Jack
Subscribe now!
Stay better informed and get access to collectors info!
Stay better informed and get access to collectors info!
| # | Track | Duration | |
|---|---|---|---|
| 1. | Jack Conga | 3:11 | |
| 2. | Jack Scherzo | 3:17 | |
| 3. | Sky | 1:07 | |
| 4. | Butterfly | 1:36 | |
| 5. | The Basketball Game | 2:34 | |
| 6. | Cello Jack | 3:58 | |
| 7. | Louie's Mom (A Great School Day) | 2:35 | |
| 8. | Treehouse Collapse | 2:34 | |
| 9. | Jack's Collapse (Butterfly Death) | 4:06 | |
| 10. | Time to Grow Up | 0:42 | |
| 11. | The Children's Crusade (Can Jack Come Out and Play) | 4:24 | |
| 12. | Back to School (What do I want to be when I grow up? Alive!) | 3:03 | |
| 13. | Valedictorian (Life is Fleeting) | 4:22 | |
| 37:28 |
Submit your review
Hide reviews in other languages
De Amerikaanse drama-komedie Jack is geregisseerd door Francis Ford Coppola. Robin Williams speelt de hoofdrol als Jack Powell, die lijdt aan het Syndroom van Werner, een ziekte waarbij je veel sneller veroudert dan normaal. De film is door de critici slecht ontvangen, maar werd toch nog een klein succesje in de bioscopen.
Het verhaal begint bij de bevalling van moeder Powell (Diane Lane) van een veel te vroeg geboren baby. Hij blijkt een ernstige vorm van het Syndroom van Werner te hebben, waardoor hij vier keer zo snel ouder wordt als normaal. Als Jack later 10 jaar oud is heeft hij het uiterlijk van een volwassen man van 40. Omdat hij door z'n ouders nogal afgeschermd wordt van de buitenwereld, blijft hij nogal kinderlijk. Z'n huisleraar Woordruff (Bill Cosby) stelt voor om hem toch naar school te laten gaan, maar z'n ouders voelen daar aanvankelijk niets voor. Op school weten andere kinderen hem echter gemakkelijk voor hun karretje te spannen. Later gedraagt hij zich volwassener en wordt verliefd op de onderwijzeres (Jennifer Lopez). Als hij op een dag komt te vallen en in het ziekenhuis belandt blijken de risico's voor zijn gezondheid pas echt...
De film heb ik niet gezien en dat wil ik graag zo houden. Francis Ford Coppola is niet de minste regisseur, met titels als The Godfather filmserie, Apocalyps Now of The Rainmaker. Met Jack ging hij echter toch nogal de mist in, maar wellicht is het de muziek die de film gered heeft. En die muziek is van Michael Kamen.
Kamen heeft het voor elkaar gekregen om een score te componeren die krachtig is en tegelijk warmte uitstraalt. Met veel aandacht voor de komische aspecten in de film en waarbij toch ook de dramatiek de aandacht krijgt die nodig is.
Het thema van de film is een aansprekende melodie, die in verschillende gedaanten voorbij komt, maar de mooiste uitvoeringen daarvan komen aan het einde van het album, waar de melodie met vol orkestrale, harmonische arrangementen ten gehore wordt gebracht. Het album opent ook met het thema, maar dan in een meer komisch en zomers getint arrangement, op z'n Caraïbisch, wat al uit de titel van de track blijkt. En zo komt in diverse tracks het hoofdthema in verschillende uitvoeringen voor het voetlicht.
Een tweede thema hoor je voor het eerst in het laatste deel van de tweede track en ook dit thema komt regelmatig terug in diverse tracks. Dit wordt soms vlot gebracht, maar vaak ook meer intens, zoals in de tweede helft van de Scherzo, of meer gevoelig, zoals in 'Butterfly'. Ook in het eerste deel van 'Cello Jack' hoor je die meer gevoelig kant met een mooie solo op de piano, om helaas vervolgens op de komische toer te gaan. De cello komt pas in de laatste minuut aan bod en speelt een nogal afwijkende, maar wel fraaie melodie.
Een erg afwijkende track is 'The Basketball Game'. Dit is eigenlijk nauwelijks muziek te noemen, maar meer een semi-melodieuze opeenvolging van geluiden en deuntjes met een hoogzomers gehalte, waarbij de geluiden variëren van fluitjes, stemmen, Caraïbische percussie, kakatoegeluiden en dergelijke. Geen fraaie track.
Het komisch gehalte van de score is behoorlijk hoog. Regelmatig zakt het niveau van de muziek naar het deuntjesniveau terug. Ook met allerhande typische geluiden, vaak wat staccato-achtig, wordt het komisch gehalte opgevoerd. Maar dat type muziek is vaak niet zo aangenaam beluisterbaar en dat is ook bij deze score het geval. Kamen versterkt dat komische niveau door ook vaak stemmen of zelfs de kazoo toe te passen. Die stemmen klinken dan niet fraai gedragen, maar worden in een soort vlotte close-harmony stijl gezongen, in een wat jazzy kleuring.
Ook de inzet van de kazoo, een klein blaasinstrumentje met een specifiek vibrerend geluid, laat de muziek meer op de komische beelden aansluiten, maar dat komt meestal toch wat simplistisch over.
Een heel aardige track is het meer dramatische 'Jack's Collapse', die de muziek op een meer gedragen manier brengt, overigens zonder al te zoetsappig te worden. Wel is de muziek overwegend aan de minimalistische kant. Ook 'Time to Grow Up' is een meer gedragen track, hoewel ook hier het arrangement nogal minimalistisch is.
Maar de echt mooie tracks zijn de beide laatste. Met name 'Back to School' is een bijzonder fraaie en vol orkestrale track in die typische stijl die Kamen zo eigen is. Ook 'Valedictorian' laat die stijl horen, maar dan pas in de tweede helft van de track, waarbij kerkklokken de score uitluiden.
De variatie in de score is vrij groot, balancerend tussen dramatisch en komisch, waarbij in de score vooral het komische aspect regelmatig de overhand heeft. Pas vanaf de negende track neemt het dramatische gehalte toe en wordt de muziek veel aangenamer. Dat komische aspect wordt vaak nogal versterkt door het Caraïbische karakter van een aantal tracks.
Kortom, met Jack heeft Michael Kamen een score gecomponeerd voor een film die velen ver beneden niveau vonden. De film is een soort dramatische komedie en Kamen heeft dat komische aspect in zijn muziek duidelijk benadrukt, zonder het dramatische aspect te vergeten. Met soms bijzonder mooie vol orkestrale muziek heeft hij een score neergezet die vooral in de tweede helft van het album beter naar voren komt. De overwegend komische stijl van de muziek, vooral in de eerste helft is duidelijk minder aantrekkelijk, vooral wanneer de muziek vrijwel alleen maar uit geluiden bestaat. De waardering voor deze nogal gemengde score komt zo op niet meer dan 63 uit 100 punten.
Het verhaal begint bij de bevalling van moeder Powell (Diane Lane) van een veel te vroeg geboren baby. Hij blijkt een ernstige vorm van het Syndroom van Werner te hebben, waardoor hij vier keer zo snel ouder wordt als normaal. Als Jack later 10 jaar oud is heeft hij het uiterlijk van een volwassen man van 40. Omdat hij door z'n ouders nogal afgeschermd wordt van de buitenwereld, blijft hij nogal kinderlijk. Z'n huisleraar Woordruff (Bill Cosby) stelt voor om hem toch naar school te laten gaan, maar z'n ouders voelen daar aanvankelijk niets voor. Op school weten andere kinderen hem echter gemakkelijk voor hun karretje te spannen. Later gedraagt hij zich volwassener en wordt verliefd op de onderwijzeres (Jennifer Lopez). Als hij op een dag komt te vallen en in het ziekenhuis belandt blijken de risico's voor zijn gezondheid pas echt...
De film heb ik niet gezien en dat wil ik graag zo houden. Francis Ford Coppola is niet de minste regisseur, met titels als The Godfather filmserie, Apocalyps Now of The Rainmaker. Met Jack ging hij echter toch nogal de mist in, maar wellicht is het de muziek die de film gered heeft. En die muziek is van Michael Kamen.
Kamen heeft het voor elkaar gekregen om een score te componeren die krachtig is en tegelijk warmte uitstraalt. Met veel aandacht voor de komische aspecten in de film en waarbij toch ook de dramatiek de aandacht krijgt die nodig is.
Het thema van de film is een aansprekende melodie, die in verschillende gedaanten voorbij komt, maar de mooiste uitvoeringen daarvan komen aan het einde van het album, waar de melodie met vol orkestrale, harmonische arrangementen ten gehore wordt gebracht. Het album opent ook met het thema, maar dan in een meer komisch en zomers getint arrangement, op z'n Caraïbisch, wat al uit de titel van de track blijkt. En zo komt in diverse tracks het hoofdthema in verschillende uitvoeringen voor het voetlicht.
Een tweede thema hoor je voor het eerst in het laatste deel van de tweede track en ook dit thema komt regelmatig terug in diverse tracks. Dit wordt soms vlot gebracht, maar vaak ook meer intens, zoals in de tweede helft van de Scherzo, of meer gevoelig, zoals in 'Butterfly'. Ook in het eerste deel van 'Cello Jack' hoor je die meer gevoelig kant met een mooie solo op de piano, om helaas vervolgens op de komische toer te gaan. De cello komt pas in de laatste minuut aan bod en speelt een nogal afwijkende, maar wel fraaie melodie.
Een erg afwijkende track is 'The Basketball Game'. Dit is eigenlijk nauwelijks muziek te noemen, maar meer een semi-melodieuze opeenvolging van geluiden en deuntjes met een hoogzomers gehalte, waarbij de geluiden variëren van fluitjes, stemmen, Caraïbische percussie, kakatoegeluiden en dergelijke. Geen fraaie track.
Het komisch gehalte van de score is behoorlijk hoog. Regelmatig zakt het niveau van de muziek naar het deuntjesniveau terug. Ook met allerhande typische geluiden, vaak wat staccato-achtig, wordt het komisch gehalte opgevoerd. Maar dat type muziek is vaak niet zo aangenaam beluisterbaar en dat is ook bij deze score het geval. Kamen versterkt dat komische niveau door ook vaak stemmen of zelfs de kazoo toe te passen. Die stemmen klinken dan niet fraai gedragen, maar worden in een soort vlotte close-harmony stijl gezongen, in een wat jazzy kleuring.
Ook de inzet van de kazoo, een klein blaasinstrumentje met een specifiek vibrerend geluid, laat de muziek meer op de komische beelden aansluiten, maar dat komt meestal toch wat simplistisch over.
Een heel aardige track is het meer dramatische 'Jack's Collapse', die de muziek op een meer gedragen manier brengt, overigens zonder al te zoetsappig te worden. Wel is de muziek overwegend aan de minimalistische kant. Ook 'Time to Grow Up' is een meer gedragen track, hoewel ook hier het arrangement nogal minimalistisch is.
Maar de echt mooie tracks zijn de beide laatste. Met name 'Back to School' is een bijzonder fraaie en vol orkestrale track in die typische stijl die Kamen zo eigen is. Ook 'Valedictorian' laat die stijl horen, maar dan pas in de tweede helft van de track, waarbij kerkklokken de score uitluiden.
De variatie in de score is vrij groot, balancerend tussen dramatisch en komisch, waarbij in de score vooral het komische aspect regelmatig de overhand heeft. Pas vanaf de negende track neemt het dramatische gehalte toe en wordt de muziek veel aangenamer. Dat komische aspect wordt vaak nogal versterkt door het Caraïbische karakter van een aantal tracks.
Kortom, met Jack heeft Michael Kamen een score gecomponeerd voor een film die velen ver beneden niveau vonden. De film is een soort dramatische komedie en Kamen heeft dat komische aspect in zijn muziek duidelijk benadrukt, zonder het dramatische aspect te vergeten. Met soms bijzonder mooie vol orkestrale muziek heeft hij een score neergezet die vooral in de tweede helft van het album beter naar voren komt. De overwegend komische stijl van de muziek, vooral in de eerste helft is duidelijk minder aantrekkelijk, vooral wanneer de muziek vrijwel alleen maar uit geluiden bestaat. De waardering voor deze nogal gemengde score komt zo op niet meer dan 63 uit 100 punten.
In light of Michael Kamen's life being suddenly and tragically cut short, the story of Jack seems almost tactless in retrospect. It revolves around a boy who is found to be aging at four times the normal rate - a fictitious condition, I hasten to add - but in its larger part features Robin Williams as a ten year old trapped in the body of a forty year old. Frankly, it sounds unwatchable, the kind of film where mawkish sentiment is liable to be unremitting, even if it is directed by the once great Francis Ford Coppola, a director as uneven as they come. Michael Kamen was always fairly good at avoiding sentiment in his music, although Jack gets just a bit too cute and silly to be truly satisfying.
Perhaps what sets Jack apart from any number of gooey eyed Marc Shaiman or Alan Silvestri sugarfests is its eclectic selection of weirdness. From the opening Jack Conga, Kamen throws in a range of strange instruments (kazoos, calliopes, bells and whistles amongst others) playing self consciously wacky tunes that aren't really good enough to be memorable, but seem to be over the top for their own sake. This is not to say that they aren't enjoyable on some level, indeed when the Conga becomes the Scherzo, the results are fun without being overtly annoying. The main theme does, rather unfortunately, sound like an outtake from Kamen's masterwork, Mr Holland's Opus, which was composed the same year. Although ostensibly a brief and delicate tune, there are some more comedic slants, notably Louie's Mom and Treehouse Collapses, but it's the more sensible arrangements such as the lengthy Cello Jack that are most affecting.
Some of the more outrageous ideas work, even if they seem like they ought to be from a different film entirely; The Basketball Game has a slightly street sound, with various samples and percussion, while the second half of Treehouse Collapse includes a curious vocal passage which is unexpected and strange. It seems even more out of place when followed by the deeply sincere Jack's Collapse, which paints an understated, melancholy musical picture. Maybe the wildly different tones are valid within the film, but on disc if becomes disjointed, with the playful pulling against the drama, but neither really complimenting each other. It's a bold move to include such obviously comedic music - the usual rule is to largely play it straight, especially if there's a deeper emotional tow to the story, but Jack doesn't quite work, even if the moments are often good on their own terms.
Perhaps what sets Jack apart from any number of gooey eyed Marc Shaiman or Alan Silvestri sugarfests is its eclectic selection of weirdness. From the opening Jack Conga, Kamen throws in a range of strange instruments (kazoos, calliopes, bells and whistles amongst others) playing self consciously wacky tunes that aren't really good enough to be memorable, but seem to be over the top for their own sake. This is not to say that they aren't enjoyable on some level, indeed when the Conga becomes the Scherzo, the results are fun without being overtly annoying. The main theme does, rather unfortunately, sound like an outtake from Kamen's masterwork, Mr Holland's Opus, which was composed the same year. Although ostensibly a brief and delicate tune, there are some more comedic slants, notably Louie's Mom and Treehouse Collapses, but it's the more sensible arrangements such as the lengthy Cello Jack that are most affecting.
Some of the more outrageous ideas work, even if they seem like they ought to be from a different film entirely; The Basketball Game has a slightly street sound, with various samples and percussion, while the second half of Treehouse Collapse includes a curious vocal passage which is unexpected and strange. It seems even more out of place when followed by the deeply sincere Jack's Collapse, which paints an understated, melancholy musical picture. Maybe the wildly different tones are valid within the film, but on disc if becomes disjointed, with the playful pulling against the drama, but neither really complimenting each other. It's a bold move to include such obviously comedic music - the usual rule is to largely play it straight, especially if there's a deeper emotional tow to the story, but Jack doesn't quite work, even if the moments are often good on their own terms.