The Kite Runner


Deutsche Grammophon (0028947773337)
Edge Music (0028947773337)
Film | Freigegeben: 2007 | Filmfreigabe: 2007 | Format: CD, Herunterladen
 

Abonniere jetzt!

Bleiben Sie besser informiert und erhalten Sie Zugang zu Sammlerinformationen!





 

# Spur Künstler/Komponist Dauer
1.Opening Titles3:21
2.The Call, Kabul 19782:33
3.He Hates Me1:08
4.Kite Shop3:07
5.Sin1:34
6.Tanha Shudam TanhaAhmad Zahir3:36
7.Kite Tournament5:40
8.Hassan Theme2:58
9.Az Man BegurezedAhmad Zahir5:04
10.Plant The Watch1:30
11.Russians Invade2:23
12.The truth1:59
13.Omaid e ManEhsan Aman1:47
14.Fuel Tanker3:09
15.End Phone Call2:06
16.The Stadium2:34
17.Escape3:11
18.Dukhtare DaryaEhsan Aman3:44
19.Fly A Kite4:27
20.Reading The Letter2:50
21.SupplicationSami Yusuf4:06
 62:46
Reichen Sie Ihre Rezension ein Bewertungen in anderen Sprachen ausblenden

 

The Kite Runner - 09/10 - Überprüfung der Tom H., eingereicht am (Niederländer)
Hollywood heeft de eigenwijze opvatting dat het populaire en geliefde boeken moet verfilmen. Binnenkort wordt er een filmadaptie verwacht van ondermeer “Life of Pi” van Yann Martel en “The Golden Compass”, de trilogie van de Britse jeugdauteur Philip Pullman. Ook “The Kite Runner” van Khaled Hoseseini werd naar het witte doek getransponeerd door niemand minder dan regisseur Marc Forster, die ons voorheen al verwonderde met pareltjes als “Finding Neverland” en “Monster’s Ball”. Het heeft de verkoop van het boek alleszins geen windeieren gelegd. Op de meest recente boekenbeurs was de novelle één van de meest verkochte romans, maar dit was niet louter te wijten aan de positieve recensies en aanbevelingen van menig filmcriticaster. Het verhaal van “The Kite Runner” is immers brandend actueel en speelt zich af in Kabul, de hoofdstad van Afghanistan waar we kennis maken met de vrienden Amir en Hassan. Hoewel de twee jongens hun vriendschap als eeuwig beschouwen en daarbij plechtig hun namen in een granaatappelboom griffen, wordt al snel duidelijk dat deze niet is opgewassen tegen de grote verschillen tussen arm en rijk en het angstige vastklampen aan een klassenmaatschappij van de Afghanen. Na de Poolse componist Kaczmarek voor ‘Finding Neverland’ en de Amerikaanse Asche & Spencer voor “Monster’s Ball” doet regisseur Forster, die uiterst begaan is met de muziek die zijn beelden en verhaal moet begeleiden, nu beroep op de Spaanse musicus Alberto Iglesias, vaste medewerker van Pedro Almodovar, componist van de muziek voor die andere boekverfilming “The Constant Gardener” naar een roman van John le Carré en eregast dit jaar op het Film Festival Gent met een groot concert in de Bijloke.

Net als bij “The Constant Gardener” legt Iglesias de nadruk op de geografische setting van de film. Waar de Afrikaanse gezangen en percussie nog dienst deden als traditionele instrumenten in zijn vorige compositie, creëert de componist nu een palet van Oosterse klanken om het verhaal van een Afghaanse vriendschap te ondersteunen. Hiervoor maakt hij gebruik van typische instrumenten als de oud, de lier, de ney en de duduk en voegt hierbij enkele moderne, Westerse geluiden van de viool, de elektronische cello (van Martin Tillman), gitaren en saxofonen. Wie vertrouwt is met de componist zijn vorige scores zal heel wat gelijkenissen merken qua orkestraties. Daarnaast werd ook nog eens beroep gedaan op enkele prominente Afghaanse zangers als Ahma Zahir en Ehsan Aman. Ten slotte werd ook nog eens de bekende Brits-Iraanse vocalist Sami Yusuf ingeschakeld om het plaatje te vervolledigen. Met zoveel talent bij elkaar is het niet moeilijk te begrijpen waarom Iglesias zich vaak zal toespitsen op zijn solisten. Toch verliest hij nooit de volledige structuur van de compositie uit het oog. “The Kite Runner” is dan ook een erg sterke score geworden die sterk melodisch is en tot het beste werk van de componist behoort.

Het album bestaat uit twee delen. Eerst zijn er de traditionele liederen die typisch Afghaans klinken. Het gamma aan oosterse klanken, het mystieke geluid van Arabische instrumenten met vreemde blazers en langgerekte noten en het a-typische klankbeeld klinken chaotisch en onordelijk. Dit gezegd zijnde is het begrijpelijk dat niet iedereen deze oosterse klanken kan waarderen. Het stemgeluid van de performers staat in groot contrast met hetgeen we op onze Westerse radio horen. Het is dus even doorbijten als je geconfronteerd wordt met het bizarre doch intrigerende “Tanha Shudam Tanha” of “Az Man Beguerezed” met potsierlijke arrangementen en rustig voortkabbelende percussie. Liefhebbers van Arabische invloeden zullen zeker geïnteresseerd zijn, maar voor de filmmuziekliefhebber zullen deze tracks weinig nieuws toevoegen.

Heel wat interessanter is de score die Iglesias bekokstoofde voor deze film. Het album opent met een kippenvelmoment van formaat. De soloviool klinkt heerlijk oosters en wordt geleidelijk aan bijgestaan door een upbeat percussielijn en flarden van symfonisch geweld. Heerlijk hoe wijds en aangenaam de melodie klinkt voor de opening van de film. Iets teruggehouden maar zeker gesmaakt is “The Call, Kabul 1978” waar men al vlug de link legt met het gezang van Lisbeth Scott uit “Munich”. Qua sfeer past het nummer perfect in het oosterse plaatje met een accordeon die vrolijk met de palmfluit en de trommels in dialoog gaat. Het geheel klinkt bijna folkloristisch. Heel wat meer Westers is “He Hates Me” met rustige harp en mooie, vloeiende strijkers. De Westerse elementen versmelten naadloos met de Oosterse in het schitterende “The Kite Shop”, een heerlijke, vrolijke track met piano en uitbundig gitaargetokkel. Heerlijk gewoon om het hele ensemble samen te horen musiceren. Met “Sin” wordt voor het eerst de melancholische toer opgegaan. Iglesias toont zich in meester in prachtige underscore met een hoog tragisch gehalte. Heel ontroerend!

Het hoogtepunt van het album is toch wel “Kite Tournament” waarin Iglesias’ thematische uitwerkingen op virtuoze manier naar voren worden gebracht. Het snelle ritme, de springerige melodie en de mooie houtblazers dragen bij tot een fantasievol luisterspektakel. Heel knap! Het hoofdpersonage Hassan wordt door Iglesias begeleid door een donker en mysterieus thema dat geleidelijk aan transformeert in een klaagzin waar de schitterende solo’s voor Arabische instrumenten de rol van Moëddzin spelen. Opnieuw slaagt de componist perfect in zijn opdracht om de luisteraar onder te dompelen in het woelige bestaan van twee jongens uit Kabul. Het valt op hoe Iglesias andere componisten heeft geobserveerd voor hij deze score componeerde. Gemakkelijk hoor je invloeden van Desplat, Beal of Williams en zelfs de springerige gitaarsolo’s van Zigman passeren de revue. Met “Russians Invade” start Iglesias een cyclus van intens muzikaal drama en oosterse dreiging. In “The Truth” kreeg ik dan weer een déjà-vue moment met de muziek voor de HBO-serie “Rome”.

Het thema van “The Kite Shop” wordt herhaald in “Fuel Tanker”. Iglesias’ Westerse opleiding zit vast geankerd in de melodie maar past perfect in het geheel van oosterse klanken die hij aan zijn arrangementen toevoegt die het contrast tussen Afghanistan en Amerika perfect weet te begeesteren. “End Phone Call” valt dan weer op door het gebruik van zowel vrouwelijke als mannelijke vocalisten en een heerlijk voortstuwend ritme. In “The Stadium” is er voor het eerst een dreigende spanning die wordt opgebouwd door de percussie en een elektrische gitaar. Het nummer heeft iets rauw en breekt met de hemelse sfeer die over het album hing. In “Escape” wordt het er niet beter op. Iglesias gebruikt regelrechte thrillermuziek en de instrumentatie klinkt chaotisch en haast schizofreen. Gelukkig eindigt de componist met twee parels van zachte en hartverwarmende nummers. “Fly A Kite” en “Reading the Letter” zijn melancholisch en bezitten een verscheurende melancholie. Iglesias valt terug op de viool, de piano en de gitaar en heeft een uitgebreide reprise van zijn thema’s. Helaas ontbreekt een beetje een climax.

Iglesias weet met dit album zeker te charmeren. Volgens mij is het naast zijn schitterende soundtrack voor “La Mala Educacion” en “Hable con Ella” zijn beste werk ooit. De melodieën zijn schitterend, de instrumentatie fascinerend en alles is mooi luisterbaar en goed afgewerkt op vlak van uitvoering als recording. Na “The Constant Gardener” toont Iglesias zich weer als één van de beste componisten uit Europa. Een warm applaus voor deze schitterende en ingetogen soundtrack.
The Kite Runner - 05/10 - Überprüfung der Lammert de Wit, eingereicht am (Niederländer)
De film naar het bekende boek van Khaled Hosseini speelt zich vooral af in het Afganistan van de zeventiger jaren van voor de Russische inval.

Dat de film zich afspeelt in een Arabisch land is duidelijk te horen aan de muziek, die Alberto Iglesias voor deze film maakte. Die etnische muzikale invloeden zijn in deze film veel prominenter aanwezig dan in de meeste andere films die zich in een niet-westers land afspelen. De muziek voor films als Anna and the King, The last Samurai, Seven Years in Tibet, enz. is veel minder etnisch beïnvloed en daardoor gelijk ook veel prettiger beluisterbaar voor mensen die de westerse cultuur gewend zijn.

Een redelijk aantal tracks zijn helemaal niet fraai, ondanks hun Arabische tint. Dat zijn de tracks met een soort van spanning en dreiging. Dit zijn rommelige en a-muzikale tracks.
De muziek voor The Kite Runner bevat zeker wel tracks met mooie melodiën, maar er hangt steeds minimaal een Arabische sfeer in vrijwel alle tracks. Er zijn een paar uitzonderingen en de mooiste daarvan is de track Fly The Kite. Dit is een prachtige ontroerende track met een mooie instrumentatie van violen en getokkelde gitaren op een bijzonder mooie melodie, zonder Arabische invloed. Ook Reading The Letter kent vrijwel niet die Arabische sfeer. Deze fraaie track kabbelt rustig voort met een wat melancholieke melodie op piano en dwarsfluit.

De score bevat ook een aantal Arabische liedjes, waarvan Az Man Begurezed en Omaid E Man prima in het gehoor liggen. De andere liedjes zijn minder fraai, waarbij Dukhtare Darya bijna een Caraïbisch sfeertje heeft, met vrolijke blazers en ritme.
De laatste track is ook een lied, die begint met een Arabische koorzang, die wat voortzeurt. Op tweederde slaat de track echter om naar een solo gezongen Engelse gebedstekst die met Arabische intonatie wordt gezongen op een zeer fraaie melodie en mooi op synthesizer en met tromslagen begeleid wordt. Een mooi afsluitend deel van deze track en van de score.

Kortom, Alberto Iglesias zet met The Kite Runner een overwegend Arabische score neer. Een aantal tracks zijn zeker fraai, sommige zelfs erg mooi, maar overwegend is dit geen score die door velen gewaardeerd zal worden. Daarvoor is de afstand met de gemiddelde westerse muzikale smaak eenvoudigweg te groot. Voor de film (die ik niet heb gezien) zal de muziek vanzelfsprekend zeer op z'n plaats zijn, maar als luisterscore valt het nogal tegen. De mooie tracks halen het nog iets op, maar lang niet genoeg.
The Kite Runner - 06/10 - Überprüfung der Wilco de Jong, eingereicht am (Niederländer)
De soundtrack voor The Kite Runner van Alberto Iglesias klinkt, om het maar eens zeer bondig te verwoorden, oosters. De muziek roept onmiskenbaar de juiste sfeer op en is dus verdienstelijk. We horen een pluriteit aan uitheemse orkestraties: de typische snaar-, blaas- en percussieinstrumenten die je aan een land als Afghanistan doen denken, maar ook de bekende strijkers, het koperwerk en de piano zijn inbegrepen. In "Kite Shop," bijvoorbeeld, is dit allemaal te horen. De score is gedetailleerd, netjes afgewerkt en heeft een warm, maar soms ook eenzaam karakter.

Er zou echter opgemerkt kunnen worden dat de muziek, hoe kundig geschreven ook, niet veel meer doet dan sfeermuziek te zijn. Melancholieke, korte solopassages voor gitaar, harp, viool of fluit veranderen daar niet veel aan... Enfin, misschien is de score subtiel en ben ik bot. Maar het kan ook zijn dat de score inderdaad een beetje standaard is: voor een film als deze, is dit soort muziek te verwachten. Bij mij worden er in ieder geval geen gevoelige snaren geraakt.

Er is een soort hoofdmelodie ("Hassan Theme," "Opening Titles"), maar deze wordt niet genoeg aangehaald om memorabel te verworden. Daarentegen, ik durf het welhaast niet te typen, kan ik toch wel genieten van een nummer als "Tanha Shudam Tanha," puur om zijn rare geluid, dat erg karikaturaal klinkt. Niet van de hand van Iglesias, maar van Ahmad Zahir. Ook interessant is de elektrische gitaar in "The Stadium," die de muziek wat doet lijken op die voor Heat (Elliot Goldenthal).

Al met al een cultureel verantwoorde soundtrack, die mij maar een zeer weinig vermaakt.
Golden Globes: Best Original Score (Nominee)
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Nominee)
World Soundtrack Awards: Best Original Soundtrack of the Year (Nominee)
Oscars: Best Original Score (Nominee)
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Nominee)

Andere Veröffentlichungen von The Kite Runner (2007):

Kite Runner, The (2007)


Melden Sie einen Fehler oder senden Sie uns zusätzliche Informationen!: Einloggen

 



Mehr