Une Femme Française

Na Indochine in 1992 is Une Femme Française de tweede samenwerking tussen regisseur Régis Wargnier en componist Patrick Doyle.

Une Femme Française vertelt het verhaal van een vrouw die vlak voor de tweede wereldoorlog trouwt met een militair. Na de Duitse inval wordt hij krijgsgevangen gemaakt en zij kan daar moeilijk mee omgaan. Ze gaat diverse vluchtige relaties aan met legervrienden van haar man. Als hij dan eindelijk vrij komt trekken ze samen naar Berlijn, waar zij weer een relatie aangaat, met een Duitse man, terwijl haar eigen man naar Vietnam gestuurd wordt vanwege de oorlog daar...

De score van Patrick Doyle opent met de muziek bij het huwelijk van de vrouw en de man met prachtige symfonische muziek op een heerlijke romantische melodie, gespeeld door met name strijkers met het orkest op de achtergrond. Dit is de enige track met deze romantische atmosfeer. De tweede track heeft al de melancholieke en dramatische toonzetting die Doyle de verdere score door handhaaft. Hier komt ook het thema van de film naar voren, een thema dat regelmatig weer terugkomt.
Alle tracks worden gespeeld door een orkest waarbij vooral de strijkers het voortouw hebben. De tracks zijn alle nogal ingetogen en rustig, waarbij regelmatig prachtige muziek voorbij komt. De muziek is vooral underscore waardoor het heerlijk doorkabbelt, maar kent toch ook afwisselende tracks als 'Le Bal Russe' en 'Mambo', die je weer even uit de droom halen.
De voorlaatste track is Patrick Doyle in optima forma. Een prachtige melancholieke track met een neuriënde sopraan in de lead en prachtige melodieuze underscore met daarin de gouden melodielijntjes die net even die meerwaarde geven. Eigenlijk is dit de mooie afsluitende track van de score. Maar er volgt nog een laatste track die eigenlijk niet goed bij de score past.
Deze laatste track is erg jazzy, met vooral saxofoon en piano als instrumentarium. Het thema wordt daarin op een wat slepende manier gespeeld, die zeker niet onaardig is, maar wat na de mooie symfonische score helaas toch wat een afknapper is.

Met Une Femme Française heeft Patrick Doyle een mooie ingetogen symfonische score afgeleverd, met vooral een wat melancholieke toonzetting, waarbij je heerlijk weg kunt dromen als je in een wat weemoedige bui bent.