Vu du ciel
Naïve - NV811211 Digipack including a 20 page color booklet

Het zijn de maanden van de grote blockbusters en die gaan meestal gepaard met groots opgezette, doch standaard scores. Tussen al dat muzikale geweld is het haast een verademing om terug te mogen grijpen op een klein en onbekend werkje van een al even onbekende componist.

Armand Amar is geen naam die direct associaties oproept. Deze Israëlische componist mag echter gezien worden als een opvallende kunstenaar. Hij heeft in veel van zijn werk een eigen esthetiek gecreëerd die zich moeilijk laat uitleggen en alleen door beluisteren ontdekt zal worden. Helaas is weinig van zijn geschreven muziek op CD gemakkelijk verkrijgbaar, mede doordat zijn muziek geschreven is voor kleinere filmproducties.
De man gooide enkele jaren geleden hoge ogen met zijn composities voor de natuurdocumentaire La Terre Vue du Ciel, waarvoor hij een van de mooiste composities die ik in jaren gehoord heb neerpende. Het was die score die mijn interesse in de componist wekte. Nu is daar sinds een aantal maanden ook de score voor Vu du Ciel, de vervolgdocumentaire op eerdergenoemde La Terre vue du Ciel. En het is die score die hier behandeld zal worden.

Wie wel eens muziek van deze man gehoord heeft zal direct onderkennen dat Armands muziek zich goed laat vergelijken met muziek zoals die in de Nouvelle Vague periode geschreven werd. De intieme, kamermuzikale klankkleur, gecreëerd door de minimale instrumentatie, verraadt de hang naar de Franse filmmuziek. Dergelijke muziek hebben we de laatste jaren steeds frequenter gehoord, met name in het werk van Alexandre Desplat en Philippe Rombi, die de wonderschone score voor Merry Christmas schreef. Net zoals de muziek van zojuist genoemde componisten voedt Amar zijn composities met zowel romantische als melancholische klanken.
Amar weet bij deze elementen echter ook een grandeur toe te voegen die tegenwoordig enkel voorbestemd lijkt voor populaire componisten als Hans Zimmer en James Horner. De manier waarop hij synthesizers, percussielijnen of een koor inzet is iets wat we normaliter alleen bij films uit het moderne Hollywood horen.

Het is die grandeur, en minder het experimentele karakter van La Terre Vue du Ciel, die het klankbeeld domineert op de score van Vu du Ciel. Zo bouwt Amar zijn eerste track ‘Vu du Ciel’ op met herkenbare oosterse blaasinstrumenten en een ritmische percussielijn, om halverwege de track de violen de bovenliggende partij te maken. Het mag weinig origineel lijken, maar de track mag absoluut aangemerkt worden als een magistrale ouverture. ‘Asta’ is een song van de gelijknamige artieste Asta Frican, maar doordat de muzikale begeleiding naadloos op de vorige track aansluit is dit allesbehalve een breuk.
Zo is het feitelijk met elke track. Ze steunen allemaal op hun eigen ritme, hun eigen klankkleur en hun eigen emoties en ondanks dat echte thematiek ontbreekt blijft de score zijn gehele speelduur een coherent geheel.

Hoogtepunten zijn er genoeg te vinden op deze score, maar met name de meer intiemere tracks zoals ‘La Danse des Hippopotames’, ‘L’Envol’, ‘Chanson de l’eau’ en het magistrale ‘Terre’ zijn oorstrelend. De documentaire toont ons niet alleen bijzondere mooie en soms ontroerende natuurbeelden, maar is tevens een keiharde aanklacht tegen de inmenging van de mens in zeer kwetsbare natuurgebieden. Van die politiek geëngageerde retoriek is niets terug te vinden op de score. De muziek lijkt onafhankelijk van het beeldmateriaal gecomponeerd te zijn en dat werpt zijn vruchten af. De muziek kan zonder enige kennis van de documentaire beluisterd worden, te meer omdat veel tracks een nieuw thema herbergen, dat door het consistente gebruik van dezelfde instrumenten volledig aansluit op de rest van de score. Laat u betoveren en ontroeren door Vu du Ciel.