Beauty And The Beast
Deluxe Edition

Tale as old as time.

De tijd is hier. We zijn maart 2017 en de meest geanticipeerde film van het jaar is aangekomen in de bioscopen. Ondergetekende was al lang aan het uitkijken naar deze film. Niet alleen als een Disney fan pur sang (ja, zelfs op mijn 25ste ben ik een grote fan van de house of mouse), maar ook als een Menken fan, was ik enorm verheugd op deze film. Zeker toen de cast aangekondigd werd. Emma Watston als Belle, dat klonk perfect. Dan Stevens als de Beast, dat was perfect. Luke Evans als Gaston, is geniale casting. Plus het feit dat Alan Menken aankondigde om de score opnieuw te schrijven en de nieuwe cast te begeleiden in wat velen zijn magnum opus noemen. Wat kan er mislopen met deze film? Nadat deze recensent de film gezien heeft kan hij maar op één woord komen: MAGIE. En dat is enkel en alleen maar uit een gebrek aan een beter woord. De film is net zoals zijn origineel een meesterwerk. Overtreft hij de animatiefilm? Dat net niet, maar hij kan er zonder blozen naast staan. Puristen zeggen dat het te veel op het originele gelijkt, maar dan zeg ik: 'If it's not Baroque, don't fix it!'. Van alle voorgaande remakes klaagden de recensenten dat het teveel van het origineel verschilt, en nu doen ze een trouwe remake en dan is het weer niet goed! Wat willen die mensen dan, maar ik wijk uit. Waarom we hier zijn, is natuurlijk de liedjes en de score van grootmeester Alan Menken.
Zoals al vroeg werd aangekondigd, zou Menken zijn oude nummers in een nieuw jasje steken. De oudere nummers werden uiteraard geschreven door wijlen Howard Ashman, en daar bovenop zou Menken samen met Tim Rice een handvol nieuwe songs schrijven.
De herwerking van de oude songs is uiteraard leuk voor een vergelijk met het origineel en dat gaat deze recensent ook doen. Some for the best, some for the worst. Want begrijp ondergetekende niet verkeerd, sommige bewerkingen gaan volledig de mist in, andere slaan de nagel op de kop. En over de nieuwe liederen, wel voor mijn persoonlijke bescheiden mening over die nummers dient u verder te lezen uiteraard. Bon, laten we beginnen.

Songs.
Overture
Okidoki, ik ga al eens zeuren, want dit is een compleet instrumentaal nummer, maar hoe briljant is het van Menken om hiermee zijn score te beginnen. Het is voor velen de eerste keer in jaren dat hij of zij de melodieën van de songs hoort en dat nog eens in een nieuw jasje. Het is een welgekomen feest van herkenning en je lacht al vanaf de eerste trompetschellen die 'Beauty And The Beast' blazen. Daarna komt er een spervuur van melodieën, zowel gekende als oude zodat je al een klein kort beeld krijgt van wat komen zou. Kippenvel is zowaar al aanwezig als de strijkers de hoofdlijn van Beauty And The Beast bovenhalen. Zacht en teder gespeeld door de strijkers, waarna de blazerssectie erbij komt en zelfs een moment van verwondering aangebroken is, zeker als het overgaat naar de melodie van Evermore, het nieuwe huzarenstukje van deze musical. Een beter begin van deze tijdloze, prachtige musical, kon deze recensent niet indenken. Kippenvel en verwondering in de eerste drie minuten van een soundtrack, dat is heel lang geleden.

Main Title (Prlogue)
Aaaaaah, de bekende vertelopening. De nog steeds geniale pianomelodie opent de score, net zoals het origineel, enkel wordt het wat sneller gespeeld. Het klinkt ook allemaal wat voller en mooier georkestreerd. Wat fijn is aan deze openingsmelodie is het feit dat het meer en meer terugkomt in de score. Waar je het in het origineel nauwelijks nog terugkeert na de proloog, is het nu een representatieve muzikale identiteit van het beest. Menken gaat zelfs nog een stapje verder met de melodie, maar dat is voor later in deze recensie. Na de geniale opening komt, daar terug de vertelstem, deze keer vertolkt door Hattie Morahan
die de rol overneemt van David Ogden Stiers. Zij vertelt hetzelfde verhaal als in het origineel geaccompagneerd door dezelfde muziek van Alan Menken. Of je nu deze versie prefereert of de versie van Stiers, dat is een vorm van smaak. Ik hou wel iets meer van deze versie, omdat de muziek achter het verhaal iets meer leeft, als je begrijpt wat ik bedoel.

Aria
Dit is eigenlijk het eerste echte nieuwe lied, gedropt tussen deel één en deel twee van de proloog. Het wordt gezongen door Audra McDonald, dat door velen bestempeld wordt als dé stem van een generatie en het is dan ook volledig verstaanbaar. McDonald zingt de sterren van de hemel, maar persoonlijk vind ik haar operastem niet passen in deze musical en al zeker niet in dit nummer. Jammer, maar helaas, je moet er voor zijn en deze nederige recensent is dat niet.

Belle & Belle Reprise
Daar zijn we dan, de eerste echte song van het origineel. In het origineel is het uiteraard het openingsnummer, en nu hebben we al een proloog en een lied gehad, maar boet het nummer kracht in? Not at all! Het is een vrolijk, snel, prachtig omschreven muzikaal stuk, met een tekst die zijn kracht vindt in het beschrijven van het dagelijkse leven in een Frans dorp. Het is en blijft een meesterwerk!
Nu is de vraag: kan Emma Watson het nummer zingen? Een actrice die geen zangervaring had. Jup, dat kan ze, en nog geen klein beetje! Het is het eerste nummer dat ze moet dragen en dat doet ze dan ook met verve. Luister maar eens naar het intermezzo waar de toon en de stijl van het nummer even veranderd, ze brengt het prachtig vanaf!
Zo ook Josh Gad en Luke Evans, die er een beetje later bijkomen. Ik schrok vooral van het timbre van Luke Evans. Niemand had verwacht dat de man zo goed kon zingen. Mogelijks is het de beste zanger van het ensemble, buiten Gad gerekend, want dat weten we dat hij een Broadwayster is!
De reprise van Belle is mogelijks het mooiste nummer van heel de musical. De melodie is hetzelfde, maar persoonlijk hou ik er wel van hoe het orkest zich opbouwt en dan een explosie vertoont van orkestraal geweld en daar nog eens de prachtige stem van Emma Watson erbij! Het is een bewijs dat ze wel degelijk een nootje kan zingen! Het is immers geen makkelijk nummer tot zingen en ze doet het prachtig!

How Does A Moment Last Forever.
Alweer een nieuwe song en wat voor één! Je hoort het drie keer in de soundtrack. De eerste versie is gezongen door Kevin Kline. De melodie is gewoonweg prachtig ontworpen. Het is melancholiek, het is emotioneel, het is prachtig gecomponeerd, prachtig georkestreerd en vooral geweldig uitgevoerd door Kline. Hij legt zoveel gevoel in zijn korte nummer, zoveel emotie, zoveel liefde. Je valt gewoon voor zijn versie van Maurice, alleen al door dit nummer te horen. In de film zingt hij voor zijn vrouw die overleden is, en je hoort gewoon het verdriet in de uitvoering! Na dit te horen, was het te hopen dat Kline meer nummers kreeg om te zingen, maar we moeten het doen met dit, en het is prachtig.
Watson heeft ook haar versie van het lied, als ze zelf naar haar verleden terugkijkt in Parijs. Melodieus is het nummer hetzelfde, maar de tekst is compleet anders. Ze heeft haar eigen visie op het verleden dan Maurice, dus is het logisch dat de tekst anders is, maar niet minder mooi. How Does A Moment Last Forever is alweer een topwerk van Maestro Menken, die alweer een memorabel lied neerpende!
Watson zingt ook nog een derde versie van het lied, maar daar spreken we maar over als de context zich aanbiedt.
In de End Credits wordt het lied gezongen door Céline Dion. Het is niet zo vreselijk als de popversie van Beauty And The Beast dat door John Legend en Arianna Grande wordt gezongen, maar geef mij toch maar de filmversie.

Gaston
Op naar de Villain song. Al is deze song een nogal atypische villain song. Hier komt de genialiteit van Josh Gad naar boven! Hij draagt het lied met verve, net zoals Jesse Corti deed in het origineel. Net zoals Luke Evans en Richard White, is Gad een perfecte vervanging van Corti omdat beide stemmen enorm veel op elkaar gelijken.
De tekst is nog altijd even leuk om te horen. En het enthousiasme die Menken en Ashman hadden bij het schrijven van dit lied, is zeker te horen in de stemmen van de acteurs.
Wat ook een leuke toevoeging is, is het muzikale intermezzo in het midden van het nummer dat het dansen accompagneert. Het is een geweldig kort stukje dat perfect het caféleven beschrijft!

Be Our Guest
Over naar het grootste evenement van deze soundtrack, ik nodig jullie allemaal uit voor een majestueus moment zowel op cd als in film, om daarna volledig teleurgesteld naar huis te worden gestuurd. Het klinkt hard, maar hoe kan je een perfect nummer nu zo verkloten!
Aan de basis van het lied is er niet veel veranderd, de tekst is en blijft geniaal, de melodie is sowieso heel herkenbaar en heel memorabel, maar waar faalt deze versie van het geniale lied. Namelijk opbouw. Het origineel kende een fantastische opbouw. De instrumentatie werd rijker en het tempo werd alsmaar sneller en sneller, om daarna na het emotionele intermezzo, het volledig te laten ontploffen. Het contrast kon niet groter zijn. Deze versie is veel ingetogener en dat is bij Be Our Guest een nadelig element.
Sommige keuzes zijn ook gewoonweg vreemd, waarom moet je in Mrs Potts solomoment het koor op zo'n wijze laten bijkomen. Het neemt je helemaal weg van de magie van de tekst van Ashman. Ook de Indiase percussie die er even bijkomt, is ook een keuze waar de logica zoek is.
Over de uitvoering van de acteurs valt niet veel te zeggen. Ewan McGregor houdt hem vrij sterk en brengt het nummer sterk over. We weten dat hij kan zingen, en dat bewijst hij hier nog maar eens. Emma Thompson zingt haar stuk ook fantastisch (over haar later) en dat Ian McKellen er af en toe eens bijkomt, is een leuke toevoeging.

Days In The Sun
Dit is alweer een nieuw lied speciaal geschreven voor de film. Het vervangt het vreselijke Human Again. Beide liederen wordt gezongen door het personeel van het kasteel, die de herinneringen van vroeger ophalen. Maar Days In The Sun is zoveel beter. De melodie is catchy, de instrumentatie is geweldig, en iedereen zingt geweldig. Maar de genialiteit van dit nummer is rechtstreeks te wijten aan de genialiteit. Terwijl de betoverende objecten zingen over het verleden op de melodie van Days, zingt Watson over haar verleden op de melodie van How Does A Moment Last Forever, zo de twee nieuwe liederen vermengend met elkaar, om zo een coherent narratief in de musical te steken. Menken deed het al met Belle en Something There, en nu vermengt hij alweer twee liedjes en het is fantastisch.
De cast zingt deze song geweldig. Vooral het duet tussen Audra McDonald en Emma Watson is een streling voor het oor, en we krijgen een zingende Stanley Tucci. Wat wilt een mens nog meer horen!

Something There
Het lied dat beschrijft hoe onze twee hoofdpersonages verliefd worden op elkaar. Het is altijd al een persoonlijke favoriet van mij geweest. De tekst is zodanig subtiel geschreven dat je het altijd op verschillende manieren kan interpreteren. En het legt veel meer de nadruk op de zogenaamde les, dan dat je zou denken.
De orkestratie van deze nieuwe versie is gewoonweg prachtig. De strijkers stelen hier de show en zeker als je naar de opbouw luistert naar het bekende intermezzo van Belle, dan is het resultaat nog bevredigender dan ooit. Watson zingt dat stuk trouwens geweldig. Het is geen makkelijk stuk tot zingen, maar ze geraakt het heel goed mee weg.
Wat ook opvalt is dat de toon opvallend rustiger is dan het origineel, iets trager ook. Maar waar de veranderingen in Be Our Guest nadelig was voor het nummer, is het hier voordelig. De personages krijgen meer tijd om tot de bedenkingen te komen die ze uiten in het gezang, waardoor ze menselijker worden. Het is ook de eerste keer dat we Dan Stevens horen zingen en zijn stem is geweldig! Maar meer daarover in één der volgende nummers.

Beauty And The Beast
Okidoki, de big one. Eén der beste song ooit geschreven! De muzikale ballade Beauty And The Beast. Universeel geliefd, door iedereen gekend, door iedereen meegezongen. Het moment waar velen mensen volledig verliefd worden op de oorspronkelijke animatiefilm. En ondergetekende had datzelfde voor. Maar wat deze recensent had bij de nieuwe film, was dat hij met tranen in de ogen keek naar het schouwspel op het scherm!
Daar heeft dit nummer uiteraard alles mee te maken. Ofwel ben je voor deze versie een voorstander of een tegenstander. Verwacht geen exacte kopie van het origineel, neen, ze hebben gedurfd om dit meesterwerk aan te pakken! De volledige opbouw is aangepast. Waar het origineel een geweldige stijgende opbouw kende, kent dit nummer veel meer rustpauzes waarna het orkest en Emma Thompson volledig explodeert om dan een moment van verwondering met zich meebrengt. De vertraging van het nummer, is ook hier weer voordelig.
De tekst is uiteraard één der mooiste liefdesteksten ooit geschreven door de mensheid. Het is een simpele tekst, maar soms zeggen weinige woorden de grootste zaken, zeker in de liefde en dat heeft Ashman hier geweldig gedaan. Een tekst die geweldig wordt ingezongen door de enige echte Emma Thompson. Thompson is een uitermate sterke actrice en ik zeg graag dat zij de Britse Meryll Streep is, behalve dat Thompson in mijn ogen beter is. Zij legt zoveel gevoel in dit nummer, zoveel emotie, zoveel passie, zelfs genegenheid voor The Beast. En ze kan dan ook nog eens zingen! Ze zingt dit lied voor een volledig nieuwe generatie en zij doet dat met verve. Al deze elementen zorgen ervoor dat (voor mij althans) het lied nog beter wordt! Jammer genoeg kan een bestaand lied geen Oscar nominatie krijgen, anders zou Menken waarschijnlijk weer een Oscar winnen voor dit lied.

Evermore
Okidoki, over naar dit monster van een lied. Evermore is het nieuwe huzarenstukje van deze nieuwe musical en ik zal mijn subtiliteit eens bovenhalen en meteen zeggen wat ik van het nummer vind. Het is gewoonweg het beste nummer dat Menken geschreven heeft sinds Hellfire van The Hunchback Of Notre Dame. Jup, zo goed is het!
Ten eerste heeft Menken een spreekwoordelijk gat dicht gewerkt, door de proloog melodie te gebruiken als basis van dit lied. Zo valt dat geliefde stukje muziek ook niet meer uit de boot en vind het zijn plaats in de musical. Toen ik het begin hoorde van dit nummer, juichte ik spontaan en sprong uit mijn zetel van enthousiasme. En die melodie is maar het begin. Menken bouwt dit nummer vakkundig op, zoals hij al die jaren met zijn songs heeft gedaan. Verwacht hier een regelrechte Broadway song zoals het originele Be Our Guest, Out There of Colors Of The Wind.
Dan even over de tekst van grootmeester Tim Rice. DIt is gewoonweg het fenomeen liefdesverdriet omgezet in woorden. Ook al is een persoon niet meer fysiek meer aanwezig, in uw hart kan ze blijven zitten voor je hele leven. Ook al ben je daar niet mee gediend. Het kan je blijven kwetsen, het kan je blijven pijn doen, maar tegelijk ook troosten, kalmeren. Redelijke zware kost voor een Disneyfilm, maar het is wel een meesterzet om zo'n lied in de film te steken.
Laten we nu het eens hebben over Dan Stevens. Onze Matthew Crawley. Kijkers van Downton Abbey hebben hem zien groeien in het leven als acteur en ik was fier en trots toen ik hem bezig zag op het scherm of hoorde op deze cd. Dan Stevens, kan gewoonweg geniaal goed zingen. Hij legt zoveel finesse in dit lied. En hier komt dan terug de discussie of je in een musical acteurs moet zetten die kunnen zingen, of professionele zangers moet zetten die kunnen acteren. Er staan van dit nummer twee versies op de cd, deze van Dan Stevens en één van Josh Groban. Geef mij maar die van Stevens, omdat hij er zoveel gevoel en emotie in zijn stem legt. Neh.
Ps... Ruik ik daar een nieuwe oscar voor Menken??

The Mob Song
De echte villain song. Ik heb altijd al een zwak gehad voor dit donker nummer. Het gaat over moord, het gaat over opstand, het gaat over manipulatie. Persoonlijk hou ik er wel van. De teksten zijn schitterend en Luke Evans kan hier echt in het middelpunt van de belangstelling staan. Dat doet hij dan ook met verve.

De demo's
We krijgen ook een paar demo's te horen, gezongen en ingespeeld door Menken himself. Het is altijd fijn om de meester aan het werk te horen en om zo de ontwikkeling van de nummers te zien. De tekst van Evermore is bijvoorbeeld helemaal anders in de demo. Een leuke toevoeging.

Score.

Score.
Okidoki, we hebben uiteraard een tweede cd en daar staat dan terug de volledige score van Alan Menken op. Menken is doorheen de jaren gegroeid in het componeren van scores, en dat merk je hier maar al te goed. Zoals veel hergebruikt hij de melodieën van zijn nummers in de instrumentale muziek en dat is maar goed ook. Zo krijgen we een narratief dat ervoor zorgt dat de musical coherent is.
Omdat deze recensie al een heel klein beetje uit te hand is gelopen, ga ik hier niet op de thematiek, want de thema's zijn hierboven al beschreven in de gezongen nummers. Maar een paar hoogtepunten kan nooit kwaad zou ik zo zeggen. Eerst en vooral komt het proloogmateriaal heel vaak voor in de score, omdat namelijk Menken ervoor gezorgd heeft nu dat het thema het thema is geworden van The Beast. Mijn favoriete versies van dit thema is op het einde van Wolf Chase en in You Came Back, wat zonder twijfel het hoogtepunt is van de score. Menken begint het nummer met hevige actie, om daarna over te gaan in de geweldige instrumentale melodie van Evermore, maar dan in een actiejasje, om daarna terug volledig over te gaan naar het emotionele als Beast komt te sterven. Die rollercoaster van emoties is een genot om naar te luisteren en brengt zijn kracht dan ook mee naar Transformation, wat ik vele opzichten lijkt op het origineel maar met subtiele toevoegingen voelt het toch anders aan.
Buiten deze hoogtepunten herbergt de instrumentale muziek vele mooie cues. Het is in principe een zeer lange score om te verhapstukken, zeker als je er de songs bij rekent, maar het is de moeite waard om het te beluisteren. Beauty And Te Beast was destijds een geweldige animatiefilm en het is nu een geweldige live action musical geworden. Alan Menken bewijst nog maar eens dat hij dé beste componist is voor een Disney musical en ik zal altijd zijn muziek prefereren boven die paar onnozele liedjes waar de wereld verliefd is op geworden die afkomstig zijn van een film over een sneeuwkoningin.
Menken did it agian, alleen jammer van Be Our Guest, maar alsnog krijgt hij een mooie 9.5.