Casino Royale
Sony Classical - 88697-02369-2 (Cd) US


Sony Classical 14/11/2006 CD (0886970236928)
Film Filmfreigabe: 2006
 

Abonniere jetzt!

Bleiben Sie besser informiert und erhalten Sie Zugang zu Sammlerinformationen!





 

# Spur   Dauer
1.African Rundown6:52
2.Nothing Sinister1:27
3.Unauthorized Access1:08
4.Blunt Instrument2:22
5.CCTV1:30
6.Solange0:59
7.Trip Aces2:06
8.Miami International12:43
9.I'm the Money0:27
10.Aston Montenegro1:03
11.Dinner Jackets1:52
12.The Tell3:23
13.Stairwell Fight4:12
14.Vesper1:44
15.Bond loses it all3:56
16.Dirty Martini3:49
17.Bond wins it all4:32
18.The End of an Aston Martin1:30
19.The bad die young1:18
20.City of Lovers3:30
21.The Switch5:07
22.Fall of a house in Venice1:53
23.Death of Vesper2:50
24.The Bitch is Death1:05
25.The Name's Bond... James Bond2:49
 74:07
Reichen Sie Ihre Rezension ein Bewertungen in anderen Sprachen ausblenden

 

Casino Royale - 09/10 - Überprüfung der Tom H., eingereicht am (Niederländer)
'Casino Royale' is de nieuwe James Bond film en met het nieuwe gezicht van Daniel Craig, kreeg 007 een nieuwe stijl en aanpak. De film staat bol van duistere en razendspannende scènes waarbij de nadruk wordt gelegd op spionage. Weg zijn de exuberante gadgets en de 'Martinies, shaken not stirred'. Gelukkig bleven de Bondgirls, de snelle en peperdure wagens en de hoogoplopende actie paraat en zo willigt 'Casino Royale' alle wensen in van de trouwe Bond-fan. Het verhaal valt zoals steeds terug op de novellen van Ian Flemming en vertelt hoe 007 verzeilt geraakt in het gokmilieu waar bad-guy van dienst 'Le Chiffre' bloedgeld inzet om zijn winst te incasseren door enkele dubieuze activiteiten op touw te zetten (waar we niet verder op in zullen gaan, aangezien we de plot niet willen weggeven.) Bond duikt natuurlijk onder in dit rijkeluiswereldje en wordt geflankeerd door de gebruikelijke vrouwen en hanteert weer zijn favoriete vernietigde wapens om in naam van MI6 de Queen en de natie te beschermen.

Voor de muziek werd opnieuw gekozen voor David Arnold, die dit keer de (goddank) weer zijn oude, vertrouwde orkestrale toer opgaat, wat al met groot gejuich mag worden onthaald. Arnold opende zijn carrière met het schitterende 'Stargate' en werd aanzien als één van de meest geniale jonge componisten van Groot Brittannië. Na zijn succes van 'Independence Day' en 'Godzilla', linkte Arnold zijn naam aan de 007-merchandise. Met 'Tomorrow Never Dies' bracht hij de Bondfilms terug naar het orkestrale karakter van vroeger. Na het teleurstellende 'Goldeneye' van de Franse componist Serra, bracht hij opnieuw hoogstaande, orkestrale muziek. Deze tendens zet hij voort in “Casino Royale”. Voor de titelsong deze keer geen jazzy vrouwenstem zoals K.D Lang's 'Surrender' uit Tomorrow Never Dies (die onterecht werd verbannen naar de end credits voor Sheryl Crow's 'Tomorrow Never Dies') of Tina Turner's 'Goldeneye', maar moest het doen met Chris Cornell's 'You Know My Name' die de puike begingeneriek begeleidt met een sfeervol en eigentijds nummer met loeiende gitaren en een schitterend strijkarrangement dat tot één van de beste thema's ooit behoort voor een James Bond film. Het nummer staat helaas niet op de soundtrack, maar wordt ruimschoots aangesneden door Arnold die medecomponist is van het nummer voor zijn score.

David Arnold start zijn score volgens goede traditie met een heerlijk actiestuk naar “White Knight”. Hij opent met schetterende kopers en dreigende percussie in “African Rundown”. Voor de adembenemende kraanscène orkestreert hij pulsende, Afrikaanse beats, tollende strijkers en heerlijke uithalen voor trompet en tuba. Zes minuten lang spat de actie uit je cd-speler in een briljant opgebouwde suite. Bij de bestorming van de ambassade verandert Arnold het ritme en bouwt het geheel op tot een erg melodieuze en aangenaam om naar te luisteren muziekstuk wat een hele prestatie is bij al dat schieten, ontploffingen en lawaai. “Nothing Sinister” is een heerlijk intermezzo met zachte strijkers en houtblazers waarin de spionagesfeer wordt opgewekt door de geheimzinnige piano en intrigerende melodie. Erg knap. “Unauthorized Access” doet veel denken aan de geheimzinnige stijl uit “Godzilla” en heeft iets mee van Uematsu’s compositie voor “Advent Children”. “Blunt Instrument”begint met typische underscore, maar wel van dat soort dat je blijft luisteren en gekluisterd zit aan de prachtige, mysterieuze strijkersectie en vlagen piano. Deze muziek komt uit een meesterlijke scène tussen Judy Dench en Daniel Craig. De muziek glijdt over in het thema van Chris Cornell in een typische Bond-orkestratie, dat we hier voor het eerst horen. Hier hoor je de kracht van het thema in al zijn glorie. Heel aanstekelijk!

CCTV is opnieuw underscore en is niet al te veelzeggend, maar ondersteund wel een belangrijke scène uit de film. “Solange” laat voor het eerst het romantische thema horen die Arnold pende voor deze “Casino Royale”. Heerlijk, lichte strijkers en de hoogstnoodzakelijke inbreng van wat koper vormen de basis van deze track die zich doorheen het album meerdere malen zal profileren. “Trip Aces” bouwt verder op dit nummer en krijgt een iets mysterieuzere toon mee door de geleidelijke piano en de donkere blazers en heeft veel weg van het liefdesthema “Paris and Bond” die de componist schreef voor “Tomorrow Never Dies”. Back to the action met het aanstekelijke en lange Miami International, één van de spannendste en aanslepende gevechtscènes uit de film. De spanning wordt minuten lang opgedreven door de opbouwende melodie en beukt dan ineens los in een chaotische en heerlijk actiegerichte melodie met de gebruikelijke kopers en schichtige strijkers. Naast slimme elektronische toevoegingen, weet Arnold de totale capaciteit van het orkest uitmuntend te benutten. Hier verdient hij echt een pluim. De invoeging van elektrische gitaar zorgt voor een moderne touch. De laatste minuut is beheerst door gecontroleerde chaos die je op het puntje van je stoel laat zitten. 100% puur genot! “I’m The Money” en “Aston Montenegro” richt zich op de reis naar Oost-Europa, meerbepaald naar Montenegro. Het heerlijke thema van de titelsong wordt herhaald met een vette knipoog naar de Balkan-traditie met bijpassende belletjes. “Dinner Jacket” is rustige, melodische en romantische score met een toets komedie door de losse orkestraties die neigen naar het werk van James Newton Howard. Naar het einde toe ontpopt de track zich tot een jazzy, verleidelijk nummer wanneer Bond Casino Royale betreed. “The Tell” is underscore avant la lettre en biedt ons korte, fragmentarische knipogen naar de thema’s uit “Casino Royale”.

“Stairwell Fight” is zoals de titel doet vermoeden niet voor watjes. Het nummer begint met schetterende kopers die doorheen de track op de meest onverwachte momenten beginnen steigeren. De exotische toevoeging van Afrikaanse fluit zullen diegene die de film al hebben gezien niet verrassen. Persoonlijk vind ik het wel een mooie toets en het was me niet echt opgevallen tijdens de screening. “Vesper” introduceert piano en lichte strijkers in één van de meest pakkende momenten uit de film. Prachtig en emotioneel, een verwijzing naar de mens achter Bond die in deze film ruimschoots ons wordt voorgeschoteld. “Bond Loses It All” is dreigende underscore en is niet echt hoogstaand. Het doet zeker dienst in de film, maar op album is het wat saai en doet het er niet echt iets toe. “Dirty Martini” is opnieuw een bloedstollend, spannend moment waar Arnold erg agressief schrijft, zodat het haast horrorachtig wordt (zie “The Sixth Sense”-achtige uithalen en orkestraties). “Bond Wins It All” is zachte underscore die toch weet te boeien door de spanning. Het einde is een zalige interpretatie van Arnold’s thema. “The End of An Aston Martin” is een spannende achtervolgingsscène en dat hoor je aan de grote, bruuske orkestrale slagen en pompende percussie. Heerlijk gewoon!

“The Bad Die Young” is de muziek bij een van de beste en meest opvallende folterscènes uit de geschiedenis van James Bond Films. Natuurlijk lig je al plat als je eraan terugdenkt, ook al doet de muziek niets vermoeden wat voor hilarische scène er zich afspeelt. Voor de luisteraar die de film niet heeft gezien, zal deze track overkomen als louter underscore, dreigend en donker. Een hele verandering vindt plaats in “City of Lovers” wanneer Bond naar Venetië trekt. Brede strijkers, zachte houtblazers … het typische romantische dramagevoel komt de kop opsteken wat enigszins verrassend is voor een Bondfilm. Gewoon even achterover liggen met de ogen dicht en genieten. Het overheersende pianomotiefje wordt eventjes herhaald en de violen sluiten deze track rustig af. “The Switch” geldt als inleiding tot de laatste actiesequentie en gaat er stevig tegen aan, onrustig en intrigerend. “Fall of A House in Venice” is de apotheose van de film en de muziek. Nog eenmaal laat Arnold zijn orkest rollen en bruusk aanhalen in een fantastische en grandioze afsluiter om je vingers bij af te likken! Met “Death of ?” brengt de componist een hartverscheurend muziekstuk, met de piano die zachtjes doorspeelt en de ingetogen strijkers als requiem. Pakkend, stereotiep, maar uiterst doeltreffend. Heerlijk gewoon! “The Bitch is Dead” zet deze trend nog even voort, met een mooie hoornselectie en Arnold’s piano themaatje. “The Name is Bond… James Bond” is de laatste en ultieme track waarin we eindelijk in volle grandeur het Bond thema te horen krijgen. Een waardige afsluiter in ware 007-stijl!

De eindconclusie is niet anders dan lovend. David Arnold heeft zich overtroffen en heeft op een meesterlijke manier het verhaal doorheen de muziek tot leven gebracht. Zowel op emotioneel vlak als op actievlak schitterend deze score in al zijn aspecten. Er zijn zelden momenten die vervelen of ontluisterbaar zijn. Wel jammer is dat het Bond-thema erg weinig aan bod komt: gelukkig heeft Arnold genoeg andere en nieuwe thema’s in huis om je weg te blazen. Enig minpuntje is het feit dat Cornell’s “You Know My Name” niet is opgenomen op de CD. (De titlesong blijkt al meerdere malen een punt van discussie voor MGM, omdat ze meestal meerdere artiesten aanschrijven die een demo mogen inzenden, zeer tot het ongenoegen van componist Arnold, die meestal zijn eigen song componeert en dat thema dan ook verwerkt in de score. Dit gebeurde bij “Tomorrow Never Dies”. Waarschijnlijk ligt hierin de oorzaak dat het lied niet tijdig op de cd geraakte.) Hoe dan ook, “Casino Royale” verrast als film en op vlak van muziek. Heerlijk, ontroerend en flitsend. Deze moet je zeker hebben!
Casino Royale - 09/10 - Überprüfung der Michiel Vaernewijck, eingereicht am (Niederländer)
PAS OP: BEVAT ZEER ERNSTIGE SPOILERS!

Ik was van begin af aan betrokken bij de totstandkoming van deze film, doordat ik de ontwikkeling van de film nauwgezet volgde aan de hand van nieuwsberichten. Nu is het twee weken geleden dat ik Casino Royale heb gezien, en ik was (en ben nog altijd!) overdonderd. In tegenstelling tot wat sommigen beweren is de nieuwe James Bond uitermate welkom en doet Daniel het fantastisch. Wanneer ik een film bekijk, bepaalt de muziek een groot stuk van mijn interesse voor de film.

David Arnold is voor de vierde maal op rij composer voor een James Bond-film en wou het deze keer over een andere boeg gooien. We moeten toegeven, de score van Die Another Day was matig tot niets als een Bond-soundtrack. Voor fans van Arnold is de nieuwe wending bij Bond wat wennen, net zoals voor de Bond-fans die aan de nieuwe 007 moeten wennen. Arnold zet een verassende, maar uitstekende score neer, met dit keer ook een pak emotionele momenten. Verassend is dat in de score op geen enkel moment het James Bond Theme te horen is, behalve op de end titles.

African Rundown: in de film volgt een staaltje knap free-running, waarbij natuurlijk heel wat stunts worden uitgevoerd. De muziek zit vol met krachtige percussie en dreigende tonen. Ook de typische Afrikaanse instrument-geluiden zitten er in verwerkt. Hier en daar hoor je flarden van de Bond-theme en You Know My Name. Nothing Sinister en Unauthorised Access zijn korte en bijna nietszeggende nummers, maar de dreigende sfeer die er rondhangt past goed bij het verhaal. Blunt Instrument
begint redelijk saai, maar na 01:17 wordt dit ruimschoots goedgemaakt met een stevig en ritmisch deuntje. Ook hier hoor je flarden van You Know My Name. Prachtig staaltje filmmuziek. Met CCTV gaan we terug de gewone toer op. Een redelijk saaie track, maar waar alweer, een kenmerk van de film, een duistere sfeer rondhangt.

Solange is opeens een verassende track. Een romantische sound. Arnold blijkt toch nog ergens anders zijn sporen te hebben verdiend dan in actie-composities. Op een fleurige manier introduceert hij Solange. In Trip Aces hoor je nog enkele flarden van de 'Solange' track. In de film zit Bond te pokeren met Dimitrios, een track die wat meer de aandacht trekt. Met Miami International hebben we een waardig nummer. Hoera! Eindelijk eens een 'deftige' track. Een heerlijk nummer vol met ijzersterke percussie en dreigende tonen. Het hele nummer, dat zich in de film afspeelt op de luchthaven van Miami, bedraagt maar liefst 12 minuten speeltijd! Als Bond een bom onschadelijk moet maken zet Arnold zijn beste beentje voor en gooit Bond van de ene dreigende en scherpe nooit naar de andere. Een zeer geslaagde track. In I'm The Money en Aston Montenegro keren we terug naar de 'gewonere' nummers. Korte, maar zeer effectieve tracks. Je hoort weer het You Know My Name-theme opduiken. Blijft nahangen.

Arnold heeft zichzelf op gebied van romantische tunes overtroffen met Dinner Jackets. De romantische scène's tussen Bond en Vesper, soms gewaagd en grappig, heeft Arnold -excellent- in muziek omgezet. Met de helderste pianoklanken en de zoetste ritmes maakt hij er een meesterwerk van. Als Bond voor de spiegel zichzelf showt, klinkt het Bond-theme zachtjes gemixt met het deuntje van You Know My Name. Aan The Tell vind ik niet veel. Redelijke track. Niet veel vernieuwends. Stairwell Fight is dan weer een zeer harde en effectieve track. Bond die tot bloedens toe wordt afgeranseld en met twee bad guys het trappenhuis naar beneden wordt geslagen. Indrukwekkend. Ik schoot letterlijk achteruit in mijn stoel toen ik de eerste noot uit mijn stereo-installatie hoorde komen. Vesper zet de traditie van Dinner Jackets voort. De pianoklanken zijn prachtig. Dat is alles wat ik te zeggen heb. Prachtig. Zoiets hebben we nog nooit in Bond ervaren.

In Bond Loses it All wordt Bond volledig blut gespeeld door Le Chiffre. 'Oops. You thought I was bluffing, mister Bond?'. De dreiging en spanning is te voelen. Je leeft echt mee met Bond, die blut en verslagen is en dus zijn 'Queen and country' in de steek liet... In Dirty Martini, zoals de titel al verraadt, is de houdbaarheidsdatum op de Gordon Gin, Kina Lillet of Wodka hopeloos overschreden. Bond strompelt als een halve gek naar de wc, nadat hij een slokje nam van zijn rijk gevulde glas, en krijgt daar halucinnatie's en wordt hopeloos onwel. De muziek is zeer dreigend en met de beelden doet het zelf wat horrorachtig aan. Arnold verbaast ons. Als een op hol geslagen oldtimer sleept Bond zich naar zijn auto (na even de harde bumper en motorkap van een BMW gevoeld te hebben) en weet hemzelf bij te brengen met een defibrilleerapparaat.

In Bond Wins it All is hij terug van zijn bijna kritieke hartstilstand ('I'm sorry to keep you waiting. That last hand. Nearly killed me.') gaat hij terug aan de pokertafel zitten en speelt dit keer Le Chiffre blut. Mission accomplished! Triomf is te horen in de muziek.
In The End of an Aston Martin wordt Vesper door Mathis opgeroepen. Bond vermoedt dat er iets niet pluis is. Hij loopt haar achterna, waar hij ziet dat ze ontvoerd wordt. Dit vind ik een heerlijk stukje muziek. Je hoort echt wat Bond denkt en later inziet. Hij springt in zijn Aston Martin en rijdt in volle vaart Le Chiffre met Vesper achterna. Een stevige track waarbij de acties die worden uitgevoerd in de film zeer goed te horen zijn in de muziek. Hij gaat dan zevenmaal overkop (een wereldrecord!) met zijn auto. The Bad Die Young introduceert de martelscène. Niet veel over te zeggen, maar alweer een dreigende en beklemmende sfeer. Mensen die de film niet gezien hebben, snappen aan deze track niet veel en is dus oninteressant.

Met City Of Lovers reizen we naar Venetië. Prachtige stad. Prachtige muziek. Arnold heeft zich weer eens overtroffen. The Switch is een extreem krachtige track waarbij Bond in actie schiet als hij merkt dat Vesper hem bedrogen heeft en voor de de Russen werkt. Hij snelt haar achterna over het Sint-Marcoplein en wordt met hardere en krachtige noten en tonen verrast in een huis in Venetië waarhij confrontaal gevecht aangaat met de bad guys. Met Fall of a House in Venice gaan we terug de actie-toer op. Bond die in het huis voor zijn leven vecht om de bad guys te doden en Vesper te redden, die vast zit in de lift. Krachtig, net zoals de vorige track.

Death of Vesper is een van de mooiste tracks. Bond duikt het water in om Vesper te redden. Zachte tonen. Opeens kijken ze elkaar in de ogen, Bond met wraak en Vesper met angst en schaamte. Opeens klinken prachtige pianoklanken (zie Dinner Jackets) als teken van hun liefde. Bond probeert haar te bevrijden maar ze doet de deur van de lift op slot en gooit de sleutel weg. Net zoals in het boek pleegt ze dus zelfmoord, ook al is dit voor de kijker niet echt duidelijk. Bond probeert haar nog uit de lift te krijgen en terwijl ze elkaars hand vasthouden zakken ze steeds dieper onder water... Bond haalt haar uiteindelijk boven water. Helaas, reanimeren blijkt zinloos. Bond, met ogen en smoelwerk als een beest, stort zich op de levensloze Vesper. The Bitch is Dead is een verhullende, maar krachtige titel. Vesper is dood. De rotmeid is dood. Terwijl hij alles vertelt aan M klinken de romantische pianoklanken nog door...

The Name's Bond...James Bond
Bravo, Arnold. Prachtige afsluiter. 'Mr White? We need to talk.' - 'Who is this?' Mr White wordt in zijn been geschoten. Hij strompelt naar de trap van de ingang van zijn landhuis waar Bond met een prachtig geweer al klaarstaat. 'The name's Bond. James Bond'.

Het beeld springt zwart en voor het eerst horen we het vertrouwde James Bond thema. Thank you, Arnold.
Bond is back.
-----

Pluspunten:
- Totaal ander genre
- Prachtige romantische tracks
- Arnold heeft beter en ander orkest

Minputen:
- Soms saaie tracks
- Sommige tracks te kort
- De tracknummers verklappen te veel van de film!
- You Know My Name staat niet op de cd

Leuk weetje:
- De Bond-theme komt niet voor in de film, tenzij op het einde waar het in volle glorie verschijnd. Om te laten merken: Bond is back.

Copyright© Michiel Vaernewijck - Redacteur James Bond Nederland
Casino Royale - 05/10 - Überprüfung der Cohen Oat, eingereicht am (Niederländer)
James Bond vs. Mission Impossible
Nadat de twee Bondfilms met Dalton als de geheime Britse spion qua inkomsten erg tegenvielen was het voor de producers duidelijk dat er een ommezwaai in het concept moest komen. Martin Campbell werd gevraagd om op de regiestoel plaats te nemen en Brosnan werd ingehuurd voor de rol van James Bond. Gezamenlijk maakten zij in 1995 ‘Goldeneye’, die nog altijd geldt als één van de betere Bonds uit de reeks. In 1996 verscheen ‘Mission Impossible’ die in 1999 een vervolg kreeg met Mission Impossible II. Zowel de Bondfilms als de Mission Impossible reeks kenden een soortgelijke opbouw en het werd steeds meer een strijd welke van de twee de meest waanzinnige speciale effecten en gadgets tevoorschijn kon toveren. De belangrijkste basiselementen van een film, een goed verhaal en goede acteerprestaties, werden naarmate de delen elkaar opvolgden meer en meer overboord gegooid, wat de kwaliteit niet ten goede kwam. Na het toch wel teleurstellende ‘Die Another Day’ was het duidelijk dat er echt eens wat veranderd moest worden aan de franchise en dus werd Campbell opnieuw binnengehaald en werd Craig gevraagd voor de rol van Bond.

Voor de score werd er weinig aan het vaste team gemorreld. David Arnold keert terug als componist en ook de rest van zijn team is weer aanwezig. Het enige wat veranderen moest was de toon. De laatste jaren gaf Arnold Bond steeds meer een technosound, ook als gevolg van de steeds meer in de film aanwezig zijnde technische snufjes. Maar met ‘Casino Royale’, die een veel klassiekere aanpak van de franchise hanteert, moest ook een veel klassiekere score geschreven worden. David Arnold kende echter ook de strijd tussen James Bond en Mission Impossible en wilde koste wat koste een kopie van Michael Giachinno’s ‘Mission Impossible III’, die zijn score volstopte met koperblazers, vermijden. Arnold maakt op deze score dan ook vooral veel ruimte vrij voor de strijkinstrumenten, percussie en een vleugje (elektrische) gitaar die de score een moderne tint meegeeft. Toch is de score niet geheel gevrijwaard van synthesizers, maar ze spelen hier eerder een ondersteunende dan overheersende rol.

Tracklist
Wat direct opvalt aan de tracklist is dat, voor het eerst in de geschiedenis, de titelsong van Bond, dit keer geproduceerd door Rockartiest Chris Cornell, ontbreekt. Dit alles tengevolge van een ruzie tussen Sony en het label waar de zanger bij aangesloten is. Erg jammer want dit rocknummer werkt in combinatie met de getekende openingsbeelden verassend goed. De titelsong zal wel op singel worden uitgebracht, dus de echte fans zullen er aan kunnen geraken, maar het is alleszins vreemd te noemen dat het op deze manier afgehandeld wordt.

Casino Royale
Geen Bondsong dus als intro en ook het overbekende thema doet ditmaal geen dienst als introductie. Wat dan wel? De opening is ‘African Rundown’, een 6 minuten durende actiesequence, waarin vooral de verschillende slaginstrumenten opvallen. We horen flarden van het Bondthema, maar ze worden veelal overstemd door de voortrazende percussie. De track heeft een leuke en spannende opbouw, maar wordt naar het einde toe toch wel erg chaotisch. De track duurt erg lang en omdat Arnold zijn muziek nauwelijks naar een climax brengt is dit een toch wat tegenvallende opening.

De twee tracks die erna volgen zijn het tegenovergestelde van ‘African Rundown’. De componist introduceert hier een nieuw thema dat door de rest van de score wel regelmatig terugkomt maar nooit echt wordt uitgewerkt. Opvallend is hoe minimalistische de muziek klinkt waardoor hij weinig boeiend is om te beluisteren. ‘Blunt Instrument’ kent weer een feller karakter en bevat een fraaie variatie op het Bondthema.‘Solange’ herbergt de eerste noten van het liefdesthema dat Arnold schreef voor deze score. Qua instrumentatie ligt het echter dicht tegen de thematiek van John Barry’s scores aan en het is derhalve weinig vernieuwend te noemen.

Na het ook al niet bijzonder ‘Trip Aces’ gaat Arnold los in ‘Miami International’ een actietrack van meer dan 12 minuten! Het kent een soortgelijke opbouw als in ‘Antonov’, de langste track van ‘Die Another Day’. De eerste paar minuten zijn goed opgebouwd met violen, blazers en een breed scala aan percussie. De track herbergt dezelfde thematiek als in ‘African Rundown’ te horen is, hoewel het hier lang wat gestructureerder klinkt. Maar ook hier verzuimt Arnold naar het einde toe écht werk te maken van een gedegen uitwerking. De instrumentatie blijft standaard, nagenoeg op dezelfde toonhoogte en ook speelt de componist weinig met het volume. Hierdoor blijft de track, ondanks dat het goed begint, erg eentonig. Goed bedacht, slecht uitgevoerd en dan voel je als filmmuziekliefhebber de bui al hangen.

De angst voor een tegenvallende score wordt verder versterkt in de daaropvolgende tracks die naast flarden van het liefdesthema vooral zachte, zeer minimalistische muziek bevatten. Zij kunnen dan wel belangrijke sleutelscènes in de film ondersteun, op CD, zo zonder de beelden, zijn het nietszeggende composities.

‘Stairwell Fight’ is de derde, kortste, maar duidelijk de beste actietrack van de score, omdat Arnold hier nu precies doet wat hij bij de twee voorgaande tracks verzaakte te doen; spelen met de verschillende mogelijkheden en volumes van de instrumenten. Maar hierna wordt de muziek weer saai en begint het steeds meer op een score voor een suspense film te lijken dan op een soundtrack voor een actiefilm van het kaliber James Bond. De percussielijn in ‘Dirty Martini’ mag dan wel dreigend zijn, echt los komt hij niet waardoor wederom een teleurstellend gevoel overheerst. En waar is de overbekende James Bond tune eigenlijk gebleven, want ook die hebben we dan nog altijd niet in zijn basisvorm gehoord.

‘City of Lovers’ laat ons de volledige versie van het liefdesthema horen, maar ook hier is de uitwerking weer minimaal. De piano klinkt mooi en gezamenlijk met de strijkers is het een degelijke compositie, maar wel een waarvan we er al dertien in een dozijn hebben. ‘The Switch’ is de laatste actietrack en wel beschouwd de finale van de score. Wederom horen we de Afrikaanse percussie uit de ouverture en is de opbouw vergelijkbaar te noemen met ‘Stairwell Fight’. Het wordt echter nergens de knallende finale waarop ik hoopte. Na ‘Fall of a house in Venice’ volgen nog twee tracks die puik dienst doen in de film maar op CD amper de moeite van het beluisteren waard zijn. Dan in track 25 ‘The name’s Bond…James Bond’ horen we eindelijk het James Bond thema, duidelijk veel klassieker maar nog altijd goed herkenbaar en een feest voor het oor.

Teleurstellend
Casino Royale luidt duidelijk een nieuwe tijdperk in. Martin Campbell heeft werkelijk een ‘topper van formaat’ afgeleverd en acteur Daniel Craig snoert al in de opening direct alle critici de mond. De nieuwe weg die Arnold in is geslagen voor zijn score heeft echter voor weinig kwaliteitstoename gezorgd. Het ontbreken van een titelsong en de aloude Bondthematiek zijn een groot gemis gebleken. Arnold wilde te graag een nieuwe sound creëren, zonder echt vaarwel te kunnen zeggen aan de standaard instrumentatie. Het levert een score op die veel wil, maar niets brengt en uiteindelijk strandt in zijn slechte uitwerking van wat eens een goed plan was. Op verschillende filmmuzieksites waren critici lovend, dus de verwachtingen waren hooggespannen. Maar op geen enkel moment lost Arnold die verwachtingen in, zijn score stelt vooral erg teleur!
Casino Royale - 09/10 - Überprüfung der Thomas-Jeremy Visser, eingereicht am (Niederländer)
Met Casino Royale zette MGM de James Bond-franchise op briljante wijze weer op de kaart.
De Bondfranchise werdt herboren, en de carrières van zowel Daniel Craig, Martin Campbell en David Arnold kregen een flinke boost. David Arnold werd al eerder van stal gehaald bij eerdere Bond Films, en ook Godzilla en Independence Day kwamen van zijn hand. Met Casino Royale heeft hij de score van zijn carriere geschreven. In het najaar van 2006, waarin Eragon, Happy Feet, Saw 3 en Apocalypto uitkwamen, schittert deze ijzersterke film, en stijgt de soundtrack boven alle andere releases in het najaar van 2006 uit.

De score begint wild en rumoerig.
African Rundown is dan ook een zeer sterke opener. Etnisch slagspel wordt moeiteloos afgewisseld door opzwepende strijkers, en dan zijn natuurlijk ook de blazers niet ver. We krijgen meteen het eerste thema te horen in enkele opwellingen van de track. Het Casino-Royale thema is een briljante gevonden thema van Arnold. Het begint door een aanloop thema te nemen richting het Bond-thema, inclusief decadent blaaspel, maar zwijkt dan een andere richting uit. Het teased het oplettende publiek, en is als het ware een voorloper op het Bond-thema dat in Quantum of Solace zijn volledige uitvoering kreeg. Volgende hoogtepunt in Blunt Instrument. Hierin horen we na de nodige underscore het Casino-Royale thema op zijn groots. Wederom laat Arnold de blazers los op ons, en wederom weten we dat we met een Bond-score te maken hebben. Een absolute verademing op het high-state-of-the-art-gruwel dat we Die Another Day kunnen noemen.
Het Solange thema is de minste van de score, maar toch nog steeds behoorlijk goed om naar te luisteren. Het thema keert terug in Trip Aces. Ook keert het Bond nummer hierin terug, langzaam en bijna onopvallend, maar de oplettende luisteraar zal het horen. Miami International is een soort African Rundown maal drie. Het is een harde track die een frisse afwisseling brengt qua instrumenten, en sferen. Het begint hard met het Casino Royale thema, maar gaat over in suspense muziek. Erna volgen enkele harde stukken percussie, en zware drums krijgen genoeg speelruimte, net als de blazers en de strijkers.

I'm the Money is een zeer plezierige track: Hij is weliswaar kort, maar is een mooie overbrugging naar het tweede, toch nog betere gedeelte van de score. Het Casino Royale thema klinkt erg mooi, met blazers, gesteund door prachtige strijkers. Omgedraaid is de eveneens korte track Aston Montenegro. Hierin wordt het thema ook groots gespeeld, maar nu steunen de blazers de strijkers. Het derde thema, dat van Vesper, doet nu zijn intrede. Een romantisch thema, romantischer dan we ooit hadden kunnen verwachten van een Bond-score. Het is zo simpel, slechts 6 aanslagen op een piano en je hebt een bloedmooi thema. Het keer verscheidene keren terug in de score, en zelfs in Quantum of Solace.
The Tell is werkelijk waar saai. Het is de eerste pokerscène, en de muziek is in alle pokerscènes saai, wat Arnold niet aan te rekenen valt: meer ervarene componisten hadden hetzelfde gedaan. Stairwell Fight is weer een van die prachtige actietracks. Na enkele geweldige duetten tussen strijkers en etnische drums, is er weer wat spanning met synthesizers. De rest van de track worden we gebombardeerd met heerlijke drums en percussie.

Vesper begint bijna net als Dinner Jackets, maar dan komt het echte Vesper-thema. Het is een prachtig liefdesthema, en dat terwijl het zo simpel is.De piano is heerlijk meewerkend met de strijkers. Bond Loses it all is een pokertrack, dus overslaan. Dirty Martini begint akelig goed, en is erg, maar dan ook erg effectief in de film. Het is werkelijk waar angstaanjagende muziek, en knerst door je oren heen. Het einde wordt prachtig begeleidt door zwaar bombastisch slagwerk.

The End of an Aston Martin is zeer spannend en geeft je meteen een energiestoot. Het Casino Royale thema wordt vaak herhaald, en klinkt spannend in de oren: zware kopers, met energieke drums. The Bad Die Young is underscore in de trend van Nothing Sinister.
Een van de beste tracks komt met City of Lovers. Het Vesper thema klinkt groots, en is gewoon liefdevol. De muziek wordt in de film bijgestaan door het prachtige Venetië, en de prachtige actrice Eva Green. Het Vesper thema horen we gelukkig ook nog even.
The Switch is de mooiste actietrack. Al snel horen we die oh zo typische Bond-blazers, en hoge noten maken chaos en spanning. In diezelfde prachtige trend is Fall of a house in Venice. Death of Vesper is verschrikkelijk triest. Prachtige violen maken een begin, en daar is Vespers thema, wat zachter, en langzamer..eenzamer... werkelijk waar hele ontroerende muziek. De strijkers nemen het weer over. De piano doet wederom zijn intrede. Een hoorn klinkt vaag. En blijft diep in je oren hangen. Hij zwijgt echter als de piano op zijn mooist speelt. Het Vesper thema klinkt verzwakt, en mooier, en toch zieliger dan ooit.
The Bitch is dead is kort, en toont ons een soort rouwtrack voor Vesper. Het is wat afstandiger en kouder.En daar is de finale. The Name's Bond...James Bond. Het bond thema wordt keihard gespeeld, en klinkt mooier dan ooit.

Met Casino Royale horen we eigenlijk wat we gemist hebben sinds Tomorrow Never Dies, en vinden vele filmmuziekliefhebbers weer hun weg naar James Bond-scores die zo geniaal werden ingeluid door John Barry, vele jaren geleden. De kracht van de score zit hem in de afwisseling. De ene fantastische actietrack wordt afgewisseld met suspense, de romantiek met het tragische. En dat maakt Casino Royale niet alleen een toegankelijke score, maar ook meteen de beste score voor ene James Bond-film ooit.
Casino Royale - 09/10 - Überprüfung der Sjoerd , eingereicht am (Niederländer)
Casino Royale is het eerste James Bond boek en is daarom ook een hele speciale James Bond film. In alle andere James Bond films gaat er niks fout, maar in deze film gaat alles met 007 fout... De muziek voor deze film moest verzorgd worden door David Arnold, in mijn ogen niet zonder succes.

De cd start met het nummer 'African Rundown' dit is gelijk de eerste scène van de film. De muziek begint gelijk als actiemuziek. Door middel van de instrumenten die Arnold gebruikt hangt er in dit nummer een echte Afrikaanse sfeer. 'Nothing Sinister' is een nummer waar het James Bond thema in voor komt, op een romantische en zachte manier. De volgende track:'Unauthorised Access' bouwt spanning op, maar het komt niet verder dan dat. 'Blunt Instrument' begint rustig,dit nummer spat (1.18) wel uit elkaar in actiethema, het James Bond thema komt hier even tevoorschijn met elektrische gitaar en drums. 'CCTV', de volgende track is ook weer zeer kort (1.30 min), zachte strijkers zorgen voor een spanningsopbouwende track. 'Solange' is een romantische track. Met hetzelfde thema gaat 'Trip Aces' door. Op de achtergrond horen we een piano die zorgt voor extra romantiek. Bij 1.27 horen we weer zachtjes het James Bond thema.

Wat jammer is aan deze soundtrack is dat veel nummers te kort of te lang zijn. Zo ook 'Miami International', deze veel te lange track speelt zich af tijdens de vechtscène op het vliegveld. De muziek bouwt de spanning enorm op, met de minuut wordt die chaotischer. Bij 5.54 spat het nummer (voor mijn gevoel) helemaal uit elkaar. 'Im The Money' is zo kort(0.27) dat ik de track oversla, de volgende track 'Aston Montenegro', begint rustig, maar na 36 seconden komt (voor deze 007 film) het hoofdthema tevoorschijn. 'Dinner Jackets' is een track met een romantische piano. 'The Tell' is over het algemeen een saaie track, geen motief te horen. 'Stairwell Fight' begint al erg druk, maar er komt rust na de storm en het grootste deel van de track is spanningsopbouwend. Bij 2.15 horen we weer actiemuziek. Arnold wisselt de actietracks duidelijk af met rustige tracks, want de volgende track('Vesper') is een mooie romantische met een pianosolo. 'Bond Loses It All' begint als een rustige track die duidelijk spanning opbouwt. Toch blijft de track nog redelijk rustig. 'Dirty Martini' wordt wel wat drukker, je voelt de spanning van de spelen die er gedaan worden. 'Bond Wins It All' is een zachte track die eigenlijk véél te saai is om op de cd te zetten. Ik heb hem slechts één keer geluisterd.

'The End Of An Aston Martin' is een track met wat meer motief. Pas na 6 seconden hoor ik muziek, die direct lekker uit elkaar spat als actiemuziek. Na 1.16 keert de rust terug. 'The Bad Die Young' is erg duister, de track wisselt af van rust naar drukte. 'City Of Lovers' is (de naam zegt het al) een mooie romantische track. De beste romantische track van dit album. 'The Switch' begint spanningsopbouwend. Vanaf 48 seconden is het actiemuziek met soms korte stiltes, dit maakt deze track extra spannend. 'Fall Of A House In Venice' is ook een actietrack, het spanningsniveau ligt erg hoog. Fantastische track! 'Death Of Vesper' is een droevige track. Bij 'The Bitch Is Dead' horen we op de achtergrond het James Bond thema en bij 'The Names Bond...James Bond' horen we deze dan eindelijk op de voorgrond, geweldig! De beste track van het album.

Geen James Bond album met 20 nummers waar slechts één thema in zit, maar een veelzijdige soundtrack met goede romantische nummers en heerlijke actiemuziek.
Casino Royale - 09/10 - Überprüfung der Maurits Petri, eingereicht am (Niederländer)
Bond 21 is dan eindelijk daar! Na veel kritiek over de nieuwe James Bond Daniel Craig blijkt 'Casino Royale' toch wel goed te zijn. Samen met de chick Eva Green, volgt deze Bondfilm het allereerste boek wat geschreven is door de vader van James Bond, Ian Flaming. Een verhaal uit 1973 in een modern jasje gestoken. Componist David Arnold werd na het matige 'Die Another Day' weer van stal gehaald.

Bij het eerste nummer 'African Rundown' blijkt al snel dat deze Bond bol staat van de actie. Een up-tempo nummer van bijna 7 minuten met de heerlijke orkestrale klanten van Arnold en een snufje Afrikaans trommelgeweld. Wel is hier en daar wat te herkennen van Michael Giacchino. Zo hoor ik toch duidelijk hier en daar stukjes uit The Incredibles. Afin, dat drukt de pret niet. Dit eerste nummer laat merken dat David weer terug is bij af; veel orkestrale muziek, maar zeer krachtig gespeeld!

Het nummer 'Blunt Instrument' begint als een nogal saaie underscore, maar mondt uit in een schitterend stukje filmmuziek. Ook is hier het thema uit 'You Know My Name' van Chris Cornell te horen. Helaas staat dit nummer niet compleet op cd. Veel nummers bevatten trouwens het thema van dit grandioze popnummer.

Dan het dik 12 minuut-durende 'Miami International'. Dit nummer opent met de alom bekende David Arnold-trucjes. Orkestrale onrustige muziek met de nodige speciale effecten. Het nummer werkt langzaam naar een climax, tevens het spannendste stukje in de film. Alles klinkt super en strak getimed. Het grote orkest waarmee alles is opgenomen werpt dan ook z'n vruchten af.

We zappen even verder naar, wat mij betreft, de mooiste compositie van de cd, het nummer 'Dinner Jackets'. Romantisch, mysterieus en we horen ook duidelijk het thema van Chris Cornell weer terug. Om bij weg te dromen en eigenlijk ongekend mooi....helemaal voor David Arnold, laat staan voor een James Bond-film.

Met deze soundtrack bewijst David Arnold toch weer dat hij een goede componist is. En hij weet je dan ook iedere keer weer te boeien met z'n aparte stijl. Casino Royale is dan ook stukken beter dan bijvoorbeeld 'Die Another Day', kortweg omdat deze muziek je pakt....en niet meer loslaat. Daarbij is het nummer van Cornell dermate aanstekelijk dat je weken met het melodietje in je hoofd zal zitten. Leuk dat David Arnold dit nummer vaak laat terug komen.
Zeer geslaagde soundtrack!!!
Casino Royale - 08/10 - Überprüfung der Wilco de Jong, eingereicht am (Niederländer)
Samen met Chris Cornell (vroeger Soundgarden, nu Audioslave) produceerde David Arnold de titelsong You Know My Name. Een heerlijke Bond-song. NIET inbegrepen op deze score, zoals nu reeds herhaaldelijk is vermeld, omwille van een vermeende niet-overeenkomst...

Hoe dan ook, de beste nummers van deze soundtrack zijn die waarin flarden van You Know My Name te horen zijn. Met name de flamboyante rendities zijn om van te smullen (Blunt Instrument, I'm the Money & Aston Montenegro). Het thema komt ook gefragmenteerd terug in de actienummers, hoewel te weinig, mijns inziens...
Romantiek is inbegrepen en wel voor twee bevallige dames: Solange (of eigenlijk "Solonge"?) wordt gespeeld door Caterina Murino en krijgt van Arnold een regelrechte Barry-esque aanpak, die in Trip Aces ook nog te horen is. Nog steeds vraag ik mij af waarom zij niet hoofd-bondgirl mocht zijn, in plaats van Eva Green (Vesper).
Laatstgenoemde heeft een wat meer teder thema met piano gekregen, luister naar: Dinner Jackets, Vesper, City of Lovers en Death of Vesper. Interessant trouwens dat in Dinner Jackets David Arnold iets fout en iets goeds doet: het kinderlijk speelse tussenstukje past gewoonweg niet in een volwassen Bond-score (irritant), maar wordt meteen opgevolgd door een sluwe en coole permutatie van het Bond + You Know My Name thema.

De actiemuziek is vooral percussie-gebaseerd. African Rundown, Miami International (naar het einde toe althans), Stairwell Fight, The End of an Aston Martin, The Switch en Fall of a House in Venice... allemaal doen ze het op zich goed. Toch kan het simpelweg wat minder bekoren in vergelijking met thematisch wat vollere actiemuziek. Arnold kan dat zeker, e.g. Caviar Factory & Submarine uit The World Is Not Enough, maar hij heeft het deze keer gelaten. Waarom?
Misschien staat er simpelweg ook wel te weinig score op de cd. Het laat zich in ieder geval niet makkelijk raden.

The Name's Bond... James Bond. Chocola voor de hersenen. Dit gaat erin als zoete koek! De score eindigt op deze manier met veel allure. Dankjewel, Monty Norman, John Barry, David Arnold en Nicholas Dodd!

Een acht, dankzij de over de tracks verspreide inbouwing van You Know My Name.
Casino Royale - 03/10 - Überprüfung der Mark van Vollenhoven, eingereicht am (Niederländer)
Casino Royale is de zogenaamde reboot van een succesvolle serie bioscoopfilms die tevens bekend staan vanwege hun goede soundtracks. Er dient gezegd te worden dat de kwaliteit met het vertrek van John Barry zeker niet beter geworden is, in tegendeel zelfs. met Goldeneye hadden we Serra wiens soundtrack je liet denken aan Le grande Blue maar minder aan een 007 film. Daarna kregen we David Arnold die leuk gesolliciteerd had naar de vacante functie van componist door middel van een cd vol met moderne versies van Bondklassiekers. Dit heeft hij zo'n beetje drie films volgehouden en daarbij steevast gezorgd voor een middelmatige titelsong.
Met CR zou hij dan eindelijk de kans krijgen om zijn eigen stempel te drukken op de sound van 007. En dat is hem met vlag en wimpel niet gelukt. Buiten de titelsong (die niet op de cd staat!) en het arrangement van Barry's zijn klassieke Bondtheme (als je Normans versie ooit gehoord heb dan weet je wie het genie is) is het eigenlijk allemaal vrij zwakjes. De betere momenten van de soundtrack bestaan uit muzikale arrangementen van "You know my name" en verder is het armoe troef. Na License to Kill is deze soundtrack werkelijk het dieptepunt van de soundtracks in de 007 serie. Zelfs DAD was beter (dit had misschien te maken met de aanwezigheid van Barry geluiden zij het bewerkt!).
David Arnold heeft met CR bewezen dat hij niet de componist is die een produktie van dit kaliber en kwaliteit een geluid kan geven dat origineel is en goed te beluisteren is los van de film.
Ik kan enkel hopen dat voor Quantum of Solace een nieuwe componist aangetrokken wordt die 007 met nieuwe themas kan inkleuren. De films met Daniel Craig zijn beter geworden nou de muziek nog.
Casino Royale - 08/10 - Überprüfung der Grégory Ramat, eingereicht am (Französisch)
David Arnold est le compositeur fidèle de la saga depuis Demain Ne Meurt Jamais et force est d'admettre qu'il honore parfaitement sa mission comme John Barry en son temps. Le fait que la franchise prenne une nouvelle identité ne pouvait que lui être profitable. Tirant avantageusement profit des situations variées du film, Arnold élargit la palette de ses sonorités au maximum, n'oubliant pas - comme veut la tradition - de reprendre régulièrement et efficacement le thème percutant du générique (You know My name)
Les deux grands scènes d'action du film (African Rundown et Miami International) sont généreuses en effets et même si la plupart des autres thèmes sont courts ils confèrent néanmoins à l'ensemble de cet album sa personnalité. Le thème romantique de Vesper vient rappeler l'esprit neuf de cet épisode subtil et complexe où James Bond apparaît moins comme un Dom Juan que comme un homme résigné qui a construit sa force sur sa faiblesse.
Casino Royale - 10/10 - Überprüfung der Onieman Soulman, eingereicht am (Niederländer)
Dit is een recensie van een film die ik maar een keer heb gezien, maar de muziek nog goed herrinner. (en ik heb je recensie gelezen, Chris) Davin Arnold kan de juiste sfeer maken, zodat hij, zoals de andere keren, een echte Bond-film maakt. Hij heeft veel gelijkennissen in de muziek van Patrick Doyle. Zoals je ziet schrijf ik bij het einde van een recensie altijd de plus -en min kanten van de muziek opschrijf. Het vat een beetje samen van at ik geschreven heb, dus je moet niet heel de tekst lezen. Verder vind ik de muziek wat more of the same, maar het gaat erdoor. Dit was Alan Van rompuy, 12 jaar.
+ juiste sfeer
- more of the same
Casino Royale - 10/10 - Überprüfung der Sharon H., eingereicht am (Niederländer)
James Bond: Casino Royal... De verwachtingen waren niet van iedereen hoog. Maar... nadat men de film zag, was men vol enthousiasme. De film zit fantastisch in elkaar ook onze nieuwe James Bond is het neusje van de zalm. De muziek is perfect ingespeeld op het acteren. Het bekenste nummer 'You Know My Name' van Chris Cornell maakt het tot een mooi einde. Dit is voor mij, toch wel de beste James Bondfilm en zeker ook de beste Bondsoundtrack. Men schotelt ons 'the best of the best' voor...
World Soundtrack Awards: Best Original Song Written for a Film: "You Know My Name" (Gewinner)

Andere Veröffentlichungen von Casino Royale (2006):

Casino Royale (2020)
Casino Royale (2021)
Casino Royale (2006)
Casino Royale (2006)
Casino Royale (2006)
Casino Royale (2006)
Casino Royale (2006)

Soundtracks aus der Sammlung: James Bond

Living Daylights, The (2003)
Basie Meets Bond (1966)
Carl Davis Conducts James Bond themes (1999)
Diamonds Are Forever (1971)
Quantum of Solace (2008)
View to a Kill, A (1991)
James Bond 10th Anniversary (1973)
James Bond: 13 Original Themes (1990)
James Bond Thrillers!! Including Goldfinger (1965)
From Russia with Love (2003)


Melden Sie einen Fehler oder senden Sie uns zusätzliche Informationen!: Einloggen

 



Mehr