The Nice Guys

Dit is de 18e recensie uit de John Ottman serie.

Vorige: The Invasion
Volgende: Astro Boy

De Amerikaanse komische misdaadfilm The Nice Guys is geregisseerd door Shane Black (Kiss Kiss Bang Bang, Iron Man 3, The Predator), die beter bekend is als schrijver van scenario's. Ook voor deze film heeft hij mede het scenario geschreven. De beide hoofdrolspelers Russell Crowe en Ryan Gosling hoefden niet lang na te denken over hun toezegging om mee te werken aan deze film, die zich afspeelt in de zeventiger jaren van de vorige eeuw. De film is door de critici erg goed ontvangen, maar deed het in de bioscopen toch minder goed dan verwacht.
Het verhaal draait om detective Holland March (Gosling), die de dood van een actrice onderzoekt. Daarbij leidt zijn onderzoek naar een zekere Amelia (Margaret Qualley), die rouwdouwer Jackson Healey (Crowe) inhuurt, om March bij haar weg te houden. Maar er blijken meer louche types op zoek te zijn naar Amelia en zij weten Healey te vinden. Het lukt hem om hen af te schudden, maar Amelia lijkt verdwenen. Daarom gaat hij overstag om toch met March samen te werken, waarbij ze erachter komen dat zij met haar vriend, die bij een brand om het leven is gekomen, samenwerkten met de verdwenen actrice...

De muziek bij deze film is van John Ottman, die hierbij samenwerkte met David Buckley. Ottman had tien jaar eerder al met regisseur Black samengewerkt voor zijn film Kiss Kiss Bang Bang. Behalve een soundtrack-album met alleen songs uit de film is er ook een album van de score van Ottman en Buckley uitgekomen. Daarover gaat deze recensie.
Dan blijkt de score nogal jazzy-funky kleuring te hebben, die je niet van Ottman zou verwachten, hoewel zijn eerdere score voor Kiss Bang daar wel invloeden van had. Buckley zit wel vaker wat aan de jazzy-bluesy kant van het muzikale spectrum. De muziek heeft daarmee een duidelijk gedateerde stijl, die uitstekend bij die zeventiger jaren sfeer past, waarbij menige tv-serie een nogal jazzy gekleurde score, of op z'n minst een jazzy gekleurd thema meekreeg. Dat was ook de opdracht die de componisten van de producent meekregen, en daar hebben ze zich uitstekend aan gehouden.
Het thema is behoorlijk melodieus, met veel gitaarwerk, koperblazers en percussie, instrumenten die volop in de score aanwezig zijn. De themamelodie komt regelmatig in tracks terug, waarin de hoofdpersonages een rol spelen. Tegelijk is veel muziek nogal jazzy-funky gekleurd, waarbij de muziek soms flink binnen het noir-genre past, maar soms ook behoorlijk zomers klinkt. Daarnaast hebben de componisten voor de nodige zwoele klanken gezorgd. Tegelijk ontbreekt ook het gedateerd klinkende keyboard niet, met z'n hammond-achtige geluid.
Een tweede thema komt voorbij in 'A Little Favor', die in de eerste helft een meer ingetogen sfeer heeft, met een bijna melancholieke kleuring. Halverwege slaat de sfeer tijdelijk om naar een wat steviger, up-tempo stijl, waarna de muziek een lichte spanning meekrijgt. Ook in andere tracks horen we dit thema voorzichtig terugkomen.

De score is veelal redelijk orkestraal gecomponeerd, maar dan wel in een jazzy toonsetting. Ook de soms fraaie ingetogen tracks houden daar wat last van, met koperintonaties of afwisseling binnen de tracks. Ook elektronische klanken ontbreken niet.
De spanning in de muziek ontbreekt evenmin, met tracks als 'Disco Party Fight' of 'Meeting John Boy', die een wat donkere en grimmige kleuring hebben, die duidelijk minder aanspreekt. Met de funky 'It's not a Flight', of de meer actiegerichte en grimmige track 'Car Show Shoot Out' is de spanning stevig aanwezig. Het einde van deze laatste track laat overigens de spanning overgaan in fraaie, bijna heroïsche muziek, met koperblazers in de hoofdrol, wat ook aan het einde van de track 'Cars that Drive Themselves' te horen is.

Kortom, met hun muziek voor de misdaad-komedie The Nice Guys hebben John Ottman en David Buckley een frisse score gecomponeerd, die duidelijk afwijkt van de standaard van nu. De score geeft een duidelijke knipoog naar de meer gangbare muziek voor films en tv-series uit de zeventiger jaren van de vorige eeuw, waarin de film zich afspeelt. De muziek heeft daardoor een vrij nadrukkelijk aanwezige jazzy-funky kleuring, waarin veelvuldig koperblazers, sleazy gitaarklanken en funky basloopjes te horen zijn, naast de behoorlijk aanwezige percussie. Zelfs het hammond-orgelgeluid ontbreekt niet. De muziek is redelijk melodieus en ligt eigenlijk best prettig in het gehoor. Jazz en funk zijn niet echt mijn ding, maar deze score is desondanks prima te verteren. De waardering is dan ook een heel behoorlijke 71 uit 100 punten, voor de beluisterbaarheid los van de film.