Stuart Little

De Amerikaanse film Stuart Little is een combi van de life action van een normale film, met daarin de animatie van de menselijke muis Stuart. De film is geregisseerd door Rob Minkoff, die daarmee zijn eerste live-action film maakt. Daarvoor had hij uitsluitend animatiefilms geregisseerd, waaronder over Roger Rabitt en The Lion King. De productiekosten liepen op tot boven de honder miljoen dollar, maar de film bracht drie keer zoveel op.
Het verhaal draait om de familie Little, moeder (Geena Davis), vader (Hugh Laurie) en zoon Geoff (Jonathan Lipnicki). Pa en ma Little willen nog graag een kindje adopteren en treffen in het weeshuis de pratende muis Stuart (stem Michael J. Fox) aan, waar ze helemaal verliefd op worden. Ze besluiten de muis te adopteren als hun nieuwe zoontje. Maar broer George is niet zo blij met z'n nieuwe broer en huiskat Snowbelle (stem Nathan Lane) al helemaal niet. Maar wanneer Stuart een keer in de hobbykamer van George belandt, leren ze elkaar beter kennen en besluiten samen om de afstandbestuurde raceboot van George af te bouwen. Dan kan George meedoen aan de aanstaande botenrace op het water in Central Park. Maar als de racedag aanbreekt gaat de afstandsbediening kapot en moet Stuart zelf de boot besturen... Intussen zoekt de kat contact met wat valse soortgenoten om Stuart het huis uit te krijgen...

De score voor deze film is van Alan Silvestri, die er een warme score voor heeft gecomponeerd.
De film is in de eerste plaats een komedie en dat hoor je ook duidelijk aan de muziek. In veel tracks komt die comedy-kleuring terug. De ene keer is dat met vlotte deuntjes, die in een hoog tempo voorbij komen, de andere keer met staccato muziek met een behoorlijk mickey mousing gehalte. Ook past Silvestri wel de solo-effecten toe van blazers die in een keer van hoog naar laag gaan, maar ook op ander manieren weet Silvestri dat comedy-karakter van de muziek duidelijk naar voren te halen. Die comedy-muziek is vaak niet de meest prettige muziek om los van de film te beluisteren, daar is die muziek te beeldgebonden voor.

Soms pakt Silvestri de muziek weer vanuit een heel andere invalshoek. Dan kan de stijl ineens omslaan naar een bijna jazzy karakter. De muziek krijgt dan een wat lounge-achtige sfeer, die in de film allicht goed zal werken, maar los daarvan wat apart overkomt. Het werkt eigenlijk als een tweede thema, die ook weer geregeld terugkomt en in het trackdeel 'The Wasp' nog de minst jazzy uitvoering krijgt, terwijl in het trackdeel 'Mob Cat' juist een van meest oorspronkelijke jazz-stijlen te horen is.

Een opvallend aspect van de score is het hoofdthema van de film. Dit is een prachtige, meeslepende melodie, die je niet weer uit je hoofd krijgt. Deze themamelodie komt heel vaak terug in de verschillende tracks, en ongeacht de stijl is het steeds weer een pakkende melodie. Maar het meest spreekt de melodie aan in de meer gedragen tracks of delen van tracks. Wanneer dat thema gespeeld wordt door violen weet Silvestri er een romantische kleur aan te geven, die bijna zoetig is en werkelijk heerlijk weg luistert. Het thema bestaat eigenlijk uit twee melodiedelen, die meestal aan elkaar gekoppeld zijn, maar ook afzonderlijk in tracks terugkomen. Ook prachtig komt het thema uit de verf als een of meer hoornblazers het thema speelt, waardoor het wat robuuster klinkt, terwijl het met een fluit wat lieflijker klinkt.

Echte actiemuziek hoor je eigenlijk voor het eerst in 'The Boat Race', wat een bijzonder fraaie actietrack is. De themamelodie hoor je regelmatig terug in kleinere of grotere stukken, maar Silvestri weet de actiemuziek in mooie melodieën en een fraai arrangement te verpakken, die ook de spanning goed uit laat komen, zonder grillig of chaotisch te worden. Met vooral koperblazers en stevige percussie staat de muziek als een huis en blijft constant prettig beluisterbaar. De track eindigt in de laatste anderhalve minuut weer met het prachtige thema, die na dat actiespectakel prettig emotioneel aandoet.
Die emotionele touch hoor je ook in de track 'Negotiating/Stuart's Departure', waar het thema een wat melancholieke kleur meegekregen heeft. Vooral wanneer in de laatste minuut een hoornblazer een tegenmelodie speelt op een hoofdmelodie door violen, dan klinkt dat geweldig. Die melancholieke, wat emotionele kleur zet zich nog even door in de volgende track 'A New Home'.

Echt spannende muziek kent de score slechts in een paar tracks. De eerste is eigenlijk 'Central Park Chase', die bijna creepy begint. Daarna neemt die creepy kleur wat af, maar blijft de muziek vooral die spanning vasthouden. Daardoor is dit duidelijk een van de minder aantrekkelijke tracks van dit verder erg fraaie album. Een andere track die ook de nodige spanning bevat is 'Final Confrontation', maar daar wordt dit regelmatig verluchtigd door mooie intermezzo's met delen van het thema. 'Wet Cats' bevat, als voorlaatste track, ook de nodige spanning, maar ook actiemuziek, waarin Silvestri wat spannende effecten heeft verwerkt, samen met meer luchtige elementen.
De score sluit af met 'Happy Ending', een track die de score fraai afsluit met het meeslepende thema in vol orkestrale setting.

Kortom, met Stuart Little heeft Alan Silvestri een bijzonder fraaie score gecomponeerd voor een komedie. Met een meeslepend thema weet hij de gevoelige snaar regelmatig te raken. Ondanks tracks die minder aangenaam in het gehoor liggen is het thema toch zo overweldigend dat deze de hele score meesleept in een opwaartse lijn. Het thema beheerst eigenlijk de score. De jazzy en de spannende tracks die duidelijk minder fraai zijn doen daar niets meer aan af. De actiemuziek in de score is wel van een dermate hoog melodieus niveau dat die zelfs meehelpt om de muziek hoger te waarderen. De algehele waardering voor deze fraaie score komt daarmee op 87 uit 100 punten. En dat is voor een comedy score bijzonder hoog.

Er is ook een Stuart Little Promo score beschikbaar, waarop de helft van de muziek van deze score te vinden is.