Fur


Lakeshore Records (780163389326)
Film | Veröffentlichungsdatum: 05/12/2006 | Format: CD, Herunterladen
 

Abonniere jetzt!

Bleiben Sie besser informiert und erhalten Sie Zugang zu Sammlerinformationen!





 

# Spur   Dauer
1.The Fur3:11
2.Tango de la Bête1:23
3.Scary Times1:38
4.Arbus Family Photo Studio1:53
5.My Arms Around Myself1:54
6.Exposure0:57
7.SeDuctIon1:09
8.Pipes1:36
9.Ad Ultima Thule3:30
10.Call of the Wild1:06
11.The Tea Party2:08
12.Following1:58
13.The Run Back Home1:16
14.Water Dream3:13
15.Stepping Out1:04
16.A Dead Person1:19
17.Trap Door Party1:13
18.Drowning1:36
19.End It1:22
20.Transmission2:28
21.The Shave5:22
22.Into The Sea5:03
23.I Want to Meet Your Husband0:53
 47:12
Reichen Sie Ihre Rezension ein Bewertungen in anderen Sprachen ausblenden

 

Fur - 05/10 - Überprüfung der Lammert de Wit, eingereicht am (Niederländer)
De Amerikaanse film Fur draagt de ondertitel 'An Imaginary Portrait of Diane Arbus'. Deze door Steven Shainberg geregisseerde film speelt zich af aan de rand van de samenleving en vertelt het (fictieve) levensverhaal van de echte fotografe Diane Arbus (Nicole Kidman), die in 1971 zelfmoord pleegde. Zij is getrouwd met Allan Arbus (Ty Burrell), maar raakt gefascineerd door haar vreemde buurman Lionel Sweeney (Robert Downing Jr) en krijgt een relatie met hem. Deze buurman heeft een ziekte waardoor hij last heeft van enorme haargroei over zijn lichaam (waardoor dit wel het weerwolf syndroom wordt genoemd). Hij neemt Diane mee in zijn leefwereld die bevolkt wordt door allerlei mensen die op het randje van het normale balanceren, een leefwereld die Diane vastlegt met vreemde, soms bizarre foto's. Die foto's geven blijk van de pijn en het verdriet dat daar leeft door het niet geaccepteerd worden door mensen die niet overweg kunnen met hen die anders zijn...

De muziek voor deze pseudo-biopic is gecomponeerd door Carter Burwell, die wel vaker scores heeft gecomponeerd voor wat surrealistische verhalen.
Burwell is een componist met een kenmerkende stijl, die vaak wat tegen het minimalistische aan hangt. Ook componisten als Thomas Newman en Philip Glass passen vaak die minimalistische stijl toe, maar hebben daarbij hun eigen kenmerkende kleuring. Waar Newman nogal eens wat meer orkestraal uitpakt en Glass juist heel melodieus kan zijn, zit Burwell vaker wat aan de licht jazzy kant van het spectrum. Dat is ook hier deels weer het geval bij Fur.

Met een relatief klein ensemble wordt de muziek gebracht. De film brengt natuurlijk een nogal apart en dramatisch verhaal en de muziek heeft de bedoeling om de getoonde emoties in dat verhaal te versterken en te accentueren. Zo bezien zou de muziek perfect bij de film moeten passen, die ik overigens niet gezien heb. Maar ik kan mij voorstellen dat niet iedereen dit type muziek zal waarderen.
De muziek wordt regelmatig solo gespeeld of met een paar instrumenten. Daarbij hangen sommige tracks tegen het soundscape-achtige aan. De muziek bestaat dan hoofdzakelijk uit geluiden, die enigszins omlijst worden door muzikale motiefjes. Het is ook niet Burwell's doel geweest om een fraaie score te componeren, maar om de sfeer van de film te accentueren, waardoor hij die muziek niet los heeft willen zien van de context. Daarbij heeft Burwell gekozen om vooral muziek en geluiden te produceren die dat effect bereiken kunnen. En zo hoort het natuurlijk ook. Een componist hoort zijn muziek ten dienste te stellen van de film en de versterking van het verhaal. Meestal geeft een regisseur aan hoe hij de muziek wil laten klinken. Vaak gebeurt dat via een temp-track met al bestaande muziek, waarbij de componist dan al weet hoe de muziek ongeveer moet klinken.
Ik weet niet of dat bij Fur ook zo gewerkt heeft, maar ik verwacht dat Burwell gevraagd is om de sfeer in de film te versterken, zonder dat dit nader door de regisseur of producent is ingekleurd.

De score is daarmee geen gemakkelijk beluisterbare muziek geworden. De variatie van stijlen en kleuren is vrij groot, hoewel alles binnen dat minimalistische kader past. Zoals gezegd heeft de muziek een hoog soundscape-gehalte. Daarbij zijn melodieën wel aanwezig, maar veruit ondergeschikt, zowel in de soundscape-achtige tracks als in de andere tracks. Over het geheel van de score staat melodie duidelijk niet op de voorgrond. Wel kent de score veel korte melodietjes of motieven, die ook wel af en toe terugkomen, al valt dat nauwelijks op.
Soms heeft de muziek een jazzy kleuring, soms een urban-stijl, soms is de muziek traag, dan weer wat vlotter, een aantal tracks hebben een bijna industriële kleuring, andere neigen meer naar een Zuid-Amerkaanse sfeer. En zo zijn er allerlei muzikale stijlen die wat door elkaar lopen. De grote gemene deler is steeds een minimalistische en soundscape-achtige stijl.

Kortom, met Fur: An Imaginary Portrait of Diane Arbus heeft Carter Burwell een typische sfeer-score gecomponeerd. Melodie is ondergeschikt en het instrumentarium is beperkt tot een handvol instrumenten. De variatie in klankkleur is groot, maar de muziek als geheel heeft een nogal deprimerende kleuring in een minimalistische setting en met een hoog soundscape-gehalte. Dat zorgt ervoor dat de muziek los van de film niet erg gemakkelijk in het gehoor ligt. Dit is allicht typisch zo'n score die je het beste in samenhang met de film op prijs zult stellen. Als je de film niet gezien hebt, dan valt het allemaal niet echt mee, hoewel sommige tracks best heel aangenaam beluisterbaar zijn. De waardering als luisterscore, los van de film, is echter niet hoger dan 52 uit 100 punten.


Melden Sie einen Fehler oder senden Sie uns zusätzliche Informationen!: Einloggen

 



Mehr