Skyfall


Sony Classical (0887654013026)
Movie | Release date: 10/19/2012 | Film release: 2012 | Format: CD, Download
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track   Duration
1.Grand Bazaar, Istanbul5:14
2.Voluntary Retirement2:22
3.New Digs2:32
4.Severine1:18
5.Brave New World1:50
6.Shanghai Drive1:26
7.Jellyfish3:22
8.Silhouette0:56
9.Modigliani1:04
10.Day Wasted1:31
11.Quartermaster4:58
12.Someone Usually Dies2:29
13.Komodo Dragon3:20
14.The Bloody Shot4:46
15.Enjoying Death1:13
16.The Chimera1:58
17.Close Shave1:32
18.Health & Safety1:29
19.Granborough Road2:32
20.Tennyson2:14
21.Enquiry2:49
22.Breadcrumbs2:02
23.Skyfall2:32
24.Kill Them First2:22
25.Welcome to Scotland3:21
26.She's Mine3:53
27.The Moors2:39
28.Deep Water5:11
29.Mother1:48
30.Adrenaline2:18
 77:01
Submit your review Hide reviews in other languages

 

Skyfall - 05/10 - Review of Sander Neyt, submitted at (Dutch)
M: Where the hell have you been?
James Bond: Enjoying death. 007 reporting for duty.

Na een aantal jaar afwezig te zijn konden we er dit jaar niet aan ontsnappen. James Bond is terug. En wat voor een terugkeer. Skyfall is niet alleen de beste film van het jaar, maar ook één van de beste Bondfilms aller tijden. Vooral het emotionele aspect komt naar boven in deze film. Iets wat niet vaak gebeurd in een Bondfilm. Een bewijs dat een Bondfilm niet altijd non stop actie moet zijn.
De acteerprestaties van de cast is van heel hoog niveau. Maar dat kan ook niet anders met zo’n fantastische cast. Naast Daniel Craig spelen ook Ralph Fiennes, Javier Bardem en Naomi Harris mee. Maar het is vooral Dame Judi Dench die met de film gaat lopen. Ze speelt de rol van M met verve. En het is met voorsprong de meest overtuigende rol in deze film. Terecht voor een Oscar in mijn ogen. Ook Javier Bardem maakt kans op zijn tweede beeldje.

De regisseur van deze film is Sam Mendes. En waar je de naam Mendes hoort denk je direct aan Thomas Newman. Newman is een grote naam in de filmmuziek. Maar Newman schrijft voornamelijk muziek voor drama’s. Op zich geen enkel probleem, want ook Hans Zimmer is begonnen met drama’s zoals Rain man. Maar zoals iedere componist zijn eigen stijl heeft, heeft Newman die ook. Maar zijn stijl is met geen enkele te vergelijken. Zijn stijl is uniek in elk zin van het woord. Luister maar naar “American Beauty” en “Road To Perdition”. Maar de vraag is of zijn stijl thuis hoort in de uitgebreide wereld van James Bond.

Het antwoord is kort en duidelijk. Namelijk nee. In de volgende passages zal je lezen waarom ik geen fan ben van deze Bond score van Thomas Newman.
Ten eerste is er een gebrek aan thema’s. Het Bond thema wordt af en toe eens aangereikt. De score begint met het thema, en het doet smaken naar meer. Maar als het thema eens ten volle te horen is zoals in de track “Breadcrumbs” stopt het abrupt. Wanneer je echt zin begint te krijgen om het thema in al zijn glorie te horen is het opeens afgelopen. Zeer frustrerend.

Buiten het Bondthema heeft Newman nog een thema geschreven voor M dat toch wel een hoofdpersonage is in deze film. Het is een statig thema geworden gespeeld door vier blazers. Het heeft iets patriottisch dat heel goed aansluit met het personage.
Buiten deze twee thema’s is Newman er niet in geslaagd om meer thema’s te schrijven. Daarom wordt het moeilijk om deze score op een leuke manier te beluisteren. Want het is toch altijd fijner om naar muziek te luisteren waar er een enige draad inzit. Waar je personages en plaatsen kunt vertalen in muziek. Maar Newman is er niet in geslaagd om een melodie te componeren voor de plaats Skyfall, Newman is er niet in geslaagd om een melodie te componeren voor noch Severine noch Raoul Silva. En dat is gewoonweg jammer. Er is zelfs geen hoofdthema te vinden op deze score. Nochtans was er een hele mooie kandidaat in de vorm van het titelnummer van Adele. Dat wordt maar één keer in deze score kort gebruikt. Namelijk in de track “Komodo Dragon”. En daar hoor je dan wat voor een fantastische score dit had kunnen worden, moest er geen gebrek aan een hoofdthema en thema’s in het algemeen zijn. Had Newman nu eens dit thema gebruikt in zijn score zou de score al veel samenhangender zijn. Zijn voorganger David Arnold heeft dit ook gedaan in “Casino Royal” en dat is ook met verve uitgepakt. Jammer dat Newman dit hier niet heeft gedaan.
Het nummer dat het meest de stijl van Newman uitademt is het “Quartermaster”. Het is dan ook één van de vele nummers dat ik vrijwel direct oversla. Niet dat ik geen fan ben van de stijl van de man. Integendeel, ik ben grote fan van zijn scores. Maar in de wereld van Bond is hij niet thuis.

Maar het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel op deze score. Newman kan componeren en dat bewijst hij in twee tracks. Namelijk: “Grand Bazaar, Istanbul” en “The Bloody Shot”. Het zijn de twee meeste actievolle stukken op deze cd. En ik moet zeggen dat het één van de betere actiemuziek is dat ik dit jaar heb gehoord. Hier zit tenminste schwung in. Hier zit melodie in. Hier merk je dat de muziek met liefde is geschreven, iets wat ik gedurende de rest van de score heb gemist.
Ook zijn deze twee muziekstukken de enige stukken waar de sfeer van Bond zit. Waar je weet dat je naar een Bondscore luistert. Bondmuziek wordt altijd gekenmerkt door grandioze goede actiemuziek. En dat levert Newman hier. Een mederecensent van deze site vergelijkt Newman met Hans Zimmer, en daar kan ik alleen maar akkoord mee zijn. Newman heeft vele aspecten van de muziek van Zimmer gebruikt zoals de percussie Dit zijn dan ook de enige nummers die ik af en toe eens beluister. En moest alle muziek van het hetzelfde niveau zijn dan deze twee nummers zou ik dit album zeker en vast met een tien beloond hebben.

Conclusie
Deze Bond score van Newman is een teleurstelling. Ik vind het jammer om dit te schrijven, want ik vind Newman een goede componist. Maar hier slaat hij de plank volledig mis. Met een gebrek aan een hoofdthema en neventhema’s wordt de score vrij saai en zelfs langdradig. De twee actietracks zou ik belonen met een tien, maar die zijn dan ook de moeite waard. Maar de omringende muziek is echt niet waard om in een Bondfilm voor te komen. Thomas Newman mag dan nog zo een grote componist zijn, in de wereld van Bond hoort hij niet thuis. Het is alsof Newman echt geen plezier had aan het schrijven deze score. Dat hij niet eens de moeite deed om thema’s te verzinnen. En dat is jammer. Newman had zo veel potentieel om van deze score de beste score van het jaar te maken. Hij heeft de kwaliteiten, hij had het budget, hij had de kans. Maar de zin en de liefde voor het project zijn nooit gekomen. Daarom krijgt deze Skyfall een magere vijf. Met dank aan de twee grandioze actienummers.
Skyfall - 10/10 - Review of David-Emmanuel Thomas, submitted at (French)
AU SERVICE SECRET DE SAM MENDES (1)

Malgré la véhémente envie de prolonger sa licence musicale pour la franchise, David Arnold verra son avenir compromis par l’arrivée d’un tandem aussi inséparable que Steven Spielberg et John Williams : Sam Mendes et Thomas Newman. Peu importe ce qu’en disent les rumeurs, on aurait tort de croire que la direction musicale des Jeux Olympiques de 2012 l’aurait empêché de s’atteler à Skyfall ! « J’ai toujours dit que je ferai des James Bond tant qu’ils me le demanderaient » énonçait-il avec regret avant de légitimer lui-même le choix de son successeur et de prôner l’importance de la fidélité collaborative. En coulisses, c’est une autre affaire : Thomas Newman ne semble pas faire l’unanimité ! Il faut dire que le compositeur n’est pas réputé pour ses musiques d’action : sa filmographie regorge essentiellement d’œuvres cinématographiques intimistes (Les Evadés, La Ligne Verte, American Beauty). Il ne s’est jamais frotté à l’exercice ardu du blockbuster. L’exercice de style auquel il s’apprête à se livrer s’avère un défi monumental… On comprend alors les réticences passagères des producteurs Barbara Broccoli et Michael Wilson à l’encontre d’un choix a priori peu compatible avec son style musical qui, aussi remarquable soit-il, ne semble pas correspondre aux exigences de la saga.

23e épisode de la saga, Skyfall ouvre une page intime de l’univers bondien en démystifiant le background de 007. Le tandem Mendes/Newman nous conduit jusqu’aux confins de territoires sonores inexplorés, au-delà du mythe, derrière l’humain, sans pour autant jouer pleinement la carte émotionnelle. Étonnement peu présente, la « Newman touch » génère finalement peu d’empathie pour notre héros granitique, quand bien même l’occasion fut donnée de lui injecter la dose d’humanité parfois absente du jeu monolithique mais nuancé de Daniel Craig. Une poignée de cors patriotiques témoignent de son dévouement à la nation (« Tennyson »), quelques lignes violons éreintés traduisent sa fragilité physique (« Day Wasted », « Someone Usually Dies », « Kill Them First ») mais l’on ne distingue guère d’accords ouvertement émotifs ni même solennels, à l’exception peut-être de ce hautbois cabalistique qui escorte Bond jusqu’aux portes de son manoir familial, perdu au cœur des étendues sauvages de l’Ecosse. Le ton caverneux de « Skyfall » semble ainsi évoquer, en toute subtilité, les origines d’un héros et la solitude d’un jeune orphelin devenu espion à la solde du gouvernement britannique. Y aurait-il une volonté non équivoque de ne pas trop lisser le personnage par crainte de le dénaturer ? Ou serait-ce plutôt une manière de symboliser son « acceptation » du deuil (la mort de ses parents, de Vesper, son grand amour) ? Il n’empêche que cette partition surprenante, moins « psychologique » qu’elle n’aurait pu l’être en empruntant le chemin de l’origin story, excelle à bien des niveaux.

Pour chaque personnage, Newman varie les plaisirs : cors patriotiques pour le thème de M (Judi Dench) (« Voluntary Retirement », « Mother »), guitares espagnoles pour l’énigmatique Silva (Javier Bardem) en proie à démanteler le MI6 (« Someone Usually Dies »), staccato pour cordes et flûtes pour le jeu de séduction entre Bond et Monnepeny (« Close Shave ») ou bien violons romantiques et harpe sensuelle pour Séverine (« Séverine »). Comme l’exige la tradition, le célèbre « James Bond Theme » de Monty Norman se manifeste au cours de quelques apparitions judicieusement choisies par la production comme l’arrivée de l’Aston Martin (« Breadcums » dans sa forme la plus vintage) ou l’explosion du manoir des Bond (« She’s Mine » dans sa forme la plus glorieuse) en complément des instrumentations cultes qui ont fait la renommée du héros (les trompettes de « She’s Mine », la guitare électrique de « Day Wasted », les cuivres de « Grand Bazaar, Istanbul ») ou de l’interpolation du générique d’Adèle et Paul Epworth lors de l’arrivée de 007 à Macao (le tapis de violons glamours de « Komodo Dragon »). L’électronique participe aussi à l’esthétique remarquable de son œuvre : citons les beats entraînants de « New Digs » accompagnant la visite du nouveau QG du MI6 dans les charmants égouts de la Tamise, les sonorités urbaines et futuristes de « Shangai Drive » ou bien les loops électro inquiétants de « Quartermaster » menaçant le réseau informatique ultra-sécurisée des services secrets britanniques. Mais surtout, Newman se révèle être un véritable action man ! Lequel s’évertue à réintroduire constamment l’action « avec une certaine dose de fraîcheur » et ainsi apporter un contraste auditif lors de chaque affrontement musclé : cuivres nerveux (« Bloody Shot ») ou percussions étourdissantes (« Silhouettes ») pour Bond vs. Patrice ; trompettes triomphales (« Enquiry »), percussions tribales/agressives (« Welcome To Scotland » / « The Moors ») ou grand orchestre (« She’s Mine ») pour Bond vs Silva. Outre l’influence de Stravinsky (« Le Sacre du Printemps ») dans les multiples passages de bravoure (« Grand Bazaar, Istanbul », « Bloody Shot », « Enquiry »), on ressent parfois une certaine forme d’incommodité que Newman, jusque-là cantonné à un répertoire musical essentiellement dramatique, tente d’outrepasser à bien des égards. Critiqué pour son conservatisme flagrant – cause probable de ses multiples échecs répétés aux Oscars – le compositeur fait toutefois preuve d’une réinvention stylistique audacieuse qui aura le mérite d’être saluée à sa juste valeur, décrochant au passage un Grammy Award en 2013 et une nouvelle opportunité de travailler sur la franchise.

David-Emmanuel - Le BOvore
Skyfall - 08/10 - Review of Kristof Janssens, submitted at (Dutch)
Toen bekend werd dat Thomas Newman de score ging verzorgen voor een nieuwe Bondfilm, fronste menigeen de wenkbrauwen. Newman is namelijk weinig bekend om zijn muziek voor actiefilms, ook al heeft hij er enkele op zijn palmares staan zoals het recente The Adjustment Bureau (2011).

De grote doorbraak kwam er voor Newman eigenlijk pas eind jaren negentig toen Newman scores componeerde voor drama’s als The Green Mile en The Horse Whisperer. Hij werkte vanaf dan ook frequent samen met de Britse regisseur Sam Mendes (American Beauty, Road to Perdition, Revolutionary Road ) die ook voor Skyfall instond voor de regie.

Tot de succesvolste films waarvoor Newman de muziek schreef, behoren ook de animatiefilms Finding Nemo en Wall-E. Nu komt daar met Skyfall ongetwijfeld een Box Office succes bij en bereikt de samenwerking tussen Newman en Mendes een absoluut commercieel hoogtepunt.

Uit de officiële ‘soundtrack preview’, die reeds op 11 oktober verscheen, kon reeds afgeleid worden dat Newman duidelijk zijn eigen, ietwat experimentele, stijl niet heeft laten overheersen door de alombekende Bondthema’s van zijn ondertussen talrijke voorgangers. De vrees van sommigen dat de originele thema’s van John Barry te weinig in Newman’s score aan bod komen, is slechts partieel terecht.

De film speelt zich gedeeltelijk af in Istanboel, waar een MI6-operatie op een fiasco uitdraait met een vermiste James Bond als resultaat. Stevige percussiemuziek, strakke strijkpartijen, elektronische effecten en bij wijlen enkele Oosterse noten vormen de basis van Grand Bizaar, Istanbul en gaan nagenoeg perfect samen. De eerste noten van de openingstrack maken al direct duidelijk dat dit Bondmuziek betreft. Newman vangt deze score meteen groots aan.

John Barry/Monty Norman’s '007 thema' heeft ook op deze Bond-score zijn plaats gekregen, maar is nergens in zijn geheel te horen. De eerste minuut van ‘Breadcrumbs’ en 'Brave New World' omvatten duidelijk het originele thema en enkele cues uit John Barry’s ‘Bond Back in Action Again’ (uit Goldfinger). Maar al bij al komen de klassieke Bondthema’s slechts in flarten aan bod.

Deze score, die een week voor de officiële release reeds was gelekt op het internet, is dan ook overduidelijk van de hand van Thomas Newman. De verwijzingen naar het eerdere Bondwerk van zijn voorgangers als John Barry en David Arnold mogen dan wel aanwezig zijn (zoals tijdens ‘Komodo Dragon’), toch bestaat deze filmmuziek vooral uit eigen creaties van Newman die in het verlengde liggen van zijn eerdere karakteristieke scores.

We denken dan bijvoorbeeld aan erg boeiende tracks als ‘New Digs’ (met een heerlijk gitaarlijntje), 'Modigliani', 'Health & Savety' of ‘Severine’, dat perfect had kunnen gestaan hebben op Road to Perdition, of ‘The Moors’, dat meer opgebouwd wordt met krachtige elektronica, strijkers en alternatieve, soms exotische, soundscapes.

De ambitieuze jazz-en popelementen die Barry verweefde in zijn composities werden door Newman praktisch volledig achterwege gelaten. Volledigheidshalve maken we melding van het oorstrelende 'Old Dog, New Tricks' dat toch enig jazzgehalte in zich heeft.

Het ‘meezuigeffect’ van de up-tempo passages die deze score rijk is, zoals in “The Bloody Shot”, is beperkter dan bij de Bondmuziek van Arnold. De crescendo’s worden afgewisseld met atmosferische effecten waardoor sommige actievolle tracks minder blijven nazinderen.

Newman heeft duidelijk heel wat nieuwe muziek gecomponeerd voor deze score, maar slechts een beperkt aantal melodieëen wordt volledig herhaald. Als een thema teveel herhaald wordt op dezelfde wijze, is dit meestal geen goede zaak, maar bij deze score gebeuren de herhalingen van de thema's zodanig subtiel dat het erop lijkt dat de score weinig nieuwe thema's introduceert. Het mooie 'New Digs' wordt bijvoorbeeld herhaald tijdens 'Someone Usually Dies' en 'Day Wasted'. Een ander voorbeeld betreft 'Shangai Drive' dat integraal herhaald wordt in 'Adrenaline'.

Naast enkele pianogetinte tracks, serveert Thomas Newman ons ook hoornmuziek, zoals overduidelijk te horen is in bijvoorbeeld “Queen and Country”, “Voluntary Retirement” en “Mother”.

Opvallende afwezige is Adele. Het door Paul Epworth en Adele gecomponeerde “Skyfall” mag dan wel wereldwijd de hoogste regionen halen in de hitlijsten, toch werd het nummer bewust weggelaten uit deze score. Vanuit een commercieel oogpunt alvast geen goede zet, maar het feit dat Newman niet meeschreef aan het themalied is ongetwijfeld een verklaring. Bovendien moest de song nog opgenomen worden op het moment dat Newman al zijn werkzaamheden in de Abbey Roads Studios had afgerond. Flarten van het nummer werden wel verweven in het magistrale 'Komodo Dragon', de enige track waarvan de credits niet toekomen aan Newman, maar waar expliciet Adele en Paul Epworth in het cd-boekje als schrijvers worden vermeld.

Skyfall heeft een atypische, maar afwisselende, Bond-score meegekregen. De stijlbreuk zal misschien niet door iedereen meteen geapprecieerd worden, maar Newman's stijl went zeker en vast na enkele luisterbeurten. Of Thomas Newman ook de 24ste Bondfilm zal voorzien van muziek, is nog af te wachten.
Skyfall - 10/10 - Review of Maurits Petri, submitted at (Dutch)
Na een veel te lange tijd is er eindelijk weer Bond film. Fans over de gehele wereld hebben er veel te lang op moeten wachten. In Skyfall wordt de relatie van werkgever M en geheim agent James Bond getest op een manier die zij liever niet willen. Emotionele confrontaties, denderende actie en de beste slechterik in decennia (Oscar-waardige performance van Javier Bardem)

Regisseur Sam Mendes maakt met Skyfall zijn eerste Britse productie, terwijl de man zelf uit Groot-Brittannië komt. Hij regisseerde topfilms als American Beauty en Road to Perdition. Opvallend is zijn vaste componist, die hij voor al zijn films vraagt: Thomas Newman. We ontkwamen er dus niet aan dat Newman de nieuwe Bond ging voorzien van zijn muziek. Dit bracht gemengde gevoelens teweeg. De helft van de fans was tegen, want David Arnold zou de 007 zijn onder de componisten. Terwijl de andere helft wel zat te applaudisseren. Vriend en vijand moeten het er over eens zijn: Skyfall is een van de beste James Bond scores van de afgelopen 20 jaar.

Thomas Newman mixt zijn zo geliefde stijl, met veel inheemse instrumenten en waanzinnige strijkers, met de opzwepende thematiek van James Bond. Maar wat Newman ook doet is complimenten geven aan zijn muzikale voorbeelden. Zo staan er interpretaties Newman op de cd van ondere andere John Barry, David Arnold en zelfs Eric Serra. Het eerste gedeelte van de score is vrij ingetogen en rustig en ademt vooral Thomas Newman uit. Vanaf de twaalfde track Someone Usually Dies maakt de score een aangename wending en trekt Newman alle registers open. Voordat de muzikale bom barst, eerst een prachtige interpretatie van Adele's Skyfall in Komodo Dragon. Een track die trouwens begint met een knipoog naar John Barry met zijn aanstekelijke en herkenbare Goldfinger strijkers.

The Bloody Shot is de beste track van het album, met vlag en wimpel. Newman gaat hier voor zijn doen heel erg ver. Het begint allemaal vrij kalm en rustig, maar naar mate de onrust en chaos op het scherm toeneemt wordt de componist dat ook. Wanneer de percussie inzet, op een manier zoals Hans Zimmer dat voorheen enkel deed, wanneer de trompetten flink gas moeten geven en het 007 thema er langzaam doorheen sijpelt, denk je dat het niet meer beter kan. Maar daar denkt Newman anders over. De versnelling zet in. In een onwaarschijnlijk goede climax, waarin de opvallende hoorns compleet worden uitgeknepen is de wanhoop nabij. Modulatie na modulatie een zeer opvallend stukje filmmuziek, vooral de laatste 50 seconden zijn met geen pen te beschrijven. Hiermee overtreft Newman zichzelf en verrast hij zijn fans.

Ook een zeer aangename track is The Chimera. Een zeer opvallende nieuw Bond thema zet in en een drumstel zet nog even de nadruk. Een verrassende nieuwe kant van Thomas Newman, die normaliter de weg van de minste weerstand kiest. Enquiry is zo'n track die niet mag ontbreken op een beetje Bond score. En uiteraard weet Newman als geen ander raad met het alom geliefde thema. Als luisteraar moet je ineens flink je best doen om Thomas Newman eruit te filteren. De track erna, Breadcrumbs, is het heerlijke oude vertrouwde thema. Al wordt het complete thema niet gespeeld, maar springt het steeds over naar een andere. In de track die de naam van de film draagt, Skyfall, geeft Newman een opvallende knipoog naar Eric Serra (Goldeneye). De aanhoudende synthesizers, die wat trance-achtig aandoen, staan precies in deze setting in enkele tracks van Serra's muzikale Bond avontuur.

De emotionele gedeeltes in Skyfall krijgen veel hulp van Newman, door zijn prachtige muziek. Dat is op deze score heel opvallend een trompet kwartet, die een zeer statig en militair thema spelen wat diverse malen terugkeert.

Al met al is Skyfall een zeer geslaagde score. Maar zoals het een score van Thomas Newman betaamd geeft de muziek zich niet direct prijs. Skyfall zit dermate geraffineerd in elkaar, dat meerdere malen luisteren nodig is. Tussen alle standaard trucjes van Newman weet hij te verbazen met actiemuziek die we niet van hem gewend zijn en enkele zeer goede vertalingen van meerdere 'ouwe gouwe' James Bond themes. Skyfall is zo'n score die voor iedere fan van James Bond toegankelijk is, weg luistert als een goed popalbum, maar ook de muziek van voorgangers respecteert. Als je die gave hebt als componist, behoort je werk de crème de la crème. En dat is Skyfall zonder enige twijfel!
Skyfall - 08/10 - Review of John Mansell, submitted at (English)
Well John Barry proved that he could never be replaced when it came to Bond, that’s James Bond. Bond and Barry went together like Fish and Chips or better still suave and sophisticated. The latest Bond adventure has been a while in the works and it was a surprise to say the least when it was announced that American composer Thomas Newman would score the film. Newman of course is a seasoned film music Maestro and a member of the Newman dynasty that has reigned supreme in Hollywood for many years now. But how would he do scoring a movie that had a quintessential British hero and a character so well established as James Bond who we all know has also got an established soundtrack base. Well on the first listen to Newman’s score I was in a word “unimpressed” but after a few listens the music did begin to grow on me, I think one has to completely put out of your head the Barry scores and even the more recent soundtracks by composers such as Bill Conti, George Martin, Marvin Hamlish and David Arnold etc. After all a Bond film is an adventure a drama and a movie filled with more twists turns and bumps etc than any fairground ride. So one has to take this into account, Newman’s score is certainly dynamic and filled to the rafters with exciting and pulsating musical passages and cues. He does utilize the James Bond Theme within his score but does not overwork the composition, I suppose if he had not integrated the famous theme into the soundtrack that would have been sacrilege in the eyes of many. I did read a few comments about the score from critics; one said THIS IS NOT BOND MUSIC? So what is Bond music? Surely music for Bond can be anything as long as if fits the action or the scenario on screen and also contains something of a bombastic atmosphere. Many collectors did not like GOLDENEYE, but on listening to Eric Serra’s score now and also re-visiting the movie I am of the opinion that the music for that particular 007 outing worked rather well in the context of the film. It was different from what had gone before but it still retained a certain air of what Barry had produced in previous movies and this is what Newman has achieved here with SKYFALL, he has retained some of the stock Bond sounds but also has managed to imprint his own personal style and take upon the music for this super spy, thus creating a score that is effervescent, mildly menacing and brimming with suitably over the top moments which are a lot of fun.

Newman’s soundtrack is orchestral with some assistance from the synthetic section but both the symphonic and electronic fuse effortlessly and elements from the respective sources combine to create a fast paced and at times original sounding work.
Newman keeps up a relentless and high octane tempo for the majority of the work and these are laced with references to what many deem to be the sound of BOND. The composer however does manage to introduce some lesser frenzied and urgent moments and these do certainly evoke past moments from previous scores they ooze sophistication and are sexy and steamy in their make up with underlying sultry sounding strings that are luxurious and full of promise which act as a background to a scattering of piano that purveys an atmosphere of seduction. Newman I think has done a competent and worthy job of scoring SKYFALL, his score is certainly no clone of any of the Barry scores nor does it try and mirror any other composers work in this series, it is a modern take on BOND music and one that I think will be popular.
Skyfall - 06/10 - Review of Anthony Aguilar, submitted at (English)
When it was announced that Thomas Newman would be the composer putting pen to paper for the next Bond film, the film score community virtually erupted. Gone was David Arnold and his stylings and in came Thomas Newman. There was much trepidation and unease, Newman having never really tackled an action film of this magnitude before. Many thought that his unusual style, rhythms, and penchant for odd specialty instruments would not be suitable or compatible with a Bond film whose franchise's other scores were all relatively straightforward action scores. Not helping matters much was a youtube preview of the score which debuted a couple of weeks before Skyfall hit theaters, and which featured what turned out to be the most generic music on the album.

However, the film and score debuted and most let out a gasp when they heard Newman's score. If even at the very least, Newman has proven that he has the chops for scoring big action films. Many cues, specifically the opening, will likely get your blood pumping. He perfectly melds his own unique style with the action music Bond demands and it is extremely refreshing to hear. Unfortunately, the Bond theme is only quoted in parts and never in full. While it is fun looking for the little snippets of the bond theme hidden throughout the score, it is still slightly disappointing that it is never heard in its full glory (on album, at least).

The other good aspects of this score are 1) the theme for Severine, and 2)the flow of the album itself. Severine's theme is classic Newman, featuring his usual string washes with his odd chordal progressions that come together to form a theme that is unusually emotional and passionate. Unfortunately the theme is only quoted a maximum of 3 times in the score and is never allowed the time to really develop. The general flow of the album is a high mark as well. Newman has always excelled at ordering the cues for his albums for maximum listening pleasure and he has done just that here. The CD is quite long, but it never seems too long, even if there are certain cues which could have been cut.

Unfortunately, this score is never quite as dynamic nor exciting as previous Bond entries. There are other themes and motifs, to be sure, but none that are memorable enough after the disc has stopped playing. It truly is a shame, though, because while the album is never really boring, much of the underscore is still rather generic, typical Newman. This is truly unfortunate because while it is clear that Newman has action skills, the lack of memorable themes (save Severine's) or above-mediocre underscore really threatens to sink this score in the end. However, there are enough moments or pulse-pounding music littered throughout that the score never really falls too far down.

The pluses and minuses of this score all add up to what is a solidly middling effort in the Bond musical canon. Efficient, workman-like, and occasionally quite exciting, Skyfall has its moments and charms but these positives never fully overcome the weaknesses. Still, I look forward to hearing what Newman could compose for the next Bond film if he is hired back on. This score comes recommended with heavy reservations.
Skyfall - 08/10 - Review of Javier Madariaga, submitted at (Spanish)
SKYFALL
Musica Compuesta y Dirigida por Thomas Newman

Muchos se sorprendieron cuando se anunció que David Arnold, sería remplazado por Thomas Newman en 'Skyfall', la nueva película de James Bond.
Bueno, el cambio fue asertivo y no asertivo a la vez. Thomas Newman nos trae un Score bastante modernizado en comparación a los de David Arnold. Bastante influenciado por la musica de Hans Zimmer para Batman.
Talvez muchos dicen que fue para mal el cambio de compositor, pero creo que Newman le da un ambiente mas serio al agente 007, y le da un toque más sinfónico que Arnold no dió

Perdonen la brevedad de la critica

JAMO

Grabado en los ABBEY ROAD STUDIOS, Londres
Oscars: Best Original Score (Nominee)
Trailer:





Trailer:





Trailer:





Other releases of Skyfall (2012):

Skyfall (2012)
Skyfall (2017)
Skyfall (2018)
Skyfall (2019)
Skyfall (2012)
Skyfall (2012)
Skyfall (2018)
Skyfall (2022)
Skyfall (2022)

Soundtracks from the collection: James Bond

Tomorrow Never Dies (1997)
Im Geheimdienst Ihrer Majestät (1969)
Licence to Kill (1989)
Goldfinger (1963)
Incredible World of James Bond, The (1968)
Living Daylights, The (1987)
James Bond Greatest Hits (1981)
Carl Davis Conducts James Bond themes (1999)
Living Daylights - 18 James Bond Themes, The (1987)
James Bond Thrillers!!! (1965)


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More