The General's Daughter

The General's Daughter draait om (hoe kan het anders) de dochter van een bekende generaal. Zij wordt vermoord aangetroffen op de grond in een militaire basis. De twee onderzoekers Brenner (John Travolta) en Sunhill (Madeleine Stowe) stuiten al snel op tegenstand bij het onderzoek en het wegmoffelen van zaken. Ook willen de militairen van lagere rang niet praten, wat erop duidt dat er het nodige mis is binnen de hogere rangen. Dat maakt het onderzoek erg lastig en naderhand blijkt dit te gaan om de verkrachting van de dochter door een groep soldaten, wat zelfs de vader in de doofpot wil stoppen. Hetzelfde wil hij met het onderzoek naar de moord op zijn dochter, maar Brenner en Sunhill geven niet op, met grote gevolgen voor velen...

Deze bijzonder spannende en intrigerende film van Simon West is van muziek voorzien door Carter Burwell. Behalve de muziek van Burwell zijn op deze soundtrack ook nog een zevental tracks te vinden die niet van de hand van Burwell zijn.
Het album opent met vier songs. Dit zijn geremixte versies van oude Negro Spirituals, die niet erg in de smaak vallen. Het zijn vooral eentonige en lang doorzeurende songs. De sfeer van de songs is door de remix-vorm tamelijk donker en past bij het verhaal. Maar door de irritant herhalende deunen in de songs gaan ze nogal op de zenuwen werken. Dat geldt ook voor de laatste afsluitende track van dit album.

De vijfde track is de eerste score track van Burwell. Deze track heeft een nogal dreigende kleuring, ook al is het een vrij rustige track. Die dreiging legt Burwell vooral door de melodie in de muziek. Dat doet hij eigenlijk op dezelfde manier doorheen de hele score. Vrijwel alle tracks kennen die vrij donkere muzikale kleur van dreiging en spanning. Dat is ook wel logisch, want het hele verhaal en de hele film lang is er een constante atmosfeer van dreiging en spanning aanwezig, die eigenlijk nauwelijks verluchtigd wordt door een romance of zo. Ook Brenner en Sunhill hebben niets met elkaar. En dat merk je in de score, die een constante dreiging verklankt in muziek, die daardoor nogal gebukt gaat onder een tekort aan fraaie melodieën.
Variatie tussen de tracks is maar beperkt aanwezig. De enige variatie bestaat eigenlijk uit het gebruik van de elektrische gitaar in sommige tracks. Verder bestaan de meeste tracks vooral uit underscore met lage blazers en lage strijkers. Burwell maakt weinig gebruik van muzikale uitspattingen of muzikale hoogtepunten. Eigenlijk lopen de tracks van de ene naar de andere geladen scène.
De film speelt zich af op een militaire basis en draait om militairen. Je zou verwachten dat er dan wel de nodige muziek met drum en andere percussie voorbij zou komen, maar niets is minder waar. Percussie komt maar sporadisch voor in de scoretracks.

Aan het einde van het album komen nog 3 tracks voorbij die niet van de hand van Burwell zijn. Dit begint eigenlijk al in de laatste scoretrack 'The General's End', waarin Burwell een kort deel van de traditional 'Amazing Grace' voorbij laat komen, compleet met de bekende doedelzakken. Daarna volgt de track 'O Fortuna' uit Carl Orff's Carmina Burana, die wel vaker voorbij komt in films. Desondanks blijft het een geweldig stuk muziek. Track 19 is weer een oude traditional, die kort even van zich laat horen met wat belletjesgeluid. En de soundtrack sluit af met weer een geremixte Negro Spiritual, waar het album ook mee begon.

Kortom, Burwel zet met The General's Daughter een nogal donkere score neer, die op het album omlijst wordt door een aantal nogal irritante songs. De score houdt de sfeer van latente dreiging en spanning continu vast, waardoor de variatie in de tracks maar mager is. Het geheel klinkt op zich goed, maar de constante sfeer van ingetogen spanning maakt het toch wel wat tot een langdradig geheel. De paar licht afwijkende tracks kunnen dit niet goedmaken. Waardering score: 64, inclusief de songs: 57 uit 100.