Wrath of the Titans

Clash of the Titans opende een tijdje geleden een drieleuk van Titanen-films, naar de beroemde sagen en mythes over de Griekse goden. Helaas bleek de eerste film een verschrikkelijke flop en dat gaven cast en crew zelfs openlijk toe. Niet alleen kraakte het script van alle kanten, waren de acteerprestaties beneden peil en de effecten om te janken. Ook de score van Ramin Djawadi kreeg zeker geen voldoende. Men beloofde beterschap met de tweede film, Wrath of the Titans. En die belofte zijn ze grotendeels nagekomen!

Meester van de synthesizer Ramin Djawadi moet voor Wrath het veld ruimen en maakt plaats voor niemand minder dan Javier Navarrete. Navarette, die een goede staat van dienst heeft dankzij scores als Pan's Labyrinth en Inkheart brengt ons zowaar een instant klassieker. Wat direct opvalt is dat de filmmuziek compleet gedragen wordt door een groots real-live orkest. En slechts sporadisch aanvullende elektronische beats en synths. De titeltrack en het eerste nummer op het album is om je vinger bij af te likken. Een stevige en krachtige track, waarin nog een klein stukje van Djawadi's thematiek bewaard is gebleven, geeft kippenvel en is tegelijkertijd niets minder dan een ode aan Jerry Goldsmith. Een waanzinnig koor geeft het hoofdthema nog even een flinke boost. Wat volgt zijn een flink aantal geniale tracks met sublieme muzikale vondsten. 'Zeus In the Underworld' is misschien wel de meeste angstaanjagende filmmuziek ooit gemaakt, waarin het koor door elkaar in allerlei toonhoogten SCHREEUWT! Koude rillingen zullen zich meester van je maken.

Wat daarna volgt is een mix van donderende actiemuziek, met een orkest wat flink straf lijkt te krijgen van Navarette en machtig mooie kalme tracks. Helaas zijn de synthesizers in de actietracks hier en daar iets teveel op de bovenkant gemixt, waardoor het waanzinnig spelende orkest doodvalt in de herrie. Dat wordt gelukkig goed gemaakt met tracks als 'Pegasus' en 'The Orb'. In de eerst genoemde een prachtig weelderig thema, met veel violen en koper. Navarette ten voeten uit en een wellust voor het oor. Gelukkig keert het magnifieke hoofdthema ook nogmaals terug, ditmaal misschien nog wel mooier!

Tracks als 'Andromeda' doen als underscore aan, maar dat zijn ze zeerzeker niet. Want na een kalme opbouw introduceert Navarette een drietal nieuwe thema's, die stuk voor stuk weer eens prachtig zijn en vooral zeer entertaining. 'The Orb' kenmerkt zich door een zeer krachtig spelend orkest met veel laag koper. Suspense wat overloopt in de waanzinnige epische thematiek, die nergens lijkt te vervelen.

Toch zijn er ook wat mindere tracks. Die bevinden zich voornamelijk in het tweede gedeelte van het album. 'Escape from Tartarus' is een van die tracks, die op de zenuwen werkt en erg beeld gerelateerd is. Letterlijk en figuurlijk een hels karwei om te beluisteren. 'Zeus Leaves' daarentegen is simpelweg weer een prachtige briljante track, waarin het koor een grote rol speelt. Toch laat Navarette hier en daar wat steken vallen, door de weg van de minste weerstand te kiezen. Recht-toe-recht-aan passages van zowel koor als orkest maken de laatste tracks traag. De remix op het einde met de vreemde naam 'Kronos Megalos' is weinig soeps en met name herrie, gedragen door een enorm foute bass and drum lijn.

Wrath of the Titans verstoot qua thematiek gemakkelijk zijn voorganger. Javier Navarette zit op zijn plaats in het team van de titanen. Dat laat hij vooral merken als hij grootse epische thema's erop los mag laten, waarin weinig tot geen synthesizers zitten. Wanneer de elektronica om de hoek komt kijken, weet de componist er niet altijd raad mee. Gelukkig bevat Wrath voldoende ander luisterplezier en niet te vergeten een waanzinnig koor. De diverse knipogen naar Goldsmith (al dan niet bewust gedaan) zijn groots. Kortom, veelal superlatieven met hier en daar een zure appel!