Shame

“Filmmuziek heeft als taak de stemming en atmosfeer perfect weer te geven, het geeft aan welke emotie je op dat moment moet voelen en is daarom nog belangrijker dan beeld en dialoog”

Een mix van originele muziek, klassieke rock, blues en jazz is een combinatie waar sommige andere soundtracks alleen maar van kunnen dromen.
Steve McQueen z’n recentste film, het psychologische drama SHAME, is niet echt de meest feelgood film van het jaar. Met de seksverslaving van Brandon (een wederom fantastische Michael Fassbender, die met deze prestatie z’n status van beste acteur van z’n generatie alle eer aandoet) en het effect die de komst van z’n zus Sissy (Schitterende Carey Mulligan houdt haar vorm van in Drive) heeft op z’n leven van uitbundigheid. Het is een confronterende kijk op het moderne leven en het fout lopen van mannelijkheid.
De film zelf is door zowat iedereen als briljant bevonden, dus verwacht je dat de soundtrack van dezelfde kwaliteit is en die verwachting blijkt meer dan terecht te zijn.

De combinatie van Harry Escott z’n originele muziek en pianovirtuoos Glenn Gould geeft het donkere, zelf-destructieve atmosfeer van de film perfect weer. Carey Mulligan haar versie van ‘New York, New York’ is zowel hartverwarmend als ijskoud.
Harry Escott steelt wel de show met een thema die we zowel in het begin als op het einde horen. Met ‘Brandon’ en ‘Unravelling’ grijpt hij meteen onze aandacht, die zeker niet meer verslapt. Gewoon genieten van dit sterk staaltje filmmuziek is de boodschap.
Maar het is niet enkel de originele muziek van Escott die de toon van de film draagt, songs van o.a. Blondie, Chic en Chet Baker versterken wat er op het scherm getoond wordt.

De mix van dit alles is de reden waarom deze soundtrack los staat van alle andere.
Met voorsprong één van de beste soundtracks van het jaar.