Passengers


Colosseum (4005939693022)
Varèse Sarabande (0030206693027)
Film | Veröffentlichungsdatum: 21/10/2008 | Filmfreigabe: 2008 | Format: CD, Herunterladen
 

Abonniere jetzt!

Bleiben Sie besser informiert und erhalten Sie Zugang zu Sammlerinformationen!





 

# Spur   Dauer
1.The Wreckage1:26
2.Group Therapy2:20
3.House Call1:08
4.What Do You Remember2:46
5.Norman3:09
6.At The Museum2:54
7.Giving Eric The Key1:31
8.Eric At Midnight1:25
9.Arkin1:45
10.Rooftop1:35
11.Motorcycle Fix3:21
12.Norman’s House3:59
13.Eric Remembers3:58
14.Porch2:36
15.Epiphany3:13
16.At Peace2:29
17.End Titles4:26
 44:01
Reichen Sie Ihre Rezension ein Bewertungen in anderen Sprachen ausblenden

 

Passengers - 07/10 - Überprüfung der Lammert de Wit, eingereicht am (Niederländer)
Dit is de dertiende recensie uit de Edward Shearmur-serie.

Vorige: Species II
Volgende en laatste: volgt nog

De Amerikaans-Canadese film Passengers is geregisseerd door de Colombiaan Rodrigo Garcia (Mother and Child, Last Days in the Desert). Deze thriller met een romantische ondertoon is door de pers slecht ontvangen en ook in de bioscopen viel het bezoek behoorlijk tegen, waardoor de film geflopt is.
Het verhaal draait om de psychotherapeut Claire Summers (Anne Hathaway), die de opdracht krijgt om vijf overlevenden van een neergestort vliegtuig te behandelen. Maar de verhalen die de passagiers vertellen verschillen nogal van elkaar en Summers zoekt hulp om de verhalen te checken. Een van de overlevenden is Eric (Patrick Wilson), die meer van haar blijkt te weten dan haar lief is, maar toch voelt ze zich tot hem aangetrokken. Dan komen op haar therapiesessies passagiers een voor een niet meer opdagen...

De muziek bij deze film is van Edward Shearmur, die al eerder samenwerkte met Garcia. Shearmur zette in eerdere jaren prima scores neer en ook deze mag er best zijn. Mitchell Tijsen gaf dat in zijn recensie ook al aan en hoopte dat deze score niet in de vergetelheid zou raken. Hierbij dus in de herkansing.

De film is een thriller en dat hoor je duidelijk terug in de score, waarin Shearmur veel onderhuidse spanning in de muziek heeft verwerkt. Elektronische muziek speelt daarbij een belangrijke rol, want die bepaalt voor een groot deel de sfeer van de muziek. En die elektronische klanken houdt Shearmur voortdurend op een zekere afstand, waardoor die muziek vaak wat dof galmend klinkt en daardoor een bepaalde soort kilheid over zich heeft.
Toch geldt dat laatste niet voor alle afstandelijke klanken, want soms zorgt dat effect voor een soort warme deken. Dat heeft natuurlijk vooral met de harmonieën te maken die Shearmur toepast en die in een aantal tracks toch erg fraai zijn.

Behalve elektronische instrumenten is vooral de piano er een die mooi naar voren komt. Vooral wanneer de muziek een rustiger en meer romantische kleuring heeft, doen die pianoklanken het erg goed. Toch geeft Shearmur die piano soms een nogal afwijkende klank.
De elektronische underscore bij de piano moet echte orkestrale muziek vervangen en klinkt daardoor nogal eens als verlepte violen, maar die underscore zorgt ook regelmatig voor extra dreiging onder de pianoklanken, terwijl diezelfde underscore overigens toch goed beluisterbaar blijft. Gelijk vanaf de openingstrack 'The Wreckage' hoor je op een lichte manier de piano spelen en in veel
tracks komt deze terug, de ene keer op de voorgrond en andere keren wat meer op de achtergrond. Maar ook dan is de piano eigenlijk wel het kleurbepalende instrument. Daarbij wordt die piano regelmatig op een manier bespeeld die aan Thomas Newman doet denken. Ook de intonatie van de piano versterkt dat gevoel.
Een ander instrument dat fraai wordt ingezet is de elektrische gitaar. Met lichte klanken, die een beetje aan een harp doen denken, wordt in sommige tracks een fraaie melodie getokkeld, wat in die tracks zorgt voor een heel behoorlijke beluisterbaarheid.

De score is voor een thriller een best wel gemakkelijk beluisterbare score. Shearmur stopt z'n spanning vooral in een soort licht dreigende ondertoon en nauwelijks in grillige of chaotische en dissonante klanken. En zelfs die dreiging is nog aan de lichte kant en blijft vrijwel overal harmonisch klinken. Daarbij is de muziek ook nog prettig melodieus, wat het allemaal tot een best wel aangename score maakt om naar te luisteren.

Kortom, met zijn score voor Passengers heeft Edward Shearmur een score gecomponeerd die voor een thriller best aangenaam is om naar te luisteren. Toch komt veel muziek wat gemakkelijk over en is het nogal eenvoudig van stijl. Daardoor is de score een beetje een niemendalletje geworden, zoals zoveel andere thrillerscores. Eenvoudige underscore met daaroverheen de nodige effecten en piano of gitaar als leidend instrument. Het kan best heel mooi zijn, maar dat is het eigenlijk net niet vaak genoeg. Het is heel aardig, maar niet echt meer dan dat. Dat zorgt daarmee voor een waardering die niet hoger komt dan 70 uit 100 punten.
Passengers - 08/10 - Überprüfung der Mitchell Tijsen, eingereicht am (Niederländer)
Het is lastig om deze score te beschrijven, de stijl is namelijk ‘normaal’ maar toch 100 % Shearmur. De score is anders dan de meeste scores van tegenwoordig en ook uit de verzameling van Shearmur. Waar hij in Johnny English een perfecte Bond-sfeer weet te componeren werkt hij hier vooral met piano en wat strijkers. Dit blijkt een prima combinatie te zijn die score zo bijzonder maakt op veel punten. Zo zitten er een paar mooie muziekstukken in Passengers maar kan ik bovenal concluderen dat Shearmur veel composities heeft gemaakt die ik niet snel een tweede keer zal opzetten. Er zijn echter een paar composities die geweldig zijn, die maken deze score toch bijzonder en geven mij de reden waardoor een recensie op filmmuziek.be eigenlijk niet kan uitblijven.

Eric Remembers is een goed voorbeeld van een track die bijzonder goed is, één van de uitschieters op deze score. Edward Shearmur laat ons hier kennis maken met een compositie waarin hij rustig met wat strijkers begint maar die steeds meer en meer opbouwt. Je zit in de muziek, het zit ritmisch prima in elkaar en we horen zelfs een xylofoon die een paar keer samen met de strijkers op de voorgrond treedt. Het nummer eindigt als het ware met een ‘klap’ en vervolgens nog een paar mooie pianonoten, geweldig nummer en zeker één van de mooiste op deze score. Toch heeft elke track wel een bepaald moment waardoor je geprikkeld wordt om te luisteren, dit vind ik een groot voordeel aan deze score. Ondanks het feit dat ik over elke track wel wat kan schrijven lijkt het mij beter om u te vertellen waardoor ik deze score ben gaan luisteren, dit komt namelijk door 1 geweldige compositie genaamd: End Titles. Deze track komt gelijk te staan met het opmerkelijke en vooral bijzonder goede niveau dat Shearmur bereikte met zijn score voor de film K-Pax. Ook daar werkt hij met de combinatie strijkers, piano, en aparte geluiden. Deze aparte geluiden zijn hoogstwaarschijlijk afkomstig van synthesizers, deze geluiden geven perfect de sfeer in die de film nodig had. Ook werkt hij, net zoals bij K-Pax, met een mooie thema die zowel een emotionele als mysterieuze lading heeft. Vooral in tracks zoals ‘Epiphany’ komt dit duidelijk naarvoren. De piano en strijkers krijgen opnieuw een hoofdrol en zorgen voor kippenvel en naar het moment van de film (een sterk en vooral opbouwend moment). Vooral in deze track laat Shearmur zien dat hij echt in de wereld van de filmmuziek thuis hoort, een hoog niveau die vooral in het rijtje past van componisten als James Newton Howard en Alexandre Desplat.

End Titles is toch wel de track die het ‘m voor mij doet! Een geweldige afsluiter die mij steeds weer kippenvel geeft dankzij het geweldige hoofdthema. Dit hoofdthema is emotioneel, mooi maar vooral simpel gecomponeerd. Dit doet mij denken aan de uitspraak die John Williams ooit in een interview vertelde: Het simpelste is hetgeen waar je als componist het langst naar moet zoeken. Hoe simpeler een melodie, des te meer hij blijft hangen (herkenbaarheid) en ook bij iemand binnen komt. Ook End Titles heeft dezelfde sfeer als K-Pax en raakt mij. Een geweldige compositie die langzaam opbouwt, zich herhaalt en langzaam afbouwt. Dankzij deze End Titles raakte ik geïnteresseerd in de rest van de score, helaas is er geen enkel nummer wat in de buurt komt van deze geweldige afsluitende track. Toch wil ik benadrukken dat Edward Shearmur geen slechte score heeft geschreven, hij heeft echter niet overal dezelfde kracht waardoor ik als luisteraar constant verder wil luisteren. Een geweldige score in de film maar los daarvan zijn er maar een paar tracks die ik constant opnieuw wil afspelen. Met name Eric Rembmers en End Titles zijn hier voorbeelden van, beide hoogstandjes! Mijn conclusie is kort en bondig: Een prima score met een paar uitschieters dankzij de goed doordachte instrumentale combinaties. Een keurige en welverdiende 8 voor deze onbekende score die hopelijk over een tijdje meer recensies zal krijgen omdat hij niet vergeten mag worden.

Andere Veröffentlichungen von Passengers (2008):

パッセンジャーズ (2009)


Melden Sie einen Fehler oder senden Sie uns zusätzliche Informationen!: Einloggen

 



Mehr