van die begeleiding.
De muziek voor 'A Tale of two Robots', op het album kortweg aangeduid als 'Two Robots', is weer typische tachtiger jaren elektronische muziek, die hier een wat aparte kleuring heeft meegekregen. De muziek heeft af en toe wat Oosterse effecten, maar zou naadloos passen in de Westerse elektronische sfeer van de tachtiger jaren, zoals van Kraftwerk of Kajagoogoo.
De tracks voor het filmdeel 'Starlight Angel' hebben eveneens een wat poppy sfeer en tegelijk die nogal naar plastic smakende kunstmatige klankkleur. Met name in de eerste track van dit filmdeel laat Hisaishi de melodie door een solo keyboard spelen, waarbij elke noot los gespeeld wordt, wat het een beetje tot een deuntje maakt en de muziek een wat simplistische stijl geeft. Ook in de tweede track van dit filmdeel wordt de melodie in diezelfde stijl gespeeld, maar in de vierde klinkt de muziek juist nogal donker en zwaar en is dat deuntje niet meer aanwezig.

De muziek van de eerste track uit het filmdeel 'Franken's Gears' bestaat vooral uit soundscape met een hoog industrieel gehalte. Het zijn vooral steeds herhaalde geluiden en klanken zonder enige melodie, die op de achtergrond steeds voorzien zijn van diep galmende geluiden. De tweede track uit dit filmdeel is duidelijk melodieuzer en heeft weer enigszins een poppy kleuring, waarin ook een duidelijke melodie wordt gepresenteerd. In tegenstelling tot de eerste is deze tweede nog een heel aardige track.

Het album sluit af met een soort wals, die door strijkers gespeeld wordt. Dit is, samen met de openingstrack, de enige die vooral orkestraal is gecomponeerd. De melodie is zonder meer erg fraai en dit is dan ook verreweg de mooiste track van het album. De elektronische klanken passen op een prettige manier in het geheel van de orkestrale instrumentatie.

Kortom, dit album heeft vooral een behoorlijke gedateerde muzikale kleuring en stijl. De muziek is voor verreweg het grootste deel elektronisch en heeft daarbij die typische tachtiger jaren klankkleur, die nogal kunstmatig overkomt. Een aantal tracks zijn van Isaku Fujita, maar verreweg de meeste van Joe Hisaishi. De film bestaat uit negen losse delen en elk deel heeft in de muziek een eigen klankkleur meegekregen. Die spreekt voor het ene deel duidelijk meer aan dan voor het andere. Met name de muziek voor het deel 'Presence' is erg aangenaam, met fraaie piano- of keyboardmuziek, evenals de openingstrack en afsluitende track, waarin melodie en echte strijkers een hoofdrol spelen. Maar soms is de muziek niet meer dan melodieloze soundscape van elektronische geluiden en effecten. Het geheel van dit nogal gedateerd klinkende album met de score van Robot Carnival krijgt zo een waardering van 61 uit 100 punten.